ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949
ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
ΨΗΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Τη νύκτα της 30ης προς 31η Μαρτίου 1946 το ΚΚΕ με την επίθεση ανταρτών στο Λιτόχωρο Πιερίας, κατά παράβαση της Συμφωνίας της Βάρκιζας, η οποία έθετε τις βάσεις για την αποκατάσταση της ειρήνης, της δημοκρατίας και της πολιτικής ομαλότητας μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, μετά τα θλιβερά και τραγικά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944, είχε κηρύξει τον αντεθνικό και εγκληματικό πόλεμο, για την κατάληψη της εξουσίας της χώρας ή την παραχώρηση της Μακεδονίας στη μελετώμενη από το διεθνή κομουνισμό ίδρυση της <<Δημοκρατίας της Μακεδονίας>> στη Βαλκανική χερσόνησο. Η χώρα είχε πλέον μετατραπεί από τα ανταρτικά ένοπλα τμήματα του ΚΚΕ σε ένα απέραντο πεδίο εκτελέσεων αθώων πολιτών με χωρίς ή <<λαϊκή δίκη>>, καταστροφών έργων υποδομής, πυρπολήσεων δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων, αρπαγών και λεηλασιών και βιαίων στρατολογήσεων ανδρών και γυναικών, ακόμα και ανήλικων.
Το κράτος έπρεπε πλέον να αντιδράσει με τη συγκρότηση αξιόμαχων και πειθαρχημένων Ενόπλων Δυνάμεων, ικανών να καταστείλουν την ανταρσία και να επιβάλουν τη τάξη και την ασφάλεια στη χώρα. Η ανακαλυφθείσα κατά τον Ιούλιο του 1946 συνωμοσία σε Μονάδες του Β΄Σώματος Στρατού και τα αιματηρά γεγονότα στην Ποντοηράκλεια, στη Ρητίνη Πιεριάς, στο Σκρα, στα οποία σημαντική ήταν η συνδρομή των κομουνιστών οπλιτών στα ανταρτικά τμήματα, ανησύχησαν και προβλημάτισαν την ιεραρχία του Ελληνικού Στρατού. Από τότε είχε εξετασθεί και επιζητηθεί η εξεύρεση τρόπου περιορισμού των υπηρετούντων στις Μονάδες αριστερών οπλιτών. Μέχρι του φθινοπώρου του 1946 η στρατολογία για τη συγκρότηση του Ελληνικού Στρατού δεν ήταν καθολική, αλλά μερική και περιλάμβανε τη στράτευση κατά κύριο λόγο των ακραιφνών εθνικοφρόνων. Αυτό όμως δεν ήταν ενδεδειγμένο μέτρο για την εξυπηρέτηση της κατάστασης, γιατί αφενός μεν απαλλάσσονταν της στρατιωτικής υπηρεσίας οι δεδηλωμένοι κομουνιστές, οι οποίοι παρέμειναν στα σπίτια των και απασχολούνταν με τις εργασίες των και με κάθε τρόπο ενίσχυαν το ΚΚΕ, και αφετέρου το στράτευμα δεν εξασφαλιζόταν από τον κομουνιστικό κίνδυνο, γιατί πολλοί αριστεροί οπλίτες είχαν παρεισφρήσει και εμφανίζονταν ως υπερεθνικόφρονες, κατόπιν προτροπής και υπόδειξης των τοπικών οργανώσεων του ΚΚΕ.
Για την απάλειψη της δυσφορίας αυτής αποφασίσθηκε η καθολική στράτευση. Αυτή όμως είχε το σοβαρό μειονέκτημα της διατάραξης της ηρεμίας του στρατεύματος, λόγω του κινδύνου της από μέσα διάβρωσης. Ο κίνδυνος θα αποσοβείτο, εάν λαμβάνονταν έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση της ένοπλης ανταρσίας, γιατί τα ισχύοντα κρίνονταν ανεπαρκή. Για τούτο η Βουλή των Ελλήνων θέσπισε νέες διατάξεις, οι οποίες θα διευκόλυναν τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις διωκτικές αρχές στην εκτέλεση της αποστολής τους. Μεταξύ των μέτρων αυτών, τα οποία ελήφθησαν σε μια χώρα, στην οποία η δημοκρατία δεν λειτουργούσε ομαλά με αποκλειστική ευθύνη του ΚΚΕ, αλλά στο πλαίσιο του Συντάγματος, το οποίο προέβλεπε τη δυνατότητα αναστολής ορισμένων άρθρων του, όταν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου, περιλαμβανόταν και η οργάνωση και λειτουργία στρατοπέδων υπόπτων οπλιτών. Από τα τηρούμενα αρχεία στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού αντλούμε:
<<Επιτακτική ανάγκη δια την περιφρούρησιν του ηθικού των μαχομένων και προφύλαξιν από του κομουνιστικού μιάσματος επέβαλε την οργάνωσιν παρά της Κεντρικής Υπηρεσίας δύο Στρατοπέδων.
α. Ενός εις την νήσον ΓΙΟΥΡΑΝ, το οποίον προορίζεται δια τους κρινομένους επικινδύνους και αμετανοήτους οπλίτας.
β. Ετέρου εις την ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΝ, το οποίον προορίζεται δια τους επιδεικτικούς μεταστροφής τοιούτους.
