προς

 Ioannis Bougas (ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ)

7 ώρες · 

Σύντομη Απάντηση στο Σχόλιο μια Καλής Φίλης, Ελληνίδος της Διασποράς!

Το σχόλιο έγινε στο ποστ της 15/8/2020 με τίτλο: «13-15/8/1944. ΑΚΡΑΙΑ, ΦΡΙΧΤΑ, ΕΙΔΕΧΘΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΘΩΩΝ, ΕΜΕΙΝΑΝ ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΤΕΣ, ΦΥΣΙΚΟΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΗΚΑΝ ΩΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ!»

Το Σχόλιο: «Thomae Kakouli-Duarte Δεν χωράει ο νους του ανθρώπου την θηριωδία. Αλλά χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ κάποια ιδεολογική παράταξη, μου φαίνεται εντελώς παράλογο ως εξήγηση των απεχθών εγκλημάτων η ιδεολογική θέση των δολοφόνων. Δηλαδή, πραγματικά μου είναι αδύνατο να διανοηθώ πως οι δολοφόνοι έδρασαν έτσι γιατί ήταν αριστεροί ή δεξιοί ή οτιδήποτε άλλο.

Ένα πράγμα σίγουρα ήταν, κτήνη με σίγουρα ψυχωτικές ανωμαλίες που τους οδήγησαν σε αυτές τις πράξεις. Ioannis Bougas σίγουρα δεν γνωρίζω όσα εσύ με τα τόσα χρόνια έρευνας και γνώσης που έχεις στα θέματα αυτά, αλλά πραγματικά σαν νοήμων άνθρωπος αδυνατώ να πιστέψω, όπως έγραψα, τα παραπάνω. Εκτός αν όλοι της τότε αριστεράς έτυχε να είναι αιμοσταγείς εγκληματίες. Ή εκτός αν η παράταξη αυτή έδινε εντολές για συστηματικά τέτοια εγκλήματα. Αν γινόταν το δεύτερο όμως ποιος ο λόγος; Αυτοί που έδιναν τις εντολές κι αυτοί ψυχανώμαλα κτήνη θα ήταν. Δεν αμφισβητώ τίποτα από τα γραφόμενα.. να καταλάβω προσπαθώ.. Είθε η Μεγαλόχαρη που γιορτάζεις σήμερα να εδεηθεί για την ανάπαυση των βασανισμένων ψυχών, να προστατεύει τον κόσμο από τέτοιο κακό, και να δίνει φώτιση στους ανθρώπους να μην γίνονται τέτοια εγκλήματα.»

Απάντηση.

Αγαπητή Θωμαή, Πρώτον και βασικόν. Οι σφαγές του 1943-44 ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ του ΕΑΜ/ΚΚΕ, δεν ήταν τυχαία γεγονότα. Υπήρχαν φυσικά διαφορές στην εφαρμογή της πολιτικής από περιοχή σε περιοχή, από Επιτροπή σε Επιτροπή του ΕΑΜ, από κλιμάκιο της ΟΠΛΑ σε κλιμάκιο της ΟΠΛΑ, από τοπικό υπεύθυνο σε τοπικό υπεύθυνο. Στην Πελοπόννησο, η πολιτική του ΕΑΜ/ΚΚΕ ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1942 με το (1) «Να πιάσουμε την Πελοπόννησο που είμαστε αδύνατοι», πέρασε τον Νοέμβριο του 1943 με τη Σύνοδο της Στρέζοβας στο (2) «Να ξεπατωθεί η Αντίδραση», και προχώρησε τον Απρίλιο του 1944 με τη νέα Σύνοδο της Στρέζοβας στο «Λεπίδι στην Αντίδραση».

Οι κομμουνιστές της Ελλάδος ήταν μαθητές του Λένιν, της σφαγής ενός ποσοστού αντιπάλων για τρομοκράτηση των υπολοίπων: Ο Λένιν, σε επιστολή του προς την ηγεσία των κομουνιστών στην επαρχία Πένζα στις 11/8/1918, δηλαδή ένα έτος μετά την επανάσταση και ανάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους στη Ρωσία, έγραφε: «Σύντροφοι, η εξέγερση σε 5 επαρχίες των κουλάκων (σ.σ. πλούσιων αγροτών) πρέπει να οδηγηθεί σε ανελέητη καταστολή της. Αυτό απαιτεί το συμφέρον όλης της επανάστασης, γιατί τώρα δίνεται η «τελική αποφασιστική μάχη» με την τάξη των κουλάκων. Δώστε το παράδειγμα: α) Κρεμάστε (απαραίτητα να κρεμάσετε για να δει όλος ο λαός) όχι λιγότερους από 100 γνωστούς κουλάκους που ρουφούν το αίμα του λαού. β) Δημοσιεύστε τα ονόματα τους. γ) Αφαιρέστε όλο το σιτάρι τους. δ) Ορίστε ομήρους, σύμφωνα με το χθεσινό τηλεγράφημα. Αυτά όλα να τα κάνετε με τέτοιο τρόπο ώστε όλος ο λαός να τα παρακολουθήσει για πολλά χιλιόμετρα.Και να τρέμει. Υ.Γ. Να βρείτε ανθρώπους όσο το δυνατό πιο σκληρούς.» Πηγή: https://threadreaderapp.com/thread/1027840933021265920.html

Ο Βρετανός συν/ρχης J.M. Stevens έμεινε στην Πελοπόννησο για 9 μήνες το 1943-44, και σε μιά έκθεσή του έγραψε και αυτά για το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ: «Οι μέθοδοι διοικήσεως του ΕΑΜ, όπως εφαρμόζονταν στις περιοχές που ελέγχονταν από τους αντάρτες, περιέχουν τα πλέον δυσάρεστα χαρακτηριστικά, όμοια με εκείνα της Ναζιστικής Γερμανίας. Στρατόπεδα συγκεντρώσεως, βασανιστήρια και ξυλοδαρμοί, φιμωμένος τύπος, ανελευθερία λόγου, κατάργηση πολιτικών κομμάτων και δικαιωμάτων, διεφθαρμένη εξουσία, κατασκοπεία και καταγγελίες αλλήλων, μέχρι και την δημιουργία ενός ειδικού σώματος παρόμοιου με τα SS, τον ΟΠΛΑ. Οι αντάρτες, αν και λιγότερο αρεστοί και αγροίκοι από τους Εαμίτες, παραμένουν πρόθυμοι εκτέλεσης των διαταγών τους, αν και αρκετά από τα πιο δυσάρεστα καθήκοντά τους παραχωρούνται και εκτελούνται από τον ΟΠΛΑ. Ο μέσος αντάρτης δεν είναι τίποτε καλύτερο από ένα καλό ληστή».

Δεύτερον Ποιοί ανέβηκαν στο βουνό ως αντάρτες του ΕΛΑΣ. Αντίθετα με ότι έχετε διαβάσει στα περισσότερα βιβλία και ότι έχετε ακούσει στις εκπομπές της ΕΡΤ, οι πρώτοι αντάρτες, ο πυρήνας του ΕΛΑΣ αποτελείτο από ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ είχε κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη. Τεμπέληδες, ακαμάτηδες, απατεώνες, φτωχοί, νηστικοί, ζωοκλέφτες, εγληματικοί τύποι! Αυτούς έστειλαν στο βουνό οι υπεύθυνοι των χωριών, οι δάσκαλοι και οι κομματικοί ινστρούχτορες. Γι αυτούς δεν χρειάστηκε ούτε πειθώ, ούτε απειλή από τους καπετάνιους για να σφάξουν. Το έκαναν μόνοι τους, ευχαρίστως!

Ο ΕΛΑΣ στη συνέχεια αυξήθηκε σε αριθμούς με δύο τρόπους, (1) από νέους που παρασύρθηκαν από τα ωραία λόγια για «λευτεριά» και «αντίσταση» και ανέβηκαν στο βουνό, και (2) από εκείνους, που ήταν και οι απείρως περισσότεροι, οι οποίοι ακολούθησαν υπό πίεση ή με τη βία. Πολλοί εξ αυτών μπορεί να συμπαθούσαν το ΕΑΜ/ΚΚΕ, αλλά δεν θα ανέβαιναν στο βουνό αν δεν πιεζονταν ή δεν αναγκάζονταν. Από τη στιγμή που ο νεαρός έπαιρνε όπλο και ανέβαινε στο βουνό, μόνον αν ήταν τυχερός με την Ομάδα που το τοποθετούσαν, μπορούσε να μην εγκληματίσει. Μόνο αν δεν τον διέταζε ποτέ ο Ομαδάρχης του ή οι παλιότεροι, μπορούσε να μείνει αγνός.

Οι κομμουνιστές που έδιναν τις εντολές για τις σφαγές δεν ήταν απαραίτητα ψυχανώμαλοι και κτήνη –μερικοί σίγορα ήταν, π.χ. Άρης Βελουχιώτης, Θεόδωρος Ζέγκος- αλλά εφάρμοζαν την πολιτική της Τρομοκρατίας και της εξαφάνισης της ηγεσίας τους, ώστε να μην έχουν αντίσταση μετά την απελευθέρωση. Στο βουνό και στα ορεινά χωριά που βρίσκονταν οι ΕΛΑΣίτες, δύο ήταν οι κύριες ασχολίες τους. (1) Πολιτική καθοδήγηση, δηλητήριο εναντίον όσων δεν ακολουθούσαν το ΕΑΜ. Αυτό γινόταν με τις ώρες και καθημερινά. (2) Πλιάτσικο για έχτρα φαγητό, για χρυσαφικά και για χρήματα.

(Σχετικά να σας πω, ότι αυτό που δεν έκαναν στον ΕΛΑΣ ήταν στρατιωτική εκπαίδευση. Οι περισσότεροι αντάρτες που πολέμησαν με τα ΤΑ στη Μεσσηνία, στις μάχες αυτές έριξαν με το όπλο τους για ΠΡΩΤΗ φορά!)

Η κομμουνιστική διδασκαλία είχε τόσο μεγάλη απήχηση στους περισσότερους, που τους έκανε ικανούς για οποιοδήποτε έγκλημα. Στην Πελοπόννησο, έχω συναντήσει δεκάδες περισταικά που αντάρτες έσφαξαν συγγενείς τους, αδελφός που έσφαξε αδελφό και παιδιά που έσφαξαν τον πατέρα τους. Τα εγκλήματα του 1943-44 ήταν τόσο φριχτά και τόσα πολλά εναντίον ολόλευκα αθώων ανθρώπων, τόσων πολλών γυναικών και παιδιών, που εγώ το θεωρώ Κρατικό Αδίκημα που δεν έχουν αναγνωριστεί, για την ηθική ικανοποίηση των ψυχών των θυμάτων!

Τα εγκλήματα των κομμουνιστών το 1943-44 ανήκουν σε άλλη κατηγορία από εκείνα του 1946-49.

Πολλά θα μπορούσα να γράψω, αγαπητή Θωμαή, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν επανάληψη. Τα βιβλία μου είναι γεμάτα, όπως είναι και πολλές από τις αναρτήσεις μου στο f/b.

Με την άδειά σου δημοσιοποιώ την απάντηση σε χωριστή Ανάρτηση, γιατί σίγουρα θα είναι κιάλλοι που θα έχουν την απορία σου: «τι άνθρωποι ήταν αυτοί, που έκαναν τέτοια εγκλήματα;»