Ενα δίλημμα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Μετριοπάθεια ή «ακραία» πόλωση

Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2012

Ενα δίλημμα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Μετριοπάθεια ή «ακραία» πόλωση

Του Παναγη Γαλιατσατου
Στην προσπάθειά του να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο και όχι κατ’ ανάγκην «αριστερό» ακροατήριο, το θέμα της βίας παραμένει ένα αγκάθι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η «θεωρία των άκρων», που επιχειρεί να στριμώξει στα άκρα όλους όσοι δεν καταδικάζουν απερίφραστα κάθε μορφή βίας, ενοχλεί όσο τίποτε άλλο την ηγεσία του κόμματος, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή βάζει τη βία της Αριστεράς και εκείνη της Χρυσής Αυγής στο ίδιο τσουβάλι και, δεύτερον, γιατί λειτουργεί ως ανάχωμα για «μετριοπαθείς» ψηφοφόρους να πυκνώσουν τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Η οργισμένη προσπάθεια της ηγεσίας του κόμματος να αποκρούσει τη θεωρία αυτή το αποδεικνύει.


Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας εξαντλήσει τα πιθανά αποθέματα στήριξης στον χώρο της Αριστεράς, επιχειρεί να προσεγγίσει την εκλογική βάση που ακόμα συσπειρώνεται στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ έγινε σαφές με περισσότερους από έναν τρόπους το περασμένο διάστημα, με αποκορύφωμα τη συνάντηση αντιπροσωπείας του με τον Ράιχενμπαχ, την περασμένη Τρίτη. Η στροφή στη μετριοπάθεια, ωστόσο, είναι συνεχής. Την περασμένη εβδομάδα, στη Θεσσαλονίκη, ο κ. Τσίπρας εμφάνισε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης, το οποίο δεν αμφισβητούσε ούτε το οικονομικό ούτε το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Είχε προηγηθεί το άνοιγμα προς το ΠΑΣΟΚ, στην εκδήλωση του «Νέου Αγωνιστή» στην 3 Σεπτεμβρίου, αλλά και η συνάντηση με τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες τον Αύγουστο.

Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, θα ήταν εύλογο για το ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται (δηλαδή να υιοθετήσει το σχετικό ψήφισμα της Βουλής) και να αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο την προσπάθεια των αντιπάλων του να τον κατατάξουν στα άκρα μαζί με τη Χρυσή Αυγή. Και δεν είναι τυχαίο ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Π. Τατσόπουλος, διαφώνησαν με την άρνηση του κόμματος να υπερψηφίσει την απόφαση της επιτροπής της Βουλής. Το ότι πάντως η άρνηση αυτή στηρίχτηκε και υπερασπίστηκε σθεναρά από την ηγεσία, έχει περισσότερους από έναν λόγους, που βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τον αυτοπροσδιορισμό του κόμματος αλλά και τις εσωτερικές ισορροπίες σε αυτό.

Ο βασικότερος είναι ο ιδεολογικός αυτοπροσδιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Για ένα κόμμα με καταβολές στη μαρξιστική Αριστερά, η «αστική νομιμότητα» βρίσκεται εντός εισαγωγικών και δεν αποτελεί αυταξία. Ο κομματικός υπολογισμός «λέει» επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να στηρίξει τις αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική και δεν θέλει να βρεθεί σε θέση άμυνας, σε περίπτωση βίαιων επεισοδίων. Οι εσωκομματικές ισορροπίες έχουν επίσης βαρύνουσα σημασία, τουλάχιστον όσο ακόμα το εγχείρημα της ενοποίησης βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο ρεαλισμός ενός κόμματος εξουσίας δεν είναι αποδεκτός από όλους στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συνάντηση με τον Πέρες προκάλεσε μια εσωκομματική καταιγίδα. Η συνάντηση με τον Ράιχενμπαχ προκάλεσε την ανοικτή διαφωνία συνιστωσών, όπως επίσης και η απολύτως μετριοπαθής, θεσμική και ευρωπαϊκή εμφάνιση του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη: Ο Αντ. Νταβανέλλος (ΔΕΑ) επισήμανε με έμφαση τη δήλωση Τσίπρα στη ΔΕΘ ότι στην πολιτική μας «δεν υπάρχουν σενάρια έξω από το ευρώ» και σχολίασε: «Πρόκειται για σαφή αναδίπλωση από τη θέση “καμιά θυσία για το ευρώ” και διάψευση της (και) δικής του προεκλογικής θέσης ότι “το ευρώ δεν είναι φετίχ”. Πρόκειται για στροφή σε συντηρητικότερη θέση, σε απολύτως λάθος χρόνο».

Εκείνο πάντως που κάνει τα «αριστερότερα» στοιχεία στο ΣΥΡΙΖΑ να δυσφορούν ακόμα περισσότερο είναι το φλερτ με την αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ: από τη νεολαία του ΣΥΝ ώς το Αριστερό Ρεύμα και τις διάφορες συνιστώσες, όλοι είναι αντίθετοι σε αυτό που θεωρούν αλλοίωση των ριζοσπαστικά αριστερών χαρακτηριστικών του κόμματος. Για κάποιους, λοιπόν, η άρνηση του κ. Τσίπρα να αποκηρύξει κάθε μορφή βίας αποτελεί και μια «ιδεολογικού χαρακτήρα» παραχώρηση προς αυτήν την πτέρυγα του κόμματος. Αν αυτό συμβαίνει εν όψει ενός τελικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στην πορεία προς την εξουσία θα φανεί το αργότερο έως τις επόμενες εκλογές.