Στρατευμένη Δημοσιογραφία

 10-09-2017  Πάσχος  Μανδραβέλης

Fake news εκ του προχείρου

Η​​ταν μια εποχή που η Ελλάδα είχε «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου». Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή ήταν αντιιμπεριαλιστικά, δηλαδή αντιαμερικανικά. Ετσι, κατά τη διάρκεια του γιουγκοσλαβικού πολέμου το BBC, οι New York Times, η Le Monde «έλεγαν ψέματα» για τον Μιλόσεβιτς και το Alter την αλήθεια. Κανείς τότε δεν ανησυχούσε που τα μέσα ήταν «συστημικά». Αρκεί που –συνήθως με μισές αλήθειες και πολλάκις με ψέματα– χάιδευαν τις αριστερές ιδεοληψίες. Δεν υπήρχε τότε ο όρος fake news, αλλά ήταν οι πελάτες των ΜΜΕ που ζούσαν επί 23 μέρες σε μια απατηλή πραγματικότητα. «Μάθαιναν» ότι το καθεστώς Σαντάμ Χουσεΐν κερδίζει τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ και αν οπισθοχωρεί το κάνει γιατί η «Βαγδάτη θα γίνει Στάλινγκραντ». Μέχρι που ένα πρωί είδαμε έκπληκτοι τους Αμερικανούς πεζοναύτες να γκρεμίζουν το άγαλμα του δικτάτορα στην κεντρική πλατεία της Βαγδάτης. Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς ήταν τόσο μεγάλη, που στις παραμονές εκείνου του πολέμου κι ενώ όλοι οι διεθνείς ειδησεογραφικοί οργανισμοί καλούσαν τους συντάκτες τους να είναι αμερόληπτοι, η αριστερή διοίκηση της ΕΣΗΕΑ καλούσε τους δημοσιογράφους «να οργανωθούν κατά του πολέμου… να επιδώσουν ψηφίσματα στην αμερικανική πρεσβεία» κι άλλα τέτοια ιλαρά.

Τα οικονομικά θέματα

Η «εναλλακτική πραγματικότητα» στην οποία ζούσαν οι Ελληνες, λόγω των «αντιιμπεριαλιστικών πολέμων», που έκανε η ελληνική δημοσιογραφία, ωχριά μπροστά στην κάλυψη των οικονομικών θεμάτων. Για τους αστέρες της τηλεόρασης δεν υπήρχε αίτημα κάποιας κοινωνικής ομάδας, που δεν ήταν αίτημα ολόκληρου του λαού και μάλιστα δίκαιο. Διάλογος για τη σχέση κόστους-οφέλους κάθε απόφασης δεν γινόταν ποτέ. Βεβαίως, κατά καιρούς καλούσαν στα πάνελ κάποιους πραγματιστές σαν τον κ. Στέφανο Μάνο και φιλελεύθερους σαν τον κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλο, αλλά το έκαναν για να τους μαλώσουν επειδή ήταν κοινωνικώς ανάλγητοι και εναντιώνονταν «στο επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία». Τα ΜΜΕ διακινούσαν χαρωπά κάθε χοντράδα που παρήγε η αριστερή παλαβομάρα: από τα χρυσά σλοτ που θα χάναμε αν ιδιωτικοποιούνταν η «Ολυμπιακή» και θα παθαίναμε ζημιά μεγάλη, μέχρι το δουλεμπόριο που θα άνθιζε στον Πειραιά αν έπαιρνε το λιμάνι η Cosco και μέχρι τις λιποθυμίες εσχάτως των παιδιών από την πείνα. Και όμως! Ουδείς ανησυχούσε τότε για τα ΜΜΕ που ήταν «συστημικά»· στους ίδιους επιχειρηματίες ανήκαν τα περισσότερα μέχρι προσφάτως. Αρκούσε που στη βασική τους φιλοσοφία ήταν στα Αριστερά. Εκλαιγαν για τα δεινά που επέφερε η αγορά· μάχονταν ενάντια σε κάθε πόλεμο που μετείχαν οι ΗΠΑ, ακόμη κι αν γινόταν υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ· του λαού τα ντέρτια ’λέγαν και κατσάδιαζαν κάθε υπουργό που ήθελε να κάνει κάτι, όπως π.χ. να αναμορφώσει το ασφαλιστικό.

Με την κρίση τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, αλλά όχι ριζικά. Αρχικά το βασικό αφήγημα των ΜΜΕ ήταν πως για την κρίση φταίνε τα μνημόνια και οι ξένοι και το βασικό φάρμακο στη χρεοκοπία (που όμως «δεν μας αφήνουν να το εφαρμόσουμε») είναι να ξοδέψουμε πιο πολλά, «να πέσουν λεφτά στην αγορά» που έλεγαν οι τηλεαστέρες. Αλλά κάτι άρχιζε να αλλάζει επειδή το αριστερό αφήγημα δεν πουλάει πια. Μόλις άρχισε να καταρρέει η ιδεολογική κυριαρχία, ο γελοιογράφος Αρκάς έπαψε να έχει χιούμορ και τα ΜΜΕ έγιναν «συστημικά».

ΠΗΓΗ:Fake news εκ του προχείρου | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)