Το μέτρον, κατά την αντίληψιν της Κεντρικής Υπηρεσίας, εκρίθη επιβεβλημένον και συμφέρον, αντί του μέχρι σήμερον εφαρμοσθέντος, της απομονώσεως των τοιούτων οπλιτών εις ωρισμένας περιφερείας και της διαβιώσεως υπό προνομιακάς συνθήκας ή της απολύσεως και της επανόδου εις τας εστίας των, με τα επακόλουθα να προπαγανδίζουν και να μυκτηριάζουν(χλευάζουν) εις βάρος των προμαχούντων υπέρ της Πατρίδος και υφισταμένων τας τόσας ταλαιπωρίας και θυσίας συναδέλφων των.
To μέτρον αυτό, εις μίαν κρίσιμον περίοδον της Πατρίδος μας, κατά την οποίαν η δημοκρατία με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ελειτούργει υπό κανονικάς και ομαλάς συνθήκας, απέβλεπε όχι εις λόγους τιμωρίας και εκδικήσεως, αλλά εις την εξυπηρέτησιν υψίστων εθνικών αναγκών σωτηρίας της χώρας και εις λόγους θείας και ανθρωπίνης δικαιοσύνης, απέναντι των ευόρκως υπηρετούντων την Πατρίδα τέκνων της, τα οποία ανά πάσαν στιγμήν εκινδύνευον να απολέσουν την ζωήν των ή την σωματικήν ακεραιότητά των από τα εγκληματικά και ύπουλα πυρά των ανδρών του <<Δημοκρατικού Στρατού>>.
Κατά της ίδρυσης και λειτουργίας των στρατοπέδων καταφέρονταν ευθύς εξ αρχής οι κομουνιστές και κυρίως έβαλαν κατά του στρατοπέδου της Μακρονήσου, το οποίο χαρακτήριζαν ως <<νέο Νταχάου>>, στο οποίο βίαια μεταστρέφονταν οι πεποιθήσεις και τα φρονήματα των εισαγομένων σ΄αυτό και ασκείτο εκ συστήματος οργανωμένη κακουργία. Προς διάψευση των ισχυρισμών αυτών και των συκοφαντιών των κομουνιστών, εκλήθησαν μετά την οργάνωση και κατά το διάστημα της λειτουργίας του στρατοπέδου της Μακρονήσου και επισκέφθησαν αντιπρόσωποι των ΗΠΑ, Αγγλίας, Καναδά, Σουηδίας και Ολλανδίας, οι οποίοι εβεβαίωσαν την ομαλή λειτουργία του, χωρίς προβλήματα κακής μεταχείρισης των οπλιτών. Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι πολλοί από τους στρατευσίμους εκείνους, θύματα της κομουνιστικής προπαγάνδας, ανένηψαν και ενταχθέντες στον Ελληνικό Στρατό πολέμησαν στις επιχειρήσεις κατά των ανταρτών με απαράμιλλη γενναιότητα και αυτοθυσία. Μάλιστα ο πρώτος στρατιώτης, που ανέβηκε στο υψηλότερο ύψωμα του ορεινού συγκροτήματος ΓΡΑΜΜΟΣ, ήταν ο Τζίμας, που είχε ανανήψει στη Μακρόνησο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Η κομουνιστική προπαγάνδα με πρωτοστάτη τη διανόηση, εκμεταλλεύεται τις όσες τυχόν υπερβολές, που συνέβησαν στο στρατόπεδο Μακρονήσου στη μεταχείριση των οπλιτών, κατακριτέες σε μια χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά στην τότε Ελλάδα η δημοκρατία νοσούσε, γιατί το ΚΚΕ με την εγκληματική και αντεθνική ένοπλη δράση του, την είχε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα, και προβάλλει με εορτές, εκδηλώσεις, επισκέψεις και άλλες ενέργειες στη Μακρόνησο. Δυστυχώς η αριστερά βλέπει μόνο ένα δέντρο στον αδελφοκτόνο τριετή πόλεμο 1946-1949, συμμοριτοπόλεμο, και όχι το δάσος των θυσιασθέντων για την ελευθερία και τη δημοκρατία Ελληνόπουλων, των αθώων θυμάτων, των καταστροφών και λεηλασιών με αποκλειστική ευθύνη του ΚΚΕ.
Άραγε μετά από 76 χρόνια θα μπορούσε να γίνει μια πραγματικά εθνική γιορτή στο Λιτόχωρο Πιερίας με συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων; Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμφιλίωσης; Μια γιορτή προβληματισμού και υπόσχεσης όρκου ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα ζήσουμε τέτοιες ημέρες, αλλά όλες και όλοι μας με ομόνοια, ομοψυχία και συνεργασία θα πορευθούμε για καλύτερες ημέρες στο τόπο μας. Μπορούμε όμως, όταν το ΚΚΕ με εκδηλώσεις και εορτές μίσους, με τις οποίες παραχαράσσει και παραγράφει τα ιστορικά γεγονότα και επιβραβεύει εγκληματικές δράσεις μελών και μη μελών του; Ασφαλώς και όχι. Ακόμα άλλα τόσα χρόνια να περάσουν η εθνική γιορτή συμφιλίωσης και συναδέλφωσης θα παραμείνει ένα ακατόρθωτο όνειρο!!!
ΠΗΓΗ. Ο Αντισυμμοριακός Αγών 1946-1949 της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.
Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου