17/10/13
Ένα σπουδαίο άρθρο με βαθιά φιλοσοφική αξία: Τα άκρα της εξουσίας είναι ...τρία
α) ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ
Ο καθηγητής Συνταγματικού δικαίου κ. Γ. Κατρούγκαλος μιλάει και λέει ενδιαφέροντα πράγματα περί των υποτιθεμένως "δύο άκρων": Εκφράζεται αντίθετα προς την ταύτιση των δύο άκρων (σοσιαλισμού αφ' ενός και φασισμού-ναζισμού αφ' ετέρου), από απόψεως ιδεολογικών καταβολών (οραμάτων) και ιστορικών παραδειγμάτων (με επιλεκτική αντιπαραβολή όμως, αφού εξαιρεί τον κομμουνισμό από την μιά, και τον άνευ φασισμού ή ναζισμού πατριωτισμό από την άλλη):
β) ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝ ΤΑ ΔΥΟ "ΑΚΡΑ"
Στην Βαυαρία του 1919, όταν οι κομμουνιστές πήραν δια της βίας την εξουσία (και δη τότε, αμέσως μετά την Ρωσία και την Ουγγαρία, οπότε η κατάληψη της εξουσίας στο κρατίδιο της Βαυαρίας φάνηκε σαν μέρος μιας χιονοστιβάδας), έγινε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των κομμουνιστών και των μελλοντικών ναζιστών ανακατεμένων με παραστρατιωτικές πατριωτικές ομάδες, υπό τα ουδέτερα όμματα της επίσημης αστυνομίας. Επρόκειτο για εμβληματική περίπτωση συγκρούσεως των δύο άκρων.
Η έκτοτε ήττα των κομμουνιστών εδίδαξε την πλευρά τους ότι "αντιδραστική βία" στην "επαναστατική βία" έχουν να αντιμετωπίσουν κυρίως, όχι τόσο από το σχετικά χαλαρό αστικό κράτος που μπορεί να "πέσει" σταδιακά, όσο από τις ομάδες των ακροδεξιών που συμμαχούν με, ή ενσωματώνουν, πατριωτικά στοιχεία.
Λίγο αργότερα, ακολούθησε η προσπάθεια του μικρού προ-ναζιστικού κόμματος να καταλάβει εκείνο την εξουσία στην Βαυαρία! Η προσπάθειά του συνετρίβη από δυνάμεις του τακτικού στρατού και αστυνομίας της Γερμανίας, οπότε συνελήφθησαν οι ηγέτες αυτού του παραθρησκευτικού κόμματος (όλοι ήσαν ηγέτες της αιρέσεως Θούλης), μεταξύ τους δε και ο Χίτλερ. Οπότε, το εν λόγω "άκρο" συνεπέρανε ότι πρέπει να ανέλθει στην κρατική εξουσία ΝΟΜΟΤΥΠΑ για να την ασκήσει ύστερα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ.
Έκτοτε, Ι) το νομότυπο αλλά ουσιαστικά μη νομιμοποιημένο της ασκήσεως της κρατικής ή κομματικής εξουσίας, και ΙΙ) η ολοκληρωτική υποχρέωση συμμόρφωσης προς τους ανωτέρους και δη στον αρχηγό άνευ προσωπικών αντιρρήσεων, έχουν καταστεί συστατικά χαρακτηριστικά κάθε πραγματικά ναζιστικής προσπάθειας, που μπορεί να εκδηλωθεί και εντός της δημοκρατίας, και με δημοκρατικό μανδύα.
γ) ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ, ΟΤΙ ΤΑ ΔΥΟ "ΑΚΡΑ" ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ
Υπάρχει ένα βασικό κοινό στοιχείο μεταξύ των δύο γνωστών δύο "΄ακρων" : Η ΒΙΑ - με παραθρησκευτικό θεμέλιο, μια καρικατούρα της πίστεως και πρακτικών της χριστιανικής Εκκλησίας, όσο και όπως αυτή είναι κατά τόπους γνωστή - βία ωμή, υλική ή ψυχολογική, πολιτική και παραθρησκευτική, νομιμοποιείται σε όλες τις διαστάσεις της εξ ίσου στα δύο άκρα, αλλά με διαφορετική θεμελίωση και ετεροχρονισμένα , με διαφορετικό χρονικό ορίζοντα. Ειδικότερα:
Το πρώτο άκρο:
Επανάσταση με σταδιακή και ολοένα επιτεινόμενη χρήση "κοινωνικής " βίας, μέχρις ότου η άμεση ωμή βία να φαίνεται ως η μόνη λύση για τα αδιέξοδα των αδικιών του συστήματος. Όλοι οφείλουν υποταγή χωρίς προσωπικές αντιρρήσεις. Έπεται η αντικατάσταση της κρατικής εξουσίας με την καταχρηστική χρήση της αντιπροσωπεύσεως του "λαού" για την οικοδόμηση ενός νέου συστήματος ορθολογικής εξουσίας, υποτιθεμένως δίκαιης.
Συνέχεια:
Φυλακίσεις κ.λ.π. για τους αντιφρονούντες και παραθρησκευτικός ολοκληρωτισμός επί των οπαδών και λοιπών χειραγωγουμένων, στο όνομα μιας μόνιμης άθεης εξουσίας επί της γης. Όλος ο ορθολογισμός στην υπηρεσία του ουτοπιστικού οράματος μιας νέας κοινωνίας, μιας ανθρωπότητας σε παραδεισένια κατάσταση χωρίς Θεό, με θεό τον άνθρωπο ως ιδέα, και μέχρι τότε με θεό τον αρχηγό (πατερούλη ή μεγάλο τιμονιέρη...). Το κάθε άτομο "μεσσίας" του εαυτού του αλλά στο απώτερο μέλλον. Τώρα, στο σκληρό παρόν, σκλάβος, εκτός και αν ανήκει στην ελίτ της νομενκλατούρας. Ελευθερία είναι στο εν λόγω σύστημα, η υποταγή στο πρόγραμμα της ελίτ του κόμματος. Αξίζει μόνο η δύναμη και η θέληση, οι υπάρξεις δεν έχουν σημασία όπως ούτε τα όντα ούτε η δημιουργία του Θεού.
Το δεύτερο άκρο:
Άμεση και αιφνίδια κατάληψη της κρατικής εξουσίας με ωμή και απότομη βία ή δημοκρατικά, αδιάφορο, και στην συνέχεια κατοχή και χρήση της κρατικής εξουσίας με παραθρησκευτικές τελετές και ολοκληρωτικές πρακτικές επί της κοινωνίας στο όνομα της πατρίδας. Χρήση της "εκπροσωπήσεως" του λαού από τον όποιο φύρερ, για την συνεχή υποταγή όλων χωρίς προσωπικές αντιρρήσεις. Όλος ο ορθολογισμός στην υπηρεσία των παραλογισμών του όποιου φύρερ, που ενσαρκώνει τον άνθρωπο-θεό, τον άνθρωπο μεσσία, σώμα του οποίου είναι τρόπον τινά κάθε άλλο μέλος του ανώτερου γένους, της ανώτερης φυλής . Ελευθερία είναι στο εν λόγω σύστημα, η υποταγή στην θέληση του φύρερ. Αξίζει μόνο η δύναμη και η θέληση, οι υπάρξεις δεν έχουν σημασία όπως ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα άλλα όντα, ούτε ολόκληρη η δημιουργία του Θεού.
δ) ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΑΚΡΟ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΤΥΠΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ
Ασκείται μεν μόνο νομότυπη ΒΙΑ, με θεμέλιο το γράμμα και μόνον του νόμου – χωρίς θρησκευτικό θεμέλιο, χωρίς γνήσια αναφορά σε ένα υπέρτερο σύστημα αξιών, σε ένα όραμα, σε μία προοπτική πέρα από το "φάγωμεν, πίωμεν αύριον αποθνήσκομεν", σε μία δικαιότερη κοινωνία – και τίθεται ο νόμος αφ' ενός μεν ηθικιστικά, αφ' ετέρου δε με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ψεύδη και υποκρισία κυριαρχούν. Επικάθηνται επί του σβέρκου των εντίμων ανθρώπων. Επικάθηνται οι ιδέες ή τα ψεύδη; Επικάθηνται δια μέσου των αντιπροσώπων τους, πολιτικών ή μη...
Η βία ασκείται κυρίως ψυχολογικά και οικονομικά, με μεθόδους χειραγωγήσεως, κατά προτίμηση στερούμενες του εμφανούς παραθρησκευτικού στοιχείου. Κυρίως επικρατεί η πολιτική και παραθρησκευτική προπαγάνδα δια των ΜΜΕ, ενώ νομιμοποιείται και η ιδιωτική βία σε όλες τις οικονομικές διαστάσεις της.
Το τρίτο λοιπόν άκρο:
Ύπουλοι ατομικοί ελιγμοί, δεσμεύσεις σε κέντρα εξουσίας για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας είτε με εκλογικές μεθοδεύσεις, είτε με απότομη βία, είτε και δημοκρατικά, αδιάφορο, και στην συνέχεια κατοχή και χρήση της κρατικής εξουσίας με απαλές άνωθεν χειραγωγήσεις και πρακτικές επί της κοινωνίας στο όνομα της δημοκρατίας. Χρήση της "εκπροσωπήσεως" του λαού από τον όποιο πολιτικάντη ή δημοσιογραφίσκο για την αδιόρατη καθοδήγηση όλων χωρίς προσωπικές αντιρρήσεις στις σοβαρές αδικίες. Όλος ο ορθολογισμός της νομιμότητας στην υπηρεσία των παραλογισμών του "συστήματος των δύο μέτρων και δύο σταθμών", το οποίο εξαϋλώνει τον σεσαρκωμένο άνθρωπο-φίδι, τον ελισσόμενο πολιτικάντη, τον ψευδο-μεσσία λαμόγιο, τον προδότη (με ίματζ είτε πατριώτη είτε διεθνιστή, αδιάφορο - πάντως όμως "εκσυγχρονιστή"! ) και τους παριστά αγίους και άμωμους, εικόνες επιτυχίας επί της γης, σε θέσεις υψηλές, μη αγγιχτούς από διώξεις, θεωρητικολογούντες περί τρόπων εθνικής μειοδοσίας και ει δυνατόν προδοσίας, ευωχουμένους σε βάρος των κορόιδων.
Ελευθερία είναι στο εν λόγω σύστημα, η συμμόρφωση προς το εκάστοτε θέλημα του όποιου ισχυρού. Αξίζει μόνο η δύναμη και η θέληση, οι υπάρξεις δεν έχουν σημασία όπως ούτε τα όντα ούτε η δημιουργία του Θεού.
ε) ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΚΡΑ ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ, ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΖΟΥΝ
Άν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε συνοπτικά τα τρία άκρα, θα λέγαμε ότι
αα) το πρώτο χαρακτηρίζεται από ουτοπία (ιδεαλισμό), χυδαιότητα με διαρκή επαναστατική εγκληματικότητα (χυδαίο υλισμό),
ββ) το δεύτερο χαρακτηρίζεται από αισθητική παραπλάνηση (προπαγάνδα) και βίαιη ηθική βαρβαρότητα (πολέμους), και
γγ) το τρίτο χαρακτηρίζεται από κομψή υποκρισία (ψευδή ιδεαλισμό και προπαγάνδα) και εγκλήματα που δεν αφήνουν ίχνη αίματος μέχρι τους πραγματικούς δολοφόνους (χυδαίος υλισμός και ακήρυκτος πόλεμος στην κοινωνία).
Και τα τρία "άκρα" για να κρύψουν την πραγματική (άνωθεν ή έξωθεν ή παραθρησκευτική) συνωμοτική καθοδήγησή τους, επιστρατεύουν θεωρίες κίβδηλης "δημοκρατικής" αντιπροσωπεύσεως, μυστικιστικής φασιστικής ή ναζιστικής εκπροσωπήσεως, ορθολογικής εκσυγχρονιστικής εκφράσεως κάποιου τάχατες πολιτικού τόξου ή "βέλους πετομένου ημέρας"...
Και τα τρία "άκρα" σκοτώνουν αθώους άλλοτε αμέσως, άλλοτε σε βάθος χρόνου. Άλλοτε με κοινά εγκλήματα του ποινικού κώδικα (σπανίως ορθώς ερμηνευομένου σε βάρος τους), άλλοτε με έκθεση χιλιάδων ανθρώπων σε κίνδυνο ζωής, άλλοτε με γενοκτονικές ή και εθνοκαταστροφικές πολιτικές. Και τα τρία "άκρα" ασκούν την βία με πονηρή μαεστρία, στο όνομα πάντα κάποιας νομιμότητας, υπάρχουσας ή μελλοντικής, και με εικονική την αναφορά στην πραγματική, ιστορική, εθνική και τοπική, κοινωνία.
Και τα τρία "άκρα", παρά τις διαφορές τους, έχουν κάποια κοινά "αντι-φιλοσοφικά" χαρακτηριστικά: ουσιαστική αθεΐα, ασυνέπεια λόγων και έργων, δύο μέτρα και δύο σταθμά, παραλογισμό (άλογη βία, παρορμητική παράλογη βία, επιστημονική παράλογη βία), χωρισμούς των ανθρώπων με βάση τον πλούτο ή την καταγωγή και κυρίως την πίστη στο ..."άκρο".
Εν τέλει, και τα τρία άκρα, ενώ υπόσχονται δύναμη στο άτομο, ισχύ στην κοινωνία και στο κράτος (ποιος έλεγε ότι έχουμε "μια ισχυρή Ελλάδα";) υποδουλώνουν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες στο ψεύδος και στην αδικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου