Σάββατο, 11 Ιουνίου 2011
Προσκύνημα στην κατεχόμενη Καρπασία Εκεί όπου οι εκπαιδευτικοί μας κρατούν άσβεστη τη φλόγα της επιστροφής
Ξεκινήσαμε από τη Λευκωσία με προορισμό το Ριζοκάρπασο. Ήταν μια αποστολή της ΠΑΣΥΔΥ στα ελληνικά σχολεία, δημοτικό και γυμνάσιο, που λειτουργούν στην κατεχόμενη κωμόπολη. Υλοποιούσαμε μια απόφαση της Οργάνωσής μας για αγορά και εγκατάσταση στα πιο πάνω σχολεία σύγχρονου εκπαιδευτικού εξοπλισμού για τις ανάγκες των εγκλωβισμένων μαθητών μας. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας, καθήκοντα ξεναγού στο λεωφορείο ανέλαβαν δύο πρόσφυγες συνάδελφοι από την περιοχή της Αμμοχώστου: Ο συν. Γιώργος Φλουρέντζος, αναπληρωτής γ.γ. της ΠΑΣΥΔΥ και ο συν. Ζαννέτος Ιωάννου, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής.Σε κάποια στιγμή το λεωφορείο πέρασε από το χωριό Στύλλοι.Ο συνάδελφος Ζαννέτος Ιωάννου φανερά συγκινημένος μας είπε: «Αυτό είναι το χωριό που γεννήθηκα...
Εκείνο που βλέπετε απέναντι είναι το πατρικό μου σπίτι... και η αυλή που έπαιζα μικρός...». Λίγο πιο κάτω πρόβαλλε η εκκλησία του χωριού, ο προφήτης Ηλίας. Φαινόταν έρημη και εγκαταλειμμένη στη φθορά του χρόνου. Χωρίς το σταυρό στο καμπαναριό! Εκείνο το ταξίδι, μας πήγαινε πολύ μακριά... Βαθιά μέσα στις ρίζες μας, στην παράδοση και την ιστορία μας, που προσπαθούν ν’ αλλοιώσουν, να «σβήσουν» οι κατακτητές με ψεύτικες επιγραφές και ξένα ονόματα.
Πέρασαν πάνω από δύο ώρες διαδρομής και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Τα δύο σχολεία απέχουν μερικά μόνο μέτρα το ένα από το άλλο και είναι κτισμένα ψηλά σε ένα λόφο, σε μια πανέμορφη τοποθεσία στο Ριζοκάρπασο. Οι δάσκαλοι και οι μαθητές μάς υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη και ζεστασιά. Στην είσοδο του σχολείου, μας «υποδέχτηκαν» και τέσσερις άλλοι «φίλοι», όπως μας είπαν, «αστυνομικοί» με έναν κατάλογο στο χέρι με τα ονόματα όλων των μελών της αποστολής. Μας καλωσόρισαν σε άπταιστα Ελληνικά και μας συνόδευαν παντού: στο γραφείο του διευθυντή, στις αίθουσες διδασκαλίας, στην αυλή του σχολείου... Ρωτήσαμε το διευθυντή και τους δασκάλους για το αναλυτικό πρόγραμμα, για τα μαθήματα, τις ανάγκες και για τις δυσκολίες που είναι φυσικό να συναντούν τα παιδιά, είτε στο σχολείο, όσα χρειάζονται πρόσθετη βοήθεια που δεν μπορούν οι γονείς να την προσφέρουν, είτε στο θέμα της επικοινωνίας, κατά τον ελεύθερό τους χρόνο, με άλλους συμμαθητές τους για να συνομιλήσουν, να ψυχαγωγηθούν, να εκπαιδευτούν στο θέμα της γλώσσας. Είδαμε και μάθαμε πολλά. Πάντα στη «διακριτική» παρουσία των «φίλων αστυνομικών».
Ζήσαμε από κοντά και κατανοούμε πόσο δύσκολο αλλά και πόσο σπουδαίο είναι το έργο που επιτελούν οι εκπαιδευτικοί μας, ευρισκόμενοι κυριολεκτικά μέσα στο στόμα του Λύκου... Για να κρατούν άσβεστη τη φλόγα της επιστροφής, να μεταλαμπαδεύουν στους εγκλωβισμένους μαθητές μας τη γνώση, τη θρησκεία, τις παραδόσεις μας. Να τους διδάσκουν τη γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό μας. Πέρα όμως από το αξιόλογο παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό έργο που επιτελούν, σημαντική είναι και η συνεισφορά τους στην προβολή της απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς με την οποία προίκισε την Καρπασία ο αριστοτέχνης Πρωτομάστορας, όπως εύστοχα σημειώνει στον πρόλογο του Λευκώματος με τίτλο «Σεργιάνι στην Άκρα Γη» η φιλόλογος Δήμητρα Έλληνα, βοηθός διευθύντρια στο Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου. Το Λεύκωμα είναι ένας πολύτιμος οδηγός με πλούσιο φωτογραφικό υλικό που μας ταξιδεύει σε γνώριμα και αγαπημένα μέρη, σε κάθε γωνιά της καρπασίτικης γης. «Αυτό το έργο είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας εκπαιδευτικών του σχολείου μας, αλλά και άλλων ανθρώπων που αγαπούν και πονούν αυτόν τον αγιασμένο και πανέμορφο τόπο», μας είπε η διευθύντρια του Γυμνασίου κα Λουκία Λυσάνδρου, που ζήτησε τη συμβολή της ΠΑΣΥΔΥ για τη διάθεση του εξαιρετικού αυτού Λευκώματος.
*Ο Στέλιος Μνάσωνος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΑΣΥΔΥ.
«Σεργιάνι στην Άκρα Γη»
ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΟΥΜΕμερικά αποσπάσματα από τον πρόλογο του Λευκώματος, ενδεικτικά της ποιότητας του όλου έργου αλλά και της αγάπης των δημιουργών του για τον τόπο και την ιστορία του: «Στην Άκρα Γη της νήσου Κύπρου ξαπλώνει τυλιγμένη στο βαθυγάλανο μεσογειακό σεντόνι η Καρπασία... Σχεδόν αναλλοίωτη στο χρόνο μας προκαλεί να την αναζητήσουμε, έστω και μέσα από τις σελίδες ενός λευκώματος». Ταξιδεύοντάς μας στα βάθη των αιώνων σημειώνει όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τον τόπο και αναδεικνύουν τον άνθρωπο-δημιουργό: «Η Καρπασία είναι τόπος που φυλάκισε το χρόνο στις βραχοσπηλιές της, εκεί όπου ψυθιρίζει ο αντίλαλος την ιστορία και την παράδοση. Μέσα από τα αρχαιολογικά κατάλοιπα και ερείπια μνημείων, μέσα από παλιά σεντούκια και σκαλιστά ερμάρια, πάνω από ψηφιδωτά δάπεδα, αλλά και μέσα από εστίες που ακόμα καπνίζουν, αποτυπώνονται αδιάψευστα και αναντίρρητα η φωνή και το ήθος των ανθρώπων, που την έζησαν, την περπάτησαν αλλά και την πόνεσαν...».
Και μετά το ονειρικό ταξίδι μέσα στους αιώνες, στο παρελθόν, φτάνουμε στο παρόν, στο σήμερα που πονά ακόμα πιο πολύ: «Η Καρπασία ζει και αναπνέει δίπλα μας, αλλά και μακριά μας. Κοντινή αλλά και απόμακρη, δέχεται το θαυμασμό και την αγάπη μας. Στέκει σε πείσμα των καιρών αδιαφιλονίκητα όμορφη και σαγηνευτική. Απλή και ατόφια όπως την έφτιαξε ο αριστοτέχνης Πρωτομάστορας...». Και καταλήγει μ’ ένα υπέροχο αλληγορικό κείμενο που στέλνει σ’ όλους εμάς που αναπαυόμαστε στις πολυθρόνες της καλοπέρασης και της ευμάρειας τα δικά του μηνύματα: «Στον τόπο ετούτο οι εποχές εναλλάσσονται στους κύκλους της σελήνης. Ο ήλιος ξέρει την ώρα του. Έρχεται ΣΚΟΤΑΔΙ και πέφτει η ΝΥΧΤΑ... Και σαν ανατείλει ο ήλιος, βγαίνει ο άνθρωπος στον κάματο, ο βοσκός κι ο σποριάς, έως το βαθύ εσπέρας... Κι ατενίζουμε ολόγυρα αυτή την απλωμένη καταγάλανη θάλασσα, τη μεγάλη κι απέραντη, όπου σεργιανίζουν αναρρίθμητα ΕΡΠΕΤΑ, μικρά και μεγάλα ψάρια...».
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 11-06-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου