ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949

Ioannis Bougas   

80 Χρόνια από τα Δεκεμβριανά και ακόμη συζητάμε αν το ΚΚΕ είχε στόχο την βίαιη κατάληψη της εξουσίας.

Ακολουθεί ένα παλαιότερο Άρθρο μου και μια Πρόταση στο τέλος. Λεπτομερή περιγραφή των Δεκεμβριανών, των νικητών, των συνεπειών, των λαθών, στο έργο μου «Η Ελληνική Βανδέα».

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ. Ο 2-ΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.

Τον Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944, η Αθήνα και ο Πειραιάς δοκίμασαν συμπηκνωμένη την Κόκκινη Τρομοκρατία που είχε υποφέρει η ύπαιθρος Ελλάδα από τον Σεπτέβριο του 1943, όταν συνθηκολόγησαν οι Ιταλοί και ο ΕΛΑΣ εξαπέλυσε ένοπλη επίθεση μαζί με την προπαγάνδα του δωσιλογισμού εναντίον όλων των Πατριωτικών Οργανώσεων Αντίστασης και τις διέλυσε όλες πλην ΕΔΕΣ, και ΕΑΟ του Τσαούς Αντών στην Ανατολική Μακεδονία και του Σούρλα στην Θεσσαλία. Είχε ήδη διαλύσει από τον Μάρτιο τον ΕΣΑΠ του Ταγματάρχη Κωστόπουλου στην Δυτική Θεσσαλία.

Στίς 3 Δεκεμ­βρίου 1944, σέ ἀπάντηση τοῦ τελεσίγραφου τοῦ Παπανδρέου νά ἀφοπλισθεῖ ὁ ΕΛΑΣ, οἱ κομμουνιστές ὀργάνωσαν ἀντικυβερνητι­κή διαδήλωση στό Σύνταγμα πού κατέληξε σέ αἱματηρή σύγ­κρουση μέ τή Χωροφυλακή καί τήν ἀρχή τῶν Δεκεμβριανῶν. Φαίνεται ὅτι τό τελεσίγραφο αἰφνιδίασε τά μέλη τοῦ Πολι­τι­κοῦ Γραφείου τοῦ ΚΚΕ, οἱ ὁποῖοι παρά τό ὅτι σύμφωνα μέ τό με­λος Γιάννη Ἰωαννίδη εἶχαν ἤδη μυστικά ἀποφασίσει νά καταλά­βουν τήν ἐξουσία, πίστευαν ὅτι θά τό ἐπετύγχαναν εὔκολα καί μέ τό δικό τους χρονοδιάγραμμα, χωρίς ἔνοπλη σύγκρουση, καί μόνο λόγω τῆς μεγάλης ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς τοῦ ΕΛΑΣ ἔναντι τῶν Βρετανῶν καί τῶν κυβερνητικῶν δυνάμεων.

Γι᾽ αὐτό ἀπέρριψαν καί τήν πρόταση του Βελουχιώτη γιά πραξικοπηματική κατάληψη τῆς ἐξουσίας πού εἶχε γίνει νωρίτερα σέ συνάντηση τῶν 12 κα­πετάνιων μεγάλων μονάδων τοῦ ΕΛΑΣ στή Λαμία, στίς 17 Νοεμβρίου 1944. Την πρόταση τήν παρου­σίασε τήν ἑπομένη ἡμέρα στό Πολιτικό Γρα­φεῖο τοῦ ΚΚΕ ὁ συνταγματάρχης Σαράφης (σ.σ. στρατηγός ήταν του ΕΛΑΣ, όχι του Ελληνικού Στρατού), πού ταξίδεψε πρός τοῦτο στήν Ἀθήνα.

Παρά τήν ἀρχική συντριπτική ὑπεροχή τοῦ ΕΛΑΣ σέ ἄνδρες καί ὁπλισμό καί παρά τά σοβαρά λάθη των Βρετανών, οἱ κομμου­νι­στές μετά ἀπό ἀγώνα 33 ἡμερῶν δέν κατάφεραν ἀπο­λύ­τως τίποτε, ἐκτός ἀπό τόν θάνατο περισσοτέρων Ἑλλήνων ἀπό τούς νεκρούς τοῦ πολέμου τοῦ 1940-41 καί τή φυσική κατασ­τρο­φή μεγάλου μέρους τῶν κτιρίων τῆς Ἀθήνας καί τό πλιάτσι­κο ἰδιωτικῆς καί δημό­σιας περιουσίας. Στούς νεκρούς τῶν Δεκεμ­βριανῶν περιλαμβάνονται καί χιλιάδες ἄμα­χοι, οἱ ὁποῖ­οι συνελήφθησαν βάσει καταστάσεων τῶν τοπικῶν ἡγετῶν τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ. Οἱ ἐκτελέσεις, μέ ὅπλα, μαχαίρια ἤ ἄλλα φονικά ὄργανα, γίνονταν ἀπό ὀργανωμένα κλιμάκια τῆς ΟΠΛΑ. Βαρύ φόρο αἵματος πλήρωσαν καί οἱ χωροφύλακες καί οἱ ἀστυφύλακες. Οἱ Σταθμοί Χωρο­φυλακῆς τῶν προαστίων τῆς Ἀθήνας καί τά Ἀστυνομικά Τμήματα της πρωτεύουσας δέχθηκαν πρῶτα τήν ἐπίθεση τοῦ ΕΛΑΣ καί οἱ χωροφύλακες καί οἱ ἀστυφύλακες μέ τίς οἰκογένειές τους ἦταν στόχοι τῶν κλιμακίων τῆς ΟΠΛΑ.

Ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ χρησιμοποίησαν στην Αττική τις ίδιες απάνθρωπες και εγκληματικές μεθόδους – βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, σφαγές με μαχαίρι, και δολοφονίες με όλων των ειδών τα φονικά όργανα- που δεν συνάδουν με Κόμμα ή ιδεολογία που ήθελε να κυβερνήσει την Ελλάδα!
Οι σφαγές αυτές προστέθηκαν στις πολλές χιλιάδες της Κατοχής σε ολόκληρο την ύπαιθρο της Ελλάδος, πλήν Ηπείρου και Κρήτης, και έπρεπε να είχε θέσει τον κομμουνισμό στο περιθώριο του Ελληνικού έθνους.

Τά ἐγκλήματα στήν Ἀθήνα ἦταν τόσα πολλά, οἱ κακο­ποιή­σεις καί οἱ ἐκτελέσεις τῶν θυμάτων τόσο βάρβαρες καί ἀπάνθρω­πες, πού προκάλεσαν τεράστιο ἀποτροπιασμό ἀκόμη καί σέ πολ­λούς πού ἀρχικά ἔβλεπαν τίς πολιτικές ἐπιδιώξεις τοῦ ΚΚΕ μέ συ­μπάθεια. Οἱ πιό πολυάριθμοι τόποι θυσίας ἦταν: ἡ χωματερή στό Περιστέρι μέ πάνω ἀπό 2.000 θύματα, ἡ δεξαμενή τῆς Οὖ­λεν, τά σφαγεῖα τῆς Ἀθήνας, τά Τουρκοβούνια, τό Πυριτι­δο­ποιεῖον, ἡ Καισαριανή, τό Γκύζη, τά λατομεῖα τῆς Νέας Ἐλ­βετί­ας, τό Μπραχάμι καί τό τέρμα τῆς ὁδοῦ Μεσολογγίου στόν Βύρωνα. Οἱ σοροί τῶν θυμάτων ρίχνονταν σέ πηγάδια καί ξερο­πήγαδα πού ὑπῆρχαν ἀκόμη πολλά στά προάστια τῆς Ἀθήνας, σέ χαράδρες καί ρέματα ἤ σκεπάζονταν πρόχειρα σέ κοινούς τά­φους.

Ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα τῶν κομμουνιστῶν στά Δεκεμβριανά ἦταν ἡ ὁμηρία πολλῶν χιλιάδων ἀμάχων, οἱ ὁποῖοι μετά τήν Πρωτοχρονιά τοῦ 1945, μέσα στήν καρδιά τοῦ χειμώνα, ὁδηγή­θη­καν πεζοί μέχρι τή Δωρίδα (Άμφισσα, Λιδωρίκι, κλπ), Θεσσαλία καί τό Καρπενήσι. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ἡλικιωμένοι, καθώς καί γυναῖκες καί παιδιά. Σε μιά κουστοδία που ξεκίνησε από την Κηφισιά ήταν και η σύζυγος του Ιωάννη Μεταξά, η κυρία Λέλα Μεταξά.
Σε άλλη κουστοδία ομήρων ήταν 15 Βρετανοί αιχμάλωτοι, ξυπόλητοι και ξεγυμνωμένοι,μόνο με τα ες΄ψρουχα!

Στή διαδρομή, πολλοί ἐκτελέστηκαν, συνήθως ὅταν εἶχαν δυσκολία νά ἀκολου­θήσουν τούς ἄλλους. Μεταξύ τῶν ὁμήρων ἦταν ὁ τότε 13 χρονῶν νεαρός καί μετέπειτα γνωστός συγγραφέας Μένης Κουμαντα­ρέας, μαζί μέ τή μητέρα του. Ὁ Κουμανταρέας ἀργότερα κατέγραψε τίς ἐμπειρίες του σέ διάφορα ἔργα του, ἰδιαίτερα στό διήγημα: «Τά Χιόνια τοῦ Δεκέμβρη Παραμονεύουν Πάντα», «ΤΟ ΒΗΜΑ», 25.12.2004.).

Τό ἴδιο, όμηρος ήταν καί ὁ γνωστός συγγραφέας καί σκηνοθέτης Κώστας Ἀσημακό­πουλος μέ τούς γονείς του καί τά δυό μικρότερα ἀδέλφια του. Ὁ Ἀσημακό­πουλος κατέγραψε τίς δικές του ἐμπειρίες τῆς ὁμηρίας του στό βιβλίο του: «Μιά ζωή νά ζεῖς». Ἕνα μικρό ἀπόσπασμα: «..Ζύγωναν τά Χριστού­γεννα καί ἤμασταν στό ὑπόγειο τοῦ θερινοῦ -τότε- κινηματογράφου «Φοῖβος». Πάνω κάτω, πεντακόσιοι ἄνθρωποι. Μπορεῖ καί ἐξακόσιοι, ἴσως περισσότεροι. Στοιβαγμένοι, κατάκοποι, ἄλλοι ὄρθιοι καί ἄλλοι ζαρωμένοι, κι ἄλλοι φοβισμέ­νοι, περίλυποι.[...] Ὅσο κράταγε ἡ νύχτα, ἄνοιγε ἡ πόρτα καί ἕνας φρουρός στε­κόταν στά σκαλιά καί διάβαζε ὀνόματα, γραμμένα σέ «κόλλες διαγωνισμοῦ». Τά φώναζε κι ὅσοι ἄκουγαν τό δικό τους ἔπρεπε ἀμέως νά ξεχωρίσουν ἀπ᾽ τόν ἀνθρώπινο πολτό τοῦ ὑπογείου, νά περάσουν δίπλα του, νά βγοῦν στό ἄλλο σκοτάδι, ἔξω, «καί», [...]

Τό ἄλλο πρωί μᾶς ἔβγαλαν ἔξω καί ξανάρχισε ὁ δρόμος μας. Μέ παγωνιά καί ἀγριοβόρι. Βαδίζαμε τέσσερις-τέσσερις, φάλαγγα. Μόλις ἀφήσαμε πίσω μας καί τό τελευταῖο σπίτι, εἴδαμε νά ἔρχεται ἕνα σκυλί πρός ἐμᾶς, σηκώνοντας στό στόμα του κάτι πού μᾶς προκάλεσε φρίκη. Μιά παλάμη, ἕνα χέρι κομμένο λίγο πιό πάνω ἀπ᾽ τόν καρπό. Ἦταν τό πρῶτο σημάδι πού παίρναμε γιά ὅσους ἄκουγαν τά ὀνόματά τους. Πιό πέρα εἴδαμε πάνω στά χιόνια ἄλλα δυό ποδάρια, ἕνα κεφάλι,...» (Σελ. 33-35). .

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’80 που αναγνώρισαν ως Εθνική Αντίσταση το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, χωρίς ταυτόχρονη αναγνώριση απο το ΚΚΕ των εγκλημάτων τους, αδιαφόρησαν για τα αντεθνικά έργα τους και πρόδωσαν τα χιλιάδες αθώα θύματά τους!

Αγνόησαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις την επίθεση του ΕΛΑΣ τον Δεκέμβριο του 1944 εναντίον των Αρχών του Κράτους και των συμμάχων Βρετανών, και τις σφαγές χιλιάδων αμάχων στην Αττική, μετά τις σφαγές χιλιάδων αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και αμάχων την περίοδο Σεπτεμβρίου – Νοεμβρίου 1944 στην Πελοπόννησο (Αχλαδόκαμπο, Γαργαλιάνους, Καλαμάτα, Μελιγαλά, Μυστρά, Πύλο, Πύργο) και στη Μακεδονία (Τριάδα, Δημητρίτσι, Κιλκίς, κλπ).

Δυστυχώς, ακόμη δεν έχουν τιμηθεί από τη Βουλή των Ελλήνων τα θύματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας. Καιρός είναι η παράλειψη αυτή να διορθωθεί!

ΝΑ ΟΡΙΣΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»!