Κομμουνιστικά Καθεστώτα

Πολλοί ίσως ήδη γνωρίζετε την ιστορία του Πάβλικ Μοροζόφ, του “άγιου” χαφιεδάκου των Μπολσεβίκων.
26-04-2020


 Θα την περιγράψουμε συνοπτικά εδώ, και μέσα από αυτή θα αναδείξουμε την αξία που είχε η οικογένεια στη Σοβιετική Ένωση, οι δεσμοί αίματος δηλαδή, αλλά και την ανθρωπολογική κληρονομιά που άφησε πίσω του αυτό το αρρωστημένο καθεστώς.

Ο 13χρονος Πάβλικ Μοροζόφ, είναι ο πιο γνωστός καταδότης που υμνήθηκε από τον Σοβιετικό Τύπο ως «μάρτυρας» και πρότυπο νεολαίας. Το «ανδραγάθημά» του ήταν ότι κατήγγειλε τον «κουλάκο» πατέρα του στις αρχές, οι οποίες τον έστειλαν πρώτα σε Γκουλάγκ και μετά τον εκτέλεσαν. Είχε διαπράξει βλέπετε το έγκλημα να παρακρατήσει σιτηρά από το ίδιο του το κτήμα, παραπάνω από όσα του αναλογούσαν σύμφωνα με τις Σταλινικές εντολές, για να θρέψει την πολυμελή και φτωχή οικογένειά του. Αργότερα κάποια άτομα από την οικογένειά του σκότωσαν τον Πάβλικ και γι αυτό θεωρήθηκε «μάρτυρας». Η ιστορία του έγινε θέμα τραγουδιών, έργων, συμφωνικού ποιήματος, όπερας, αγαλμάτων κ.α.. Η λατρεία του είχε τεράστιο αντίκτυπο στους ηθικούς κανόνες των παιδιών, τα οποία ενθαρρύνθηκαν να καταδίδουν τους γονείς τους. Ο Πάβλικ ήταν ένας «πιονέρος», μέλος δηλαδή της Σοβιετικής Νεολαίας, μια διαστρέβλωση των Προσκόπων, η οποία εκπαίδευε τα μέλη της να πιστεύουν ότι το να καταδίδεις τους «εχθρούς του λαού» αντιπροσώπευε ένα υψηλό ιδεώδες και ότι η προδοσία ακόμα και της οικογένειάς τους ήταν το υψηλότερο όλων των αγαθών.

Στη δίκη του πατέρα του, ο πατέρας του φώναζε απελπισμένα στον Πάβλικ: «Εγώ είμαι, ο πατέρας σου!» Ο Πάβλικ είπε ψυχρά στον δικαστή: "Ναι, ήταν πατέρας μου, αλλά δεν τον θεωρώ πατέρα μου. Δεν ενεργώ ως γιος, αλλά ως Πιονέρος". Μετά από αυτά τον σκότωσαν οι οργισμένοι συγχωριανοί του μαζί με μέλη της οικογένειας του. Άλλοι είπαν ότι τον σκότωσαν κάποιοι νεαροί, αλλά οι Σοβιετικές Αρχές διεξήγαγαν έρευνες και στο τέλος, αφού ανέκριναν όλη του την οικογένεια, εκτέλεσαν τον παππού, την γιαγιά, τον ξάδερφο και τον νονό του Πάβλικ. Η Σοβιετική κυβέρνηση τον κήρυξε «ένδοξο μάρτυρα», ο οποίος δολοφονήθηκε από «αντιδραστικούς». Αγάλματα χτίστηκαν και πολλά σχολεία και ομάδες νεολαίας πήραν το όνομά του προς τιμήν του. Μια όπερα και πολυάριθμα τραγούδια γράφτηκαν γι 'αυτόν. Το σχολείο του Gerasimovka, στο οποίο πήγαινε, μετατράπηκε σε «ιερό» και παιδιά από όλη τη Σοβιετική Ένωση πήγαιναν σε σχολικές εκδρομές για να το επισκεφτούν και να «προσκυνήσουν».

Στη Σοβιετική Ένωση προωθούταν η ιδέα ότι ακόμα και ένας εξ αίματος συγγενής μπορεί να είναι εχθρός που δεν πρέπει να γλυτώσει. Ο νέος άνθρωπος που διαπλάθει ο σοσιαλισμός «δεν λογαριάζει τη συγγένεια αίματος, αλλά πνεύματος», κομμουνιστικού κομματικού πνεύματος. Επί Στάλιν όλοι κατέδιδαν όλους. Παντού υπήρχαν πληροφοριοδότες - χαφιέδες που κάρφωναν τους "εχθρούς του λαού". Σε αυτό το κλίμα εκφοβισμού και καταστολής, ακόμα και εάν είχαν συλλάβει έναν γείτονα, τον συνάδελφο σου στην εργασία, ή ακόμα και τον στενό σου φίλο, εσύ έπρεπε να ενεργήσεις σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Τα θύματα συχνά δεν είχαν ιδέα τι "έγκλημα" είχαν διαπράξει. Ο καθένας όμως είχε επηρεαστεί από την καταστολή και τον φόβο. Μια από τις παρενέργειες που άφησε πίσω της αυτή η περίοδος είναι ότι η λέξη “ψιθυριστής” στη Ρωσική γλώσσα απέκτησε δύο διαφορετικούς όρους, γι αυτούς που ψιθύριζαν για να καταδώσουν και γι αυτούς που ψιθύριζαν για να μην τους ακούσουν οι καταδότες. Αυτή είναι η ανθρωπολογική κληρονομιά αυτού του αρρωστημένου καθεστώτος που πολλοί ακόμα και σήμερα παρουσιάζουν ως “παράδεισο”.