Nα μη ξεχάσουμε μέχρι που φτάνει η Ελλάδα και η Κύπρος.
29-03-2019
Σας ζητάω συγγνώμη αν αυτή μου η πράξη σας φαίνεται παράταιρη. Κατά βάθος σας καταλαβαίνω. Μας μάθανε πως να υψώνει κανείς τη γαλανόλευκη είναι πράξη ακραία. Μα αν αυτό θέλετε, τότε πείτε με ακραίο. Ακραίο, που συγκινούμαι στο κοίταγμα της. Ακραίο που δακρύζω στην όψη της. Βλέπετε ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο κατάλαβα πόσο ξεχωριστή είναι. Τρέφω βαθύ σεβασμό σε κάθε άλλη χώρα του κόσμου και κάθε σημαία. Αγαπάω τη δική μας σημαία και πατρίδα όπως αγαπάει ο κάθε άνθρωπος την οικογένειά του. Υπηρέτησα στις Ειδικές Δυνάμεις Αλεξιπτωτιστών και έμαθα να μαι ήρεμος, ειρηνικός αλλά και πάντα έτοιμος να υπερασπιστώ όσα αγαπάω. Πώς όμως να την υπερασπιστώ όταν ο εχθρός δεν είναι έξω αλλά μέσα; Λυπάμαι τόσο που βλέπω τη χώρα μου να διχάζεται από απατεώνες πολιτικούς.
“Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας. ” – Oυίστον Τσόρτσιλ
Στις 25 Μαρτίου. Ανήμερα της εθνικής μας εορτής, ταξιδέψαμε στην μικρή αδελφή της Ελλάδας. Την πανέμορφη, πονεμένη μας Κύπρο. Ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία περνώντας μία ημέρα στα κατεχόμενα… Μόνο σε μένα ακούγεται “παράταιρη” αυτή η λέξη;Οι Κύπριοι φίλοι μας ξενάγησαν σε μέρη που άλλοτε άκουγες φωνές ελληνικές.Γευτήκαμε νόστιμο κυπριακό φαγητό κάτω από τον Πενταδάκτυλο. Αντίκρυ μας είχαμε την ηλιόλουστη Κερύνεια. Εκεί μας περιέγραψαν τα γεγονότα της Τουρκικής εισβολής του 1974. Μόλις 45 χρόνια πριν η μικρή αδελφή της Ελλάδας μάτωνε. Μόλις 45 χρόνια πριν παιδιά έχαναν τους γονείς τους. Νέοι χάνονταν άδικα και οικογένειες έχαναν το βιος τους. Πόλεμος. Ό,τι πιο απάνθρωπο επινόησε ο ίδιος ο άνθρωπος. Οι γείτονες μας έκαναν ακόμη μια φορά κακό στην Ελλάδα μας. Ήταν 5μισή το πρωί. Η Τουρκία βρήκε ανοικτή την κερκόπορτα και η Κύπρος μας γονάτιζε..
“Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.” – Γιάννης Ρίτσος
Προς τιμήν όσων έφυγαν για να κρατήσουν την Κύπρο ελέυθερη. Προς τιμή εκείνων που χαν το θάρρος να προστατέψουν τον τόπο τους. Προς τιμήν εκείνων που τους αξίζει να λέγονται Έλληνες. Υψώσαμε τη γαλανόλευκη. Τολμήσαμε για εκείνους που τόλμησαν ακόμα περισσότερα τότε. Άραγε είναι παράταιρο να υψώνεις τη σημαία σου στα δικά σου εδάφη; Άραγε είναι παράταιρο να αγαπάς την πατρίδα σου; ‘Αραγε είναι παράταιρο να τιμάς τους προγόνους σου; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε είμαι παράταιρος.
Βρεθήκαμε λίγο αργότερα στον τύμβο της Μακεδονίτισσας. Το Στρατιωτικό Κοιμητήριο Μακεδονίτισσας βρίσκεται 3χλμ δυτικά της πρωτεύουσας. Αποτελεί τοστρατιωτικό νεκροταφείοΕλλαδιτών και Ελληνοκυπρίων πεσόντων της Κύπρου κατά την τουρκική εισβολή του 1974. Συγκίνηση και θλίψη. Οι πιο πολλοί νέοι άνθρωποι.
Nέοι, με όνειρα, οι οποίοι αφήνοντας οικογένειες και γονείς ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας.
Ένας χώρος που αποτελεί μέρος της ιστορίας μας. Πηγή έμπνευσης για ευθύνη απελευθέρωσης του νησιού από την τούρκικη κατοχή. Ευθύνη για επανένωση του νησιού.
Και εκεί αναρωτηθήκαμε. Άραγε φταίει ο εχθρός που εισβάλλει ή φταίμε εμείς που του επιτρέπουμε; Γιατί να μην είμαστε ενωμένοι σα γροθιά; Γιατί να διχαζόμαστε σε αριστερούς και δεξιούς; Γιατί δεν διώχνουμε μακρυά κάθε απατεώνα πολιτικό που προσπαθεί να μας διχάσει ; Γιατί δεν κατανοούμε πως η δική μας έχθρα δίνει την ευκαιρία στον εχθρό; Εύχομαι κάποτε να το κατανοήσουμε.. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να υψώνουμε τη γαλανόλευκη σε κάθε ευκαρία.
Για να θυμίζουμε μέχρι που φτάνει η Ελλάδα και η Κύπρος.
Με εκτίμηση και σεβασμό σε σένα φίλε αναγνώστη,
Δημήτρης Σαββίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου