ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949

Nikos Papastamatiou 
  

Προχθές γράφαμε (σχόλιο) για το αίσχος "Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Κορυσχάδων" ... προς επαλήθευση από [Constantinos Matis](https://www.facebook.com/profile.php?id=61572279360094&__cft__[0]=AZUlSPPGr2qgKR6WC2icdJ5IcRPUfj74urnHG5c574cGFkjlUJX-mHGM-OVOHtlDlqOO7geY1HvT0d4NyJ9COXphc0DQTdBqCxHjYV8gmPi0NBuM_hSn7y3sZv8xYf-HOacJNFJQ_dIfrriwhrGOGdhE&__tn__=-]K-R)

10 Μαρτίου 1944: Σχηματίζεται «κυβέρνηση του βουνού» - Ο Στάλιν την περιφρονεί και στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα για την 25η Μαρτίου στον βασιλιά Γεώργιο.

Σε λίγες ώρες συμπληρώνονται 81 χρόνια από τον σχηματισμό της πρώτης «κυβέρνησης του βουνού». Ήταν δημιούργημα του ΕΑΜ και ονομάστηκε «Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης» (ΠΕΕΑ). Η πρώτη έδρα της ΠΕΕΑ ήταν το χωριό Βίνιανη της Ευρυτανίας, σε υψόμετρο 900 μέτρων, στις κορυφές του Τυμφρηστού.

Σύμφωνα με την παραμυθολογία της αριστεράς, εκεί βρισκόταν η «Ελεύθερη Ελλάδα», την οποία υποτίθεται πως είχε απελευθερώσει ο ΕΛΑΣ. Στην πραγματικότητα, από την αρχή της κατοχής, οι Γερμανοί δεν είχαν πατήσει το πόδι τους στα ορεινά χωριά. Όχι μόνο της Ευρυτανίας, αλλά ολόκληρης της χώρας. Φρουρές είχαν σε όλες τις πόλεις και στις κωμοπόλεις που ήταν συγκοινωνιακοί κόμβοι.

Υπενθυμίζω ότι στην κατεχόμενη Ελλάδα υπήρχε τότε η κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη, ενώ οι Σύμμαχοι αναγνώριζαν ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, την κυβέρνηση του Καΐρου. Ο σχηματισμός της «κυβέρνησης του βουνού», αποφασίστηκε από το ΚΚΕ, για να υπάρχει μια έτοιμη διάδοχη κατάσταση όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί και θα επιχειρούσε να καταλάβει την εξουσία πραξικοπηματικά.

Η πρώτη «κυβέρνηση του βουνού», ονομάστηκε «Προσωρινή Διοίκηση». «Πρωθυπουργός» ανέλαβε ο υποστράτηγος Ευριπίδης Μπακιρτζής, απότακτος του κινήματος του 1935, που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ μαζί με τον στρατηγό Σαράφη. «Υπουργοί» ορίστηκαν οι: Ηλίας Τσιριμώκος, Γιώργης Σιάντος, Μανώλης Μάντακας και Κώστας Γαβριηλίδης. Εξ αυτών, μόνο ο Σιάντος ήταν κομμουνιστής. Οι υπόλοιποι ανήκαν σε διάφορα κόμματα -σφραγίδες (χωρίς οπαδούς...), που τους χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές ως αχυρανθρώπους, για να μην φαίνεται το ΕΑΜ ως % ελεγχόμενο από το ΚΚΕ - ενώ στην πραγματικότητα ήταν.

Η πισώπλατη μαχαιριά στην υποτιθέμενη «λαϊκή εξουσία» της ΠΕΕΑ, ήρθε 10 ημέρες μετά τον σχηματισμό της, από την μαμά Μόσχα. Η οποία, όχι μόνο δεν αναγνώρισε την ΠΕΕΑ ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, αλλά φρόντισε να αποστείλει συγχαρητήριο μήνυμα για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, στον... βασιλιά Γεώργιο.

Έτσι, στις 20 Μαρτίου 1944, ο διευθυντής του σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών, Βίκτωρ Ζορίν, απέστειλε στον υφυπουργό Εξωτερικών, Αντρέι Βισίνσκι, το παρακάτω έγγραφο:

«Σε σχέση με την ελληνική εθνική επέτειο της “Ημέρας Ανεξαρτησίας”, που εορτάζεται στις 25 Μαρτίου, θεωρώ ότι φέτος μπορούμε να περιοριστούμε στην αποστολή χαιρετιστήριου τηλεγραφήματος στον βασιλιά Γεώργιο Β'. Περιμένω οδηγίες σας».

Ο Βισίνσκι, αφού προφανώς συμβουλεύτηκε τον Στάλιν, αποφάσισε την αποστολή του κάτωθι τηλεγραφήματος:

«Προς τον Γεώργιο Β', Βασιλέα των Ελλήνων, Κάιρο

Σας παρακαλώ, για την ημέρα της ελληνικής εθνικής εορτής, να δεχθείτε τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια και τις ευχές για επιτυχία στον ανδρείο ελληνικό λαό».

Το τηλεγράφημα είχε την υπογραφή του Μιχαήλ Ιβάνοβιτς Καλίνιν, που κατείχε μια αντίστοιχη θέση του δικού μας Π.τ.Δ.

Για κακή τύχη των φίλων μας των αριστερών, τα ως άνω έγγραφα έχουν πάψει να είναι απόρρητα και βρίσκονται στα ρωσσικά αρχεία.

Είναι προφανές, πριν ακόμα από την Συμφωνία των Ποσοστών, που υπέγραψε με τον Τσώρτσιλ (στις 9 Οκτωβρίου 1944), πως ο Στάλιν δεν ενδιαφερόταν καθόλου να εντάξει την Ελλάδα στην σοβιετική σφαίρα επιρροής και πως χρησιμοποιούσε τους Έλληνες κομμουνιστές ως «χρήσιμους ηλίθιους», για να ανταλλάξει την Ελλάδα με άλλες χώρες, τις οποίες πραγματικά ήθελε να εντάξει στην σοβιετική σφαίρα επιρροής. Όπως π.χ. την Ρουμανία. Αυτή την πολιτική -σε σχέση με την Ελλάδα- ακολουθούσαν και οι Τσάροι. Την ίδια πολιτική ακολουθεί σήμερα και ο Πούτιν.

Ακολούθησαν, οι -καταστροφικές για την προοπτική εξουσίας του ΚΚΕ- Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε άδοξα στις 5 Νοεμβρίου 1944, χωρίς να λάβει την πολυπόθητη αναγνώριση των Σοβιετικών και να παίξει τον ρόλο για τον οποίο ιδρύθηκε.

Τα σχόλια δικά σας!

Πηγές:

Νίκος Παπαδάτος, «Οι σχέσεις ΕΣΣΔ - ΚΚΕ, 1944-1952».

«Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1939-1949» (Τόμος Β1).