Εγκλήματα Ακροαριστερών 1942-1967

 (ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ)

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος 
06-11-20121 

ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΟΝ <<ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ>>. ΑΝΤΑΡΤΟΔΙΚΕΙΑ-ΛΑΟΔΙΚΕΙΑ.

ΓΕΝΙΚΑ.

Η αναζήτηση, ο καταλογισμός και ο καταμερισμός των ευθυνών για παράβαση ή μη εφαρμογή των εντολών, για πιθανές αποτυχίες ή άλλου είδους παραπτώματα ήταν ζητήματα που είχαν απασχολήσει τον <<Δημοκρατικό Στρατό>>. Η <<Προσωρινή Κυβέρνηση του Βουνού>> με σχετικά <<Διατάγματα>> είχε προσδιορίσει μια σειρά από αξιόποινες στρατιωτικές πράξεις και καθορίσει ποιες να τιμωρούνται ως κακουργήματα και ως πλημμελήματα και καθορίσει τα <<ανταρτοδικεία>>, τα γνωστά λαοδικεία. Το ζήτημα της αναζήτησης και καταλογισμού ευθυνών στο προσωπικό του <<Δημοκρατικού Στρατού>> φαίνεται ότι περιπλεκόταν ακόμα περισσότερο με την εμπλοκή του πολιτικού και κομματικού παράγοντος στον μηχανισμό λήψης των σχετικών αποφάσεων. Η πρακτική απόδοσης των υπευθύνων στους κατωτέρους ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Συχνά κατευθυνόταν η προειλημμένη πολιτική απόφαση στο ανταρτοδικείο για να επικυρώσει απλά τη θανατική καταδίκη και την άμεση εκτέλεσή της. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Αξιωματικών του <<Δημοκρατικού Στρατού>> Γεωργίου Γιαννούλη και Γεωργίου Γεωργιάδη. Περισσότερα γαι το Γ. Γεωργιάδη, όπως παρακάτω:

ΔΙΚΗ-ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΊΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ.

Ο Γεώργιος Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη και μετά τη Μικρασιατική Κατάστροφή με την οικογένειά του ως πρόσφυγες εγκαταστάθησαν στην Ελλάδα. Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων από την οποία εξήλθε το 1937 ως Ανθυπολοχαγός. Διακρίθηκε στον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο και αργότερα εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών ως Διοικητής Τάγματος του ΕΛΑΣ με πάθος και φανατισμό, επιτέθηκε στην περιοχή του Νοσοκομείου <<Σωτηρία>> κατά τμημάτων της ΙΙΙης Ορεινής Ταξιαρχίας. Ηττήθηκε κατά κράτος και αιχμαλωτίσθηκε. Δυστυχώς δεν συνετίσθηκε, παρότι απηλλάγη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Ως φανατικός κομουνιστής το 1945 αναχώρησε για το Μπούλκες. Με την έναρξη του συμμοριτοπολέμου εντάχθηκε στον <<Δημοκρατικό Στρατό>> και συμμετείχε σε πολλές επιχειρήσεις, προαχθείς στο βαθμό του Συνταγματάρχου. Ως Διοικητής της συμμορίτικης 104ης Ταξιαρχίας απέτυχε στην κατάληψη στις 22-23 Δεκεμβρίου 1948 της Έδεσσας με σοβαρές απώλειες και ως εκ τούτου κρίθηκε από τους Δ. Βλαντά και Γ. Βοντίτσιο(Γούσιας) ο κύριος υπεύθυνος της ήττας.

Αρχές Φεβρουαρίου 1949. Ο συμμοριτοπόλεμος βρισκόταν στην αποκορύφωσή του μετά την κατάληψη για λίγες ημέρες της Καρδίτσας, της Νάουσας και του Καρπενησίου. Όμως στο Βίτσι και στον Γράμμο πλανιόταν ήδη για τους αντάρτες το φάντασμα της επερχόμενης ήττας. Ο παντοδύναμος ηγέτης του ΚΚΕ Νικόλαος Ζαχαριάδης με την κλίκα του είχε παύσει από τα καθήκοντά του τον Αρχιστράτηγο Μάρκο Βαφειάδη, μετά την κατάληψη του Γράμμου τον Αύγουστο του 1948 από τον Ελληνικό Στρατό. Αποτέλεσμα της αλλαγής στην ηγεσία του <<Δημοκρατικού Στρατού>> ήταν η εκκαθάριση του από τους <<Μαρκικούς>>, μεταξύ των οποίων και ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Γεωργιάδης, τον οποίο ο Γούσιας, που είχε διαδεχθεί τον Μ. Βαφειάδη, κατηγόρησε ευθέως για προδοσία, ως υπαίτιο της αποτυχημένης επιχείρησης για κατάληψη της Έδεσας.

Στις 20 και 21 Φεβρουαρίου 1949, σε ένα βαρύ και ανησυχητικό κλίμα μετά τη βαριά ήττα του <<Δημοκρατικού Στρατου>> στη Φλώρινα, σε μια μικρή εκκλησία στο εγκαταλελειμμένο χωριό Τρίγωνο των Πρεσπών, άρχισε η δίκη του Γ. Γεωργιάδη από το ανταρτοδικείο, με Πρόεδρο τον Τάκη Γκατή(ήταν Πρόεδρος και στη θανατική καταδική του Γ. Γιαννούλη) και άλλου τρεις δικαστές. Παρόντες ο <<λαϊκός επίτροπος>>, δύο αντάρτες για την ασφάλεια και τρεις αντάρτες, που αποτέλεσαν το προβλεπόμενο <<ακροατήριο>>. Παρών στην έναρξη της δίκης και ο Γούσιας, που απείλησε τον κατηγορούμενο λέγοντας του:<<Ήρθε η ώρα να πληρώσεις προδότη...>>. Η καταδίκη σε θάνατο του Γ. Γεωργιάδη ήταν προαποφασισμένη και η όλη δίκη είχε καθαρώς τυπικό χαρακτήρα. Ο Γεωργιάδης ζήτησε χάρη από την <<Προσωρινή Κυβέρνηση του Βουνού>>, που απορρίφθηκε. Και πριν ακόμα εκδοθεί η απόφαση της απόρριψης του αιτήματος απονομής χάριτος με προχειρο σημείωμα του Γούσια εκτελέσθηκε ο Γεωργιάδης από τρεις ενόπλους αντάρτες του Βλαντά στο χωριό Καρυές των Πρεσπών. Προ της εκτέλεσης του δήλωσε ότι μπορούν να του προσάψουν αδυναμία διοικήσεως ή ανικανότητα διεύθυνσης επιχειρήσεων, όχι όμως να τον κατηγορήσουν για προδοσία ή κατασκοπεία σε βάρος του αγώνα του ΚΚΕ.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Τα ανταρτοδικεία εργάζονταν διαρκώς και πολλοί αντάρτες οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ακόμα και για απλά πλημμελήματα, όπως προπαγανδισμό κάθε φασιστικής θεωρίας, δειλίας ενώπιον του εχθρού, απόπειρας λιποταξίας και άλλα. Ο φόβος πως και άλλοι θα έχουν τη τύχη των Γιαννούλη και Γεωργιάδη ήταν διάχυτος, γεγονός που επιδρούσε άμεσα στο ηθικό και στη ψυχική διάθεση ιδιαίτερα των στελεχών του <<Δημοκρατικού Στρατου>>, ειδικά μετά από ήττες. Το κομματικό σύστημα απέβλεπε περισσότερον να εμποδισθεί η αθώωση ενός ενόχου, παρά η καταδίκη ενός αθώου. Οι αναλογίες με το Σοβιετικό δικαστικό σύστημα επί εποχής Στάλιν είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Εξάλλου αν για κάτι δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν η προδοσία του πνεύματος του πατερούλη Στάλιν.

Ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει τι περίμενε τους Αξιωματικούς, ιδία τους Μονίμους, όταν συλλαμβάνονταν αιχμάλωτοι. Έτσι στις 10 Μαρτίου 1948 το Γενικό Αρχηγείο του <<Δημοκρατικού Στρατού>> ανακοίνωσε ότι το Στρατοδικείο του Αρχηγείου Ηπείρου: <<Καταδίκασε σε θάνατο τους Αξιωματικούς του Κυβερνητικού Στρατού, τους Μονίμους Υπολοχαγούς Ευστάθιο Θεοφάνη και Κωνσταντίνο Αργυρόπουλο, τον Ανθυπίατρο Κωνσταντίνο Σταυρόπουλο και τον ΄Δόκιμο Έφεδρο Αξιωματικό Παναγιώτη Βλαβιανό, που είχαν αιχμαλωτισθεί, για στρατιωτική βοήθεια στο μοναρχοφασιστικό καθεστώς των Αθηνών.>> Την ίδια τύχη είχαν και 120 αιχμαλωτισθέντες κληρωτοί, των οποίων τα οστά βρέθηκαν το 1970 σε ομαδικό τάφο στην περιοχή της Μουργκάνας. Τα οστά ήταν δεμένα στα χέρια και τα κρανία έφεραν τρύπα από σφαίρα. Γιαυτό όι Αξιωματικοί προτιμούσαν, όταν κινδύνευαν να αιχμαλωτισθούν, να αυτοκτονήσουν, παρά να παραδοθούν και στη συνέχεια προ της εκτέλεσής των να διαπομπεφθούν.

ΠΗΓΕΣ.

1. Ο Αντισυμμοριακός Πόλεμος 1946-1949 της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.

2. Ημερολόγιο 1947-1949 του Δημητρίου Βλαντά.

Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.