Το γκρέμισμα του «Τείχους του Αίσχους», το ΚΚΕ και ο σύντροφος Νταλάρας.
Μια νύχτα μαγική, σαν την αποψινή, της 9ης Νοεμβρίου του 1989, Βερολινέζοι κι από τις δύο πλευρές της βιαίως διχοτομημένης πόλης τους, γκρέμισαν το σύμβολο του τρόμου και της καταπίεσης, το δικαίως επονομαζόμενο «Τείχος του Αίσχους». Το εξόχως συμβολικό γκρέμισμα του Τείχους, ήταν το προανάκρουσμα της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης.
Το «Τείχος του Αίσχους», κατασκευάστηκε από τις αρχές της λεγόμενης «Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας» (που ούτε λαοκρατική, ούτε δημοκρατία ήταν...), τον Αύγουστο του 1961, για να εμποδίσει την μαζική φυγή των Ανατολικογερμανών από τον «σοσιαλιστικό παράδεισο». Ονομάστηκε δε, «Αντιφασιστικό Προστατευτικό Τείχος».
Επειδή και ο παράδεισος πρέπει να έχει κανόνες, κι ας είναι και σοσιαλιστικός (μην γελάτε, παρακαλώ!), για τους επίδοξους δραπέτες του, υπήρχε στον Ποινικό Κώδικα της ΛΔΓ, η παράγραφος 213, περί «εγκατάλειψης της χώρας», που προέβλεπε ποινή φυλάκισης μέχρι 8 χρόνια. Περίπου 75.000 Ανατολικογερμανοί, δικάστηκαν και φυλακίστηκαν για απόπειρα «εγκατάλειψης της χώρας».
Στο σημείο αυτό, να τονίσω ότι η απαγόρευση εξόδου από μια χώρα, για τους κοινούς πολίτες της, που δεν εδιώκονταν για ποινικά ή πολιτικά αδικήματα, ήταν μια «αποκλειστικότητα» των κομμουνιστικών καθεστώτων, που δεν εφαρμόστηκε ποτέ από άλλου είδους ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα - ούτε καν από το ναζιστικό. Απόδειξη, ότι η χειρότερη μορφή ολοκληρωτισμού που έχει γνωρίσει ο κόσμος, είναι ο κομμουνισμός.
Υπολογίζεται, πως συνολικά 3,5 εκατομμύρια Ανατολικογερμανοί είχαν διαφύγει στην Δύση, μέσω Βερολίνου, από το 1949 ως το 1961, ενώ τις δύο πρώτες βδομάδες του Αυγούστου 1961, εν μέσω φημών ότι επίκειται κλείσιμο των συνόρων, περίπου 47.000 Ανατολικογερμανοί πρόλαβαν και πέρασαν στην άλλη πλευρά, ενώ 136 απελπισμένοι άνθρωποι, που προσπάθησαν να διαφύγουν στην Δύση, από το Τείχος, άφησαν την τελευταία τους πνοή στο καταραμένο αυτό μέρος. Το Τείχος, που είχε ύψος 2 μέτρων και συνολική περίμετρο 155 χιλιομέτρων, ήταν στην πραγματικότητα δύο τσιμεντένια τείχη, ανάμεσα στα οποία υπήρχε μια «ζώνη θανάτου» πλάτους 160 μέτρων, με 302 φυλάκια επιτήρησης, πολυβολεία, ορύγματα, προβολείς, ναρκοπέδια, 11.000 ένοπλους φρουρούς και ελεύθερους σκοπευτές της διαβόητης Στάζι, καθώς και 3.000 σκυλιά. Και βέβαια, μπόλικο αγκαθωτό συρματόπλεγμα - που μετά το σφυροδρέπανο είναι κι αυτό, δικαιωματικά, το σύμβολο του κομμουνισμού στην πράξη.
Στην εποχή μας, τα κόμματα της αριστεράς (μηδέ του γερμανικού εξαιρουμένου), έχουν πάρει αποστάσεις από τέτοιου είδους πρακτικές των κομμουνιστικών καθεστώτων. Κι έχει απομείνει μόνο το ΚΚΕ, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, να υμνεί και να αναπολεί το Τείχος, διοργανώνοντας ακόμα και επετειακές εκδηλώσεις, για την ανέγερσή του.
Στο σημείο αυτό, θα μου επιτρέψετε ένα «καρφωμα». Ο σύντροφος Νταλάρας, επίσημος τραγουδιστής των φεστιβάλ της ΚΝΕ στα χρόνια της μεταπολίτευσης, άρχισε να τα γυρίζει μόλις οσμίστηκε ότι επίκειται γκρεμοτσάκισμα των καθεστώτων που υμνούσε, συνεχώς και αδιαλείπτως.
Στα πλαίσια αυτά, παρευρέθηκε σε εορταστικό φεστιβάλ για την πτώση του Τείχους, που διοργανώθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1989, στην αίθουσα συναυλιών «Sporthalle» του Βερολίνου και τραγούδησε την «Οδό ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι και το «Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω», του Απόστολου Καλδάρα και του Πυθαγόρα.
Όμως, τα τελευταία χρόνια, με την λογική «όλοι οι καλοί χωράνε, αρκεί να είναι επώνυμοι», το ΚΚΕ του έδωσε συγχωροχάρτι για την «προδοσία» του εκείνη (και για τις επόμενες...) και τον επιδεικνύει και πάλι υπερηφάνως στα φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Μια εικόνα από το γκρέμισμα του Τείχους, μια όψη του «σοσιαλιστικού παραδείσου» της ΛΔΓ και μια εικόνα από το... συγχωροχάρτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου