Μεταρρυθμίσεις και αντιδραστικές δυνάμεις

Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου 2012

Μεταρρυθμίσεις και αντιδραστικές δυνάμεις

της Ελίνας Γαληνού
Πέρα από τους αυταρχισμούς των ξένων δανειστών που πράγματι μας έκαναν να υποφέρουμε πολύ, εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να διορθώσουμε αρκετά πράγματα στην χώρα μας. Αυτό δεν μπορεί να μην το παραδεχτεί κανείς, εκτός κι΄αν ανήκει στις ομάδες εκείνες που δηλώνουν "προοδευτικές" και που αναχαιτίζουν κάθε βήμα εξυγίανσης του κράτους, εδώ και τρεις δεκαετίες... Και όμως, αν αναλογιστούμε πόσο ακριβά μας κόστισαν τα γινάτια αυτών των ομάδων τόσα χρόνια τώρα, ίσως δικαιώσουμε εκείνους που λένε ότι εξ αιτίας τους πληρώνει τώρα ο λαός με τα Μνημόνια και τα σκληρά μέτρα...

Εν αρχή ήν ο συνδικαλισμός, ο οποίος αντί να προστατεύσει με ορθό τρόπο το δικαίωμα στην εργασία, αφόπλισε παραγωγικά τη χώρα, ενώ οι συνδικαλιστές προχωρούσαν σε πολιτικές καριέρες και ανέβαιναν την κοινωνική κλίμακα. Αυτό αποδεικνύει ότι η δύναμη και επιρροή που αποκτούσαν ήταν τεράστια, με αποτέλεσμα να ελέγχουν ευρύτατο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας και ...όχι μόνον. Η συμμετοχή τους στα κέντρα λήψεων αποφάσεων, ήταν καθοριστική και πολλές φορές κεντρικής σημασίας. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ήταν φυσικό με κάθε πόντο που κέρδιζαν, να ζητούν και κάτι παραπάνω στη συνέχεια..
Σε μια δημοκρατική χώρα με Σύνταγμα, είναι γεγονός ότι τα δικαιώματα των πολιτών πρέπει να προστατεύονται. Το δικαίωμα στην περιουσία, την εργασία, την ελευθερία έκφρασης, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσται ή το ιερό δικαίωμα της απεργίας, είναι απολύτως σεβαστά. Η λογική των Συνταγμάτων όμως, κυρίως του δικού μας, βασίζεται σε μια αρχή. Τα δικαιώματα κανενός δεν μπορούν να είναι απεριόριστα, ιδίως όταν η ικανοποίησή τους προσκρούει στην υπονόμευση δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων. Με άλλα λόγια, κανείς σε μια Δημοκρατία δεν έχει το δικαίωμα να γίνεται ασύδοτος και κανένας νόμος δεν πρέπει να του το επιτρέψει. Εδώ όμως, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, δυστυχώς τα φαινόμενα μας έδειξαν μια πραγματικότητα διαφορετική, η οποία εν ονόματι της Δημοκρατίας, κατέληξε εντελώς αντιδημοκρατική. Είδαμε τη βία των ομάδων εκείνων που προέβαλαν με το πρόσχημα της λαικιστικής αντίδρασης, να καταλύει τα πάντα. Είδαμε το δίκιο και τις ευκαιρίες των νομοταγών ανθρώπων να χάνονται μέσα στο χάος. Και εάν καταμετρήσουμε πόσα έχασαν οι πολίτες μέσα σ΄αυτήν την μακρά περίοδο, λόγω της ασυδοσίας εκείνων που (δήθεν) προστάτευαν τα δημοκρατικά δικαιώματά μας, δεν θα το πιστεύουμε ούτε οι ίδιοι!                                                                
Η βία της "λαϊκής" αντίδρασης, είχε εισχωρήσει στους περισσότερους χώρους, με πιο ενδεικτικά τα Πανεπιστημιακά άσυλα και τις καταλήψεις στα σχολεία. Πόσα παιδιά άραγε έχασαν τις εξεταστικές τους περιόδους και πολύτιμο χρόνο τους λόγω καταλήψεων και πόσες ζημιές προκάλεσαν οι βανδαλισμοί στις δημόσιες περιουσίες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων; Όλα αυτά, τα πλήρωνε ο Ελληνας φορολογούμενος, ο οποίος καλείται τώρα να πληρώσει και το μάρμαρο από τα Μνημόνια. Σίγουρα τα Μνημόνια είναι απαίσια και μισητά απ΄όλον τον κόσμο, αλλά είναι και συνέπειες όλων αυτών των ανισορροπιών που προκάλεσαν οι αντιδραστικές ομάδες, οι οποίες υποτίθεται ότι προστάτευαν τα λαϊκά συμφέροντα. Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα, είναι ενώπιόν μας.  Σήμερα που όλοι οι Ελληνες βασανίζονται ίσως αδίκως για όλα αυτά που τόσα χρόνια δεν διορθώθηκαν, μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε ότι η δυσπιστία των ξένων προς εμάς, κάπου είναι δικαιολογημένη;  Διότι εάν η χώρα μας έχει μια ακόμα ευκαιρία να ανορθωθεί ύστερα από την τραγική της περιπέτεια, θα είναι εγκληματίες όσοι προσπαθήσουν να εμποδίσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει πραγματικά ανάγκη.