Το «Μπλόκο της Κοκκινιάς»

Αρθρο του Μιχάλη Στούκα στο Πρώτο Θέμα

Καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα τραγικό γεγονός που γίνεται ακόμη πιό τραγικό γιατί μαζί με τους δολοφόνους Γερμανούς ενεργούσαν και Έλληνες.

Αυτό όμως που πάντα λείπει από τις περιγραφές του γεγονότος είναι γιατί έγινε. Μήπως σηκώθηκε ένα πρωί του Αυγούστου 1944 κάποιος Γερμανός αξιωματικός και απεφάσισε να σκοτώσει ανθρώπους από το προάστειο της Κοκκινιάς; Τι ακριβώς δράση είχε ο ΕΛΛΣ και η ΟΠΛΑ της Κοκκινιάς;

Πριν από την παράθεση του άρθρου του κ. Στούκα, παραθέτω ένα σχετικό ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το έργο μου «Η Ελληνική Βανδέα».

«Οι Εύζωνοι ασχολήθηκαν και με αστυνομικά καθήκοντα, κυρίως συλλήψεις στελεχών του ΕΑΜ, μελών της ΟΠΛΑ και γνωστών κομ­­μου­νιστών που καταζητούνταν για επιθέσεις εναντίον οπλιτών ή αστυνο­μικών, ή για άλλες παρανομίες. Μερικές φορές τα Τάγματα της Αθήνας συμμετείχαν σε κοινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των κομ­μουνιστών και σε μπλόκα μέ τούς Γερ­μα­­νούς κατακτητές. Οι επι­χει­ρήσεις αυτές λάμβαναν χώρα μετά απο δολοφονίες από την ΟΠΛΑ ή τον ΕΛΑΣ, Γερμανών, Ευζώνων, ανδρών των δυνάμεων ασφαλείας, με­λών της κατοχικής κυβέρνησης ή και αθώων μη κομμουνιστών πολι­τών, από τους αποκαλούμενους από το ΕΑΜ «αντιδραστικούς».Οι Εύζωνοι ασχολήθηκαν και με αστυνομικά καθήκοντα, κυρίως συλλήψεις στελεχών του ΕΑΜ, μελών της ΟΠΛΑ και γνωστών κομ­­μου­νιστών που καταζητούνταν για επιθέσεις εναντίον οπλιτών ή αστυνο­μικών, ή για άλλες παρανομίες. Μερικές φορές τα Τάγματα της Αθήνας συμμετείχαν σε κοινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των κομ­μουνιστών και σε μπλόκα μέ τούς Γερ­μα­­νούς κατακτητές. Οι επι­χει­ρήσεις αυτές λάμβαναν χώρα μετά απο δολοφονίες από την ΟΠΛΑ ή τον ΕΛΑΣ, Γερμανών, Ευζώνων, ανδρών των δυνάμεων ασφαλείας, με­λών της κατοχικής κυβέρνησης ή και αθώων μη κομμουνιστών πολι­τών, από τους αποκαλούμενους από το ΕΑΜ «αντιδραστικούς».

Αυτά είναι και τα μελανά τους σημεία, μέσα σε μια μαύρη εποχή. Είναι η βασική κατηγορία που έχουν δεχθεί από πολλούς ιστορικούς και πολιτικούς, ότι δεν περιορίζονταν σε ανεξάρτητη δράση, ως δυνά­μεις ασφαλείας και προστάτες του λαού από την Κόκκινη Τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ, αλλά δρούσαν και μαζί με τους κατακτητές. Φυσικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η περιστασιακή κοινή δράση με τους Γερμανούς τούς επιβαλλόταν. Ήταν η «πληρωμή» στους Γερμανούς, για την άδεια ύπαρξής τους και για τα όπλα που τους προμήθευαν, παρά επιλογή τους. Η κατηγορία ότι «κυνηγούσαν» μέλη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ, πρέπει να κριθεί συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι και αυτές οι οργανώσεις πρωταρχικά Έλληνες κυνηγούσαν, όχι τους Γερμανούς. Αυ­τό ισχύει, σχεδόν απόλυτα, για την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις.

Οι σφαγές και η τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ εναντίον Ελ­λή­νων, είχαν αναγκάσει τους ανθρώπους που το 1940–41 είχαν πο­λε­μήσει τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, να τους βλέπουν το 1943 ως «φίλους», αφού πολεμούσαν μαζί τον «κοινό εχθρό», τους κομμουνι­στές. Η κοινή δράση με τους Γερμανούς, είτε τους επιβαλλόταν, είτε τους εξυπηρετούσε στη δίωξη του «κοινού εχθρού», ήταν πραγματικά αναπόφευκτη. Τα Τάγματα Ασφαλείας, στην Αθήνα και στην επαρχία, δεν επιχειρούσαν κατά Ελλήνων, αλλά εναντίον των «διεθνιστών κομ­μουνιστών» που έσφαζαν τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Έτσι το έβλεπαν, και αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Τα περιστατικά κοινής δράσης των Ταγμάτων με τους Γερμανούς, ακόμα και σήμερα, μετά 78 και πλέον χρόνια, που γνωρίζουμε καλά τα «έργα» των κομμουνιστών, μπορεί να ακούγονται άσχημα και καταδι­καστέα. Είναι ακριβώς αυτό, που έχει προκαλέσει και την ευρεία χρήση τους από τη αριστερή ιστοριογραφία και την κομμουνιστική προπα­γάν­δα. Αλλά, ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση της ηγεσίας και των ανδρών των ΤΑ, το 1943–44. Αν δεχθούμε ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατετάγησαν στα Τάγματα για να γλιτώσουν από τη Κόκκινη Τρομοκρατία και τη βία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ, τότε ήταν πο­λύ λογικό να ίσχυε γι αυτούς το «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου». Μπροστά στα μάτια των ανδρών των Ταγμάτων, ο Γερμανός ήταν ένας απλός εχθρός που σε λίγους μήνες θα έφευγε. Ο βασικός εχθρός τους, ο προσωπικός τους, έξω από ιδεολογίες και θεωρίες, ήταν o ξενοκίνητος κομμουνισμός, που έσφαζε και σκότωνε Έλληνες «αντιδραστικούς».

Τα Τάγματα Ασφαλείας, το 1943–44, δεν φοβούνταν, ούτε πολε­μού­σαν τους Γερμανούς. Πολεμούσαν τους κομμουνιστές του ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ για να αμυνθούν και να εκδικηθούν τα αδέλφια τους και τους συγγενείς τους που είχαν σφαγεί από τους κομμουνιστές. Άρα, και η συμμετοχή τους σε μπλόκα, για τα Τάγματα ήταν επιχειρήσεις κατά των κομμουνιστών του ΕΛΑΣ, που κάθε βράδυ έβγαιναν και φώ­ναζαν με τα χωνιά: «Θάνατος στους μοναρχοφασίστες και τους ταγμα­τα­σφαλίτες». Μιά από τις χειρότερες επιχειρήσεις αυτής της μορφής, ήταν το μπλόκο της Κοκκινιάς, τον Αύγουστο του 1944. Τα πάνω από 200 αδικοχαμένα θύματα της επιχείρησης, μαζί με τους 5.000 ομήρους και αιχμαλώτους που έσυραν οι Ναζί για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία, οφείλονται στη δόλια, ή αδιάφορη στα δεινά των αμάχων, πολιτική του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ να κάνει δήθεν «αντάρτικο» μέσα στην Αθήνα!

Το σπουδαιότερο όμως στοιχείο της δράσης των Ταγμάτων Ασφα­­­λείας, που δικαιολογεί και την δημιουργία τους, για όσους ανα­γνωρίζουν την ανάγκη της ύπαρξής τους, είναι το γεγονός ότι ματαίω­σαν την απόλυτη επικράτηση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ σε ολόκληρη την Αθήνα στη διάρκεια της Κατοχής, σώζοντας τις ζωές χιλιάδων «αντι­δρα­στικών», που ήθελε ο Γληνός και ο Ιωαννίδης, να εκκαθαρίσουν! Όταν, παρά την ύπαρξη των Ευζώνων και τη συνεχή πάλη τους με τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ, οι κομμουνιστές κατόρθωσαν να επικρατήσουν σε αρκετές συνοικίες της Αθήνας, δεν είναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς τι θα γινόταν χωρίς τα Τάγματα, και τι θα αντιμετώπιζε η κυβέρνηση του εξωτερικού όταν επέστρεφε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944.

Όμως, τα Τάγματα Ευζώνων της Αθήνας προσέφεραν και άλλη μια ανεκτίμητη υπηρεσία σε πατριώτες Έλληνες μετά τη συγκρότησή τους. Το φθινόπωρο του 1943, φούντωσε η Κόκκινη Τρομοκρατία στην ύπαιθρο Ελλάδα, και οι διώξεις των κομμουνιστών εναντίον πρώην με­λών πατριωτικών οργανώσεων, τις οποίες είχε διαλύσει ο ΕΛΑΣ. Πολ­λοί κατέφευγαν στην Αθήνα, μόνοι τους ή με τις οικογένειές τους. Εκεί που εύρισκαν τελευταίο καταφύγιο, αυτοί οι κυνηγημένοι άνδρες που έφθαναν στην Αθήνα, ήταν οι στρατώνες των Ευζώνων και της φρου­ράς του Αγνώστου Στρατιώτη. Κάποιοι κατατάσσονταν, ανάλογα με την ηλικία και την κατάστασή τους, ενώ άλλοι απλά εύρισκαν ένα με­ρος για τη σίτισή τους, τη δική τους ή και των οικογένειών τους..».

https://www.protothema.gr/stories/article/1533058/17-augoustou-1944-to-bloko-tis-kokkinias/