Bεντέτα του υπουργού Παιδείας με συντάκτη σατιρικής στήλης

Ο υπουργός Παιδείας Μπαλτάς μπορεί να έχει τη φιλοδοξία να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στην Παιδεία, προωθώντας μια μεταρρύθμιση που έχει διχάσει την πανεπιστημιακή κοινότητα και σύμφωνα με δημοσκοπήσεις καταδικάζεται από την κοινή γνώμη, ωστόσο μοιάζει να έχει... δυσανεξία στην κριτική των δημοσιογράφων.

Σήμερα, μάλιστα, το γραφείο του κ. Μπαλτά έφτασε στο σημείο να απαντήσει με non paper σε άρθρο του γνωστού «Φαληρέως» (κατά κόσμον Στέφανος Κασιμάτης) στη δεύτερη σελίδα της Καθημερινής εξαπολύοντας έναν... λίβελλο άνευ προηγουμένου κατά του δημοσιογράφου. Η ενόχληση του υπουργού Παιδείας είναι αντιστρόφως ανάλογη της έκτασης του κειμένου για τον κ. Μπαλτά αφού τα σχόλια του Στέφανου Κασιμάτη στο άρθρο με τίτλο «Ο Αλτουσέρ της κυβέρνησης» δεν υπερβαίνει τις 200 λέξεις...

Τι ότι παίρνει αντικαταθλιπτικά, τι ότι μοχθεί νυχθημερόν για να γράψει τα κείμενά του και τι δεν χρέωσαν στον Κασιμάτη οι συνεργάτες του υπουργού, ή ο ίδιος ο κ. Μπαλτάς -ποιος ξέρει- αν είναι ο συντάκτης του non paper.

Σίγουρα δεν είναι σύνηθες ένας υπουργός να απαντά με ενημερωτικό σημείωμα για να καταγγείλλει δημοσιογράφο -που ειδικεύεται στην πολιτική/παραπολιτική σάτιρα- απλώς επειδή ο αρθρογράφος έκανε το... λάθος να ασχοληθεί μαζί του. Είμαστε σίγουροι ότι τόσο το σημερινό κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη όσο και η απάντηση του κ. Μπαλτά είναι μόνο η αρχή μιας... υπέροχης φιλίας που θα συνεχιστεί με δημόσια «επιστολογραφία» προς... τέρψη των αναγνωστών εκείνων που αρέσκονται σε μια υψηλού επιπέδου αντιπαράθεση.

Χωρίς άλλα σχόλια, διαβάστε το «δηλητηριώδες» κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη για τον υπουργό Παιδείας και την... βιτριολική απάντηση του κ. Μπαλτά στον δημοσιογράφο.
Διαβάστε τον «Φαληρέα»:

«Επειτα από πέντε χρόνια προσπάθειας να αντιμετωπίσουμε την κρίση, ίσως το μόνο για το οποίο θα άξιζε να είμαστε περήφανοι ήταν ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Ηταν η μοναδική περίπτωση όπου, με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς άμεση πίεση από το εξωτερικό, καταφέραμε να διορθώσουμε τα λάθη μας σε έναν καίριας σημασίας θεσμό για το μέλλον της χώρας μας. Το γεγονός δε ότι ο συγκεκριμένος νόμος υπερψηφίστηκε στη Βουλή από τα τρία τέταρτα του σώματος ήταν η περίτρανη απόδειξη ότι το αίτημα υπέρ της κάθαρσης των πανεπιστημίων από την κομματοκρατία ήταν πια τόσο ώριμο στην ελληνική κοινωνία ώστε λίγο ακόμη και θα άρχιζε να σαπίζει. Η αλλαγή στα πανεπιστήμια που έφερε ο νόμος Διαμαντοπούλου χρειάσθηκε κόπο και υπομονή για να σταθεί στα πόδια της (θυμηθείτε λ.χ. τον πόλεμο που είχε κηρύξει ο Πελεγρίνης)· ήταν, πάντως, η μόνη ολοκληρωμένη, στρατηγικού χαρακτήρα, παρέμβαση που κάναμε στο σύστημα.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο άνθρωπος ο οποίος ανέλαβε να κατεδαφίσει τη μεταρρύθμιση στην ανωτάτη παιδεία (και την κατεδαφίζει απολαμβάνοντας κάθε στιγμή του έργου του) δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Το διαπίστωσα την Κυριακή, παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά στον Παύλο Τσίμα στον ΣΚΑΪ. Ο άνθρωπος ο οποίος διέλυσε αυτό που φτιάχτηκε με τόσο κόπο πιστεύει (όχι συμπτωματικά) ότι στην παιδεία «δεν έχει νόημα η μέτρηση του κόπου». Εκτός από ιδεοληπτικός όμως, έχει και κάτι άλλο που τον κάνει ξεχωριστό ως προσωπικότητα: νομίζω πρέπει να είναι από τους πλέον δυσάρεστους ανθρώπους που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Το σκοτεινό, αγέλαστο ύφος του, η βαθιά κατάθλιψη του βλέμματός του αναδίδουν όλο τον φανατισμό του και τον κάνουν να θυμίζει κάπως τον Αλτουσέρ».