ΘΕΜΑ: 1947-1949. ΒΙΑΙΗ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ. ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.
Πολλά έχουν γραφεί από ιστορικούς, ερευνητές, συγγραφείς και ανθρώπους, που έζησαν άμεσα τα γεγονότα εκείνης της εποχής, για τη βίαιη στρατολόγηση, ιδίως ανήλικων αγοριών και κοριτσιών, και για το παιδομάζωμα. Πέραν των εγκλημάτων και των τεράστιων καταστροφών στη χώρα από την ένοπλη ανταρσία του ΚΚΕ κυρίαρχη θέση κατέχουν τα τραγικά γεγονότα της βίαιης στρατολόγησης και του παιδομαζώματος, που είχε ως στόχο τα νεαρά άτομα, το μέλλον της πατρίδας. Από το χειμώνα του 1947-1948 σχεδόν σε ολόκληρη την επαρχία της Ελλάδας διογκώθηκε το κύμα της βίαιης στρατολόγησης ανήλικων ατόμων, προκειμένου να αυξηθεί η δύναμη των ανταρτών. Πατρικές παρακλήσεις, κλάματα, θρήνοι και αγωνιώδεις κραυγές των μητέρων και των απαγομένων παιδιών δεν εμπόδιζαν τους αντάρτες στην στρατολόγησή τους. Μια πάλη θανάτου διεξάγονταν μεταξύ των επιδρομέων και των μητέρων και από όλα τα βουνά και τα πεδινά της Ελλάδας ακούγονταν σπαρακτικές κραυγές των μανάδων και των παιδιών.
Αλλά και το παιδομάζωμα κατά την περίοδο εκείνη, που βύθισε την Ελληνική ψυχή σε έναν απέραντο θρήνο, ήταν μια φρικτή τραγωδία. Χιλιάδες σκηνών ξετυλίχθησαν τους ατέλειωτους εκείνους χρόνους. Κύμα συγκίνησης υψώθηκε σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο και φωνές διαμαρτυρίας ακούγονταν από παντού. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός από το ραδιόφωνο τόνιζε: << Πλήττουν ό,τι το αθώον, το αβλαβές, το ιερόν, το παιδί, εις το οποίον συναντώνται τα αισθήματα στοργής και αγάπης όλων των ανθρώπων, όλων των λαών της γης... >>. Ο Υπουργός Εξωτερικών Κ. Τσαλδάρης είχε διαμαρτυρηθεί εγγράφως προς τον ΟΗΕ για την << κλοπήν και διαφθοράν μικρών παιδιών, την οποίαν απεφάσισαν οι εχθροί, επειδή δεν ηδυνήθησαν να υποτάξουν τον Ελληνικόν Λαόν...>>. Αλλά και η Βασίλισσα Φρειδερίκη αναγκάσθηκε για την αντιμετώπιση του παιδομαζώματος να ιδρύσει σε πόλεις και νησιά τις γνωστές παιδοπούλεις, στις οποίες φιλοξενήθησαν παιδιά από ανταρτόπληκτες περιοχές της χώρας, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας.
Κατά τον καθηγητή κ. Νίκο Μαραντζίδη η απόφαση της μετακίνησης των παιδιών στηρίχθηκε σε στρατιωτική λογική και όχι σε ανθρωπιστική ανάγκη. Συγκεκριμένα η μετακίνηση των παιδιών, των οποίων οι γονείς ήταν εντεταγμένοι σε ανταρτικά τμήματα, απέβλεπε στο να μπορούν, ιδιαίτερα οι μητέρες, να πολεμούν απρόσκοπτα και με μειωμένο κίνδυνο της λιποταξίας. Ήταν ένα είδος ομηρίας, προκειμένου να διασφαλισθεί η αφοσίωση των ανταρτών γονέων στον αγώνα. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι πολλά παιδιά είχαν γονείς και αδέλφια στο αντάρτικο.
ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΛΥΒΑ.
Πέρα από τους θρήνους και από τις κραυγές απελπισίας διακρινόταν μα φωνή: << Πρώτα θα σκοτώσετε εμένα και μετά θα πάρετε το παιδί μου...>> ερχόταν από τα βουνά και τα πεδινά της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης. Ήταν η φωνή της μάνας που έδινε το σύνθημα της αντίστασης κατά του παιδομαζώματος, ήταν το << παιδοφύλαγμα >>. Και στο παιδοφύλαγμα αυτό την πρώτη θέση καταλάμβανε η 16 ετών νεάνιδα του Καρπενησίου, η Ευτυχία Καλύβα. Αλλά ας αφήσουμε τον τότε Υπουργό και αργότερα Πρόεδρο της Δημοκρατίας αείμνηστο Κωνσταντίνο Τσάτσο να καταθέσει τον πόνο ψυχής γι΄αυτήν την Ελληνοπούλα:
<< Τούτο το επεισόδιο είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Το γράφω σαν ένα κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Για να το διαβάσουν οι ποιηταί και να το τραγουδήσουν. Για να το διαβάσουν οι πολιτικοί μας άνδρες και να εμπνευσθούν. Για να το διαβάσουν οι δυσφημισταί μας και ν΄ανέβη της ντροπής το ερύθημα στο πρόσωπό τους. Για να το διαβάση ο λαός μας, μα όλος ο λαός, και αναγνωρίση τον καλύτερο εαυτό του. Αυτά συνέβησαν στο Καλεσμένο. Είναι ένα μικρό χωριό, κρυμμένο σε μια βαθειά λαγκάδα των Ευρυτανικών βουνών, λίγες ώρες έξω από το Καρπενήσι. Φτωχό αλλά ευτυχισμένο άλλοτε χωριουδάκι με τους δυο του σκόρπιους μαχαλάδες.
Ένα βράδυ, εδώ και λίγες μέρες, μόλις σκοτείνιαζε, οι συμμορίτες ζώσαν το χωριό και μπήκαν στα σπίτια για να αρπάξουν ό,τι βρουν. Τρόφιμα, ζώα, γυναίκες και προ παντός παιδιά. Γέμισε η λαγκάδα από βογγητά, από ουρλιάσματα και ντουφεκιές. Έπεφτε ξύλο αλύπητο. Στην άκρη του κάτω μαχαλά κατοικούσε η Ευτυχία Καλύβα, ορφανή κοπελλίτσα δεκαέξη χρονών. Ο πατέρας της εύζωνας Ρουμελιώτης είχε σκοτωθεί στο Αλβανικό. Η μητέρα είχε πεθάνει στην κατοχή από την πείνα. Το λίγο ψωμί που της είχε μείνει το μοίρασε ένα πρωί στα παιδιά της, το βλόγησε και έσβυσε. Η Ευτυχία άκουσε το χαλασμό, που γινόταν πιο πέρα και κατάλαβε. Οι συμμορίτες ζύγωναν. Από στιγμή σε στιγμή θα έφθαναν. Ξύπνησε τα παιδιά, τα σκέπασε με ό,τι είχε και μισόντυτη και αυτή, όπως βρέθηκε εκείνη την ώρα, έφυγε μαζί τους στο σκοτάδι. Ήξερε βέβαια τα μονοπάτια. Αλλά ήταν χιόνι, ένα μπόι χιόνι, όπως είναι σ΄εκείνα τα μέρη. Ο δρόμος κλειστός από τον εχθρό. Έπρεπε να πάρη έναν κατσικόδρομο. Όταν βγήκε στο ψήλωμα, το χιόνι ήταν τόσο ψηλό, που τα δύο αδελφάκια της δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Τότε μπήκε μπρος αυτή και με το στήθος της άνοιγε δρόμο. Βήμα-βήμα πάλευε για να περπατήσουν τα μικρά. Όλη τη νύχτα προχωρούσε έτσι παλεύοντας. Αν ήθελε να σωθή μοναχή της, θα σώζονταν εύκολα. Αλλά οι λησταί δεν αρπάξανε εκείνη τη νύχτα στο Καλεσμένο μόνο είκοσι κοπέλλες. Μάζευαν και τα παιδιά. Και η Ευτυχία ήταν δεκαέξη χρονών, μητέρα και αδελφή μεγάλη. Και ήταν Ρουμελιώτισσα εκατοντάδων ετών Ελληνοπούλα. Επάλαισε στήθος με στήθος με το χιόνι, με τον εχθρό, με τη μοίρα, για να σώση την κληρονομιά, τη μοναδική του εύζωνα της Αλβανίας, τα δύο αδελφάκια της. Ήταν κυνηγημένη. Έπρεπε πριν ξημερώση να φθάση ως τα μέρη, που φύλαγε ο στρατός μας.
Τα αχνάρια της στο χιόνι ήταν κατακόκκινα. Στα στουρνάρια, στ΄αγκάθια, στ΄αγριοκλώναρα είχαν ξεσχισθή τα πόδια της, τα χέρια της, στα στήθη της. Δεν ήταν γρατσουνίσματα, ήταν πληγές. Έπρεπε όμως να προχωρήση. Τα παιδάκια δεν θα άντεχαν περισσότερο μεσ΄ το χιόνι. Θα πέθαιναν. Τραβούσε λοιπόν παλεύοντας μεσ΄στο σκοτάδι. Ίσως να μην καταλάβαινε πόσο πονούσε. Αλλά τα μικρά αδελφάκια της θυμούνται τώρα το λαχάνιασμά της και το αίμα της μέσα στο χιόνι. Χάραζε μόλις, όταν έφθασε στο πρώτο στρατιωτικό φυλάκιο έξω από το Καρπενήσι. Με τα όπλα έτοιμα πετιούνται οι φαντάροι να δουν ποιος φθάνει. Μη βαράτε, λέει μια παιδική φωνή. Σε λίγο ήταν εκεί μπρος τους μαζί με τα αδελφάκια της.
-Τα παιδιά!...
Άλλο τίποτε δεν είπε. Σωριάσθηκε χάμω και ξεψύχησε. Όταν το ξάπλωσαν χάμω στα σανίδια, μέσα στο φυλάκιο το ωραίο κορμάκι της των δεκαέξη χρονών, ήταν ολόκληρο μια πληγή. Τα δυο παιδιά τα συνέφεραν και βρίσκονται τώρα στο αναρρωτήριο του Ερυθρού Σταυρού, στο Καρπενήσι.
Σύρε στο καλό Ευτυχία Καλύβα. Ό,τι θέλησες εκείνη την τρομερή νύκτα θα γίνη. Τ΄αδελφάκια σου θα ζήσουνε και θάναι αδέλφια όλων μας. Και η παρθενιά σου θα μείνει και αυτή αμόλυντη σαν το χιόνι που χάραξες με το αίμα σου. Και αν δεν αρραβωνιασθής πια το όμορφο παλληκάρι του χωριού, θα είσαι η αρραβωνιαστικιά της Νίκης. Και αν δεν στολίσης πια με τα μυριστικά την αυλή του φτωχικού σου θα στολίζης στους αιώνες την Ιστορία της Ελλάδος. Με την Αντιγόνη, με την Ηλέκτρα θα την στολίζης ιερή αδελφή. Με τις Μεσολογγιτοπούλες, με τις Σουλιώτισσες, με της Πίνδου τις γυναίκες θα την στολίζης. Ρουμελιώτισσα λεβέντισσα Ελληνοπούλα. Σύρε στο καλό Ευτυχία Καλύβα >>.
Και άλλοι πολλοί κατόπιν έρραναν με τριαντάφυλλα και κρίνους τον κατάλευκο σαν χιόνι τάφο της μεγάλης Ελληνοπούλας και η ψυχή του Έθνους έστησε υπερήφανο το μαρμάρινο ανάστημά της στη πόλη του Καρπενησίου, για να θυμίζει, όπως λέγει και ο ποιητής:
Κρινάνθι και δεν πρόλαβε τον ήλιο να χαρή
Αγνή παιδούλα ροδαλή η Ευτυχία η Καλύβα
από τη μοίρα τάχθηκε να δείξει πως μπορή
να μάχεται η Ελλάδα μας τον κάθε Αννίβα.
Η υπέροχη θυσία της μικρής Ρουμελιώτισσας είχε σαλπίσει παντού το ανήκουστο έγκλημα του παιδομαζώματος και είχε μιλήσει εξ ονόματος των 28.000 Ελληνόπαιδων, που είχαν συρθεί στον επίγειο παράδεισο των κομουνιστικών χωρών της Ευρώπης.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Πολλές συγκινητικές και αληθινές ιστορίες, όπως αυτή της Ευτυχίας Καλύβα, σε πολλά χωριά και πόλεις της Ελλάδας συνέβησαν από τους αντάρτες, κατά τη διάρκεια του τριετούς αδελφοκτόνου πολέμου. Αλλά απαράδεκτα και τραγικά γεγονότα συνέβησαν και στις τάξεις των ανταρτών, με αποκλειστική ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως τα γεγονότα στην 7η Μεραρχία, στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, στις εν ψυχρώ εκτελέσεις των Γιαννούλη και Γεωργιάδη, αλλά και ο χειρισμός ανήλικων αγοριών και κοριτσιών, που τα έστελναν ανεκπαίδευτα και ανυπεράσπιστα στην πρώτη γραμμή, όπου και σκοτώνονταν. Αυτά ήταν τα εγκλήματα της άφρονος και αδικαιολόγητης ένοπλης ανταρσίας του ΚΚΕ σε βάρος του Ελληνικού Λαού. Δυστυχώς και σήμερα αντί της μεταμέλειας και αυτοκριτικής το ΚΚΕ προβαίνει σε εκδηλώσεις για να πείσει ότι η ένοπλη ανταρσία επιβλήθηκε και
ήταν υποχρεωτική διέξοδος.
ΠΗΓΕΣ.
1. Αρχεία του αείμνηστου Κωνσταντίνου Τσάτσου.
2. 1941-1950 Τραγική Πορεία του Στρατηγού Θωμά Πεντζόπουλου
Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου