Με βασιλικό διάταγμα του 1957, επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε μπει το πλαίσιο του κρατικού δανεισμού. Πρώτον, το κράτος θα μπορούσε να δανείζεται εκδίδοντας έντοκα γραμμάτια διάρκειας ενός έτους το πολύ. Δεύτερον το συνολικό ύψος των γραμματίων που θα ήταν σε κυκλοφορία, δεν θα μπορούσε να ξεπερνάει τα 750 εκατομμύρια δραχμές της εποχής. Τρίτον, ο κρατικός δανεισμός επιτρεπόταν μόνο για επενδυτικούς σκοπούς. “Το προϊόν των δι’ εκδόσεων εντόκων γραμματείων συνομολογουμένων δανείων χρησιμοποιείται υπό του Δημοσίου αποκλειστικώς προς κάλυψη δαπανών των παραγωγικών δημοσίων επενδύσεων, έλεγε ο νόμος.
Αυτή η αυτοδέσμευση του Δημοσίου κράτησε μέχρι το 1982, οπότε ο μέγας εκμαυλιστής της χώρας, Αντρέας, την κατάργησε με τον νόμο 1266 του 1982 ως εξής: “To προϊόν της εκδόσεως εντόκων γραμματίων χρησιμοποιείται για την κάλυψη εν γένει δαπανών του δημοσίου.” Όλοι ξέρουμε πώς χρησιμοποιήθηκε αυτό το “εν γένει” έκτοτε. Από το 1982 μέχρι το 2010 που χρεοκοπήσαμε, αλλά και μέχρι σήμερα, κανένας δεν επανέφερε το θεσμικό πλαίσιο του 1957. Γιατί;
Διότι καμία κυβέρνηση δεν θέλει να περιορίζει το εύρος των εξουσιών της. Η εξουσία έχει πάντα την τάση να επεκτείνει την κυριαρχία της. Δύο πράγματα μπορούν να την ανακόψουν: η ποιότητα των ανθρώπων που κατέχουν θέσεις εξουσίας αλλά κυρίως τα θεσμικά αντίβαρα, τα γνωστά cheques and balances των “κουτόφραγκων”. Στην Ελλάδα είχαμε πού και πού, εντελώς συμπτωματικά, το πρώτο. Ποτέ το δεύτερο. Η διάκριση των εξουσιών, η μεγάλη κατάκτηση του διαφωτισμού και υπόβαθρο κάθε ευνομούμενης Πολιτείας, στη χώρα μας πάντα ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου με λευκές – ή μάλλον με μαύρες σελίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου