Ioannis Bougas

12/2/1949, Φλώρινα. Αρχή του Τέλους της Ανταρσίας του 1946-49!

Στις 7.000 περίπου υπολογίζονται οι αντάρτες που ξεκίνησαν από το Βίτσι εναντίον της Φλώρινας. Τα 2/3 ήταν Σλαβόφρωνες της ΝΟΦ, ενώ συμμετείχαν και πολλές εκατοντάδες νέα παιδιά και κορίτσια, αγύμναστα ή ελάχιστα γυμνασμένα, με τα περισσότερα βιαίως στρατολογημένα. Πολλοί από αυτούς τους νέους είχαν αρπαχθεί από τη Νάουσα, όταν ο «ΔΣΕ» είχε καταλάβει την πόλη τον προηγούμενο μήνα.

Τη Φλώρινα την υπεράσπιζε ο στρατηγός Νικόλαος Παπαδόπουλος (Παππούς) με τη ΙΙ Μεραρχία. Μία από τις 3 Ταξιαρχίες της Μεραρχίας ήταν η πρώην 3η Ορεινή Ταξιαρχία στην οποία ο Παππούς είχε χρηματίσει υποδιοικητής της το 1944 στην Ιταλία και στα Δεκεμβριανά στην Αθήνα. Το σύνολο των αμυνομένων υπολογίζεται σε 7-9.000, από τους οποίους γύρω στις 4.500 ήταν στην περίμετρο της πόλης και οι υπόλοιποι εξω από αυτήν σε διάφορα σημεία, καθώς ο Παπαδόπουλος είχε οργανώσει την άμυνα της Φλώρινας σε βάθος.

Το αποτέλεσμα της επίθεσης του «ΔΣΕ» και του ΝΟΦ ήταν απόλυτα ΤΡΑΓΙΚΟ!
Η επίθεση άρχισε στις 12 Φεβρουαρίου, 3-4 ώρες μετά τα μεσάνυχτα, και τελείωσε την επομένη νύχτα, με τους αντάρτες να προσπαθούν να διασωθούν δια της φυγής. Σην αποχώρησή τους προς το Βίτσι, βομβαρδίζονταν συνεχώς από την αεροπορία.
«Βόμβαι μεγάλου διαμετρήματος –εσχάτως χρησιμοποιούμεναι– πίπτουν ως βροχή εν μέσω των εν πανικώ καταδιωκόμενων συμμοριτών. Η αεροπορία συμμετέχει ενεργώς εις την συνεχιζομένην εξολόθρευσιν των συμμοριτών, δι’ ακαταπαύστων ρουκετοβολισμών, πολυβολισμών και βομβαρδισμών..» (Βραδυνή, 14/2/49).

Πίσω τους, στις παρυφές της πόλεως και τα γύρω υψώματα, άφησαν μεταξύ 334 (σύμφωνα με τον Βλαντά) έως 784 (σύμφωνα με τον Αβέρωφ) νεκρούς, ενώ είχαν μεταξύ 867 (Βλαντάς) και 1557 (Σακελλαρίου) τραυματίες και 214 αγνοούμενους και λιποτάκτες.
Γράφει ο αρχίατρος του «ΔΣΕ», Ε. Σακελλαρίου: «... Παίρνω το αυτοκίνητο και τραβώ στο Γενικό Αρχηγείο, όπου ήταν ο Ζαχαριάδης κι ο Μπαρτζιώτας. Μου λένε : « τί αποτελέσματα από την Φλώρινα;». Τους λέω : «1557τραυματίες πέρασαν από τα χέρια μας, και μία ταξιαρχία απ΄όπου δεν βγήκε κανένας…» Ανέφερα αυτά κι έφυγα.». («Διαθέσαμε τη ζωή μας», Επαμεινώνδας Σακελλαρίου).

Ο Ελληνικός Στρατός είχε 44 νεκρούς, 35 αγνοούμενους και 234 τραυματίες.

Οι νεκροί αντάρτες εκτέθηκαν σε σειρές σε ένα χωράφι έξω από την πόλη και εκεί οδηγούσαν αιχμαλώτους αντάρτες ζητώντας τους να αναγνωρίσουν μεταξύ των νεκρών στελέχη του «ΔΣΕ» (διμοιρίτες, λοχαγούς, ταγματάρχες, πολιτικούς επιτρόπους, κλπ). Οι σοροί ετάφησαν σε μεγάλους ομαδικούς τάφους και εκεί είναι μέχρι σήμερα.

Αυτή ήταν και η τελευταία επίθεση των κομμουνιστών ανταρτών εναντίον πόλεως στην Σλαβοκίνητη Ανταρσία του λεγόμενου ΔΣΕ και του ΝΟΦ (η οργάνωση των Σλαβοφρόνων ανταρτών). Την κατάληψη της πόλεως λέγεται ότι την είχε συστήσει στον Ζαχαριάδη ο ίδιος ο Στάλιν.
Η πολυαίμακτη ήττα του «ΔΣΕ» στην επίθεσή του στην ακριτική πόλη μαζί με το κλείσιμο των συνόρων από την Γιουγκοσλαβία που ακολούθησε σήμανε τον περιορισμό του σε αμυντική διάταξη πριν την οριστική ήττα του στο Βίτσι και στον Γράμμο.

Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για τη μάχη της Φλώρινας, χωρίς να αναφερθεί στον επικεφαλής της άμυνας, το 60-ετή στρατηγό Νικόλαο Παπαδόπουλο (Παππού) από τον Άκοβο Αρκαδίας, εξαίρετο πολεμιστή και άξιο ηγέτη στρατιωτών. Πριν διαφύγει στη Μέση Ανατολή ήταν στην Αντιστασιακή Οργάνωση ΡΑΝ του στρατηγού Βεντήρη και υπεύθυνος για τη φρουρά του Αγνώστου Στρατιώτη, που απετέλεσε το φυτώριο για τα Τάγματα Ασφαλείας (ή Τσολιάδων) της Αθήνας το 1943.

ΤΙΜΗ, ΔΟΞΑ, ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ, ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΙΤΙΚΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ!!!!!!!!!!!