72 κυριολεκτικά συγκλονιστικές φωτογραφίες της διχασμένης Ελλάδας
Το 1951, παιδιά που απήχθησαν στον Εμφύλιο, επιστρέφουν από τις Λαϊκές Δημοκρατίες των Βαλκανίων στην Θεσσαλονίκη και ξαναβρίσκουν τη μάνα τους ή όποιον απέμεινε από την οικογένειά τους, μέσω του Ερυθρού Σταυρού.
Είναι του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, τραβηγμένες πέριξ του 1951 οι περισσότερες, στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, όταν επιστράφηκαν στους γονείς τους τα παιδιά που είχαν μεταφερθεί από τους αντάρτες, βιαίως τα περισσότερα, στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου.
...καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι αυτά τα παιδιά και σώθηκαν και απήχθησαν -κυρίως όμως χρησιμοποιήθηκαν για λόγους πολιτικούς κι αυτό είναι περίπου εγκληματικό, αν όχι έγκλημα.
...παιδιά που μεταφέρθηκαν με κάρα ή με τα πόδια, από τη Θράκη, τον Έβρο, τη Μακεδονία και αλλού, στις λαϊκές δημοκρατίες, τη Βουλγαρία, την Ρουμανία, το Βελιγράδι, την Πολωνία, στο ουγγρικό χωριό που αργότερα θα ονομαζόταν Μπελλογιάννης, για να αποκτήσουν κομμουνιστική συνείδηση και βεβαίως να σωθούν.
Όταν τέλειωσε ο Εμφύλιος, ο Ερυθρός Σταυρός και ο ΟΗΕ μεσολάβησαν ώστε όσα παιδιά δεν είχαν εντελώς απολησμονηθεί στις νέες χώρες και ήθελαν, να επιστρέψουν στις οικογένειές τους -που οι περισσότερες ήταν ξεκληρισμένες από τον πόλεμο- συνήθως χήρες μόνες. Από τα περίπου 25.000 παιδιά που είχαν απαχθεί, επέστρεψαν γύρω στα 5.000.
"Πολύ ζωηρά θυμάμαι ακόμη και σήμερα τρεις αποστολές παιδιών που σταμάτησαν στο χωριό μας και έμειναν, για να κοιμηθούν σε διάφορα σπίτια του χωριού. Η μια αποστολή είπαν ότι είχε παιδιά από τη Θεσσαλία και η δεύτερη από την περιοχή της Κοζάνης. Η τρίτη, και τελευταία, αποστολή που έμεινε στο χωριό μας όμως ήταν εκείνη που έχει μείνει πολύ ζωηρά στη μνήμη μου. Ήταν παιδάκια κυρίως από την Ήπειρο. Νομίζω ότι ήταν Μάρτιος μήνας. Εκείνες τις ημέρες έκανε φοβερό κρύο και φυσούσε δυνατός παγωμένος αέρας, όταν έφεραν τα παιδιά στο χωριό μας και τα μοίρασαν στα σπίτια να κοιμηθούν. Την επόμενη ημέρα οι συνοδοί των παιδιών διέταξαν τους κατοίκους του χωριού μας, του Αγίου Δη μητριού, να φέρουν όλα τα ζώα τους -γαϊδούρια, μουλάρια και άλογα— στο κέντρο του χωριού. Ακόμη τους είπαν να φέρουν και ό,τι μεγάλα κοφίνια είχαν. Αυτά που χρησιμοποιούσαμε για τη μεταφορά των σταφυλιών από τα αμπέλια, για να κάνουμε μούστο. Στα κοφίνια έβαζαν δύο-δύο και τρία-τρία τα μικρά παιδάκια που δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Οι μανάδες τους, που τα είχαν φέρει έως εκεί, δεν ήταν δυνατόν να τα μεταφέρουν πια στην αγκαλιά τους ή στον ώμο τους, αφού επρόκειτο να μπουν στην Αλβανία και έπρεπε να τα αποχωρισθούν. Τα περισσότερα παιδάκια έκλαιγαν σπαρακτικά και προσπαθούσαν να βγουν από τα κοφίνια και να κατέβουν από τα ζώα. Οι μανάδες των παιδιών έκλαιγαν και τραβούσαν τα μαλλιά τους. Πολλά από αυτά ήταν τόσο μικρά, που πρέπει να τα θήλαζαν ακόμη οι μητέρες τους. Καθώς η πομπή ετοιμαζόταν να ξεκινήσει, οι συνοδοί ξεχώρισαν τις μητέρες των παιδιών που είχαν έρθει έως εκεί και τις έσπρωχναν για να φύγουν. Αρκετές από αυτές άρχισαν να κλαίνε γοερά, να τραβούν τα μαλλιά τους και να φωνάζουν τα ονόματα των παιδιών τους. Οι αντάρτες από τη δική τους μεριά φώναζαν και αυτοί. Βλαστημούσαν και απειλούσαν τις μανάδες να πάψουν να τους ακολουθούν. Εμείς παρακολουθούσαμε από το σπίτι μας τις τραγικές εκείνες σκηνές που συνέβαιναν λίγα μέτρα πιο εκεί. Σε κάποια στιγμή αναχώρησε η φάλαγγα των ζώων, με τα παιδάκια φορτωμένα στα κοφίνια και τα μεγαλύτερα παιδιά να ακολουθούν με τα πόδια, με κατεύθυνση τα αλβανικά σύνορα. Μάθαμε όμως ότι για κάποιο λόγο αναγκάσθηκαν να παραμείνουν κρυμμένα κοντά στα σύνορα για τρία ολόκληρα μερόνυκτα. Στο χωριό μας κυκλοφόρησε τότε η φήμη ότι κάμποσα από τα μικρά παιδάκια πέθαναν από το κρύο.Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο η μητέρα μου είχε γίνει πολύ ανήσυχη. Δεν μας άφηνε καθόλου με τον αδελφό μου να απομακρυνόμαστε από το σπίτι."
Ειρήνη Δαμοπούλου, στο Ιωάννης Μπουγάς, Η φωνή της Ειρήνης.
...
πηγή:72 κυριολεκτικά συγκλονιστικές φωτογραφίες της διχασμένης Ελλάδας | LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου