16/5/44. Σφαγή 17 αιχμαλώτων Ταγματσφαλιτών στην Άρνα Ταυγέτου!
Στις 10 Μαίου μια διμοιρία 38 νεοσυλλέκτων νεαρών ταγματασφαλιτών από την περιοχή του Γυθείου από τον λοχο του Κατσαρέα, κυκλώθηκε στο χωριό Μηλιά του Ταυγέτουαπό πολύ μεγαλύτερη δύναμη ανταρτών του ΕΛΑΣ που ανήκαν στο τάγμα του Γεώργιου Αρετάκη (Σφακιανός) με καπετάνιο τον Γεώργιο Ατζακλή. Μόνο ένας οπλίτης του διέφυγε ζωντανός. Οι 20 έπεσαν νεκροί και 17 συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Ο ΕΛΑΣ είχε 6 νεκρούς. Ακολούθησε η μεγάλη μάχη της Σελινίτσας στη Μεσσηνιακή Μάνη χωρίς νικητή.
Ή τελευταία πράξη της σύγκρουσης σε Μηλιά και Σεληνίτσα, έλαβε χώρα τις επόμενες ημέρες (15-16 Μαίου). Ο εγκληματικός εκτροχιασμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος στην περίπτωση αυτή εκφράστηκε από έναν άξιο αντιπρόσωπό του,τον καπετάν Σφακιανό, έκανε αισθητή την παρουσία του. Οι 17 νεαροί αιχμάλωτοι ταγματασφαλίτες από τη μάχη στη Μηλιά, οδηγήθηκαν δεμένοι στο Στρατόπεδο Κρατουμένων της Άρνας. Εκεί, αφού πρώτα εκτέθηκαν σε σκηνοθετημένο «ανταρτοδικείο», με τις συνήθεις κραυγές «θάνατος», «θάνατος», οδηγήθηκαν στη σφαγή σε πλησίον ρεματιά. [...] Η σφαγή των 17 ταγματασφαλιτών, ήταν ένα ακόμη περιττό έγκλημα, χωρίς μεγάλο νόημα, που έριξε λάδι στη φωτιά που έκαιγε στη Λακωνία!
Αν κανείς αναρωτιέται γιατί στη Λακωνία οι εθνικιστές ξεσηκώθηκαν μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ, άρχισαν τις διώξεις των κομμουνιστών και δεν σταμάτησαν πριν την εξαφάνιση και των τελευταίων υπολλειμάτων των ανταρτών το 1950, η απάντηση βρίσκεται στις φριχτές υπερβολές των κομμουνιστών το 1943-44. Της σφαγής των 17 νεαρών ταγματασφαλιτών είχαν προηγηθεί οι σφαγές των Μολαϊτών στην Τρύπα του Ταράτσα, ανταρτών του ίλαρχου Βρεττάκου στη Βασιλική,την Παλιόχωρα και τη μονή της Δήμιοβας, και 32 αμάχων στην Πεταλέα Γυθείου τον Δεκέμβριο του1943. Θα ακολουθήσει η αναίτια σφαγή 18 αμάχων κατοίκων του Οίτυλου, μερικοί των οποίων ήταν παιδιά 15-17 ετών, και θα τελειώσει με το φριχτότερο όλων έγκλημα, τον αποκεφαλισμό 28 νεαρών αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών στον Αγιάννη του Μυστρά τον Οκτώβριο του 1944.
(*) Άγνωστο αν ο καπετάν Σφακιανός σκέφθηκε τα 17 νεραρά παιδιά που εσφάγησαν με δική του διαταγή όταν διάβηκε από την περιοχή της άδικης θυσίας τους την άνοιξη του 1949, καθ οδόν για το δικό του άδοξο και μαρτυρικό τέλος, λίγο χαμηλότερα στη Μέσα Μάνη. Ο Σφακιανός έχασε τοκεφάλι του στις 26 Απριλίου 1949 στο χωριό Δρυαλί, στη διάλυση του αντάρτικου της Πελοποννήσου. Όταν τελικά αντελήφθη ότι δεν τον χώραγε ο τόπος που τον φιλοξένησε 8 χρόνια και εκείνος τον κοκκίνησε με αίμα από το Αίγιο μέχρι την Πύλο, κατευθυνόταν προς τις ακτές της Μάνης με πρόθεση να νοικιάσει πλεούμενο να τον μεταφέρει στην Κρήτη!
Ο συνυπεύθυνος αυτού του εγκλήματος, ο Γεώργιος Ατζακλής, είχε χάσει το δικό του κεφάλι 20 ημέρες νωρίτερα, στις 6 Απριλίου 1949 στην άλλη πλευρά την Λακωνίας, πλησίον στο χωριό του τον Βρονταμά του Πάρνωνα.
(Προδημοσίευση από το επόμενο έργο μου)
Ο μεσαίος με τα δυό τεράστια μαχαίρια είναι ο Σφακιανός.
Έδινε επιλογή μαχαιριού στα θύματά του.
Η φωτογραφία είναι βγαλμένη στην Καλαμάτα τον Οκτώβριο του 44
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου