Εγκλήματα Ακροαριστερών 1942-1967

ΤΟ 1944, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΤΗΣ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!

Οι Σφαγές, τα Βασανιστήρια, οι Βιασμοί, το Πλιάτσικο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ συνεχίστηκαν κανονικά στην Αργολιδοκορινθία!

(Μιά σημαντική ιδιαιτερότητα αυτών των φρικτών σφαγών στο τέλος του κειμένου).

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ.
Μεταξύ 8 καί 13 Αὐγούστου ἡ ΟΠΛΑ Σολυγείας ἔκανε συλλήψεις στό Σοφικό καί στόν Ἀλαμάνο Κορινθίας. Ἔπιασαν 25 περίπου ἄτομα, μεταξύ τῶν ὁποίων ΠΑΙΔΙΑ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ και ΝΕΑΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. Τούς πῆγαν καί τούς ἔσφαξαν σέ μιά περιοχή δυτικά ἀπό τά Ἀθίκια, κοντά πρός τό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης.

Οἱ ἄνδρες, πρίν νά σφαγοῦν βασανίσθηκαν ἄγρια καί οἱ σοροί τους προσβλήθηκαν σέ ἀκραῖες μορφές (κομένα γεννητικά ὄργανα, κ.λπ.). Οἱ γυναῖκες καί τά κορίτσια πρίν σφαγοῦν βιάσθηκαν καί βασανίσθηκαν ἀπάνθρωπα. Οἱ μαρτυρίες εἶναι πολλαπλές καί διασταυρωμένες.

Ὁ Κ.Λ., γεννηθείς τό 1927, καί ἡ σύζυγός του Π.Α.-Λ., ἀπό τά Ἀθίκια, λένε σχετικά: «…τά κορίτσια τά βιάζανε καί μετά τά σκοτώνανε! Κατά κανόνα! [...]
Ὁ Σπῦρος ὁ Κόλιας ἀπό τό Ἀλαμάνο εἶχε μάθει ὅτι τόν ψάχνουν νά τόν πάρουνε. Πῆρε τήν οἰκογένειά του, 1 ἀγόρι καί 4 κορίτσια καί πῆγαν νά κοιμηθοῦν στό κτῆμα τους, μέσα στά ἀμπέλια. Χώρια αὐτός μέ τό ἀγόρι ἀπό τή μάνα μέ τά 4 κορίτσια.

Αὐτοί (σ.σ. ἐννοεῖ τούς ἄνδρες τῆς ΟΠΛΑ) πῆγαν τήν νύχτα, φόρτωσαν ὅ,τι πράγματα εἶχαν στό σπίτι τους καί μετά ψάχνοντας βρῆκαν τήν μάνα μέ τά 4 κορίτσια. Ἀφήσανε τά 2 μικρά κοριτσάκια, θά ἦταν 6-8 χρονῶν καί πῆραν τήν μάνα μέ τά 2 μεγαλύτερα.
Τίς πῆγαν κατά τόν Ἁγιάννη, μακριά καί τίς ἔσφαξαν. Πρίν τίς σφάξουν τίς βιάσανε, τά κορίτσια τά βιάζανε ἐμπρός στή μάνα τους...».

Ἡ Μ.Π. ἀπό τό Σοφικό θυμᾶται σχετικά, μέ τή σφαγή τῶν ἀνθρώπων ἀπό τό χωριό της: «..Καί αὐτούς πού πήγανε ἀπό τό Σοφικό στόν Ἁγιάννη καί τούς σκοτώσανε τούς θυμᾶμαι ὅλους. [...] Ἤτανε βράδυ, ἀργά, πού τούς εἶχαν πιάσει γιά νά μήν τούς βλέπει ὁ κόσμος.
Καί μᾶς εἶπε μιά Ἁγιανιώτισσα μετά τήν ἀπελευθέρωση ὅτι πῆγαν τήν ἄλλη μέρα κάτι τσοπάνηδες καί βρῆκαν δυό κορίτσια καί δυό ἄντρες σκοτωμένους.
Ὁ ἕνας ἄντρας εἶχε ἕνα σημάδι κόκκινο στό μάγουλο, ἕνα βλαντί.
Ὁ ξάδερφός μου εἶχε ἕνα τέτοιο σημάδι. Τούς εἶχαν σκοτώσει χωριστά ἀπό τούς ἄλλους.
Φωνάζανε τά κορίτσια, ὅταν τά βιάζανε:
- «Κάν᾽ τε μας ὅτι θέλετε, ἀλλά νά μή μᾶς σφάξετε!».

Ἀφοῦ ἀκούγανε οἱ τσοπάνηδες φωνές πήγανε τήν ἄλλη μέρα νά δοῦνε τί ἔγινε. Καί βρήκανε τά ... (ἐσώρουχα) τῶν κοριτσιῶν πεταμένα. Γεννητικά ὄργανα ἀπό τά παιδιά πεταμένα. ...».[...] Τή νύχτα ἀκούγανε φωνές οἱ τσοπάνηδες, πού γινότανε ἡ σφαγή καί τό πρωί ἀπό περιέργεια πήγανε καί τά εἴδανε.
Τά εἴχανε βιάσει τά κορίτσια....».

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Μεταξύ 10 καί 13 Αὐγούστου 1944, ἄνδρες τῆς ΟΠΛΑ καί τοῦ ΕΛΑΣ συνέλαβαν γύρω στά 100 ἄτομα –άνδρες και γυναίκες, όχι παιδιά αυτή τη φορά- ἀπό τά χωριά: Ἅγιος Βασίλειος, Ἅγιος Ἰωάννης, Ἁγιονόρι, Ἀθίκια, Ἁλμυρή, Γαλατάκι, Κατακάλι καί Στεφάνι καί τούς οδήγησαν στη Μονή της Παναγίας, κοντά στό Σοφικό.
Μέχρι το βράδυ της παραμονής της Παναγίας κάποιοι είχαν απολυθεί, ενώ οι υπόλοιποι είχαν συγκεντρωθεί στο προαύλιο της Μονής. Όλοι είχαν ξυλοκοπηθεί άγρια από άνδρες της ΟΠΛΑ και ΤΡΕΙΣ ΝΕΑΡΕΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ Σοφικού!

Τό βράδυ τῆς 14ης Αὐγούστου 1944, όσους δέν μποροῦσαν νά βαδίσουν, τούς ἔσφαξαν ἐπί τόπου και τις σορούς τους τίς ἔριξαν στο παλαιό ἀσβεστοκάμινο, κοντά στη Μονή.
Τούς πιό δυνατούς τούς ὁδήγησαν δεμένους 3-4 χιλιόμετρα μακρύτερα, σέ μιά καταβόθρα, γνωστή ὡς Τρῦπα τοῦ Ζάρακα ή Ζαρακά, η οποία βρίσκεται σε δασωμένη, δυσκολοδιάβατη περιοχή.
Εκεί τους έσφαξαν και τους έριξαν μέσα, ενώ πέταξαν στο τέλος ξύλα και κύλισαν και μιά πέτρα για να μην έχει κανείς τη δυνατότητα να βγεί. Στη σφαγή, εκτός των ανδρών της ΟΠΛΑ, συμμετείχαν και οι 2 από τις 3 μεαρές ΕΠΟΝίτισες!

Πόσοι ἀκριβῶς ἄνθρωποι ἐσφάγησαν ἐκεῖνο τό βράδυ, δέν ἔγινε ποτέ γνωστό. Οἱ καλύτεροι ὑπολογισμοί τούς φέρουν γύρω στούς 70. Στά χωριά τῆς περιοχῆς μάλιστα, τά ἑπόμενα χρόνια ἀκουγόταν ὅτι στό ασβεστοκάμινο ρίχτηκαν οἱ σοροί 47 θυμάτων.
Το 1945 συγγενείς, κυρίως ἀπό τό χωριό Ἁγιάννης, ἔβγαλαν μέ σχοινιά μερικούς νεκρούς πού ἦταν ἐπάνω-ἐπάνω. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ἡ Αἰκατ. Καραντούνια 60 ἐτῶν, καί ὀ Εὐάγγ. Γκρούτσης, δυό ἀπό τα 17 θύματα από τό χωριό Στεφάνι. Είχαν μαχαιριές στό λαιμό καί τήν καρδιά!

Οἱ υπόλοιποι ἔμειναν ἐκεῖ μέχρι σήμερα, εἰς δόξαν όλων. Δημοτικών και Νομαρχιακών Ἀρχῶν, άλλων Κρατικών Αρχών, πολιτισμικῶν ὀργανώσεων, καί συγγενῶν!
Οι φωτογραφίες του 2014 που παραθέτω με τις κεφαλές και τα άλλα οστά, το πιστοποιούν!

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ.
Ανήμερα της Παναγίας σφαγή 23 ανδρών, γυναικών και παιδιών από τη Μιδέα.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από τη μαρτυρία που μου έδωσε ο Χρῆστος Ὑψηλάντης: «...Ανήμερα τῆς Παναγίας,μετά τό φαγητό, τό μεσημέρι, ἔρχονται δυό χασάπηδες μέ αὐτόματα. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ Δημήτρης Κοῦρος ἀπό τό Ἄργος καί ὁ ἄλλος ὁ Βαγγέλης Τσέπης ἀπό τήν Ἁγία Ἐλεοῦσα Ναυπλίου. Βγῆκε ἡ μάνα μου. Ἦταν ξυπόλητη. Πῆγε καί φόρεσε κάτι πρόχειρα παπουτσάκια. Κατέβηκε καί ὁ πατέρας μου.
Λένε: «Ποῦ θά πᾶμε;».
-«Δέν εἶναι τίποτα, σᾶς θέλουν γιά μικρή ἀνάκριση καί θά γυρίσετε», τούς λένε αὐτοί.
Πρίν φύγουν, ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς ρώτησε πού βρίσκεται ὁ ἐξάδελφός μου ἀπό τό Ἄργος, ὁ Τάσος Ὑψηλάντης. Στείλανε ἕναν καί τόν φώναξε ἀπό τό σπίτι πού ἤτανε καί τόν πήρανε κι αὐτόν. Θά ἤτανε 24-26 ἐτῶν».
Ὁ Χρῆστος Ὑψηλάντης συνεχίζει τή διήγησή του: «Πηγαίνουν μετά καί παίρνουν καί τούς θείους μου Παναγιώτη καί Ἠλία, καθώς καί τή θεία μου τή Μαριώ. Βρήκανε ἐκεῖ καί κάποιον ξένο, ἐπισκέπτη ἀπό τό χωριό Μάνεση καί τόν πήρανε κι αὐτόν.

Ἔτσι, ἡ κουστωδία τῶν ὑποψηφίων θυμάτων ἀποτελεῖτο ἀπό 7 ἄτομα, 5 ἄνδρες καί 2 γυναῖκες.
Τούς γονεῖς μου καί τούς ἄλλους κρατούμενους τούς πῆγαν σέ ἕναν μικρό οἰκισμό, τήν Ἀμυγδαλίτσα, στήν ἐκκλησία τῆς Παναγίας. Ἐκεῖ τούς «δικάσανε» δῆθεν καί καταδικάσανε σέ θάνατο τούς 6, ἐνῶ τόν ἕβδομο, τόν ξένο ἀπό τό Μάνεση, τόν ἄφησαν νά φύγει. Αὐτός μᾶς εἶπε ἀργότερα τί ἔγινε.Τούς 6, τούς ἔδεσαν ἀνά δυό καί τούς πῆγαν λίγο πιό ἔξω καί τούς ἔσφαξαν τό ἴδιο βράδυ.
Μάλιστα, ὁ ἕνας ἀπό τούς χασάπηδες ἀπό τό Ἄργος πού τούς ἔσφαζε, ὁ Κοῦρος, ἔλεγε γιά τόν ξάδερφό μου τόν Τάσο Ὑψηλάντη:
- «Μέ παρακαλοῦσε νά μήν τόν πονέσω κι ἐγώ τοῦ ἄνοιξα τήν καρωτίδα καί τόν ἄφησα νά ξεματωθεῖ σιγά-σιγά»![...]

Ὅταν εἶχε πιά σκοτεινιάσει, δέν εἶδα ὅτι πῆγαν ἄλλοι τῆς ΟΠΛΑ καί πῆραν τόν θεῖο μου τόν Κώστα Ὑψηλάντη καί τή γυναίκα του. Πήραν τότε και δεύτερη ομάδα, σύνολο 18 άτομα. Ήταν και η οἰκογένεια τοῦ Γιάννη τοῦ Ράπτη, η γυναίκα του καί τά δυό μικρά παιδιά του. [...] Πῆραν τόν Θωμᾶ Γεώργα, πῆραν τή μάνα του, δυό ἀδελφές του καί τόν μικρό ἀδερφό του 13 χρόνων.
Ἡ μιά ἀδερφή του εἶχε πρόβλημα μέ τά πόδια της, δέν μποροῦσε νά περπατήσει καλά καί πῆραν ἕνα γάϊδαρο καί τήν ἔβαλαν ἐπάνω γιά νά τήν πᾶνε κι αὐτήν νά τήν σφάξουνε!
Ἔγιναν καί ἄλλα τραγικά πράγματα ἐκείνη τήν ἡμέρα.

Αὐτούς τῆς δεύτερης ὁμάδος, τούς πήγανε στίς Λίμνες, τό δίπλα χωριό ἀπό τό δικό μας. Δεξιά ἀπό τό μονοπάτι ἤτανε ἕνα ξεροπήγαδο κι ἐκεῖ τούς σφάξανε ὅλους ἐκτός ἀπό τόν Θωμᾶ Γεώργα πού τούς ξέφυγε ὅταν τόν σφάζανε.
Μετά, ἕνας ἀπό τούς σφαγεῖς ἔλεγε ὅτι τά μικρά τά παιδιά τοῦ Ράφτη τά διώξανε ἀπό κεῖ. Δέν θελήσανε νά τά σφάξουνε.
Τούς εἴπανε «φύγετε», ἀλλά μιλᾶμε γιά παιδάκια, τό ἀγοράκι γύρω στά 6 καί τό κορίτσι 8 ἤ 9, ποῦ νά πᾶνε χωρίς τή μάνα τους;
Τό ἀγόρι, τό κουβάλαγε ἡ καημένη μάνα ὅλη τή νύχτα στό σβέρκο της. Λέγανε τότε, ὅτι τά συνάντησε ἐκεῖ στήν ἐρημιά μέσα στό μονοπάτι ἕνας ἀπό τίς Λίμνεςκαί τά γύρισε πίσω καί τά σφάξανε κι αὐτά.

Τόν Γιάννη Ράπτη πῆγαν καί τόν ἔπιασαν δυό ἀπό τό χωριό, ὁ Κωνσταντῖνος Γεώργας (ἤ καπετάν Φάνης) καί ὁ Γιάννης Λέκκας (ἤ Μερακλής).
Τόν βρήκανε στά μελίσσια του, ἔξω ἀπό τό χωριό. Ἐπειδή εἶχαν φύγει οἱ πολλοί, τόν πῆγαν ἀλλοῦ αὐτοί οἱ δυό καί τόν σφάξανε.
Σχετικά μέ τήν ἐκτέλεση τοῦ Ράπτη, ὁ ἴδιος ὁ καπετάν Φάνης μοῦ εἶπε ἐμένα μετά ἀπό χρόνια τά ἑξῆς:
- «Ὁ Ράπτης ἤτανε πολύ σκληρός καί ἔπρεπε νά πεθάνει!».
Ὅπως πηγαίναμε, λέω στόν Μερακλή:
-«Πάρτον καί πήγαινε σκότωσέ τον!».
Ὁ Μερακλής δέν δέχτηκε νά τόν σφάξει καί μοῦ λέει:
-«Ἅμα θέλεις σκότωσέ τον ἐσύ. Ἐγώ δέν τόν σκοτώνω!».
Τότε, τόν πῆρα ἐγώ καί τόν ἔσφαξα!»
Αὐτό τό ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ καπετάν Φάνης. Ὅτι αὐτός ἔσφαξε τόν Ράπτη, μόνος του καί ὅτι ὁ Ράπτης ἄκουγε ὅλη αὐτή τήν μεταξύ τους κουβέντα, ὅταν τσακώνονταν γιά τό ποιός θά τόν σφάξει!

Ἐγώ πέρασα τή νύχτα στό σπίτι μιᾶς θείας μου. Τό ἑπόμενο πρωΐ πού πῆγα στό σπίτι μας, τί νά δῶ!
Εἶχε ἀρχίσει τό μεγάλο πλιάτσικο στά σπίτια καί τίς περιουσίες τῶν οἰκογενειῶν πού εἶχαν σφάξει.

Γιά δυό ἡμέρες κουβαλάγανε τά πράγματά μας. Δέν ἄφησαν τίποτε. Ὅτι ὑπῆρχε μέσα στά σπίτια μας, δεκάδες βαρέλια τυρί, τόννους καπνό ἀπό τό δικό μας τό σπίτι, μουλάρια, 80 πρόβατα, ροῦχα καί ὅτι ἄλλο ὑπῆρχε μέσα στό κάθε σπίτι. Ἄφησαν τούς 4 τοίχους. Ὅταν γυρίσαμε ἀργότερα στό δικό μας τό σπίτι, βρήκαμε στήν αὐλή μιά φωτογραφία. Τήν εἶχαν πετάξει ἀπό ἕνα κάδρο πού εἶχαν πάρει ἀπό τόν τοῖχο.
Τά πρόβατα πού πήρανε, τά σφάζανε καί τρώγανε οἱ ὑπεύθυνοι μέ τούς δικούς τους καί τούς φίλους τους γιά μῆνες μετά.

- Ἀπό ποῦ ἦταν οἱ πλιατσικολόγοι, κύριε Ὑψηλάντη;
- «Οἱ περισσότεροι ἤτανε ἀπό τίς Λίμνες, ἀλλά καί πατριῶτες μας ἀπό τή Μιδέα. Αὐτά ἔγιναν στή Μιδέα. Ἐπιτρέψτε μου νά τονίσω ὅτι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, δέν εἶχαν κάνει ἀπολύτως τίποτα! ΗΤΑΝ ΑΘΩΟΙ!
Δέν ὑπῆρχε καμία προδοσία, οὔτε προδότες ὑπῆρχαν στή Μιδέα, ἀλλά οὔτε καί πουθενά ἀλλοῦ στά χωριά τῆς Ἀργολίδας!
Πιστεύω ὅτι ἦταν θέμα ἐντολῆς ἀπό τό Κομμουνιστικό Κόμμα, «τούς ἀντιδραστικούς σέ κάθε χωριό νά τούς σκοτώσετε».

Τό ἐρώτημα πού ἔχω ἐγώ, κ. Ὑψηλάντη, εἶναι τό ποιός ἔδωσε αὐτά τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων γιά ἐκτέλεση;
- «Μόνοι τους, αὐτοί τό ἀπεφάσισαν, στό γραφεῖο τους. Αὐτοί ὑπά¬κουαν στόν Δημήτρη τόν Ἀνδρεαδάκη, τόν Γκαβό, ἀπό τό Λουτράκι.
- Ξέρετε ἄν εἶχε ἔρθει στή Μιδέα ὁ Γκαβός;
- «Πολλές φορές! Καί ὁ Στάθης». (σ.σ. μέχρι ἐκεῖ εἶχε φθάσει ὁ Θόδωρος Ζέγκος!).
Τά πράγματα δέν ἔχουν ἀλλάξει ἀκόμη σ᾽ αὐτό τό χωριό. Ὑπάρχουν ἀκόμη ἄνθρωποι πού δέν μοῦ λένε καλημέρα.
Ἕνας ἄλλος εἶπε καί τόν ἄκουσα ὁ ἴδιος, «γιατί δέν τόν σφάξανε κι αὐτόν;».

Ὁ 25ετής τότε Θωμᾶς Γεώργας ἀπό τή Μιδέα, ἦταν ὑποψήφιο θῦμα, ἔφθασε στό χεῖλος τῆς ἀβύσσου (ἤ τοῦ ξεροπήγαδου, στό ὁποῖον κατέληξαν οἱ ὑπόλοιποι), πάλεψε καί νίκησε τούς «χάρους» τῆς ΟΠΛΑ.
Ένα απόσπασμα από την περιγραφή της περιπέτειάς του από τον ίδιο: «...Ἐμένα μέ εἶχαν δέσει μέ σύρμα μέ τόν Ἀναστάσιο Παπαγεωργόπουλο. Ἐγώ ἤμουν τότε 25 ἐτῶν καί αὐτός θά ἦταν 28. [...] Μερικά παιδιά, ὁ Σωτήρης Γεώργας τοῦ Γεωργίου μαζί μέ τόν Στρατή Γεώργα κι ἕνας ξάδερφός του, ζήταγαν πολλές φορές νερό καί δέν τούς δώσανε.
Κουβεντιάζανε δημόσια αὐτοί πού μᾶς πηγαίνανε, ὅτι μετά ἀπό λίγες ἡμέρες θά σφάζανε τούς Λιμνιάτες, τήν τάδε καί τήν τάδε οἰκογένεια. Ἐμᾶς, ἀφοῦ εἴμασταν ὅλοι μελλοθάνατοι, δέν μᾶς ὑπελόγιζαν. Τά λέγανε ὅλα αὐτά δημόσια. [...]
Συνεχίστηκε ὁ δρόμος πρός τίς Λίμνες μέ μικροστάσεις. [...] Οἱ φρουροί πού εἶχαν φέρει ἐμᾶς φύγανε πρός διάφορα σπίτια νά φᾶνε καί νά ξεκουραστοῦν. Ἐμᾶς, ἄφησαν νά μᾶς φυλάει μόνο ἕνας Θεοδόσιος Παπαγεωργόπουλος, ὁ ὁποῖος θά ἤτανε τότε 17 ἐτῶν.
Μίλησα στόν ἐξάδελφό μου πού εἴμαστε δεμένοι μαζί, ὅτι θά μπορούσαμε νά τόν ἐξουδετερώσουμε. Εἶπα καί τοῦ πεθεροῦ μου, πού θά ἤτανε τότε 52 ἐτῶν, ὅτι θά μᾶς σφάξουνε, πρέπει νά τόν πιάσουμε.

Ἀλλά μοῦ λέει αὐτός, «ἐγώ δέν ἔχω κάνει τίποτα»! Δέν νομίζω ὅτι πίστευαν ὅτι θά μᾶς ἔσφαζαν.
Γύρω στίς 11:30 μέ 12 φάνηκε ὅλη ἡ ὁμάδα τῆς ΟΠΛΑ καί μᾶς ἔβαλαν στό δρόμο γιά τόν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Ἡ ἀκολουθία ἤτανε μεγάλη, πολλά ἄτομα. Τήν ἀδερφή μου, ἡ ὁποία εἶχε σπάσει τά δυό της πόδια, τήν εἴχανε καβαλήσει σέ ἕνα γάϊδαρο. Ὁ δρόμος πρός τόν Γολγοθᾶ συνεχιζότανε. Πρίν φθάσουμε ἐκεῖ, ἀκούστηκε ἕνα σφύριγμα καί μιά φωνή τοῦ Κωνσταντίνου Γ. Γεώργα ἤ Μπάμπακα. Ρώτησε νά μάθει τί ὥρα ἦταν.
Τοῦ ἀπάντησε ὁ Δημήτριος Π. Κορίλης ὅτι ἦταν μεσάνυχτα. Ὁ Μπάμπακας τούς εἶπε ὅτι εἶχε μαζί του τόν Γιάννη Ράπτη, τόν ὁποῖον συνέλαβε ἀργότερα ἀπό ἐμᾶς, μετά ἀπό περιπέτεια, καί στό τέλος εἶπε:
- «Πάω νά τόν σφάξω»!

Στό ἄκουσμα ὅτι θά ἔσφαζαν τόν γνωστό μας Γιάννη Ράπτη, ἀρχίσαμε νά φωνάζουμε καί πολλοί νά κλαῖνε. Ὅλα αὐτά συνέβαιναν γύρω στίς δώδεκα, δώδεκα καί τέταρτο. Ἡ ὁμάδα τῆς ΟΠΛΑ, οἱ ὁποῖοι οἱ περισσότεροι ἦταν ἔφιπποι, ἄρχισαν νά μᾶς χτυποῦν καί νά μᾶς βρίζουν. Μᾶς ἔσπρωχναν γιά νά φθάσουμε στό τόπο πού εἶχαν διαλέξει γιά τήν ἐκτέλεση, τό Πηγάδι τοῦ «Μπάρμπα», πού ἦταν ἐκεῖ κοντά.

Εἶχε φθάσει ἡ τρομερή ὥρα τῆς σφαγῆς μας. Ἀμέσως φωνάξανε πρώτους ἐμᾶς, «Τάσος καί Θωμᾶς», πού εἴμαστε καί οἱ μόνοι νεαροί ἄνδρες ἀπό τούς κρατούμενους. Μέ πλησίασε ἕνας καί μοῦ εἶπε, «βγάλε τά ροῦχα σου». Ἔβγαλα τό πουκάμισο, τήν ποδιά, τό παντελόνι καί τά παπούτσια. Τότε, ὁ ἀρχηγός τῆς ΟΠΛΑ, ὁ Μπαλάσης, μοῦ εἶπε νά βγάλω καί τή φανέλλα καί τό σώβρακο. Τά ἔβγαλα καί αὐτά, ἐνῶ ἡ καρδιά μου πήγαινε νά σπάσει ἀπό τούς χτύπους.

Δίπλα μου, 2 μέτρα πιό πέρα, ἔσφαξαν τόν Ἀναστάση Α. Παπαγεωργόπουλο, πού μᾶς εἶχαν δέσει μαζί. Τόν ἔσφαξαν ὁ Χρῆστος Κ. Παπαγεωργόπουλος, ὁ Δημήτριος Γ. Γιαννακός καί ὁ Μπαλάσης. Τά αἵματά του ἔπεσαν ἐπάνω μου. Τόν ἔσφαξαν πρῶτο, γιατί δέν τοῦ εἶπαν νά βγάλει τά ροῦχα του. Τόν ἔσφαξαν ντυμένο.
Σάν κτηνοτρόφος πού ἦταν, τά ροῦχα του ἦταν λερωμένα καί φαίνεται ὅτι δέν τά θέλανε νά τά πάρουνε.
Ἀμέσως ὁ ἐκτελεστής ὁ δικός μου σήκωσε τό μαχαίρι γιά νά μέ καρφώσει στόν λάρυγγα. Μέ κρατοῦσαν ἀπό τούς ὤμους δυό τῆς ΟΠΛΑ, ὁ Κοῦρος καί ὁ Καραντουμάνης. Ἀντέδρασα ἀστραπιαία καί κτύπησα τόν σφαγέα μου μέ τό ἀριστερό μου πόδι στά ἀχαμνά δυνατά. Ἀπό τόν πόνο τοῦ πετάχτηκε τό μαχαίρι μακριά καί αὐτός ἔπεσε κάτω. Αὐτόματα, ὁ Μπαλάσης μέ ἐκτύπησε μιά-δυό φορές μέ τό μαχαίρι του στή δεξιά μου ὠμοπλάτη, μέ μεγάλη δύναμη πού μοῦ τήν ἔσπασε. Μέ πῆραν τά αἵματα.
Ἀντέδρασα πάλι μέ δύναμη, κτυπώντας τους μέ ἀγκωνιές καί σπρωξιές καί πετάχτηκα πάνω σάν ἐλατήριο. Καθώς ἀπομακρυνόμουνα, ἄρχισαν νά ἀκούγονται σπαρακτικές κραυγές. Κατάλαβα ὅτι ἔσφαζαν τούς ὑπόλοιπους.
Σύμφωνα μέ ὁμολογία τοῦ Θεοδόση Παν. Παπαγεωργόπουλου, μέλους τῆς ΟΠΛΑ καί πρώτου ἐξαδέλφου μου καί ὁ ὁποῖος ἦταν ἐκεῖ σάν φρουρός, ἔσφαξαν πρῶτα τούς ἄνδρες καί κατόπιν τίς γυναῖκες ἀφοῦ πρῶτα τίς βίασαν....».

Σε αυτή τή μαζική σφαγή τῶν 23 Μιδεατῶν ἀπό τό ΕΑΜ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ, ἔγινε καί κάτι ἀσύνηθες μέχρι τότε στή Ἀργολιδο-Κορινθία. Ἔλαβαν μέρος, καί μάλιστα φανερά σέ διάφορους ρόλους, καί πολλοί συγχωριανοί τῶν θυμάτων. Ὡς ὄχλος θεατῶν στίς συλλήψεις, ὡς συνοδοί/φρουροί τῶν κρατουμένων καί τέλος ὡς σφαγεῖς!

Φαίνεται ότι οι ηγέτες τους τους είχαν πείσει ότι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ θα κατελάμβανε την εξουσία μετά την αποχώρηση των Γερμανών που αναμενόταν να γίνει πολύ σύντομα!

ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΣΤΕ Ελεύθερα!!