Εθνική Αγώνες

 06-12-2020 Ηλίας Ψυχογιός

Σύνταγμα Μακρυγιάννη: Το ελληνικό «Άλαμο»

Για αυτούς που αποφάσισαν να υπερασπιστούν το «ελληνικό Άλαμο», το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, δεν έχει γίνει ποτέ καμία πορεία «μνήμης» προς τιμήν τους…

76 χρόνια πριν, στις 6 Δεκεμβρίου 1944, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, για μερικές μέρες παίχθηκε μία «παράσταση», η οποία ήταν μικρογραφία των παγκόσμιων εντάσεων που ακολούθησαν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Από τη μία, ήταν οι οπλίτες και οι αξιωματικοί του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Από την άλλη ήταν οι άνδρες του ΕΛ.Α.Σ.

Εκπρόσωποι του αστικού κράτους οι μεν, της κομμουνιστικής προσέγγισης οι δε. Δεξιοί οι μεν, αριστεροί οι δε. Έλληνες όμως αμφότεροι.

Στις μέρες των μαχών που ακολούθησαν την 6η Δεκεμβρίου όμως, δεν πολέμησαν απλώς Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Πολέμησε μία πολιτική θεωρία έναντι μίας άλλης. Αντιπαρατέθηκαν δύο κοσμοθεωρίες με διαφορετική αντίληψη η καθεμιά για το καλό της χώρας.

Θα μπορούσα να γράψω με διαφορετική αντίληψη για το καλό της «πατρίδας», αλλά εκεί έγκειται και η ειδοποιός διαφορά των δύο θεωριών.

Η μία θεωρία μιλά για Πατρίδα, η άλλη μιλά για χώρα.

Η μία θεωρία μιλά για Θρησκεία, η άλλη μιλά για Κόμμα.

Η μία θεωρία μιλά για Λαό, η άλλη μιλά για τάξεις.

Ακόμα και χωρίς να το γνωρίζουν, οι άνδρες των δύο πλευρών που εκείνη την ημέρα «κοκκίνισαν» τις κάνες των όπλων τους, ήταν οι υπερασπιστές της μίας ή της άλλης πλευράς που αναλύσαμε παραπάνω.

Τόμοι βιβλίων έχουν γραφτεί για την Μάχη του Μακρυγιάννη. Και από τις δύο πλευρές…

Θα είχε κάποια αξία να εξετάσουμε την ανάλυση της μάχης, τους συσχετισμούς ή τις συμμαχίες; Θα άξιζε να αναλύσουμε αν οι Άγγλοι βοήθησαν τους μαχητές του Μακρυγιάννη (δεν τους βοήθησαν παρεμπιπτόντως…) ή αν ο εφεδρικός ΕΛ.Α.Σ μπήκε τελικά στην Αθήνα εκείνες τις μέρες;

Μάλλον όχι.

Αξίζει όμως να αναφερθεί η διαφορά της Μάχης του Μακρυγιάννη από τις άλλες μάχες του εμφυλίου πολέμου.

Κατά πρώτον, επειδή ήταν καθοριστική για το αν η Αθήνα τελικά θα έπεφτε στα χέρια του ΕΛ.Α.Σ (του ΚΚΕ, για να είμαστε ακριβέστεροι) ή όχι.

Κατά δεύτερον, επειδή η μάχη δόθηκε σε τοποθεσία όπου οι  γύρω περιοχές ήταν ελεγχόμενες από τον ΕΛ.Α.Σ., με εξαίρεση το κέντρο της πόλης.

Κατά τρίτον, επειδή οι υπερασπιστές του Μακρυγιάννη γνώριζαν πως δεν θα είχαν καμία δυνατότητα ανεφοδιασμού, ενισχύσεων σε ανθρώπινο δυναμικό ή εφεδρειών.

Ήταν δηλαδή μία μάχη οχυρού.

Σε αυτή τη μάχη του οχυρού Μακρυγιάννη, οι νικητές τελικά ήταν οι υπερασπιστές του. Άντεξαν όσο χρειάστηκε μέχρι να φτάσουν ενισχύσεις και παρά την υπεροπλία των επιτιθεμένων (ο περίβολος είχε διαλυθεί από εκρήξεις και χτιζόταν πρόχειρα στη διάρκεια της νύχτας…), τις μεγάλες απώλειες και την σωματική κούραση, κράτησαν την Αθήνα ελεύθερη και την Ελλάδα κομμάτι της Δύσης.

Ναι, Ελεύθερη και κομμάτι της Δύσης.

Γιατί αν του Μακρυγιάννη έπεφτε, όπως πολύ καλά γνώριζε και το επιτελείο του ΚΚΕ, κανείς δεν θα μπορούσε πλέον να εμποδίσει την ηγεσία του να εγκαθιδρύσει το κομμουνιστικό καθεστώς σοβιετικού τύπου που επιθυμούσε. Και δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι αυτό επιθυμούσε. Το αναφέρουν τα βιβλία, τα απομνημονεύματα και τα αρχεία των στελεχών του ΕΑΜ εκείνης της εποχής.

Η μάχη της Αθήνας δεν έπρεπε να γίνει. Ο εμφύλιος δεν έπρεπε να γίνει. Άφησε πίσω του νεκρούς, καταστροφές και, το κυριότερο, άφησε μίσος που δυστυχώς, λόγω ορισμένων φανατικών, κρατάει μέχρι τις μέρες μας.

Για να επιτύχει όμως το ΚΚΕ τους στόχους του ΕΠΡΕΠΕ να γίνει. Και έπρεπε να κερδηθεί.

Από τη στιγμή που χάθηκε, ο εμφύλιος ουσιαστικά ήταν τελειωμένος. Μόνο η κοντόφθαλμη πολιτική του ΕΑΜ δεν το κατάλαβε και η πατρίδα έπεσε στην κάμινο του εμφύλιου σπαραγμού για πέντε ακόμα χρόνια.

Γι’ αυτό και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ενοχλεί τόσο την αριστερά. Γι’ αυτό μέχρι τη στιγμή που χτίστηκε εκεί το Μουσείο της Ακρόπολης, ήταν εγκαταλελειμμένο, πραγματικό αποχωρητήριο.

Για να ξεχαστεί.

Για να υποβιβαστεί η σημασία του στη συλλογική Εθνική Μνήμη.

Εκείνες τις μέρες του Δεκεμβρίου, κρίθηκε το μέλλον της Ελλάδας για τα επόμενα 70 χρόνια. Γιατί αν τότε, ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Σαμουήλ και οι άνδρες του δεν κρατούσαν, η χώρα θα είχε γίνει όπως οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε, τι έζησαν για δεκαετίες κάτω από την κομμουνιστική μπότα.

Αδιάφορο συνεπώς τι λένε οι υποστηρικτές των ηττημένων. Η ουσία βρίσκεται στην πραγματικότητα. Και αυτή αποκαλύπτει ξεκάθαρα πως τότε κέρδισε η ελευθερία και έχασε η σκλαβιά.

Γιατί κάποιοι, τότε, αποφάσισαν να υπερασπιστούν το «ελληνικό Άλαμο», το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη…

Κι ας μην έχει γίνει ποτέ καμία πορεία «μνήμης» προς τιμήν τους…

ΠΗΓΗ: Σύνταγμα Μακρυγιάννη: Το ελληνικό «Άλαμο» (lawandorder.gr)