ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος ·18 ώρ. ·

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΥ 1946-1949.

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ 400 ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΕΦΕΔΡΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΠΛΙΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 1949-1956.

ΓΕΝΙΚΑ.

Ο χειρισμός των αιχμαλωτιζομένων Μονίμων Αξιωματικών ήταν γνωστός καθόλη τη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου 1946-1949. Εάν δεν εκτελούνταν επί τόπου παραπέμπονταν σε στημένες δίκες και με βάση προειλημμένες αποφάσεις από τα ανταρτοδικεία-λαοδικεία καταδικάζονταν σε θάνατο και αμέσως εκτελούνταν. Μάλιστα την καταδίκη και εκτέλεση 4 Αξιωματικών, μεταξύ των οποίων και Ανθυπίατρος, της δυνάμεως του 611 Τάγματος Πεζικού, που είχαν αιχμαλωτισθεί στις 5 Μαρτίου 1948 στην περιοχή Νότιοδυτικά της Μουργκάνας, δημοσίευσαν και σε εκδιδόμενη εφημερίδα τους.

Αυτός ήταν και ο λόγος που μόνιμοι Αξιωματικοί, όταν κινδύνευαν να αιχμαλωτισθούν, προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν, παρά να διαπομπεφθούν και στη συνέχεια να εκτελεσθούν. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι του Αντισυνταγματάρχου Αρβανιτάκη, Διοικητού Φρουράς Καλαβρύτων, που αυτοκτόνησε στα Καλάβρυτα στις 13 Απριλίου 1948 και του Ταγματάρχου Ιωάννου Βαλάση, Διοικητού του 584 Τάγματος Πεζικού, που αυτοκτόνησε τη 2α Απριλίου 1949 στο Ασημοχώρι Κόνιτσας, όταν περικυκλώθηκε η Διλοχία του Τάγματός.

ΟΔΥΣΣΕΙΑ 400 ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΕΦΕΔΡΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΠΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ 1949-1956.

Οι αιχμαλωτιζόμενοι Έφεδροι Αξιωματικοί και κληρωτοί οπλίτες εάν δεν εκτελούνταν, όπως συνέβη με 120 κληρωτούς του 611 Τάγματος Πεζικού, που είχαν αιχμαλωτισθεί στις 5 Μαρτίου 1948 Νοτιοδυτικά της Μουργκάνας, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, χρησιμοποιούνταν σε βοηθητικές εργασίες, όπως κατασκευή ορυγμάτων, πολυβολείων, παθητικών σκεπάστρων, μεταφορές πυρομαχικών και άλλες. Οι γιατροί και μηχανικοί χρησιμοποιούνταν στο αντικείμενό των. Πάντοτε όμως με επίβλεψη από ένοπλο για να μην δραπετεύσουν προς τις γραμμές των Μονάδων του Ελληνικού Στρατού.

Μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν και ο Ανθυπίατρος Νικήτας Αγαπητίδης, ειδικότητας χειρουργού, από τη Σύμη της Δωδεκανήσου, που είχε επιστρατευθεί το καλοκαίρι του 1948. Ο Αγαπητίδης μετά την παραμονή του στο Νοσοκομείο της Κόνιτσας μετατέθηκε στη 230 Χειρουργική Μονάδα Εκστρατείας, ως επικεφαλής υπεύθυνος της Μονάδας, που στεγαζόταν σε επίτακτο σπίτι στην Πυρσόγιαννη της Κόνιτσας. Στις 4 Απριλίου 1949 κατά την ανακατάληψη του Γράμμου από τις ανταρτικές δυνάμεις και τον αιφνιδιασμό της 75ης Ταξιαρχίας Πεζικού, αιχμαλωτίσθηκε το προσωπικό της Μονάδας από τους αντάρτες. Μεταφέρθηκαν σε άλλα μέρη του Γράμμου, όπου χρησιμοποιήθηκαν, όπως εγράφη παραπάνω.

29 Αυγούστου 1949 ο <<Δημοκρατικός Στρατός>> ηττάται και οι συμμορίτες εισέρχονται στην Αλβανία. Μαζί τους εκτός από τους αυτομόλους και τους αιχμαλώτους Εφέδρους Αξιωματικούς και κληρωτούς οπλίτες, που είχαν δηλώσει πλήρη υποταγή και είχαν προσχωρήσει στο ΚΚΕ, υποχρέωσαν τους υπολοίπους αιχμαλώτους με τη βία να τους ακολουθήσουν στην Αλβανία, ενώ ορθό και λογικό ήταν να τους αφήσουν στο Γράμμο. Μια ενέργεια απαράδεκτη, απάνθρωπη, εγκληματική και συμμοριτική. Οι αυτόμολοι και οι προσχωρήσαντες στο ΚΚΕ ακολούθησαν την τύχη των υπολοίπων ανταρτών και μεταφέρθηκαν στη Σοβιετική Ένωση και σε άλλες κομουνιστικές χώρες. Απεναντίας οι υπόλοιποι 400 αιχμάλωτοι εγκαταλείφθηκαν στην Αλβανία, η οποία τους κατηγόρησε για παράνομη είσοδο στο έδαφος της Αλβανίας και τους ενέκλεισε σε στρατόπεδα.

Και από το φθινόπωρο του 1949 αρχίζει η τραγωδία των αιχμαλώτων. Διαβιώνουν σε στρατόπεδα με πρόχειρες κατασκευές, απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες διατροφής, υγεινής, υγειονομικής περίθαλψης και χρησιμοποιούνται βάναυσα σε καταναγκαστικά έργα. Αληθινά μαρτύρια!!! Από το στρατόπεδο Vallias μεταφέρθηκαν στα πρόχειρα στρατόπεδα Sukth, Lusnie, Varibole, Mifole, Kajaraj, Gionce, Zadrime και Burelli της Βόρειας Ηπείρου και Αλβανίας. Η συμπεριφορά των οργάνων ασφαλείας απάνθρωπος και κτηνώδης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν αρκετοί από τους αιχμαλώτους να αποβιώσουν στην Αλβανία. Η επικοινωνία με τους δικούς τους απαγορευτική από το στυγνό κομουνιστικό καθεστώς. Ελάχιστοι κατόρθωσαν να ενημερώσουν τους δικούς των μέσου Δυτικοευρωπαϊκών χωρών.

Κατά τα πρώτα χρόνια της αιχμαλωσίας το δικτατορικό κομουνιστικό καθεστώς ουδεμία πληροφορία παρείχε για τους κρατουμένους αιχμαλώτους και καμιά συνεργασία με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό δεν επέτρεπε. Οι αιχμάλωτοι θεωρούνταν νεκροί. Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να συνεργασθεί η Αλβανία με την Ελλάδα για τη τύχη των βασανισμένων και δύστυχων αυτών συνανθρώπων, όταν ήδη από τις κομουνιστικές χώρες είχε αρχίσει η επιστροφή Ελλήνων, που είχαν βιαίως στρατολογηθεί.

Μετά από δύσκολες διαπραγματεύσεις αποφασίσθηκε η επιστροφή 217 αιχμαλώτων, όσους με ονομαστικές καταστάσεις είχε ζητήσει η Ελλάδα. Έτσι στις 22 Αυγούστου 1956, μετά από αιχμαλωσία 7 ετών, οι 217 Έλληνες αιχμάλωτοι, Έφεδροι Αξιωματικοί και κληρωτοί οπλίτες από το Δυρράχιο με το οχηματαγωγό <<ΑΛΙΑΚΜΩΝ>> επέστρεψαν στην Ελλάδα και απολύθηκαν κανονικά από τις τάξεις του στρατού.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Άλλη μια εγκληματική, απάνθρωπη και αδικαιολόγητη ενέργεια του ΚΚΕ, που τόσο πόνο, θλίψη και ταλαιπωρία επέφερε όχι μόνο στους αιχμαλώτους, αλλά και στις οικογένειές των. Πίστευε ότι θα τους οδηγήσει στον σοσιαλιστικό Παράδεισο, ενώ τους οδήγησε στην κόλαση των απάνθρωπων στρατοπέδων του θανάτου της Αλβανίας. Αντί το ΚΚΕ να υμνεί τους <<ηρωικούς>> αγώνες του συμμοριτισμού, κάποτε να καταδικάσει τις εγκληματικές ενέργειές του στη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου 1946-1949. Έχει το θάρρος και τη δύναμη; Ασφαλώς και όχι!!!

ΠΗΓΕΣ.

1. Ο Αντισυμμοριακός αγώνας του έτους 1949 της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.

2. Το χρονικό μιας αιχμαλωσίας 1949-1956 του Εφέδρου Ανθυπίατρου Νικήτα Αγαπητίδη.

Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.