Κυριακή, 20 Νοεμβρίου 2011

Ο δεξιός δυνάστης και ο αριστερός κουρσάρος

Γιώργης Παπανικολάου

…Αλλά, αυτή η αύξηση του χρέους φαινόταν απόλυτα διαχειρήσιμη, εν όψει της προσδοκούμενης ανάπτυξης, λόγω της τεράστιας εισροής κοινοτικών κεφαλαίων για την παραγωγική αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας.

Όμως, επί της ουσίας, αυτή η αναδιοργάνωση δυστυχώς δεν έγινε ποτέ, διότι ποτέ δεν υπήρξε μια πραγματική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, που να βασιζόταν πάνω σε μια σχεδιασμένη αντίστοιχη στρατηγική.

Παρακάτω αναφέρω αμέσως μερικούς από τους βασικούς λόγους αυτής της εθνικής αποτυχίας:

Η αρχική αριστερή οικονομική πολιτική, με τις δομικές αλλαγές στον τρόπο αλληλεπίδρασης κράτους - κοινωνίας, για το πιό δίκαιο μοίρασμα της "πίτας", δεν στηρίχθηκε και δεν συνοδεύτηκε από την υλοποίηση προγραμμάτων ανάπτυξης επιλεγμένων ανταγωνιστικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, όπως: γεωργία, κτηνοτροφία, τουρισμός, ελαφρά βιομηχανία - οικοτεχνία, αλλά τα τεράστια ποσά των κοινοτικών κονδυλίων κατασπαταλήθηκαν σε μια άκρατη αποδοχή των πρακτικών ενός σχεδόν απόλυτα κομματικοποημένου κράτους. Οι διακηρύξεις για δικαιοσύνη, ισονομία και αξιοκρατία εφαρμόστηκαν κάτω από το πρίσμα μιας μονοσήμαντης κομματικής ταυτότητας, η οποία λειτουργούσε ως καταλύτης για την υλοποίηση των κυβερνητικών αποφάσεων. Δηλαδή, ό,τι το κίνημα είχε καταγγείλει ως μεθοδεύσεις της δεξιάς για τη παραμονή της στην εξουσία, όταν το ίδιο ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, όχι μόνο τις ενστερνίστηκε, αλλά και τις "εκσυγχρόνισε" διατηρώντας την ισχύ τους στον μέγιστο βαθμό.
Το σύνθημα "πριν εσείς - τώρα εμείς" κυριάρχησε ως ιαχή νίκης του αριστερού κουρσάρου απέναντι στον δεξιό δυνάστη.

Πάνω σ' αυτή τη βάση, και παράλληλα με τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις, δημιουργήθηκε μια νομενκλατούρα εξουσίας που αναλωνόταν σ' ένα συνεχόμενο "δούναι και λαβείν" με τις κομματικές οργανώσεις. Το ρουσφέτι και η μίζα όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά, παρ' όλες τις αντίθετες διακηρήξεις, επικυρώθηκαν και επαυξήθηκαν από τους πολιτικούς ταγούς, που τα ανήγαγαν σε εθνικά χαρακτηριστικά συγκρότησης του σοσιαλιστικού κράτους.
Τα πρώτα χρόνια ΠΑΣΟΚ, που τουλάχιστον έδωσαν μια αξιόλογη προσπάθεια υλοποίησης μιας ορθολογικής κοινωνικοποίησης των δομών της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, παρουσίασαν ταυτόχρονα μια σχεδόν απόλυτη εφαρμογή των παλαιοκομματικών πρακτικών άλωσης του κρατικού μηχανισμού. Ο παλιός θεσμός του τοπικού κομματάρχη όχι μόνο διατηρήθηκε, αλλά παρουσιάστηκε ανανεωμένος και με επαυξημένες αρμοδιότητες, μέσω των τοπικών και κλαδικών κομματικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Η αρχική δυναμική αυτών των οργανώσεων εκπροσωπούσε την εκδοχή μιας άμεσης λαϊκής συμμετοχής στις προσπάθειες αλλαγής των δομών της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, όπως για παράδειγμα: ο πόλεμος των καφασιών στην κεντρική λαχαναγορά για την εξάλειψη των μεσαζόντων, η συζήτηση και καταγραφή των τοπικών προβλημάτων κλπ.

Όμως, πολύ γρήγορα αυτή η δυναμική εξαντλήθηκε σε ατομικίστικες επιδιώξεις και σε διεκδικήσεις που αφορούσαν την ικανοποίηση συντεχνιακών απαιτήσεων.
Η ικανοποίηση των οικονομικών απαιτήσεων των συντεχνιών, και ειδικότερα αυτών του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν γινόταν πάντοτε ως ανταπόδοση της συνεισφοράς στην αύξηση του ΑΕΠ, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις αφορούσε ένα κομματικό "πάρε - δώσε" για την διατήρηση της εξουσίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μεγάλες οικονομικές ανισότητες μεταξύ των εργαζομένων, ακόμα και μεταξύ διάφορων τομέων και υπηρεσιών του δημοσίου, και να καλλιεργηθεί η νοοτροπία πως η συνδικαλιστική συναλλαγή με την πολιτική εξουσία μπορούσε να εξασφαλίσει μια ευκολία στην ανάληψη χρημάτων από τον κρατικό κορβανά, που φαινόταν να λειτουργεί ως "κέρας της Αμάλθειας".

Αλλά, και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, που υποτίθεται ότι γινόταν προσπάθεια για την ανάταξη και τον εκσυγχρονισμό του, φαίνεται ότι επικράτησε η τακτική της ρεμούλας και της αρπαχτής σαν το ανάλογο σύνθημα να δόθηκε από την πολιτική εξουσία. Για παράδειγμα, στον κρίσιμο τομέα της πρωτογενούς παραγωγής (γεωργία - κτηνοτροφία), παρατηρήθηκαν κάποια περίεργα φαινόμενα τα οποία είχαν να κάνουν με την είσπραξη τεράστιων ποσών κρατικών επιχορηγήσεων που προέρχονταν από κοινοτικές επιδοτήσεις - (Είναι γνωστές οι καταμετρήσεις που "απέδειξαν" ότι η Ελλάδα έχει περισσότερα αιγοπρόβατα απ' όλα τα Βαλκάνια μαζί, κι ότι η παραγωγή του βαμβακιού σε τόννους υπερβαίνει αυτή της Αιγύπτου). Όλ' αυτά όμως δεν συνιστούσαν αδικήματα, διότι φαινόταν να είναι σε γνώση τουλάχιστον σ' ένα μέρος της ιεραρχικής κλίμακας της εξουσίας.

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την όλη κατάσταση με την εικόνα μιας ηγετικής ομάδας που, έχοντας την αποκλειστική ευθύνη για την οικονομική διαχείριση μιας πολυμετοχικής επιχείρησης, αρχίζει να μοιράζει χρήματα σε ορισμένους από τους μετόχους, αρκεί αυτοί να ψήφιζαν στη γενική συνέλευση για την παραμονή της ίδιας ομάδας στην διαχείριση της επιχείρησης.

Όταν κάποια μέρα ανακοινώθηκε ξαφνικά η πτώχευση της επιχείρησης, αποδείχτηκε ότι:

1.- Τα οικονομικά στοιχεία που παρουσίαζαν οι διαχειριστές της επιχείρησης στη γενική συνέλευση των μετόχων ήταν ψευδή και παραποιημένα.

2.- Οι παραγωγικές δομές της επιχείρησης βρισκόταν υπό διάλυση, μια και οι διαχειριστές της είχαν επιμελώς αδιαφορήσει για τον εκσυγχρονισμό τους.

3.- Ο υπερβολικός δανεισμός της επιχείρησης, που υποθήκευσε την όποια οικονομική της υπόσταση, δαπανήθηκε για την εξασφάλιση του τρόπου ιδιοποίησης τεράστιων ποσών από μίζες και υπερκοστολογήσεις, με την προμήθεια ενός σχολάζοντος εξοπλισμού για την δήθεν αντιμετώπιση του ανταγωνισμού.

Αυτές και μόνο οι διαπιστώσεις ήταν ικανές για να στοιχειοθετήσουν έγκληση προς την ηγετική ομάδα για πράξεις και παραλήψεις που συνιστούσαν εγκληματικές ενέργειες κατά των μετόχων της επιχείρησης. Ο ισχυρισμός των ενόχων για συνυπευθυνότητα των μετόχων, ήταν φανερό πως όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά κι ότι συνιστά μια ανήθικη προσπάθεια αποποίησης ευθυνών.

Δυστυχώς όμως, η σημερινή τραγική ελληνική πραγματικότητα δεν έχει να κάνει μόνο με την πτώχευση επιχειρήσεων, αλλά αφορά στην κυριολεξία την υποδούλωση μιας χώρας και του λαού της στους αδίστακτους "οικονομικούς εκτελεστές", με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Η όποια προσπάθεια των υπευθύνων αυτού του εγκλήματος, που αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας, για την μείωση ή την εξάλειψη της ενοχής τους, με την επίκληση της συνυπευθυνότητας των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, πέφτει στο κενό, ως στερούμενη παντελώς από την οποιαδήποτε λογική και πραγματική βάση.

Εξ' άλλου, τόσο οι κυρίως ένοχοι όσο και οι πραγματικοί συνένοχοι, φρόντισαν εκ των προτέρων να μείνουν στο απυρόβλητο από οποιαδήποτε νομική και οικονομική επίπτωση...

πηγή: Αντίφωνο