Στην Ελλάδα λείπει από τον δημόσιο διάλογο μια μεγάλη μερίδα απόψεων. Το γιατί είναι σχετικά απλό. Πρόκειται για απόψεις οι οποίες λοιδορήθηκαν, δυσφημίσθηκαν, εξοβελίσθηκαν, σχεδόν απαγορεύθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια. Οποιος υποστήριξε, για παράδειγμα, μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας σκανδιναβικού τύπου χαρακτηριζόταν αυτομάτως νεοφιλελεύθερος, οπαδός του Μάνου, ανάλγητος. Οσοι επιχειρηματολογούσαν υπέρ των έγκαιρων, γενναίων αλλαγών στο ασφαλιστικό για να προλάβουμε τα χειρότερα πλήρωσαν ακριβά την τόλμη τους. Εκείνοι που έλεγαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς νόμο και τάξη χαρακτηρίσθηκαν φασίστες και νοσταλγοί της χούντας.
Ο νεομακαρθισμός απέναντι στις διαφορετικές απόψεις δεν βρήκε κανέναν ιδεολογικό ή άλλο αντίπαλο. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε γιατί έλειπαν από τον δημόσιο διάλογο απόψεις που θεωρούνται απολύτως κανονικές ή mainstream, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επειδή μάλιστα δεν ήταν διόλου... πλειοψηφικές χρειάσθηκε να φτάσουμε στο Μνημόνιο και τη μεγάλη κρίση για να ακουσθούν, αν και βεβαίως προκαλώντας και πάλι σαρκαστικά σχόλια, ύβρεις και λαϊκιστικούς εξυπνακισμούς.
Ο λαϊκισμός έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, αλλά παραποτίσθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και ξέφυγε... Η Δεξιά ντρεπόταν να πει ό,τι θεωρείται αυτονόητο για κάθε ευρωπαϊκή κεντροδεξιά παράταξη. Οι Κεντρώοι σοσιαλδημοκράτες που τόλμησαν να εκφέρουν μη λαϊκιστικές απόψεις έγιναν αντικείμενο γελοιοποίησης από το παλαιό ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά.
Οι οπαδοί του εθνικοπατριωτικού λαϊκισμού έφταναν μάλιστα στο σημείο να κατηγορούν όποιον δεν συμφωνούσε μαζί τους ως μη πατριώτη. Βαριά κουβέντα, ειδικά αν σκεφθεί κανείς πόσο πληρώθηκε ο... πατριωτισμός σε μίζες. Πρέπει όλοι να βρούμε το θάρρος της γνώμης μας. Δεν είναι εύκολο. Οταν φουντώνει το θεριό του λαϊκισμού, οι ψύχραιμοι, οι κεντρώοι, οι σοβαροί ακολουθούν συνήθως το ένστικτο της επιβίωσης και πιάνουν μια γωνιά, μπαίνουν στα καταφύγια. Αν αυτό δεν ίσχυε πριν από είκοσι ή και δέκα χρόνια, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα. Ούτε στην κινεζοποίηση ούτε στη σφαγή των συντάξεων θα είχαμε φτάσει. Αν εισακούονταν οι ελάχιστοι που φώναζαν κόντρα στο ρεύμα «πάμε στα βράχια», «κάντε κάτι με το ασφαλιστικό», «μη διορίζετε άλλους στο Δημόσιο», «μη δίνετε τόσο τρελές αυξήσεις», «μην αφήνετε το κέντρο στο έλεος της ανομίας» θα ήμασταν μια διαφορετική χώρα. Γιατί στο τέλος της ημέρας, πατριωτισμός είναι να υπερασπίζεσαι αυτό που θεωρείς σωστό για την πατρίδα σου, όχι να κάνεις και να λες μόνο αυτό που αρέσει! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου