Ioannis Bougas (ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ)
Η Κλειώ Καμπόλη με τα 3 μικρά κορίτσια της έμεινε κλεισμένη στο σπίτι της μέχρι που έκανε τα 40 του άνδρα της. Παρά τις απειλές που της είχαν μεταφέρει, ότι το ΕΑΜ ήθελε να ξεκληρίσει την οικογένειά της, την Κυριακή 14 Μαίουαπεφάσισε να μεταβεί σε ένα από τα χωράφια της οικογένειας, να αρχίσει τον θερισμό. Συνοδεύεται από ένα ζευγάρι συγγενών της και 3 ακόμη άτομα από το χωριό της. Αρχίζουν τον θερισμό,και γύρω στις 8:00 η ώρα, μια ομάδα πό 7-8 άτομα ξεπροβάλλει από το διπλανό ρέμα.
Η συνέχεια από το βιβλίο του Σεραφείμ Τσόκα: «..Μόλις τους αντιλαμβάνεται η Κλειώ Καμπόλη ρωτά τη Μαρία Ρόδη(σ.σ. αδελφή του νεκρού άνδρα της) «ποιοί είναι αυτοί», τους αναγνωρίζουν όταν φαίνονται στα 5-6 μέτρα απόσταση, αλλά είναι πλέον αργά, μια ριπή αυτομάτου χτυπά την Κλειώ στο στήθος, ενώ άλλοι πυροβολισμοί τραυματίζουν τη Μηλιά Καμπόλη και τον Μήτσο Ρόδη. Οι δράστες θεωρούν ότι η δουλειά τους τελείωσε και κάνουν να φύγουν, αλλά ο Μήτσος Ρόδης, αν και τραυματίας στον μηρό, σηκώνεται και προσπαθεί να πυροβολήσει με μιά Beretta που είχε, η οποία όμως δεν ρίχνει, ενώ άλλες ριπές τον χτυπούν στη βουβωνική χώρα..». Απολογισμός. Η Κλειώ νεκρή επί τόπου (τραγική λεπτομέρεια. Ήταν 4 μηνών έγκυος) και ο Μ. Ρόδης πέθανε αργότερα από αιμοραγία.
Μεγάλη εντύπωση προκαλεί ο τρόπος δολοφονίας της Κλειούς, εμπρός σε μάρτυρες, χωρίς φόβο των συνεπειών. Ουσιαστικά φανερά είχε γίνει και ο φόνος του συζύγου της. Πρέπει να είχαν πεισθεί τα μέλη της ΟΠΛΑ και του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής του Ασπροπύργου που έκαναν τα εγκλήματα ότι η εξουσία θα ήταν δική τους μετά την απελευθέρωση. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το ότι άφηναν ζωντανούς μάρτυρες εγκλημάτων οι οποίοι δεν ήταν φίλοι τους.
{Τα παρακάτω είχα γράψει στην Ανάρτηση της 8ης Μαρτίου 2020 με τίτλο:
Ακούστηκε σε Λαοδικείο του ΕΑΜ: «Γάμος χωρίς σφαχτάρι δεν γίνεται»
Ο έφεδρος υπολοχαγός Πυροβολικού Σεραφείμ Καμπόλης, πατέρας 3 νεαρών κοριτσιών, ένας αυτοδημιούργητος νοικοκύρης του Ασπρόπυργου το 1943 ταυτοποιήθκε ως «αντίδραση» από την επιτροπή του ΕΑΜ του χωριού γιατί συμμετείχε με άλλους συγχωριανούς του σε συνάντηση στην οποίαν αποφάσισαν να συγκροτήσουν οργάνωση του ΕΔΕΣ στο χωριό. Ο Καμπόλης κατάλαβε ότι κινδύνευε, εγκατέλειψε την οικογένειά του και κατέφυγε σε φίλους του και συγγενείς στην Αθήνα.
Ακούστηκε σε Λαοδικείο του ΕΑΜ: «Γάμος χωρίς σφαχτάρι δεν γίνεται»
Ο έφεδρος υπολοχαγός Πυροβολικού Σεραφείμ Καμπόλης, πατέρας 3 νεαρών κοριτσιών, ένας αυτοδημιούργητος νοικοκύρης του Ασπρόπυργου το 1943 ταυτοποιήθκε ως «αντίδραση» από την επιτροπή του ΕΑΜ του χωριού γιατί συμμετείχε με άλλους συγχωριανούς του σε συνάντηση στην οποίαν αποφάσισαν να συγκροτήσουν οργάνωση του ΕΔΕΣ στο χωριό. Ο Καμπόλης κατάλαβε ότι κινδύνευε, εγκατέλειψε την οικογένειά του και κατέφυγε σε φίλους του και συγγενείς στην Αθήνα.
Πίσω στον Ασπρόπυργο όμως «δικάστηκε σε Λαοδικείο» με συμμετοχή 20 παραγόντων του ΕΑΜ: «Η πρόταση του εισηγητή ήταν «θάνατος». Σχεδόν όλοι συμφώνησαν, λίγες αδύναμες φωνές αντιστάθηκαν, ο μόνος που αντέδρασε έντονα ήταν ο αρχίατρος Κων/νος Ευθυμίου του Αθανασίου, που τους είπε: «προς θεού όχι αίμα, θα δημιουργήσουμε μεγάλα μίση». Σ’ αυτή την έκκληση απάντησε ο Σιδέρης Μαυράκης με τη φράση: «Γιατρέ, γάμος χωρίς σφαχτάρι δεν γίνεται».
(Αυτό έγινε τον Νοέμβριο του 1943. Στη συνέχεια έπεισαν ή εκβίασαν δύο φίλους του να πουν στο υποψήφιο θύμα ότι δεν κινδυνεύει και δεν υπάρχει λόγος να είναι μακριά από την οικογένειά του. Ο Καμπόλης τους πιστεύει και επιστρέφει στον Ασπρόπυργο. Ένας εκ των ΕΑΜιτών ζητά να τον συναντήσει και του αποσπά 50 χρυσές λίρες, άγνωστο με ποιά δικαιολογία. Αν τα πήρε «για τον αγώνα» ή με την υπόσχεση να τον προστατεύσει.
Στις 8 Μαρτίου 1944, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, ο Σεραφείμ Καμπόλης σηκώνεται από το καφενείο του χωριού να επιστρέψει με φως στο σπίτι του. Στο δρόμο του πετάχτηκαν εμπρός του από ένα στενό 3 άτομα, «ο ΜΠ, ο Σιδέρης Φίλης και ο Παναγιώτης Ευσταθίου». Του έριξαν 5 σφαίρες, εκ των οποίων η 1 από τις 2 που τον βρήκαν στο κεφάλι ήταν εξ επαφής).
Ο Σεραφείμ Καμπόλης ήταν το πρώτο αθώο, πολιτικό θύμα της Κόκκινης Τρομοκρατίας στον Ασπρόπυργο Αττικής. }
(Ελπίζω πάντα να βρώ τον χρόνο να γράψω παρουσίαση για το θαυμάσιο αυτό βιβλίο του Σεραφείμ Τσόκα «Θεέ μου πως ζήσαμε»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου