/6/1944. Μαρτυρίες δύο Αυτοπτών από τη Σφαγή 22 Αθώων από τους Γερμανούς, λόγω της «Αντίστασης» του «Ηρωικού» ΕΛΑΣ!

Στο χωριό Άγιοι Ανάργυροι (Ζούπενα) Σπάρτης.

Οι μαρτυρίες περιέχουν σκληρές εικόνες. Παρακαλώ, προσέξτε που έγινε η ανώδυνη ενέδρα των ΕΛΑΣιτών και την αντίδραση του «υπευθύνου» του ΕΑΜ στα παράπονα κατοίκου για το ανώφελον της πράξης τους.

Η πρώτη μαρτυρία είναι του Γεωργίου Αθ. Κωστιάνη (πρόσφατα ανήρτησα αποσπάσματα από το ημερολόγιό του, όταν λίγα χρόνια μετά υπηρέτησα τη θητεία του και πολέμησε τους κομμουνιστές στη Μακεδονία).

«Ήμουν 22 χρονών τότε στην οικογένεια μου είμαστε 7 παιδιά 5 κορίτσια και 2 αγόρια. Είχαμε ανεβάσει το κοπάδι στο καλοκαιρινό χωριό Ζαραφώνα ( Καλλιθέα σήμερα ).Η μητέρα μου Γιαννούλα με τις αδελφές μου είχαν παραμείνει στη Ζούπαινα ,για να τελειώσει το σχολείο η μικρή μου αδελφή 11 χρονών Κασσιανή, μαθήτρια.

Κατά το μεσημέρι της Αγίας Τριάδος από τη θέση Κουμαριάς Ζαραφωνας επάνω στον Πάρνωνα ,είδα πυκνούς καπνούς να ανεβαίνουν στον ουρανό, και να μυρίζουν έντονα καμένα κλινοσκεπάσματα (σαισματα) κατάλαβα ότι η εστία του καπνού ήταν η Ζουπαινα .Έτρεξα, με τα πόδια στο κεφάλι μου, έφτασα στο βόρειο μέρος του χωριού [...]. Είδα τη Γερμανική φάλαγγα των αυτοκινήτων στο δρόμο στη θέση Γκορτσόραχη να κινείται προς τη Σπάρτη είδα και κάλυκες σφαιρών, λίγο πιο κάτω σε δυο μεριές είδα πάλι κάλυκες.

Μπήκα στο χωριό πρώτος με την αγωνία μου στο κατακόρυφο, Να ζούν οι δικοί μου; Ννα γλύτωσαν τα σπίτια μας; Είδα στην πλατεία 20 περίπου γυναίκες συγκεντρωμένες κάτω από μια μουριά να έχουν στη μέση μια άρρωστη, επάνω σε κρεβάτι.

Οι γυναίκες, σε έξαλλη κατάσταση, μου φώναζαν. «φύγε- φύγε!». Θα μας κάψεις! Θα μας σκοτώσουν όλους οι Γερμανοί, άμα σε δουν! (σ.σ. οι γυναίκες, δεν γνώριζαν ότι οι Γερμανοί είχαν φύγει). Εγω συνέχισα να τρέχω προς το σπίτι μας. Στο δρόμο, έξω από του Βουρνάκη το μαγαζί, είδα την γριά Τσίραινα νεκρή. 20 μέτρα πιο κάτω άλλη. Στο Γεωργιτσαίικο σπίτι, ο ηλικιωμένος Κωνσταντίνος Γεωργίτσος σφαγμένος πάνω στη στέρνα, και το κεφάλι του να κρέμεται στη μάντρα. Μια πέτσα το κράταγε. Τη μικρή, εξάχρονη, Αντωνίτσα, τη μητέρα της και δυο θείες της, και οι δυο έγκυες, σκοτωμένες! Το σώμα της μιας είχε καεί από τη μέση και κάτω.

Με κομμένη την ανάσα μπήκα στην αυλή του σπιτιού μας. Βρίσκω τη μάνα μου νεκρή. Είχε μια μαχαιριά και μια πιστολιά στο στήθος. Σε λίγο άκουσα βογγητά από το κατώι. Έτρεξα και βρήκα τη μικρή μου αδελφή Κασσιανή στο παχνί, πάνω στα άχυρα που ταΐζαμε το άλογο, σε μια λίμνη αίματος. Είχε μια μαχαιριά στη κοιλιά, τα χέρια της τα είχαν κατακρεουργήσει με μαχαιριές σε όλο τους το μήκος. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την έβγαλα έξω.

Γιώργη, μου λέει, τη σκότωσαν τη μάνα! Νερό… νερό, διψάω πολύ! Της έδωσα νερό, το έκανε εμετό. Στο σημείο αυτό, είδα και τους συγχωριανούς μου αλλόφρονες να έρχονται από τον κάμπο. Άφησα την αδερφή μου στις εξαδέρφες μου και ξαναπήρα τον δρόμο για τον Ζαραφώνα να ειδοποιήσω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου.

Την επομένη ήρθαμε και τους θάψαμε όλους μαζί 22 άτομα σε ομαδικό τάφο με τα ρούχα που φοράγανε ,που να βρούμε άλλα να τους φορέσουμε , θυμάμαι με ένα γελέκι τη μάνα μου το οποίο στην εκταφή είχε μείνει άλιωτο ,που να βρεθούν ξύλα για κάσες όλα καμένα ήταν.

Στη κηδεία ήταν όλο το χωριό. Μεγάλη θλίψη και κλάματα. Μίλησε από το ΕΑΜ ο Κλέαρχος Κυριαζής.
Η Ευγενία Γεωργίτσου, που είχαν σκοτώσει την αδερφή της διαμαρτυρήθηκε έντονα για τη σφαγή τόσων αθώων θυμάτων.
Τι φταίνε τα θύματα, είπε! Τότε πήρε τον λόγο με άγριο ύφος ο αντάρτης του χωριού Ταλάρης και της είπε: «σκάσε εσύ»!

Η γερμανική φάλαγγα εβλήθη από ομάδα ανταρτών από τη θέση Άγιος Κωνσταντίνος βόρεια του χωριού. Η θέση αυτή είχε πυκνό δάσος από κέντρα και ευκολία διαφυγής .

Μετά από αυτό, με φοβερό μένος οι Γερμανοί επιδόθηκαν στο φονικό και στον εμπρησμό. Έσπαζαν τις κλειστές πόρτες, σκόρπιζαν μια εύφλεκτη σκόνη και έβαζαν φωτιά. Λαμπάδιασε το χωριό. Στην αρχή, από τα πρώτα σπίτια μέχρι τη μέση του χωριού, σκότωναν όσους συναντούσαν. Εκεί, όταν είδαν ότι η επιχείρηση των ανταρτών που εξαφανίστηκαν ήταν ασήμαντη, έριξαν φωτοβολίδα που σήμαινε να καίνε, αλλά να μην σκοτώνουν.

Από την ενέδρα αυτή των ανταρτών δεν τραυματίστηκε ούτε σκοτώθηκε αντάρτης και από τους Γερμανούς ένας γιατρός τραυματίστηκε ελαφρά στο χέρι. 22 συμπατριώτες μου σφαγιάστηκαν (2 άνδρες ηλικιωμένοι 2 παιδιά και 18 γυναίκες σε παραγωγική ηλικία μανάδες και κάποιες σε κατάσταση εγκυμοσύνης). 156 από τα 210 σπίτια του χωριού κάηκαν, οικοσκευές, ρούχα, τρόφιμα, εργαλεία, αργαλειοί, προίκες των κοριτσιών, όλα τα υπάρχοντα των αθώων ανθρώπων που με μόχθους και ιδρώτες χρόνων και γενιών είχαν αποχτηθεί έγιναν στάχτη.

«Όπως μου είπαν οι αδερφές μου με το καμπανάκι του συναγερμού η μάνα μου τις έδιωξε από το χωριό να κρυφτούν, και γλύτωσαν . Η ίδια όμως παρέμεινε για να υπερασπιστεί στο σπίτι μας ,γιατί αν οι Γερμανοί έβρισκαν κλειστά τα σπίτια τα λήστευαν. Είπε, αν μου πάρουν το λάδι, το σιτάρι και το τυρί θα μου πεθάνει η οικογένεια από την πείνα. Μαζί της έμεινε και το στερνοπαίδι της η Κασσιανή που δεν την αποχωριζόταν. Τη πράξη της αυτή την πλήρωσε με τη ζωή της, και του παιδιού της».....»

Άπόσπασμα μαρτυρίας της δασκάλας Νίκης Γεωργίτσου:
«..Θα σταθώ σε δύο περιστατικά από όσα έζησα. έξω από την αυλή του πυρπολημένου σπιτιού κείτονταν νεκροί, σκόρπιοι στο δρόμο, πέντε άτομα της αυτής οικογενείας . Ο παππούς Κωνσταντίνος Γεωργίτσος ,οι 3 νύμφες του ( οι 2 έγκυες) και η πεντάχρονη εγγονούλα του ,η Αντωνίτσα. Λίγο πιο πάνω μέσα στα ερείπια του σπιτιού η Μάννα Γιαννούλα Κωστιάνη νεκρή, και δίπλα της η οχτάχρονη (σ.σ. 11 ετών) κορούλα της ψυχορραγούσε, κρατώντας τα σπλάχνα της, γιατί της είχαν ανοίξει την κοιλιά. Ένα αγγελικό πλάσμα, ένα κουκλί, η Κασσιανή Κωστιάνη ! Μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο της , με γνώρισε και με σβησμένη φωνούλα μου ψιθύρισε 3 φορές ααχ Δεσποινίς αχ! Δεσποινίς …ααχ Δεσποινίς, και φτερούγισε στον ουρανό για να βρει και τα άλλα αγγελούδια. Τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές, τέτοια συνταρακτικά γεγονότα πώς να ξεχαστούν;....».

Στη φωτογραφία, του 1939, η Κασσιανή είναι η δεύτερη από αριστερά, στην εμπρός σειρά, 6 ετών τότε. Ο Γεώργιος Αθ. Κωστιάνης είναι ο νέος με το ψαθινο καπέλο.