Βρήκε κι αυτός το δρόμο για το Βερολίνο
Η παρούσα κυβέρνηση αρκεί για να δει κανείς τι σημαίνει η άνοδος δια της δημαγωγίας
15/01/2013 | 09:49Τελευταία Ενημέρωση 09:49 15/01/2013
Το δρόμο προς το Βερολίνο ανακάλυψε και ο κ. Τσίπρας. Η πορεία είναι γνωστή. Πρώτα μαζεύονται οι ψήφοι με λόγο δημαγωγικό και καταγγελτικό. Στη συνέχεια αφού αποκτηθεί η πολυπόθητη θέση εξουσίας, ανακαλύπτεται η ρητορεία της υπευθυνότητας και οι προεκλογικές υποσχέσεις και καταγγελίες καλύπτονται από το πέπλο της λησμονιάς.
Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα η στροφή άρχισε νωρίς. Αναγκάζεται να αλλάξει στρατηγική ήδη από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόλις είδε να χάνει έδαφος στις δημοσκοπήσεις κινήθηκε προς τον κ. Σόιμπλε και τους «νοικοκυραίους». Ο λόγος που συνέβη αυτό τόσο γρήγορα είναι ότι ο κ. Τσίπρας άθροισε προεκλογικά τρία τελείως διαφορετικά και μη συμβατά μεταξύ τους πολιτικά ρεύματα:
· Την αριστερή πτέρυγα (μαζί και με τους πλείστους όσους κανονικούς αριστεριστές), που αποτέλεσαν την πρώτη «μαγιά» του κόμματος,
· τους θιασώτες της συντεχνιακής κοινωνικής οργάνωσης (παλαιό ΠΑΣΟΚ, συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ κ.λπ.), που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, για να μπορέσουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, και
· τους νεώτερους κατά κανόνα ψηφοφόρους που (δικαίως) απεχθάνονται το σύστημα ηγεσίας της χώρας που οδήγησε στην παρούσα καταστροφή και θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα.
Τα ρεύματα αυτά αθροίστηκαν προσωρινά, όσο υπήρχε εκλογική και κοινωνική ένταση. Η αντίφαση όμως παραμένει και περιορίζει τα όρια της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η δημαγωγική αντιπολίτευση μπορεί να εκφράζει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση, αλλά αυτά δεν αρκούν. Επειδή η εξουσία αφορά την πραγματική ζωή, η δημαγωγία πάντοτε προσγειώνεται ανώμαλα στη διάρκεια του χρόνου.
Το κακό είναι ότι η προσγείωση της δημαγωγίας αφορά δευτερευόντως τους δημαγωγούς. Σε τελική ανάλυση η προσωπική τους τύχη σε σχέση με την συνολική πορεία μιας κοινωνίας μικρή σημασία έχει. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η βλάβη που προκαλούν, τόσο όσο την ασκούν στην ακραία μορφή της, όσο και η υπονόμευση του ίδιου του έργου που αναλαμβάνουν εφόσον η δημαγωγία αποδώσει.
Αναπόφευκτα λοιπόν, για να ξεχαστούν κάπως οι υποσχέσεις, καθυστέρησε πολλούς μήνες να λάβει τα μέτρα, βαθαίνοντας την ύφεση λόγω των διαρκών αναβολών της δόσης του Ιουνίου. Αναπόφευκτα, αφού δεν είχε προετοιμαστεί τεχνοκρατικά για εξειδικευμένες περικοπές, έκοψε τις δαπάνες οριζοντίως και αδίκως, με τρόπο που να ευνοεί τις συντεχνίες (π.χ. έκοψε την επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των συνταξιούχων του ΙΚΑ από τα 3700 ευρώ ανά συνταξιούχο στα 2200 ευρώ, ενώ άφησε άθικτη την επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των συνταξιούχων του ΤΑΠ-ΟΤΕ και του Ταμείου ΔΕΗ στα 13.000 ευρώ το χρόνο ανά συνταξιούχο). Αναπόφευκτα, αφού οι υποσχέσεις ήταν έωλες, αντί να μειώσει την φορολογία την αύξησε αγρίως, υπονομεύοντας την ανάκαμψη της οικονομίας και την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Αναπόφευκτα, αφού δεν είχε αλλάξει τη νοοτροπία του κόμματός του, γέμισε το κράτος με κομματικά στελέχη, χωρίς κριτήρια ικανότητας και αξιοκρατίας. Για να τα καλύψει όλα αυτά, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη στήριξη των συμφερόντων που ασκούν πολιτική επιρροή στην κοινή γνώμη.
Υπάρχει άραγε άλλος δρόμος; Είμαστε καταδικασμένοι να αναδεικνύουμε ηγεσίες εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και της ζωής εκατομμυρίων πολιτών, που ειδικά σήμερα έχουν περιέλθει σε απόγνωση; Αυτό ασφαλώς θα το αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Μια αισιόδοξη άποψη είναι ωστόσο ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται και ωριμάζουν. Η έγκαιρη αποδοκιμασία των δημαγωγών και η αναζήτηση μιας νέας, διαφορετικής πολιτικής ζωής, μπορεί να είναι η θετική πτυχή αυτής της κρίσης. Έτσι ώστε ο δρόμος για την ηγεσία της χώρας να μην αφορά την επόμενη φορά τη διαδρομή από τη δημαγωγία στο Βερολίνο.
* Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη.
Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα η στροφή άρχισε νωρίς. Αναγκάζεται να αλλάξει στρατηγική ήδη από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόλις είδε να χάνει έδαφος στις δημοσκοπήσεις κινήθηκε προς τον κ. Σόιμπλε και τους «νοικοκυραίους». Ο λόγος που συνέβη αυτό τόσο γρήγορα είναι ότι ο κ. Τσίπρας άθροισε προεκλογικά τρία τελείως διαφορετικά και μη συμβατά μεταξύ τους πολιτικά ρεύματα:
· Την αριστερή πτέρυγα (μαζί και με τους πλείστους όσους κανονικούς αριστεριστές), που αποτέλεσαν την πρώτη «μαγιά» του κόμματος,
· τους θιασώτες της συντεχνιακής κοινωνικής οργάνωσης (παλαιό ΠΑΣΟΚ, συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ κ.λπ.), που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, για να μπορέσουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, και
· τους νεώτερους κατά κανόνα ψηφοφόρους που (δικαίως) απεχθάνονται το σύστημα ηγεσίας της χώρας που οδήγησε στην παρούσα καταστροφή και θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα.
Τα ρεύματα αυτά αθροίστηκαν προσωρινά, όσο υπήρχε εκλογική και κοινωνική ένταση. Η αντίφαση όμως παραμένει και περιορίζει τα όρια της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η δημαγωγική αντιπολίτευση μπορεί να εκφράζει τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση, αλλά αυτά δεν αρκούν. Επειδή η εξουσία αφορά την πραγματική ζωή, η δημαγωγία πάντοτε προσγειώνεται ανώμαλα στη διάρκεια του χρόνου.
Το κακό είναι ότι η προσγείωση της δημαγωγίας αφορά δευτερευόντως τους δημαγωγούς. Σε τελική ανάλυση η προσωπική τους τύχη σε σχέση με την συνολική πορεία μιας κοινωνίας μικρή σημασία έχει. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η βλάβη που προκαλούν, τόσο όσο την ασκούν στην ακραία μορφή της, όσο και η υπονόμευση του ίδιου του έργου που αναλαμβάνουν εφόσον η δημαγωγία αποδώσει.
Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα η στροφή άρχισε νωρίς. Αναγκάζεται να αλλάξει στρατηγική ήδη από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόλις είδε να χάνει έδαφος στις δημοσκοπήσεις κινήθηκε προς τον κ. Σόιμπλε και τους «νοικοκυραίους»Ο κ. Τσίπρας δεν έφτασε ακόμα (και εύχομαι να μην φτάσει), στο δεύτερο στάδιο. Η παρούσα κυβέρνηση αρκεί για να δει κανείς τι σημαίνει η άνοδος δια της δημαγωγίας. Ο αρχηγός της ΝΔ κέρδισε την εξουσία δίνοντας υποσχέσεις χαμηλών φόρων που θα επιτύγχανε με τρόπο μαγικό, χωρίς να χρειαστεί να μειώσει τις δαπάνες. Ήρθε επίσης χωρίς να προετοιμάσει τεχνοκρατικά και πολιτικά ένα συστηματικό και εκτεταμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, διατηρώντας αντίθετα όλες τις παραδοσιακές δομές παλαιοκομματικής οργάνωσης της ΝΔ.
Αναπόφευκτα λοιπόν, για να ξεχαστούν κάπως οι υποσχέσεις, καθυστέρησε πολλούς μήνες να λάβει τα μέτρα, βαθαίνοντας την ύφεση λόγω των διαρκών αναβολών της δόσης του Ιουνίου. Αναπόφευκτα, αφού δεν είχε προετοιμαστεί τεχνοκρατικά για εξειδικευμένες περικοπές, έκοψε τις δαπάνες οριζοντίως και αδίκως, με τρόπο που να ευνοεί τις συντεχνίες (π.χ. έκοψε την επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των συνταξιούχων του ΙΚΑ από τα 3700 ευρώ ανά συνταξιούχο στα 2200 ευρώ, ενώ άφησε άθικτη την επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των συνταξιούχων του ΤΑΠ-ΟΤΕ και του Ταμείου ΔΕΗ στα 13.000 ευρώ το χρόνο ανά συνταξιούχο). Αναπόφευκτα, αφού οι υποσχέσεις ήταν έωλες, αντί να μειώσει την φορολογία την αύξησε αγρίως, υπονομεύοντας την ανάκαμψη της οικονομίας και την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Αναπόφευκτα, αφού δεν είχε αλλάξει τη νοοτροπία του κόμματός του, γέμισε το κράτος με κομματικά στελέχη, χωρίς κριτήρια ικανότητας και αξιοκρατίας. Για να τα καλύψει όλα αυτά, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη στήριξη των συμφερόντων που ασκούν πολιτική επιρροή στην κοινή γνώμη.
Υπάρχει άραγε άλλος δρόμος; Είμαστε καταδικασμένοι να αναδεικνύουμε ηγεσίες εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και της ζωής εκατομμυρίων πολιτών, που ειδικά σήμερα έχουν περιέλθει σε απόγνωση; Αυτό ασφαλώς θα το αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Μια αισιόδοξη άποψη είναι ωστόσο ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται και ωριμάζουν. Η έγκαιρη αποδοκιμασία των δημαγωγών και η αναζήτηση μιας νέας, διαφορετικής πολιτικής ζωής, μπορεί να είναι η θετική πτυχή αυτής της κρίσης. Έτσι ώστε ο δρόμος για την ηγεσία της χώρας να μην αφορά την επόμενη φορά τη διαδρομή από τη δημαγωγία στο Βερολίνο.
* Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου