Σάκης Μουμτζής

 

Κάπως έτσι παρουσίασε μέρος των κοινωνικών δικτύων της Θεσσαλονίκης τα όσα έγιναν πριν από λίγες μέρες στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία. Τι είχε συμβεί; Μια εναλλακτική συλλογικότητα διοργάνωσε ημερίδα με θέμα που ακουμπούσε και τη μακεδονική γλώσσα. Οπως ήταν φυσικό προκλήθηκαν διαμαρτυρίες, ο πρύτανης του πανεπιστημίου διαχώρισε τη θέση του από την εκδήλωση, ενώ ο πρώην πρύτανης, Αχιλλέας Ζαπράνης, προπηλακίστηκε από κρανοφόρους – φίλους της εναλλακτικής συλλογικότητας. Πάντως, «ακροδεξιοί» δεν εμφανίστηκαν στη σχολή και ουδείς επιχείρησε να διακόψει βιαίως την ημερίδα που διεξήχθη ομαλά.

Δεν αντιλήφθηκα γιατί προκλήθηκε αυτή η φασαρία, στον βαθμό που όλοι τασσόμαστε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και όλοι θεωρούμε –τουλάχιστον στα λόγια– τους πανεπιστημιακούς χώρους ένα βάθρο για να μπορούν να ακούγονται όλες οι απόψεις. Ουδείς διανοείται να θέσει διοικητικούς φραγμούς –δηλαδή να απαγορεύσει εκδηλώσεις– εντός των ΑΕΙ. Μέχρις εδώ νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε –δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί–, αν και για τους τελευταίους, όχι όλους, έχω κάποιες βάσιμες επιφυλάξεις. Το βασικό ερώτημα είναι ένα: θα μπορούσαν και συλλογικότητες που πρόσκεινται στη Δεξιά να διοργανώσουν ημερίδα σε πανεπιστημιακό χώρο; Ουδείς σοβαρός άνθρωπος θα το υποστήριζε! Τι θυμήθηκα επί του προκειμένου;

Πριν από περίπου είκοσι χρόνια, μπορεί και παραπάνω, είχε προγραμματιστεί να γίνει η παρουσίαση ενός εμβληματικού συλλογικού έργου, «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού», σε αίθουσα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Στη συγγραφή του εν λόγω τόμου συνέπραξαν και τρεις Ελληνες διανοούμενοι, οι Δημήτρης Δημητράκος, Ηλιος Γιαννακάκης και Ριχάρδος Σωμερίτης. Η παρουσίαση ουδέποτε έγινε διότι ορδές τραμπούκων διέλυσαν τους συγκεντρωμένους, κραυγάζοντας «αντιφασιστικά» συνθήματα. Τελικά η εκδήλωση έγινε –ευτελίζοντας κάθε έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας– σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Θυμήθηκα επίσης και τον άγριο ξυλοδαρμό Βορειοηπειρωτών φοιτητών το μακρινό 1989, από ομάδα αριστερών αντιφρονούντων με επικεφαλής σημερινό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, διότι πήγαν να ακούσουν τον μητροπολίτη Κονίτσης Σεβαστιανό. Το αιματηρό επεισόδιο έλαβε χώρα στην Ιατρική Σχολή στο Γουδί.

Είναι αυτονόητο πως μονομερής ακαδημαϊκή ελευθερία δεν υπάρχει. Οταν μόνο μια πλευρά, με όλες τις πολυποίκιλες εκφράσεις της, έχει το δικαίωμα του λόγου στους πανεπιστημιακούς χώρους, τότε καταλύεται κάθε έννοια της ελευθερίας. Οταν μόνον η Αριστερά «δικαιούται διά να ομιλεί», τότε ο διάλογος έχει καταργηθεί. Και, δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν γίνεται διαπάλη των απόψεων και των ιδεολογιών, αλλά στον βαθμό που οι μεν βαφτίζουν εαυτούς «αντιφασίστες» και τους ιδεολογικούς αντιπάλους τους συλλήβδην «ακροδεξιούς» –και η αποδοχή του συγκεκριμένου διαχωρισμού είναι το απαραίτητο διαβατήριο για να χαρακτηριστεί κάποιος «προοδευτικός»– είναι επόμενο οι «ακροδεξιοί» να εξοστρακιστούν από τους «αντιφασίστες» διά της βίας.

Στα πανεπιστήμιά μας ζούμε τον φασισμό των «αντιφασιστών» υπό την ανοχή των λεγόμενων «προοδευτικών» καθηγητών.

ΥΓ.: Προς τον φίλτατο Πάσχο. Αναρωτήθηκα απλώς τι γύρευε η κόρη του Τσε στη Βέροια. Δεν επικρότησα την πειθαρχική δίωξη της καθηγήτριας

Σημερινό άρθρο μου 17/12/2024.