Αμαλία

@4fABkkc5xTv2aek

Ο θρήνος των σταλινικών της Ελλάδας για τον θάνατο του θεού τους, που πίστευε πως θα ζει αιώνια. Σαν σήμερα, το 1953, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο ο “πατερούλης” Στάλιν, σκορπώντας θλίψη και πόνο στους απανταχού σταλινικούς. Ειδικά στους σταλινικούς της Ελλάδας, που ακόμα τον κλαίνε. Πριν πάμε στους κλαυθμούς και τους οδυρμούς, να αναφερθούμε στις καταγέλαστες ευχές επιφανών Ελλήνων κομμουνιστών για μακροημέρευση του Στάλιν, που όμως δεν ευοδώθηκαν. Ο Μπελογιάννης, μιλώντας το 1949 για τα 70 χρόνια του Στάλιν, ολοκλήρωσε την ομιλία του (με αναφορές στον Στάλιν σε κάθε παράγραφο...) ως εξής: «Κι αν αυτή τη στιγμή μπορούσε μαζί μας να φωνάξουν οι πολιτείες και τα βουνά μας, οι κάμποι και τα χωριά μας, θα φώναζαν και θα λέγαν: Ζήσε ακόμα πολύ, πάρα πολύ, μεγάλε Στάλιν!».

Ο Ζαχαριάδης, μιλώντας στις 11/10/1952 στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το... τερμάτισε: «Οι μάνες μας, οι απλές γυναίκες της χώρας μας που για τα παιδιά τους τόσο θερμά φροντίζει ο σύντροφος Στάλιν, λένε: Ας κόβει ο θεός χρόνια απ’ τη ζωή μας κι ας χαρίζει στιγμές στον Στάλιν. Είμαστε τόσο πολλές που θα ζει αιώνια». Τελικά, 5 μήνες αργότερα, διαψεύστηκαν οι προσδοκίες του Ζαχαριάδη για... αιώνια ζωή του Στάλιν και γλίτωσαν και οι Ελληνίδες τον πρόωρο θάνατο. Αλλά, το ΚΚΕ έδωσε στον «Μεγάλο Νεκρό» όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης - τους οποίους τηρεί ευλαβικά ως τις μέρες μας: «Την ιερή αυτή στιγμή, αυτόν τον όρκο δίνουν μπροστά στον Μεγάλο Νεκρό, οι κουκουέδες και οι αγωνιστές όλης της Ελλάδας: Να μείνουν πιστοί στην επιταγή αυτή του Στάλιν, πιστοί στη Μεγάλη Σοβιετική Ένωση και το κόμμα των κομμουνιστών της... Ο Στάλιν θα ζει αιώνια στην ψυχή του λαού μας. Σκύβοντας ευλαβικά τα κεφάλια μπροστά στον Μεγάλο Νεκρό και με πόνο αβάσταχτο στην καρδιά ας φωτιζόμαστε πάντα απ’ τη ζωή και το έργο του. Ζήτω η Μεγάλη Σοβιετική Ένωση!». Επιπλέον, κατ’ εντολήν του κόμματος, θρήνησαν τον Στάλιν και οι δύο στρατευμένοι ποιητές (εκ του προχείρου...), Γιάννης Ρίτσος και Τάσος Λειβαδίτης, με δυο ποιήματα που δημοσιεύθηκαν την εποχή του θανάτου του. Αλλά, μετά την αποσταλινοποίηση, οι στρατευμένοι διατάχθηκαν από τους διοικητές τους να εξαφανίσουν τα σταλινικά ποιήματα από τις ποιητικές συλλογές τους και να τα ρίξουν στο πυρ το εξώτερον. Κι αυτοί, σαν καλοί στρατιώτες, υπάκουσαν στην προσταγή. Προτιμώ να μην παραθέσω τα αηδιαστικά αυτά ποιήματα, γιατί οι περισσότεροι τα γνωρίζετε, κι όσοι δεν τα γνωρίζετε μπορείτε εύκολα να τα βρείτε στο διαδίκτυο. Το αστείο στην όλη υπόθεση με τους κόκκινους αυλοκόλακες, που είχαν θεοποιήσει τον Στάλιν και πίστευαν πως είναι... αθάνατος, είναι πως στο τέλος το πίστεψε και ο ίδιος. Ο Σοβιετικός συγγραφέας Αυταρχάνωφ διηγείται ένα σπαρταριστό περιστατικό. Σας το μεταφέρω περιληπτικά, με δικά μου λόγια: Τον Δεκέμβριο του 1949, στην διάρκεια μιας δεξιώσεως που δινόταν με την ευκαιρία των γενεθλίων του Στάλιν, οι παρατρεχάμενοι είχαν κουβαλήσει έναν γραφικό τύπο, ποιητή εκ του προχείρου, απ’ την ιδιαίτερη πατρίδα του “πατερούλη”, την Γεωργία. Μετά από έναν ποταμό έμμετρων κολακειών προς τον Στάλιν, ο ποιητής του ευχήθηκε να ζήσει όσο οι περισσότεροι Καυκάσιοι, πλέον των ετών. Στο σημείο εκείνο, ο Στάλιν σηκώθηκε και επέπληξε τον ποιητή, λέγοντάς του, μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Γιατί τόσος περιορισμός;». Επικράτησε παγωμάρα στην αίθουσα, κι ο εύστροφος ποιητής κατάλαβε αμέσως την μνημειώδη γκάφα του και διόρθωσε την ευχή του, με εξόχως ποιητικό τρόπο: «Χαρά για μας, κι εχθρών φοβέρα, ζήσε, α ι ώ ν ι α, πατέρα» Ο Στάλιν αυτό ήθελε ν’ ακούσει, κι αμέσως σηκώθηκε ξανά, αυτή την φορά καταχειροκροτώντας τον ποιητή. Συντρόφισσες και σύντροφοι, να ζήσετε να τον θυμόσαστε!