Πως ο «Μιζέριας», «δειλός», «δηλωσίας», «πράκτορας», «τυχοδιώκτης» και «προδότης», έγινε
«ατρόμητος πολεμιστής» και «γνήσιος λαϊκός ηγέτης»
Στις 16 Ιουνίου, συμπληρώνονται 80 χρόνια από το άδοξο τέλος του Άρη Βελουχιώτη. Στα πλαίσια αυτά, το ΚΚΕ διοργανώνει τριήμερο εκδηλώσεων, σε Λαμία και Άρτα. Μάλιστα, σήμερα, τα συντρόφια θα κάνουν τα αποκαλυπτήρια προτομής του, στην κεντρική πλατεία της Άρτας.
Βέβαια, οι παλαιότεροι γνωρίζουν την αποκήρυξη και την διαπόμπευση του Βελουχιώτη από το ΚΚΕ, αλλά οι νέοι όχι. Σ’ αυτούς, λοιπόν, απευθύνεται η σημερινή μου ανάρτηση.
Η ρήξη του Βελουχιώτη με το ΚΚΕ, επήλθε λόγω της υπογραφής από το κόμμα της Συμφωνίας της Βάρκιζας, τον Φεβρουάριο του 1945. Η άρνησή του να συμμορφωθεί, έγινε παρότι -όπως αναφέρει ο ίδιος- ειδοποιήθηκε για την «συμβουλή» των Σοβιετικών στο ΚΚΕ, να υπογράψει την Συμφωνία:
«Όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης, δια του σ. Ζήση (σσ. Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος) υπάρχει σαφής παραίνεση των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας».
Το θανάσιμο λάθος του, είναι ότι στις 24 Μαρτίου 1945, έστειλε μια επιστολή στην ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία κάλεσε το ΚΚΕ να ακολουθήσει το παράδειγμά του, δηλαδή να αγνοήσει τις «συμβουλές» των Σοβιετικών και να ξεκινήσει νέο αντάρτικο, με την ελπίδα ότι θα δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα, που θα αναγκάσουν τον Στάλιν να αλλάξει την πολιτική του στο ελληνικό ζήτημα.
Όμως, κι ο τελευταίος κομμουνιστής στην γη, γνώριζε πολύ καλά ότι η μη συμμόρφωση στις «συμβουλές» των Σοβιετικών και του «Μεγάλου Στάλιν», ισοδυναμούσε με προδοσία. Και για την προδοσία, μία ποινή υπάρχει: ο θάνατος.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Στην 11η Ολομέλεια (5-10 Απριλίου), αποφασίστηκε η διαγραφή του αντιρρησία απ’ το κόμμα και η πλήρης απομόνωσή του από τις κομματικές οργανώσεις, που εκφράστηκε με την ρητή εντολή «ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Μιζέρια»! Η εντολή αυτή ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη, εφόσον ειδικά στρατιωτικά αποσπάσματα είχαν ήδη ριχτεί στο κυνήγι του Βελουχιώτη.
Η απόφαση της διαγραφής δεν δημοσιοποιήθηκε άμεσα, αλλά ως «χαριστική βολή», την ημέρα που ο Βελουχιώτης ήταν περικυκλωμένος στην Μεσούντα της Άρτας και περνούσε τις τελευταίες του στιγμές. Το περιεχόμενό της, ήταν το εξής:
«Ο Κλάρας αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το KKE, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του 'έδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το KKE με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί».
Το θανάσιμο λάθος του, είναι ότι στις 24 Μαρτίου 1945, έστειλε μια επιστολή στην ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία κάλεσε το ΚΚΕ να ακολουθήσει το παράδειγμά του, δηλαδή να αγνοήσει τις «συμβουλές» των Σοβιετικών και να ξεκινήσει νέο αντάρτικο, με την ελπίδα ότι θα δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα, που θα αναγκάσουν τον Στάλιν να αλλάξει την πολιτική του στο ελληνικό ζήτημα.
Όμως, κι ο τελευταίος κομμουνιστής στην γη, γνώριζε πολύ καλά ότι η μη συμμόρφωση στις «συμβουλές» των Σοβιετικών και του «Μεγάλου Στάλιν», ισοδυναμούσε με προδοσία. Και για την προδοσία, μία ποινή υπάρχει: ο θάνατος.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Στην 11η Ολομέλεια (5-10 Απριλίου), αποφασίστηκε η διαγραφή του αντιρρησία απ’ το κόμμα και η πλήρης απομόνωσή του από τις κομματικές οργανώσεις, που εκφράστηκε με την ρητή εντολή «ούτε ψωμί, ούτε νερό στον Μιζέρια»! Η εντολή αυτή ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη, εφόσον ειδικά στρατιωτικά αποσπάσματα είχαν ήδη ριχτεί στο κυνήγι του Βελουχιώτη.
Η απόφαση της διαγραφής δεν δημοσιοποιήθηκε άμεσα, αλλά ως «χαριστική βολή», την ημέρα που ο Βελουχιώτης ήταν περικυκλωμένος στην Μεσούντα της Άρτας και περνούσε τις τελευταίες του στιγμές. Το περιεχόμενό της, ήταν το εξής:
«Ο Κλάρας αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το KKE, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του 'έδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το KKE με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί».Μάλιστα, η διαπόμπευση του Βελουχιώτη, συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Για παράδειγμα, στον λόγο του στην ΙΙΙ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14 Οκτωβρίου 1950), ο Ζαχαριάδης είπε τα εξής:
«Ο Κλάρας εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε, λύγισε».
Επίσης, στις 16/1/1950, όταν βρέθηκε σε αντιπαράθεση με τον Εμβέρ Χότζα στην Μόσχα, παρουσία του Μολότωφ, του Μαλενκώφ και άλλων ηγετικών στελεχών της ΕΣΣΔ, είπε τα εξής:
«Μάταια μετατρέπουν τον Βελουχιώτη σε εθνικό ήρωα. Είναι γνωστό ότι δεν άντεξε τις συνθήκες κράτησης και αποκήρυξε τον κομμουνισμό στη φυλακή. Το λάθος μας είναι ότι τον προωθήσαμε. Είναι όμως γεγονός ότι έφυγε προς την κατεύθυνση της Αλβανίας, με τα στρατεύματά του, συναντήθηκε με τους Αλβανούς, στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και διεξήγαγε αγώνα ως τυχοδιώκτης που πρόδωσε το κόμμα του».
Τα σχόλια δικά σας!
Πηγές:
Νίκος Παπαδάτος, «Άκρως απόρρητο, οι σχέσεις ΕΣΣΔ - ΚΚΕ 1944-1952».
Νίκος Ζαχαριάδης, «Δέκα χρόνια πάλης. Συμπεράσματα - διδάγματα - καθήκοντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου