ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949
Οκτωβριος 1944 - Ιανουάριος 1945. Φυλακές Σερρων και οδός Σερρών - Βροντούς!
Γίνονταν χειρότερα βασανιστήρια πριν τις σφαγές και από οτι στον Φενεό και τη Στιμάγκα. Μόνο που δεν αναφέρονται γυναίκες και βιασμοί, πολύ σύνηθες στη Στιμάγκα και τον Φενεό.
Όταν Κομμουνιστές κάτοικοι Ελλαδος (ΚΚΕ) παραπονούνται για κακομεταχείρηση κρατουμένων στην Μακρόνησο, μπορείτε να τους αποστέλλετε το κείμενο που ακολουθεί.
[Ευχαριστίες στον κ. Γιώργο Μαυρίδη που έφερε το ποστ στην Ομάδα.
Το αναρτώ εκ νέου γιατι αξίζει να διαβαστεί από περισσότερους από τις περίπου 4.000 που το άνοιξαν μεχρι τώρα.
Οι νεκροί δεν δικαιώθηκαν ποτέ και οι θύτες δεν τιμωρήθηκαν όλοι, ούτε φυσικά αλλά ούτε και ηθικά!]
ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ
Αφηγητής είναι ο Πασχάλης Κων. Καταρτζής, αμούστακο παιδί το 1944 και μετέπειτα δάσκαλος. Αναφέρεται στην εκτέλεση 364 ανδρών, τα ονόματα των οποίων είναι γραμμένα στο μνημείο που έχει ανεγερθεί στο 4ο χιλιόμετρο Σερρών-Βροντούς. Μεταξύ αυτών και 7 αγρότες-βιοπαλαιστές από το Ξυλότρο: Αρβανίτης Χρυσόστομος(πατέρας του Σίμου, της Μαρίας και της Χρυσάνθης), Γκούτσικας Βασίλειος (πατέρας του Χαρίση και του Δημητράκη), Δίγκας Κωνσταντίνος (πατέρας της Γεωργίας συζ. Άγγελου Κωστίδη), Κολτσιάκης Βασίλειος του Θεοφίλου (πατέρας του Σάκη του ράπτη), Κωστίδης Δημήτριος (πατέρας του Άγγελη, του Αλέκου και του Πασχάλη), Χατζής Αθανάσιος (πατέρας του Γιώργου, του Χρήστου και του Περικλή), Χατζής Θεόδωρος (δεύτερος σύζυγος της Φωτούσης-μητέρας της Αδριάνας συζ. Πασχάλη Λασκαρίδη) [*].
Πριν από αρκετά χρόνια, είχα ακούσει τον δάσκαλο να τα διηγείται διά ζώσης, σχεδόν όπως παρατίθενται στο κείμενο που ακολουθεί, κατ’ αντιγραφή από το βιβλίο του Αθ. Φροντιστή, Πανελλήνιος Αντιστασιακή Οργάνωσις- Ιστορία και Προσφορά εις την Εθνικήν Αντίστασιν 1941-1945, Θεσσαλονίκη 1977, σελ.341-342 (έκρινα σκόπιμο να γράψω μόνο τα αρχικά γράμματα από τα ονόματα των ενεχομένων):
«Στις 5 Οκτωβρίου (1944) αρχίζει η σφαγή των κρατουμένων και συγκεκριμένα υπό τας ακολούθους συνθήκας. Το απόγευμα ...επεσκέφθη τας φυλακάς ο κομμουνιστής Ι.Κ., ηγετικόν στέλεχος ο οποίος έκλεισε στο απομονωτήριο μέλη από τις οικογένειες Καταρτζή, Αρβανιτίδη, Τσιόγκα και άλλους που αρνήθηκαν να γίνουν εαμίτες, επειδή είδαν τον κομμουνισμό να κρύβεται κάτω από τη μάσκα της ελευθερίας.
»Μεταξύ των μελλοθανάτων ήμουν και εγώ. Τη νύχτα, Βούλγαροι στρατιώτες και η φρουρά των φυλακών ξυλοκόπησαν άγρια και μέχρις αναισθησίας τους μελλοθανάτους, μη εξαιρεθέντος και του γέροντος Αρβανιτίδη.
»Γύρω στα μεσάνυχτα, μας έδεσαν τα χέρια πισθάγκωνα με σύρμα και εν συνεχεία με ένα μακρύ σχοινί, από το μπράτσο, όλους. Μεταξύ των δεμένων, ήμουνα και εγώ, αλλά ο Κ., ίσως μετάνιωσε για τον ξεκληρισμό της οικογενείας μου, με έλυσε τα χέρια ως ανήλικο. Νομίζω πως οι πρώτοι νεκροί ήταν γύρω στους 35. Από της επομένης, άρχισαν να καταφθάνουν διάφοροι κομμουνισταί και να σκοτώνουν όσους ήθελαν, με διάφορες προφάσεις.
Σε διάστημα 10 ημερών άδειασαν οι φυλακές. Στο τέλος έγινε κάτι το τρομακτικό. Φοβήθηκαν μήπως έλθουν οι Άγγλοι και μας γλυτώσουν, γι’ αυτό βραδιά παρά βραδιά, άδειαζαν και ένα θάλαμο.
»Τη νύχτα ο Έντεκ (Πολωνός) μάθαινε ποιος θάλαμος είχε σειρά για θάνατο κι’ έρχονταν δήθεν για νερό και μου ανακοίνωνε τη σειρά του θαλάμου. Κανείς κρατούμενος δεν έτρωγε ούτε κοιμώνταν, παρά κλαίγαμε γιατί γνωρίζαμε τι τύχη μας περίμενε το βράδυ. Όταν μας κλείνανε μέσα, τη βραδιά της σειράς του θαλάμου μας, πριν τη δύση του ηλίου και όλοι με δάκρυα αποχαιρετούσαμε το φως της τελευταίας μέρας της ζωής μας, έρχεται ο Χ. Μ., διευθυντής των φυλακών, κηπουρός το επάγγελμα και γελαστός μας λέγει ότι είμαστε τυχεροί, διότι οι σκοτωμοί τελείωσαν. Διατάχθηκαν να σταματήσουν οι ομαδικές εκτελέσεις, όχι όμως και οι μεμονωμένες...
»Τα βασανιστήρια, τους ξυλοδαρμούς, τη συμπεριφορά της φρουράς και γενικά την αθλιότητα της ζωής μας, εντός των φυλακών, δεν μπορώ να περιγράψω.
»Η φρουρά των φυλακών και ιδίως ο διευθυντής Χ.Μ., Α. Μ., υποδ/της, Β. Γ. και Ν. Γ., οπλίτες, έδερναν αλύπητα με ρόπαλα και με ένα σωλήνα 1,5 ίντσας, όποιον εύρισκον μπροστά τους.
»Αυτός που επρόκειτο να πεθάνη, ωδηγούνταν πρώτα στο "λουτρό" των φυλακών. Έτσι ωνόμαζαν ειδικό θάλαμο για βασανιστήρια, και εκεί από το ξύλο γίνονταν αγνώριστοι. Στη συνέχεια, ωδηγούνταν από το χέρι σβαρνώντας, γιατί δεν μπορούσε ούτε να περπατήση, ούτε να μιλήση, ούτε να γνωρίζη τον δρόμο, ούτε να σκεφθή και κλείνονταν στο απομονωτήριο. Εκεί μέσα πέθαναν πάρα πολλοί.
»Άντρες γενναίοι, που πετούσαν σαν αετοί, παλληκάρια που ρήμαξαν τους ιταλογερμανούς, τώρα από το ξύλο, το αίμα τους έβγαινε πάνω από τη φανέλλα τους και όταν τους έβγαζαν από το «λουτρό» για να πάρουν άλλοι τη σειρά τους, αυτοί ήταν πλέον πεθαμένοι.
»Άλλους, επειδή είχαν αρρωστήσει, τους είχαν στο προαύλιο και εκεί, μπροστά στα μάτια όλων των κρατουμένων, τους έδερναν μέχρι που πέθαιναν.
»Τη νύχτα, όσους ήταν στα απομονωτήρια, τους παραλάμβανε ένα βουλγαρικό στρατιωτικό αυτοκίνητο και τους πήγαινε στο δρόμο της Βροντούς, όπου τους αποτελείωναν. Κατά την έξοδο από τα απομονωτήρια, ακούονταν μόνο τα βογκητά των μελλοθανάτων και οι βρισιές και κοντακιές της φρουράς.
»Όταν τελείωσαν οι ομαδικοί σκοτωμοί, μείναμε περίπου 22 άτομα και ήταν νομίζω Ιανουάριος του 1945. Μια μέρα κάπως ζεστή, κυκλοφορούσαμε στην αυλή. Κάποια στιγμή, είδαμε τον Α. Π. (Επίτροπο), να ειρωνεύεται με σαρκαστικό γέλιο τον γνωστό του κρατούμενο γεωργό Ζαχαρία Βασιλειάδη από το Άγκιστρο Σιδηροκάστρου και να του λέγη:
‘Γιατί Ζαχαρία έγινες Παοτζής; Για να γλυτώσεις το σχισμένο πουκάμισό σου’; Και ο Ζαχαρίας απαντά αδιάφορα ‘Ναι, γιατί. αυτό είναι δικό μου. Εσύ όμως έγινες κομμουνιστής για να σκοτώσεις αθώους ανθρώπους και να τους πάρεις τα ρούχα τους και τα παπούτσια τους’. Στο άκουσμα αυτής της απαντήσεως του αγρότη Βασιλειάδου, σκορπίσαμε για να γλυτώσουμε απ’ την οργή του Α., που ήταν και δικηγόρος…
»Αυτά συνέβησαν στις φυλακές, που ήταν οι πολλοί κρατούμενοι. Στο οίκημα του άλλοτε τμήματος Ασφαλείας Σερρών, εκρατούντο οι αξιωματικοί και οι οπλαρχηγοί. Εκεί συνέβησαν άλλα τραγικά γεγονότα.
»Μάρτυρες των τραγικών εκείνων γεγονότων οι κρατούμενοι Βλαδίμηρος Κόνιαρης, εκ Τραγίλου Βισαλτίας και ο Βαγγέλης Τσόγκας, φοιτητής ιατρικής εκ Μαυρούδας Λαγκαδά. Αυτούς τους δύο, τους έσωσεν ένας Βούλγαρος στρατιώτης, οποίος, όταν πήγαιναν να σκοτώσουν τους αξιωματικούς και οπλαρχηγούς, τη νύκτα της 5.10.1944, τους έβγαλε από τη γραμμή των μελλοθανάτων. Αυτοί μας έφεραν και τον τελευταίο χαιρετισμό των αρχηγών μας, μεταξύ των οποίων ήταν και ο πατέρας μου…
»Όσοι μείναμε ζωντανοί, απολυθήκαμε από τις φυλακές την 11.2.1945».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
(*) Οι εκτελέσεις (με μαχαίρι για να ...μην ξοδεύονται πυρομαχικά) έγιναν στον δρόμο Σερρών-Βροντούς, κυρίως στο 13ο χιλιόμετροκατά το δεύτερο 15/ήμερο του Οκτωβρίου του 1944 (ήτοι μέχρι τις 25 Οκτωβρίου, που έφυγαν οι Βούλγαροι).
Σχετικά με τη σφαγή των 7 κατοίκων της Αγίας Παρασκευής του Δήμου Βισαλτίας Σερρών (τότε Ξυλότρο), υπήρξε η εξής συνέχεια: Το 1947 δικάστηκαν από το στρατοδικείο Σερρών οι θεωρούμενοι υπεύθυνοι των εκτελέσεων (αυτοί δηλαδή που έδιναν τις εντολές στους σφάχτες), που ήταν κατά κύριο λόγο οι πρωτοκλασάτοι του ΕΑΜ Σερρών. Αυτοί όμως, απεκδυόμενοι των ευθυνών τους, ισχυρίστηκαν ότι τις εντολές του θανάτου έδιναν τα κατά τόπους δικαστικά συμβούλια του ΕΑΜ. Έτσι, στην περίπτωση των συγκεκριμένων 7 θυμάτων, οι "πρωτοκλασάτοι" ...κάρφωναν ως υπεύθυνους τους απαρτίσαντεςτο "Δικαστικό Συμβούλιο" του ΕΑΜ Ξυλότρους, που ήταν οι: Μιχαηλίδης Δημήτριος (Μήτας), Ιωάννης Κανάκης και Στέφανος Φραντζανάς. Αθωώθηκαν όμως και οι τρεις διότι αποδείχτηκε ότι οι ΕΑΜικές αρχές εγκαταστάθηκαν στο Ξυλότρο μετά την 28 Οκτωβρίου 1944, ενώ οι σφαγές είχαν γίνει πριν από την 25 Οκτωβρίου. Την πολύτιμη μαρτυρία, για την ακριβή ημερομηνία εγκατάστασης των Εαμικών αρχών στο χωριό, έδωσαν, προς τιμήν τους, οι "εθνικόφρονες" μάρτυρες, Κανακούδης Ιωάννης, Κανακούδης Θεοδόσης, Πασχαλίδης Παναγιώτης και Στέργιος Διαμαντής
(περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο του Αβραάμ Παπαδόπουλου, "Το Ειδικόν Δικαστήριον Απεφάσισε", Λευκώνας 1989)
Δημοσιεύθηκε από Georgios Bartzoudis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου