Αμαλία

@4fABkkc5xTv2aek

Η Συμφωνία της Βάρκιζας και γιατί οι αριστεροί αποκρύπτουν τον λόγο που την υπέγραψαν. Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 80 χρόνια από την Συμφωνία της Βάρκιζας, που ήταν η τελευταία πράξη των Δεκεμβριανών. Η σημερινή αριστερά, θεωρεί την Συμφωνία “απαράδεκτο και επαίσχυντο συμβιβασμό”, “άνευ όρων παράδοση στον αντίπαλο”, “προδοσία του λαϊκού κινήματος” κ.τ.λ. Μάλιστα, συμβαίνει το εξής οξύμωρο: με απόφαση της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης, στις 16 Ιουλίου 2011, το ΚΚΕ αποκατέστησε ταυτοχρόνως τον Ν. Ζαχαριάδη και τον Άρη Βελουχιώτη. Τον Ζαχαριάδη που επιστρέφοντας στην Ελλάδα τον Μάϊο του 1945, τάχθηκε μ’ όλες του τις δυνάμεις υπέρ της Συμφωνίας και τον Βελουχιώτη που αντιτάχθηκε σ’ αυτήν, με συνέπεια να διαγραφεί και να διαπομπευθεί («Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια») από τον Ζαχαριάδη.

Ερχόμαστε τώρα στα ιστορικά γεγονότα... Η Συμφωνία υπογράφηκε στην Αθήνα, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, ονομάστηκε, όμως, «Συμφωνία της Βάρκιζας» καθώς, οι συζητήσεις για την επίτευξή της, μεταξύ εκπροσώπων του ΕΑΜ και της κυβέρνησης Πλαστήρα, είχαν γίνει στην Βάρκιζα. Οι βασικές προβλέψεις της Συμφωνίας ήταν οι εξής: ο ΕΛΑΣ θα διαλυόταν και οι άνδρες του θα παρέδιδαν τα όπλα τους, η κυβέρνηση θα εξασφάλιζε τα συνταγματικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, θα γινόταν δημοψήφισμα για το Πολιτειακό, ενώ για τα πολιτικά αδικήματα (την εξέγερση των Δεκεμβριανών...), προβλεπόταν αμνηστία. Οι αριστεροί ήθελαν γενική αμνηστία, που να συμπεριλαμβάνει και τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών, αλλά η απαίτησή τους αυτή απερρίφθη. Αφού η Συμφωνία ήταν επαχθής (σύμφωνα με τους αριστερούς της εποχής μας), γιατί την υπέγραψε το ΚΚΕ; Σ’ αυτό, μόνο γενικές κι αόριστες απαντήσεις θα πάρετε από τους αυτοαποκαλούμενους “αλύγιστους της ταξικής πάλης” - και παρακαλώ, μην γελάτε! Και θα σας απαντήσουν γενικά κι αόριστα, γιατί διστάζουν να πουν την αλήθεια δηλαδή πως εκτέλεσαν εντολή άνωθεν και έξωθεν (από τον “πατερούλη” τους!), γιατί θα καταρρεύσει όλο το αφήγημά τους. Διόλου τυχαία, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε την επομένη της Συμφωνίας της Γιάλτας, με την οποία η Ελλάδα περνούσε οριστικά και αμετάκλητα στην δυτική σφαίρα επιρροής. Το ανέφερα αυτό προ ολίγων ημερών, συνδυάζοντας τις δύο Συμφωνίες και οι αριστεροί μου ζητούσαν επιμόνως “αποδείξεις”. Ασφαλώς και υπάρχουν αποδείξεις, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Γράφει ο Άρης Βελουχιώτης, στην γνωστή επιστολή του προς την ΚΕ του ΚΚΕ, στις 24 Μαρτίου 1945: «Μπορεί, όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης, δια του σ. Ζήση (σσ. Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος) να υπάρχει σαφής παραίνεση των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα». Ας δούμε τώρα και την άποψη των Σοβιετικών για την Συμφωνία, όπως είναι καταγεγραμμένη στα αρχεία τους: «Στις 19 Ιανουαρίου 1950, οι Σουσλόφ και Γκριγκοριάν, ανώτατα στελέχη του σοβιετικού κόμματος και μέλη του Διεθνούς Τμήματος του ΚΚΣΕ, στα συμπεράσματα που κοινοποίησαν στους Στάλιν και Μολότοφ, έγραφαν:“Η αντιμετώπιση της Συμφωνίας της Βάρκιζας ως προδοτικής είναι λανθασμένη, καθώς η Συμφωνία ήταν μια απαραίτητη κίνηση τακτικής, η οποία αντιστοιχούσε πλήρως στην πραγματική στρατιωτικο-πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στις αρχές του 1945”». Τέλος, σε (καταγεγραμμένη στα σοβιετικά αρχεία) συνάντηση που είχε ο Ζαχαριάδης με τους Μολότωφ, Μαλενκώφ, Σουσλώφ και Γκριγκοριάν, στις 14 Ιανουαρίου 1950, στην Μόσχα, εξήγησε την διαγραφή και διαπόμπευση του Βελουχιώτη, ως συνέπεια της αντίθεσής του στην Συμφωνία της Βάρκιζας: «Είναι γνωστό ότι ο Άρης Βελουχιώτης, που ήταν Γενικός Αρχηγός του ΕΛΑΣ, διαφωνώντας στο ζήτημα της Συμφωνίας της Βάρκιζας, εξεγέρθηκε και με τα τμήματά του πήγε στην Αλβανία, κι όταν επέστρεψε στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται ενάντια στη γραμμή και την ηγεσία του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος». Πηγές: Νίκος Παπαδάτος, «Άκρως Απόρρητο - Οι σχέσεις ΕΣΣΔ - ΚΚΕ, 1944-1952». Γρηγόρης Φαράκος, «Άρης Βελουχιώτης, το χαμένο αρχείο».