Θλιβερή επέτειος
04/09/2011 | 08:52Τελευταία Ενημέρωση 08:55 04/09/2011Ήταν μια θλιβερή επέτειος για το ΠΑΣΟΚ αυτή της 3ης του Σεπτέμβρη στο στάδιο του Ταε Κβον Ντο, το Σάββατο.
Ένα παγωμένο κομματικό ακροατήριο, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενο, έστερξε να προσέλθει με δυσθυμία, προκειμένου να γεμίσει τις θέσεις των συνέδρων, αφενός ενδίδοντας από συντροφικό καθήκον στις επανειλημμένες οχλήσεις της κομματικής ηγεσίας, αφετέρου από ανάγκη κάπου να πιαστεί, να ακούσει από τον ηγέτη του κάποιες νότες αισιοδοξίας, που θα σηματοδοτούσαν μια νέα ελπιδοφόρα εκκίνηση, ή, έστω, μια αναστροφή της καταστροφικής πορείας.
Δεν είναι τυχαίο που είδα χαμόγελα να ανθίζουν στα χείλη κάποιων, όταν μέλη της σπουδαστικής παράταξης, της ΠΑΣΠ με πάθος λησμονημένο από τους καιρούς, προσπάθησε να υπερκεράσει με συνθήματα τον λόγο του ίδιου του πρωθυπουργού στο θέμα της Παιδείας, αναγκάζοντας τον ίδιο να ανεβάζει ντεσιμπέλ για να τους καλύψει από μικροφώνου. Ναι, ήταν παρωχημένα τα συνθήματα των νέων του ΠΑΣΟΚ, που λες και πάγωσαν τον χρόνο και βρέθηκαν στο τοπίο της εύφορης κοιλάδας των δεκαετιών του 70 και του 80. Ζητούσαν «κάτω τα χέρια από το άσυλο», απειλούσαν ότι «ο νόμος της Αννούλας θα μείνει στα χαρτιά», ενώ απέπνεε σοσιαλιστικό ρεαλισμό επιπέδου ΚΝΕ και το βροντώδες σύνθημά τους «ΠΑΣΠ, ιδέα, πεθαίνει τελευταία». Αλλά τουλάχιστον ήταν μια νότα πάθους, μια πινελιά ζωντάνιας, σε ένα κομματικό τοπίο γκρίζο, πληκτικό και αμήχανο, όπου το μνημόνιο ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία και ως «θεία δίκη» για τα πεπραγμένα, όχι μόνο τα δικά τους αλλά και σύνολης της αντιπολίτευσης.
Το έβλεπες στα σποραδικά χειροκροτήματα ότι ο κόσμος ζητούσε μια, έστω ελάχιστη, ίνα σύνδεσης με το παρελθόν. Οι σύνεδροι - και δεν ήταν όλοι κρατικοδίαιτοι, όπως η δεξιά σκοπιμότητα και οι ιεροκήρυκες της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας σπιλώνουν - χειροκρότησαν όρθιοι τον Παπανδρέου, όταν είπε πως «τα πανεπιστήμια δεν είναι τσιφλίκι κανενός και γρήγορα θα ανοίξουν. Τον χειροκρότησαν όταν αναφερόμενος στην Υγεία κατήγγειλε τις αντιδράσεις «μιας χούφτας ανθρώπων», όπως και όταν διαβεβαίωσε ότι «η στήριξη του κράτους στις τράπεζες δεν είναι λευκή επιταγή».
Τον κοίταξαν ωστόσο με παραιτημένη δυσπιστία όταν διακήρυξε πως η σημερινή συγκυρία τον πείθει για την ανάγκη να αναδειχθούν οι αρχές του σοσιαλισμού (ναι το είπε!) και διαβεβαίωνε ότι «η υπόσχεση της αλλαγής θα γίνει πράξη ξανά» (ναι, και αυτό το είπε!). Ο κ. Παπανδρέου έχει δείξει αδυναμία διοίκησης και μη πραγματιστική προσέγγιση των προβλημάτων και του ελληνικού κρατικού μηχανισμού. Αυτά αποτελούν εγγενείς αδυναμίες της προσωπικότητάς του και έτσι θα παραμείνουν.
Είναι κληρονόμος ενός ρωμαλέου κόμματος, που συνήγειρε τα πλήθη. Ενός κόμματος που ο ιδρυτής του, ο Αντρέας, μαγνητική προσωπικότητα, φλόγιζε τα πλήθη και δημιουργούσε οράματα με το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση», αλλά και με συνθήματα που κανάκευαν το πόπολο. Ανέδειξε την κατατρεγμένη από δεκαετίες ήττας Ελλάδα, αλλά εισήγαγε και στοιχεία Περονισμού στην πολιτική ζωή, «Κανένας θεσμός, μόνο ο λαός!». Δημιούργησε αίσθημα ανάτασης στον λαό, «Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες», την ίδια στιγμή που του αλλοίωσε το αίσθημα ευθύνης : Για όλα έφταιγε η ντόπια ολιγαρχία (με την οποία συνυπήρξε εν αρμονία) και οι κακοί ξένοι ιμπεριαλιστές, (μια νοοτροπία που ανιχνεύεται ως σήμερα στις αντιδράσεις του κόσμου για το μνημόνιο και τη Μέρκελ).
Κληρονόμος αυτού του ρωμαλέου κινήματος, είναι ο νυν πρωθυπουργός, στο οποίο ηγείται, παρότι πάντα του ήταν ξένο (παραήταν λαϊκό για τις μεταμοντέρνες ενασχολήσεις του με τα σόσιαλ μήντια, και τις Μ.Κ.Ο.). Δεν θέλησε να το εμπνεύσει και να το κάνει συμμέτοχο στον αγώνα που υποτίθεται ότι δίνει.
Ήταν θλιβερό να βλέπεις χθες απλούς συνέδρους από την επαρχία, που έχασαν την βολή τους ερχόμενοι οι περισσότεροι αυθημερόν από κάθε γωνιά της χώρας, να εκφράζουν «την αγωνία τους για το κίνημα», και να μιλούν μπροστά στην παγερή ηρεμία του …πλήθους των άδειων καρεκλών! Τους έφεραν ως ντεκόρ, απλά για να διεκπεραιώσουν τα υποχρεωτικά γενέθλια, τους άφησαν να μιλούν στα μικρόφωνα ενώ η ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης ήταν εκκωφαντικά απούσες. Υποτίθεται ότι βρίσκονταν στις συζητήσεις των «εργαστηρίων», που έστησαν, όπου -πάλι υποτίθεται- συζητούνταν θέματα της δημόσιας ζωής. Και οι σύνεδροι συνέχιζαν να μιλούν στην άδεια αίθουσα, εκφράζοντας μια αγωνία που κανείς δεν άκουγε… (σημείωση: δεν μπορείς να μην αποδώσεις εύσημα στους ηγέτες των κομμάτων της Αριστεράς, όσο και να τους ασκείς σκληρή κριτική για τις απόψεις τους. Στις κομματικές συνάξεις κάθονται με ιώβειο υπομονή και σταχανοφιτική αντοχή και ακούν τον κάθε σύνεδρο, τις υποδείξεις, τις προτροπές ή τις καταγγελίες του, δίνοντας τουλάχιστον μια αίσθηση ισότητας μεταξύ συντρόφων σε τέτοιες κομματικές συναθροίσεις , ακόμη κι όταν αυτή είναι δια το θεαθήναι.)
Εν τέλει, αν υποθέσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ αποσκοπούσε η 3η του Σεπτέμβρη να είναι μια επέτειος «επανεκκίνησης», όπως επιμόνως και επιπόνως πάσχιζε ο Γραμματέας Καρχιμάκης, δεν ήταν τίποτε άλλο από μια θλιβερή σύναξη ανθρώπων, ξένων μεταξύ τους και εν πολλοίς παραιτημένων. Ο αρχηγός μίλησε αλλά …δεν ήταν εκεί. Οι υπουργοί που παραβρέθηκαν διεκπεραίωσαν μια τυπική υποχρέωσή σε χώρο ... «ξένο»!.
Στην αγωνία του κόσμου ουδείς απάντησε. Μόνο που αυτό δεν αφορά αυτούς, ως εσωτερική υπόθεση. Αφορά τη χώρα…
Ένα παγωμένο κομματικό ακροατήριο, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενο, έστερξε να προσέλθει με δυσθυμία, προκειμένου να γεμίσει τις θέσεις των συνέδρων, αφενός ενδίδοντας από συντροφικό καθήκον στις επανειλημμένες οχλήσεις της κομματικής ηγεσίας, αφετέρου από ανάγκη κάπου να πιαστεί, να ακούσει από τον ηγέτη του κάποιες νότες αισιοδοξίας, που θα σηματοδοτούσαν μια νέα ελπιδοφόρα εκκίνηση, ή, έστω, μια αναστροφή της καταστροφικής πορείας.
Δεν είναι τυχαίο που είδα χαμόγελα να ανθίζουν στα χείλη κάποιων, όταν μέλη της σπουδαστικής παράταξης, της ΠΑΣΠ με πάθος λησμονημένο από τους καιρούς, προσπάθησε να υπερκεράσει με συνθήματα τον λόγο του ίδιου του πρωθυπουργού στο θέμα της Παιδείας, αναγκάζοντας τον ίδιο να ανεβάζει ντεσιμπέλ για να τους καλύψει από μικροφώνου. Ναι, ήταν παρωχημένα τα συνθήματα των νέων του ΠΑΣΟΚ, που λες και πάγωσαν τον χρόνο και βρέθηκαν στο τοπίο της εύφορης κοιλάδας των δεκαετιών του 70 και του 80. Ζητούσαν «κάτω τα χέρια από το άσυλο», απειλούσαν ότι «ο νόμος της Αννούλας θα μείνει στα χαρτιά», ενώ απέπνεε σοσιαλιστικό ρεαλισμό επιπέδου ΚΝΕ και το βροντώδες σύνθημά τους «ΠΑΣΠ, ιδέα, πεθαίνει τελευταία». Αλλά τουλάχιστον ήταν μια νότα πάθους, μια πινελιά ζωντάνιας, σε ένα κομματικό τοπίο γκρίζο, πληκτικό και αμήχανο, όπου το μνημόνιο ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία και ως «θεία δίκη» για τα πεπραγμένα, όχι μόνο τα δικά τους αλλά και σύνολης της αντιπολίτευσης.
Το έβλεπες στα σποραδικά χειροκροτήματα ότι ο κόσμος ζητούσε μια, έστω ελάχιστη, ίνα σύνδεσης με το παρελθόν. Οι σύνεδροι - και δεν ήταν όλοι κρατικοδίαιτοι, όπως η δεξιά σκοπιμότητα και οι ιεροκήρυκες της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας σπιλώνουν - χειροκρότησαν όρθιοι τον Παπανδρέου, όταν είπε πως «τα πανεπιστήμια δεν είναι τσιφλίκι κανενός και γρήγορα θα ανοίξουν. Τον χειροκρότησαν όταν αναφερόμενος στην Υγεία κατήγγειλε τις αντιδράσεις «μιας χούφτας ανθρώπων», όπως και όταν διαβεβαίωσε ότι «η στήριξη του κράτους στις τράπεζες δεν είναι λευκή επιταγή».
Τον κοίταξαν ωστόσο με παραιτημένη δυσπιστία όταν διακήρυξε πως η σημερινή συγκυρία τον πείθει για την ανάγκη να αναδειχθούν οι αρχές του σοσιαλισμού (ναι το είπε!) και διαβεβαίωνε ότι «η υπόσχεση της αλλαγής θα γίνει πράξη ξανά» (ναι, και αυτό το είπε!). Ο κ. Παπανδρέου έχει δείξει αδυναμία διοίκησης και μη πραγματιστική προσέγγιση των προβλημάτων και του ελληνικού κρατικού μηχανισμού. Αυτά αποτελούν εγγενείς αδυναμίες της προσωπικότητάς του και έτσι θα παραμείνουν.
Είναι κληρονόμος ενός ρωμαλέου κόμματος, που συνήγειρε τα πλήθη. Ενός κόμματος που ο ιδρυτής του, ο Αντρέας, μαγνητική προσωπικότητα, φλόγιζε τα πλήθη και δημιουργούσε οράματα με το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση», αλλά και με συνθήματα που κανάκευαν το πόπολο. Ανέδειξε την κατατρεγμένη από δεκαετίες ήττας Ελλάδα, αλλά εισήγαγε και στοιχεία Περονισμού στην πολιτική ζωή, «Κανένας θεσμός, μόνο ο λαός!». Δημιούργησε αίσθημα ανάτασης στον λαό, «Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες», την ίδια στιγμή που του αλλοίωσε το αίσθημα ευθύνης : Για όλα έφταιγε η ντόπια ολιγαρχία (με την οποία συνυπήρξε εν αρμονία) και οι κακοί ξένοι ιμπεριαλιστές, (μια νοοτροπία που ανιχνεύεται ως σήμερα στις αντιδράσεις του κόσμου για το μνημόνιο και τη Μέρκελ).
Κληρονόμος αυτού του ρωμαλέου κινήματος, είναι ο νυν πρωθυπουργός, στο οποίο ηγείται, παρότι πάντα του ήταν ξένο (παραήταν λαϊκό για τις μεταμοντέρνες ενασχολήσεις του με τα σόσιαλ μήντια, και τις Μ.Κ.Ο.). Δεν θέλησε να το εμπνεύσει και να το κάνει συμμέτοχο στον αγώνα που υποτίθεται ότι δίνει.
Ήταν θλιβερό να βλέπεις χθες απλούς συνέδρους από την επαρχία, που έχασαν την βολή τους ερχόμενοι οι περισσότεροι αυθημερόν από κάθε γωνιά της χώρας, να εκφράζουν «την αγωνία τους για το κίνημα», και να μιλούν μπροστά στην παγερή ηρεμία του …πλήθους των άδειων καρεκλών! Τους έφεραν ως ντεκόρ, απλά για να διεκπεραιώσουν τα υποχρεωτικά γενέθλια, τους άφησαν να μιλούν στα μικρόφωνα ενώ η ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης ήταν εκκωφαντικά απούσες. Υποτίθεται ότι βρίσκονταν στις συζητήσεις των «εργαστηρίων», που έστησαν, όπου -πάλι υποτίθεται- συζητούνταν θέματα της δημόσιας ζωής. Και οι σύνεδροι συνέχιζαν να μιλούν στην άδεια αίθουσα, εκφράζοντας μια αγωνία που κανείς δεν άκουγε… (σημείωση: δεν μπορείς να μην αποδώσεις εύσημα στους ηγέτες των κομμάτων της Αριστεράς, όσο και να τους ασκείς σκληρή κριτική για τις απόψεις τους. Στις κομματικές συνάξεις κάθονται με ιώβειο υπομονή και σταχανοφιτική αντοχή και ακούν τον κάθε σύνεδρο, τις υποδείξεις, τις προτροπές ή τις καταγγελίες του, δίνοντας τουλάχιστον μια αίσθηση ισότητας μεταξύ συντρόφων σε τέτοιες κομματικές συναθροίσεις , ακόμη κι όταν αυτή είναι δια το θεαθήναι.)
Εν τέλει, αν υποθέσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ αποσκοπούσε η 3η του Σεπτέμβρη να είναι μια επέτειος «επανεκκίνησης», όπως επιμόνως και επιπόνως πάσχιζε ο Γραμματέας Καρχιμάκης, δεν ήταν τίποτε άλλο από μια θλιβερή σύναξη ανθρώπων, ξένων μεταξύ τους και εν πολλοίς παραιτημένων. Ο αρχηγός μίλησε αλλά …δεν ήταν εκεί. Οι υπουργοί που παραβρέθηκαν διεκπεραίωσαν μια τυπική υποχρέωσή σε χώρο ... «ξένο»!.
Στην αγωνία του κόσμου ουδείς απάντησε. Μόνο που αυτό δεν αφορά αυτούς, ως εσωτερική υπόθεση. Αφορά τη χώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου