Το μνημόνιο της «Αυγής»

http://www.kathimerini.gr/753986/opinion/epikairothta/politikh/to-mnhmonio-ths-ayghs

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Σε μειώσεις μισθών θα προχωρήσει για πρώτη φορά μετά την κρίση η εφημερίδα «Αυγή», κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι μειώσεις θα είναι μεσοσταθμικά 20% και κρίθηκαν αναγκαίες διότι οι ζημίες της εφημερίδας το 2012 ήταν 412.000 ευρώ, ενώ οι συνολικές ζημίες έφτασαν τα 3.198.000 ευρώ.

Με άλλα λόγια, η εταιρεία που είχε τον ίδιο χρόνο τζίρο 3,261 εκατ. ευρώ παρουσίασε έλλειμμα 12,6%, ενώ το χρέος της πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ της. Το εκπληκτικό είναι ότι οι συνδικαλιστές της –πολύ λογικά– δεν σήκωσαν παντιέρα κατά του εσωτερικού μνημονίου, που η πραγματικότητα επιβάλλει στην «Αυγή». Δεν διακήρυξαν ότι «μια άλλη εφημερίδα είναι εφικτή», δεν έκαναν κατάληψη στα γραφεία της, δεν είπαν «δεν χρωστάω, δεν πληρώνω». Είδαν την κακή κατάσταση και τώρα κάνουν διαπραγματεύσεις για το πώς θα κατανεμηθεί πιο δίκαια το κόστος της κρίσης.

Την ημέρα που οι «επαναστάτες» σκότωσαν τρεις ανθρώπους στη Μαρφίν, ο Πολ Κρούγκμαν έγραφε ότι «το μόνο που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν... η αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια συνεκτική κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών· μέσω μιας “εσωτερικής υποτίμησης”. Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα σήμερα, δεν είναι» (New York Times, 5.5.2010).

Τότε όμως η Αριστερά (και η καθοδηγούμενη εν πολλοίς από αυτήν ελληνική κοινωνία) προέκρινε τα αντίθετα με όσα γίνονται σήμερα στην «Αυγή». Αντί να επιδιώξει τη δίκαιη κατανομή των βαρών της υπαρκτής κρίσης, δημαγώγησε αρνούμενη την πραγματικότητα της κρίσης. Τέσσερα χρόνια και πολλές καταστροφές μετά, ελάχιστα έχουν προχωρήσει. Η δημοσιονομική προσαρμογή έγινε –δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς– αλλά χωρίς τη μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες. Κυρίως η πολιτική άρνησης της πραγματικότητας δεν δημιούργησε πεδίο συνεννόησης για την ανάταξη της οικονομίας.

Σήμερα στην «Αυγή» συζητάνε για ριζικές αλλαγές με στόχο την αύξηση της κυκλοφορίας. Η παραγωγική ανασυγκρότηση, όμως, της εφημερίδας δεν θα έχει καμιά ελπίδα αν καταλάβουν τα γραφεία οι «επαναστάτες με στειλιάρια» και βάψουν με σπρέι τους τοίχους «να πληρώσουν τα αφεντικά την κρίση».

• Ιστορικός

  Πολύ εύστοχο άρθρο. Δείχνει ξεκάθαρα πόσο τιποτένιοι υποκριτές είναι οι αριστεροί, πόσο τους κινεί ο φθόνος και η μανία καταστροφής, όχι η συμπόνια για ...τα δεινά του λαού. Στον Ριζοσπάστη απολύουν, στην Αυγή εφαρμόζουν εσωτερικά μνημόνια λιτότητας, για να είναι βιώσιμες επιχειρήσεις, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τα βάσανα των εργαζομένων. Αλλά όταν οι ευρωπαίοι μας λένε ότι σαν χώρα πρέπει να γίνουμε βιώσιμη τότε είναι φασίστες... Όπως η βία είναι φασιστική αν τύχει θύμα να είναι αριστερός ή λαθραίος, αλλά επαναστατική ή έστω ανεκτή στις πολύ περισσότερες περιπτώσεις που ασκείται από αναρχοαριστερούς ή λαθραίους! Οι οιμωγές υπέρ εγκληματιών, υπέρ των δικαιωμάτων ακόμα και δολοφόνων τρομοκρατών, υπέρ των λαθροεισβολέων που έχουν ρημάξει την Ελλάδα στη βρωμιά και στο έγκλημα αποσκοπούν στην καταστροφή του ελληνικού έθνους και της αστικής δημοκρατίας, δεν κινούνται από συμπόνια. Αυτοί που υποστήριζαν ή ανέχονταν τα γκουλάγκ με τα εκατομμύρια θύματα στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα ούτε για θαλασσοπνιγμένους λαθρoμετανάστες, τους οποίους υποστηρίζουν γιατί μισούν την πατρίδα και θέλουν την καταστροφή της, ούτε για αναξιοπαθούντες πολίτες, τους οποίους θέλουν φτωχούς για να τους έχουν οπαδούς για την κατάληψη της εξουσίας. Αριστερά σημαίνει είτε απροσάρμοστη, φθονερή, κακόψυχη, υποκριτική ιδεοληψία, είτε απλώς ανοησία ώστε κάποιος να είναι ανίκανος να αντιληφθεί την ουσία της απάνθρωπης αυτής ιδεολογίας.