Αυτό που είχαν καταφέρει ήταν να σπάσουν το μονοπώλιο του KPD ως μοναδικού κόμματος διαμαρτυρίας μεταξύ των εργατικών τάξεων του Βερολίνου και εφάρμοζαν αυτό που ο Γκέμπελς ονόμαζε «σοσιαλισμό της δράσης», προσφέροντας φαγητό και στήριξη σε όσους το χρειάζονταν ή φιλοξενώντας τους στα σπίτια όσων είχαν ακόμα δουλειά κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων.
Όταν το 1932 οι άνεργοι είχαν εκτοξευτεί στα 6.000.000 σε όλο το Ράιχ, και στις 600.000 μόνο στο Βερολίνο το κόμμα των Ναζί κατόρθωσε να γίνει το κυρίαρχο κόμμα με 40.000 μέλη στην τοπική του οργάνωση. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, το κόμμα κινητοποίησε περί τις 80.000 κόσμου για ένα συλλαλητήριο στο πάρκο Lustgarten (το νυν Μουσείο Island), ενώ στις 4 Απριλίου περίπου 200.000 συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης για να ζητωκραυγάσουν τον Χίτλερ.
Οι υποσχέσεις του Γκέμπελς για «δικαίωμα στην εργασία» και « μια σοσιαλιστική Γερμανία που δίνει και πάλι ψωμί στα παιδιά της» έπιασαν τελικά τόπο, όταν στις τελευταίες εκλογές του Reichstag τον Μάρτιο του 1933 το ναζιστικό κόμμα απέσπασε το 31,3% των ψήφων στο Βερολίνο.