ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949
Γιάννης Παυλάκος. Ο φοβερώτερος κυνηγός των κομμουνιστών το 1946-49, αν και σαφώς αμφιλεγόμενος. (στη φωτογραφία, οδηγεί το αριστερό τζιπ)
Από την Ελληνική Βανδέα.
Λέει ο Γιάννης Παυλάκος: «…Έδωσα 87 μάχες κι είχα μόνο ένα θύμα, τον Πέτρο τον Τσατσάκο, γείτονα και συγγενή μου, στον Κοσμά.
Κι αυτός φαγώθηκε, επειδή δεν πρόσεξε. Ήταν μικρό παιδί, 18 χρονών, δεν είχε πάει στρατό και δεν ήξερε από όπλα. Σηκώθηκε και κοίταξε μπροστά και τού ήρθε στο μέτωπο. Με ρωτάνε αν έχω εχθρούς κι εγώ τους απαντώ πως όχι. Κι όταν μου λένε, «μα πώς», τους απαντώ ότι δεν έχω εχθρούς, γιατί τους σκότωσα όλους...Ήμασταν 11 παιδιά. Έπιασαν κρατούμενους τον πατέρα μου και πέντε αδέλφια. Είπα στη μάνα μου. «Πες ότι έχεις δέκα παιδιά». Εγώ έφυγα. Πήρα και τον άλλον αδελφό μου, που ήταν πιο μεγάλος, τον Παναγιώτη. Θα τα κανόνιζα μόνος μου. Είχα μυαλό. Ήξερα πώς να οργανωθώ. Από μικρός το μυαλό μου δούλευε. Έκανα από πιο παλιά τις συνεργασίες μου, ήξερα πού έπρεπε σε κάθε στιγμή ανάγκης να στηριχτώ, έφτιαχνα τις σχέσεις μου.
Φτιάχτηκε η ομάδα μου. Άλλωστε στη Μάνη τα Μανιατόπουλα διατηρούν γερούς δεσμούς μεταξύ τους κι όταν βγαίνουν έξω από τη Μάνη είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Ο Παναγιώτης ο Μαυροειδόγγονας, ο Γκλεζάκος κι άλλοι, ήταν οι πρώτοι. 17 άτομα η πρώτη βάση. Όλοι πιστοί. Στην ομάδα υπήρχε η μπέσα. Δεν είχαμε συνομιλίες και τέτοια. Αν δεν ήσουνα πιστός, πάει. Τους δοκίμαζα και δεν το καταλαβαίνανε. Και μέσα στο παπούτσι κοίταγα ακόμα. Έβαζα γυναίκες, τους δοκίμαζα. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Η βάση ήταν 100–150 άντρες. Σε όποιο χωριό πήγαινα έβρισκα όσους άντρες ήθελα. Έβαζα το τσιγάρο επάνω στο δίκοχό τους, πυροβολούσα και το έκοβα το τσιγάρο στη μέση. Αν άκουγα κάτι, τους το έλεγα. Κι’ όταν μου έλεγαν, όχι, δεν ισχύει, τους έλεγα πάμε να τον σκοτώσουμε τώρα αυτόν που το είπε. Οπότε, αναγκαστικά μαρτυρούσαν.
Αυτά έγιναν από το 1944. Μέσα στη Μάνη, η εκκαθάριση (των κομμουνιστών) ήταν εύκολη. Έπιανα τον καθοδηγητή κι όλα τα άλλα ήταν αλυσίδα. Ο ένας οδηγούσε στον άλλο, κι ο άλλος στον άλλο. Αυτοί στη Μάνη ήταν δειλοί. Δεν είχαν σιγουριά. Σε αυτά τα πράγματα χρειάζεται σιγουριά. Όταν κάνεις μια δουλειά, πρέπει να την κάνεις καλά, διαφορετικά να μην την κάνεις. Δηλαδή στο Γύθειο να τους αφήσουν; Η εκκαθάρισή τους ήταν εύκολη. Η δειλία τους οφείλεται, όπως σκέφτομαι και το εξηγώ εγώ, στις ψευτιές και στις πονηριές και τις απατεωνιές τους. Αυτά τους έκαναν δειλούς. Έχαναν τη σιγουριά τους και την μπέσα, κι ήταν δειλοί. Γι αυτό το λόγο η εκκαθάρισή τους στη Μάνη, των κομμουνιστών, ήταν εύκολη.
Μετά προχώρησαν οι μάχες στην Λακωνία και την Αρκαδία. Δεν συνεργαζόμουν με άλλες ομάδες. Οι Άγγλοι; Αυτοί ήταν ψυγείο. Τους έλεγες, τους εξηγούσες, κι έλεγαν «θα δούμε» Σε αυτά τα θέματα δεν εμπιστευόμουν άλλους. Καμία επαφή. Καμιά σκέψη μου δεν φανερωνόταν ούτε στη γυναίκα μου……. Δεν μπορώ να τις βάλω τις μάχες όλες στη σειρά. Όταν πάω να τα σκεφτώ, μου φεύγουν, χάνονται. Ήταν πολλές. Άλλωστε ξεκινούσα για μια επιχείρηση και στο δρόμο συναντούσα κάτι άλλο, που εμφανιζόταν.…….. Το ΕΑΜ στην αρχή είχε να πούμε σκοπό την απελευθέρωση. Όταν είδα ότι γίνεται ΚΚΕ κι αλλάζουν τα πράγματα, είπα θα σας φτιάξω… Μπήκα μέσα χωρίς να πω τίποτα….. Και μετά τους κανόνισα.
Στη Μάνη έρχονταν ξένοι καθοδηγητές και τους ξεσήκωναν. Βάση τους ήταν η Μέσα Μάνη. Ο Κούνος, τα Άλικα. Και στη Βάμβακα όμως υπήρχαν. Είχαν γραφεία, συνδέσμους, οργάνωση… Η Μέσα Μάνη δεν προσεγγιζόταν εύκολα και μπορούσαν να διακινούν όπλα. Άλλωστε η ασφάλεια δεν επενέβαινε. Τολμώ να πω ότι κι αυτοί ήταν μαζί τους. Στην Αρεόπολη, ο Ανδρεάκος, στον Πύργο ο Σαμπατακάκης, εδώ (σ.σ. στον Τσόπακα) ο Μιχαλίτσης κι άλλοι… Δεν τους άφηνα καθόλου. Βέβαια ο άλλος Ανδρεάκος ήρθε μαζί μας, αφού τον κανόνισα και τον οδήγησα να καθαρίσει, για να αποδείξει ότι ήταν μαζί μας. Η εκκαθάριση στη Μάνη δεν ήταν δύσκολη υπόθεση. Στη Μάνη ο Σαμπατακάκης υπήρξε ισχυρός (εκφράστηκε μια κατάρα). Μετά επεκτάθηκα και σ’ άλλες περιοχές. Στον Κοσμά είχα να αντιμετωπίσω τους Κονταλώνηδες, Περλεπέδες, κι αυτούς... Δεν έχασα ποτέ…
Οι περισσότεροι δεν ήξεραν γιατί πήγαιναν. Δεν είχαν ιδεολογία, έτσι απλά τους ακολουθούσαν. Δεν σκέφτονταν, ας πούμε όπως στην περίπτωση στο Γύθειο. Κι έτσι έκαναν τις δουλειές τους οι Κονταλώνηδες, οι Περλεπέδες, οι Κωστανταράκηδες. Και δεν είχαμε καμιά αναγνώριση για το έργο μας. Το αποτέλεσμα ήταν να είμαι φυγόδικος εγώ. Μάλιστα! Οι άλλοι έδωσαν στους δικούς τους σύνταξη! Ενώ εμείς στους δικούς μας, τίποτα! Γιατί έγινε αυτό όλο; Επειδή ήμασταν «κριαροκέφαλοι». Αυτό. Σκληρά χρόνια...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου