Ολοκληρωτισμός

(Στέλιος Ράμφος)


Βιώσαμε το πνεύμα του ολοκληρωτισμού εις τα αλήστου μνήμης καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού όπως και στο ναζιστικό, το νοιώθουμε σαν υποκάρδιο σκίρτημα με τον ένα η τον άλλο τρόπο στις απανταχού σημερινές κυβερνήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. 


Τι επιζητούσαν οι ναζί με την φυλετική "κάθαρση" των κρεματορίων και οι κομμουνιστές με την κοινωνική "κάθαρση" της δικτατορίας του προλεταριάτου; Επιζητούσαν το πεδίο μιας απολύτου πολώσεως το οποίο να νομιμοποιεί πολιτικά και ηθικά τον σχεδιασμό μιας ολοκληρωτικής συνθήκης "σεσωσμένων" δηλαδή τον αφανισμό από προσώπου γης κάθε υπόνοιας ετερότητος, ώστε να ασφυκτιά στο μίσος απελπιστικά η ελευθερία των ανθρώπων. 



Εξέφραζαν και οι δύο ωμά την δίψα των ψυχικά αποτυχημένων για απόλυτη, ει δυνατόν, εξουσία, χωρίς αξιολογική προϋπόθεση που θα τους υποχρέωνε να επιδείξουν άλλο προσόν από την ιδεοπολιτική εμμονή στην ανώτερη βιολογική ποιότητα η στην προνομιούχο ιστορικά κατώτερη κοινωνική τάξη. Συμπλέγματα βουτηγμένα στο αίμα δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων! 

Τι "νομιμοποιεί" ωστόσο την ιδεολογία να διεκδικεί δικαιώματα ζωής και θανάτου επι της ανθρωπότητος; Προφανώς η επιθετική εμμονή στη μοναδικότητα της. Μονοφωνική ιδεολογία και πολυφωνική συνύπαρξη είναι μεγέθη ριζικά ασυμβίβαστα που συγκρούονται με γέρας την δική τους εκδοχή πολιτισμού. Θα ζούμε ως όντα πνευματικά στον κόσμο της ελεύθερης συνειδήσεως, η θα επιβιώνουμε σαν μονάδες βιολογικές, όντα που έχουν παραδόσει το πνεύμα τους στη μανία των αγρίων ενστίκτων;