Εγκλήματα Ακροαριστερών 1942-1967

Α. Ποιός ήταν ο Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας...
Β. Ενα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ φρικτό έγκλημα των κομμουνιστών (2ο συνημμένο) που έχει διασταυρωθεί από πολλές πηγές...

- Επικεφαλής Εθνικής Οργανωσεως Αντίστασης στην ορεινή Τριφυλία το 1943 (διαλύθηκε απο τον ΕΛΑΣ).
- Διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας (Τ.Α.) Μελιγαλά (07/03/1944 - 10/08/1944)
- Διοικητής του Τ.Α. Γαργαλιάνων (15/08/1944 - 24/09/1944).

Ὁ Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας γεννήθηκε τήν Πρωτοχρονιά τοῦ 1894 στή Λεύκη (παλαιά Μουζούστα), τέσσερα χιλιόμετρα νότια τῶν Γαργαλιάνων. Κατετάγη στό Στρατό τό 1914, καί τό 1916 μονιμοποιήθηκε καί ἔλαβε τόν βαθμό τοῦ Ἀνθυπολοχαγοῦ πεζικοῦ. Πολέμησε στή Μικρασιατική Ἐκστρατεία, ὅπου καί τραυματίσθηκε σοβαρά. Μάλιστα, ἔζησε τήν ὑπόλοιπη ζωή του μ'ἕνα βλῆμα στό σῶμα του.

Τό 1923 ἔλαβε μέρος στό κίνημα τῶν Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη καί ἀποτάχθηκε ἀπό τόν στρατό ὡς βασιλόφρων μέ τόν βαθμό τοῦ ὑπολοχαγοῦ. Ρόλο πρωταγωνιστῆ στήν καταστολή τοῦ κινήματος στή Βόρειο Ἑλλάδα ἔπαιξαν 3 ἀξιωματικοί πού εἶχαν ρόλο πρωταγωνιστῆ καί στήν Κατοχή: ὁ ἀρχηγός τῆς ΕΚΚΑ Δημήτριος Ψαρρός, ὁ διοικητής τοῦ ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράρης καί τό στέλεχος τοῦ ΕΛΑΣ, Εὐριπίδης Μπακιρτζής.
Ο Στούπας εγκατεστάθη και ζούσε στή Θράκη μέχρι το 1940. Τόν βαθμό τοῦ λοχαγοῦ τόν πῆρε τό 1925 καί τοῦ ταγματάρχη τό 1935, ὡς ἔφεδρος.

Στόν πόλεμο τοῦ ’40 κατετάγη ἐθελοντικά καί πολέμησε στήν πρώτη γραμμή ὑπό τόν συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα πού διοικοῦσε τό Σύνταγμα Κρήτης καί πῆρε τήν Τρεμπεσίνα. Μετά τήν κατάρρευση ἐπέστρεψε στή Θράκη, ἀλλά σύντομα διαπίστωσε ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά μείνει ἐκεῖ ἀφοῦ ἡ περιοχή παραχωρήθηκε ἀπό τούς Γερμανούς στή δικαιοδοσία τῶν Βουλγάρων.
Ἔτσι διέφυγε στόν νότο καί ζοῦσε στό χωριό του, στή Λεύκη, μέ τήν οἰκογένεια τοῦ πατέρα του, τοῦ πάπα-Σπύρου.

Γνώστης τοῦ πολέμου, μέ ἱκανότητες ἀναγνωρισμένες ἀπό ὅλους τούς ἀντιπάλους του, στούς στρατιῶτες του ἐνέπνεε τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη, ποτέ τό φόβο. Μετριοπαθής, δίκαιος, καλόψυχος, σεβόταν τούς ἀντιπάλους του καί οἱ μονάδες του ποτέ δέν κακοποίησαν ἐν γνώσει του πολιτικούς ἀντιπάλους, ἄμαχους πολίτες ἤ ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ.

Οὐδέποτε συγκρότησε στρατοδικεῖα ἤ συμμετέσχε σ'αὐτά. Εἶναι γνωστή μιά μοναδική περίπτωση ἐκτέλεσης πολιτικοῦ ἀντιπάλου ἀπό μονάδα τοῦ Στούπα. Τόν Αὔγουστο τοῦ 1944, σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τότε ὁπλίτη τῆς μονάδας του, ὅταν ἦταν καθ'ὁδό γιά τούς Γαργαλιάνους ἀπό τόν Μελιγαλά, διέταξε τήν ἐκτέλεση μέλους τῆς Πολιτοφυλακῆς Φιλιατρῶν. Πρότυπο πολεμιστή, ὁ Στούπας ὑστεροῦσε σέ πολιτική ἀντίληψη καί δέν ἐφάρμοζε τήν ἀπαιτούμενη ψυχρή ἐπιβολή στούς ὑφισταμένους του ἀξιωματικούς, γεγονός πού ἔβλαψε τόν ἀγώνα του σέ κρίσιμες στιγμές.

Ὅταν κατέβηκε ἀπό τή Θράκη στή Λεύκη, ἀσχολήθηκε ἐνεργά μέ τήν τροφοδοσία καί τήν ἀπόκρυψη Βρετανῶν στρατιωτῶν που είχαν απομείνει στη Μεσσηνία.
Στά μέσα του 1942, μετά ἀπό προηγούμενη συνεννόηση, πῆγε στή Νεάπολη τῆς Λακωνίας, ἀπ'ὅπου, σύμφωνα μέ τό σχέδιο, ὑποβρύχιο θά τόν περνοῦσε μαζί μέ ἄλλους στήν Αἴγυπτο. Φαίνεται ὅμως ὅτι τό σχέδιο εἶχε προδοθεῖ, καί πρίν νά φανεῖ τό ὑποβρύχιο παρουσιάστηκαν Ἰταλοί στρατιῶτες. Ὁ Στούπας κατόρθωσε νά διαφύγει τή σύλληψη καί ἐπέστρεψε στή Λεύκη. Πρίν ἀπ'αὐτή τήν περιπέτεια, καί ἐνῶ φαινομενικά καθόταν ἥσυχος στό χωριό του, εἶχε ἤδη φέρει κοντά του μιά μικρή ὁμάδα πατριωτῶν ἀπό τή Λεύκη καί τά γύρω χωριά.

Κοντά του ἔβρισκαν καταφύγιο πατριῶτες πού καταδίωκε τό ΕΑΜ. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί μερικοί Κρῆτες ἀπό αὐτούς πού εἶχαν ἀποκοπεῖ στή Μεσσηνία. Ὅλοι, τοῦ ἔμειναν πιστοί μέχρι τό τέλος.

Κατά τή διάρκεια τῆς μάχης των Γαργαλιάνων με τον ΕΛΑΣ ὁ Στούπας πολεμοῦσε στήν πρώτη γραμμή σάν ἁπλός στρατιώτης. Ἦταν ἐξαιρετικά ἐπιδέξιος σκοπευτής. Ἡ ἱκανότητά του μέ τό τουφέκι καί τό πιστόλι ἔχει μείνει παροιμοιώδης. Σκότωνε λαγούς μέ τό πιστόλι του καί στίς ἐκκαθαριστικές τοῦ Τάγματος Ασφαλείας στόν Πάρνωνα πέτυχε ἕνα πουλί στόν οὐρανό μέ τό πιστόλι. Μποροῦσε νά κόψει τό λυρί κόκκορα σέ ἀπόσταση 20-25 μέτρων ἤ νά περάσει τή σφαίρα μέσα ἀπό βέρα πού κρατοῦσε κάποιος στήν ἴδια ἀπόσταση.
Στή μάχη τῶν Γαργαλιάνων, ὁ Στούπας μπορεῖ νά στοίχησε στόν ΕΛΑΣ, σέ νεκρούς καί τραυματίες, τόσους ἀντάρτες ὅσους ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἄνδρες τοῦ ΤΑ μαζί μέ τό πολυβόλο καί τούς ὅλμους. Στά χρόνια μετά τή μάχη, πολλοί ἔλεγαν ὅτι “ὁ Στούπας σκότωσε 700 ἀντάρτες στή μάχη”, ἀριθμό πέρα ὥς πέρα ὑπερβολικό. Κι ὅμως ὁ θρύλος ἐπαναλαμβανόταν συχνά, καί τόν ἔχω ἀκούσει ὁ ἴδιος πολλές φορές, καί ἀπό διαφορετικούς ἀνθρώπους. Πιστεύω ὅτι δείχνει τό μέγεθος τοῦ θαυμασμοῦ στίς ἱκανότητες τοῦ ταγματάρχη Στούπα ἀπό μεγάλο μέρος τῶν συμπολεμιστῶν του καί τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς Γαργαλιάνων.

Σχετικό μέ τήν ἐξαιρετική ἱκανότητα τοῦ Στούπα στό σημάδι εἶναι καί τό παρακάτω ἐπεισόδιο ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τῆς μάχης, όπως το διειγείται ένας συμπολεμιστής του:
«... Τό πρῶτο πρωϊνό τῆς μάχης, κάναμε καί μιά ἀντεπίθεση μέ τόν Στούπα νά ἀπωθήσουμε τούς ἀντάρτες πού εἶχαν πλησιάσει τήν πόλη σέ ἕνα κενό τῆς ἄμυνας.
Τότε θαύμασα τόν ἡρωϊσμό καί τήν ἱκανότητα ἑνός Ἀνθυπασπιστή τοῦ 3ου Λόχου πού πολέμησε μαζί μας. Δυστυχῶς δέν θυμᾶμαι τό ὄνομά του. Ἔμαθα ἀργότερα ὅτι τόν Ἀνθυπασπιστή αὐτόν τόν ἔπιασαν οἱ ἀντάρτες καί τόν σκότωσαν μετά τή μάχη.
Μαζί μας πολεμοῦσε καί ὁ Γιάννης Βραχνός καί μιά γυναίκα ἀπό τά Φιλιατρά ἡ ὁποία ἦταν ντυμένη ταγματασφαλίτισσα.
Ἀπό ἐκείνη τήν ἀντεπίθεση τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς μάχης θυμᾶμαι καί τοῦτο ἀπό τόν Στούπα. Ἐκεῖ πού πολεμούσαμε τόν ἄκουσα νά ἀναρωτιέται τί τοῦ συμβαίνει καί δέν μπορεῖ νά πετύχει κάποιον ἀντάρτη τόν ὁποῖο εἶχε πυροβολήσει ἀνεπιτυχῶς 2 φορές.
Ὁ ἀντάρτης σήκωνε τό κεφάλι του πάνω ἀπό μιά πέτρα, ὁ Στούπας τοῦ ἔριχνε, νόμιζε ὅτι τόν κτυποῦσε, καί ἔβλεπε τό κεφάλι του νά πέφτει. Σέ λίγο ὅμως σηκωνόταν πάλι.
Ὅταν αὐτό συνέβη δυό φορές, ὁ Στούπας ἀντελήφθη τί συνέβαινε καί δέν τόν πυροβόλησε τήν τρίτη φορά πού σήκωσε τό κεφάλι του πάνω ἀπό τό κοτρόνι. Σέ λίγα λεπτά, εἴδαμε τό κεφάλι τοῦ ἀντάρτη νά κινεῖται περίεργα. Χάθηκε γιά μιά στιγμή πρίν βγεῖ πάλι κάπως πιό θαρεττά δίνοντας πολύ καλύτερο στόχο. Τότε ὁ Στούπας σήκωσε τό ὅπλο του καί ὁ ἀντάρτης δέν ξανακινήθηκε.
Ὁ Στούπας ἀναφώνισε «αὐτό ἔκανες πουλάκι μου, καί μοῦ ἔφαγες 3 σφαῖρες?»
Ὁ ἀντάρτης στήν ἀρχή σήκωνε τόν μπερέ του μέ ἕνα ξύλο. Μετά, ὅταν ὁ Στούπας δέν πυροβόλησε τόν μπερέ γιά τρίτη φορά, πιστεύοντας ὅτι ὁ ἀντίπαλός του ἀπέναντι δέν τόν σημάδευε πιά, σήκωσε τό κεφάλι του νά δεῖ τί γίνεται καί τότε δέχθηκε τό βόλι τοῦ Στούπα.
Ὅταν ἀπωθήσαμε τούς ἀντάρτες καί ἑτοιμαζόμαστε νά φύγουμε, ἐγώ πρότεινα νά προχωρήσουμε καλυμμένοι. Ὁ Στούπας ἀρνήθηκε καί ξεκίνησε νά περάσει ἀπέναντι ὄρθιος. Τόν ἀκολούθησε ὁ Βραχνός, μετά ἡ γυναίκα, καί τελευταῖος πέρασα ἐγώ. Οἱ ἀντάρτες μᾶς ἔρριξαν μιά ριπή καί φάνηκε ὅτι κτύπησαν τήν γωνία τοῦ σπιτιοῦ πού μᾶς κάλυπτε. Ὁ Στούπας μᾶς εἶπε:
- Γιά ψαχθεῖτε, μήν ἔχουμε πάρει καμμιά σφαίρα.
Οἱ τρεῖς ἀπό ἐμᾶς τοῦ εἴπαμε ὅτι δέν εἴχαμε κτυπηθεῖ.
- Ἐμένα μέ τίμησαν μέ τρεῖς σφαῖρες, παρετήρησε ὁ Στούπας!

Τρεῖς σφαῖρες τοῦ εἶχαν τρυπήσει τό ἀριστερό μπατζάκι τοῦ παντελονιοῦ του!»

Ιωάννης Κ. Μπουγάς