Των αλύτρωτων η φλόγα
ψιθυρίζει μες στο κύμα, στο βουνό και στη βροχή.
Πόλεις φεύγουν σαν ονείρατα, μα η μνήμη δεν λυγά,
κι η ψυχή τους σαν λαμπάδα μες στο χρόνο ξαγρυπνά.
Κωνσταντινούπολη, κυρά μου, με το φως του βασιλιά,
μια Αγιά Σοφιά δεμένη μ’ ουρανό και με καρφιά.
Οι καμπάνες δεν σωπάσαν, μες στη νύχτα αντιλαλούν,
και στα μάρμαρα τα κρύα οι ψυχές αναζητούν.
Πόντε, γη του μαύρου κύκνου, των παραμυθιών πατρίδα,
τα παιδιά σου ξεριζώσαν, μα δεν σβήσαν την ελπίδα.
Ο χορός ακόμα σέρνει του Σταυρού την αντοχή,
κι η ψυχή σου σπαρταραει μες στο αίμα στην κραυγή.
Ανατολική Ρωμυλία, των Ελλήνων το λημέρι,
μέσα στ’ άγρια τα χρόνια στάθηκες σαν αγιοκέρι.
Μνήμες γράφουν τα ποτάμια, τραγουδούν τα κυπαρίσσια,
κι οι παππούδες διηγούνται για χαμένα παραμύθια.
Βόρεια Ήπειρε, κορφή μου, πέτρα αγέρωχη, γαλανή
πόσες μάνες σε θρηνήσαν, πόσα δάκρυα κάθε στιγμή
Μα ο λόγος μένει όρκος, μες στο χρόνο να χτυπά,
και μια μέρα η καρδιά σου θα χτυπήσει πιο βαθιά.
Μακεδονία μου κι εσύ γη της δόξας, της τιμής,
μέσα στους αιώνες στέκεις σαν αστέρι της αυγής.
Μια σημαία κυματίζει με του ήλιου τη φωτιά,
κι η αλήθεια δεν λυγίζει σε καμία λησμονιά.
Στων αιώνων τα σκοτάδια, των προγόνων η φωνή,
σαν πυρσός μες στη νυχτιά μας, δεν σωπαίνει, δεν θα σβηστεί.
Όπου γη ελληνική, ρίζες κρύβει,κι αίμα έχει,
κι η ελπίδα πάντα μένει, σαν φτερούγισμα που αντέχει.
©Giannis Paraskevopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου