ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949
Ο Κων/νος Μόσιαλος, ο μόνος που ξέφυγε από τη σφαγή 21 ανθρώπων τον 10 Ιανουάριο του 1944 στο Μυρόφυλλο Καρδίτσας από τους μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη. Ο ίδιος, είχε χρηματήσει για λίγο αντάρτης του ΕΔΕΣ, αλλά οι άλλοι 10 συγχωριανοί του με τους οποίους ξεκίνησε δεμένος από το χωριό του, τη Μικροσπηλιά Άρτας, ήσαν άμαχοι και άκακοι, οι κάτωθι:
1. Χρηστός Κορδούλας, περίπου ετών 55, κτίστης, πολύτε-
κνος, πουθενά οργανωμένος, φιλήσυχος οικογενειάρχης.
2. Απόστολος Κορδούλας, ετών 45, κτίστης, πουθενά άναμε-
μειγμένος. Δέν ήξερε τι θά πει οργάνωση και άντάρτικο,
οικογενειάρχης.
3. Αναστάσιος Κορδούλας, ετών 40, παντρεμένος και αυτός
κτίστης με καμιά ιδεολογία στις οργανώσεις.
4. Ευστράτιος Κορδούλας, παντρεμένος μέ οικογένεια, περί-
που 35 ετών, κτίστης και αύτός φιλήσυχος γιά όλους.
5. Γεώργιος Παπάς, πολύτεκνος, ετών 50, επάγγελμα κτί-
στης Δέν ήξερε από αντάρτικο, ούτε άπό όπλα, άγιος
άνθρωπος.
6. Κων/νος Μούτσιος ή Αθανασίου, πολύτεκνος, ετών 50,
έκανε τον κρεοπώλη, άνάστημα 1,30 μ., τελείως άκίνδυνος.
7. Ιωάννης Κρεμπούνης, 22 ετών, είχε πατέρα άνάπηρο και
τέσσερις άδελφές άνύπανδρες, πολύ φτωχός, και αύτός
κτίστης, φιλήσυχος.
8. Αλέξανδρος Τσιρώνης, κτίστης, ετών 45, παντρεμένος και
πρώτος έξάδελφος τού Γιάννη Τσιρώνη πού ήταν ύπεύ-
θυνος τού Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. στο χωριό μας.
9. Γεώργιος Μόσιαλος, ετών 24, κτίστης άνύπανδρος και
άκίνδυνος.
10. Κωνσταντίνος Μόσιαλος τού Δημητρίου, ετών 20, επάγ-
γελμα εργάτης. Πήγα άντάρτης, γιατί μου πήρε τά παπού-
τσια ό Κωνσταντίνος Πάλλας άπό τό χωριό Μελισσουρ-
γούς Τζουμέρκων, μικροκαπετάνιος τού Ε.Α.Μ.
Ο αριθμός 9 αντικαταστάθηκε από τον πατέρα του, όπως εξηγεί ο συγγραφέας: "Έκεΐ πού καθόμουν, μέχρι να έρθει ή σειρά μου, μπήκε στο σχολείο ό αδελφός τού πατέρα μου, ό Λεωνίδας Μόσιαλος. Ήταν πάνω από 65 χρόνων αλλά πολύ γερός καί παλαιός πολεμιστής, πουθενά όμως οργανωμένος ιδεολογικά. Τον ρώτησε ό Πάλλας «Τι θέλεις εσύ γέρο; Ποιόν ζητάς;».
Ό θειος μου τού είπε «’Ωρέ, καλόπαιδο, εδώ έχετε τό παιδί μου, τό Γιώργο. Θέλω νά τον άφήσετε νά πάει νά ταίσει τά ζωντανά, νά τούς κόψει κλαρί, γιά νά μην ψοφήσουν άπό την πείνα, γιατί
εγώ δεν μπορώ καί μέχρι νά γυρίσει αυτός Θά καθίσω εγώ εδώ».
Ό Πάλλας συμφώνησε νά φύγει ό έξάδελφός μου καί στή θέση του νά μείνει ό πατέρας του.»
Στο δρόμο βρήκαν άλλους 11:
"Περάσαμε τό χωριό Ράμια, και τό άπόγευμα φτάσαμε στή Χόσεψη. Έκεΐ μάς πήγαν στο σχολείο τού χωριού. Θά ήταν ή ώρα τέσσερις τό άπόγευμα, δταν μπήκαμε στο σχολείο, δπου βρήκα και άλλους ομήρους σαν εμάς. Συνολικά ήταν
ένδεκα καί τούς πήραν άπό διάφορα χωριά τής περιοχής
Τζουμέρκων καί Πλάκας, πού γινόταν ό πόλεμος. Όλοι τους ήταν πολύ χτυπημένοι στο πρόσωπο καί στά χέρια είχαν πληγές απ’ δπου έτρεχε αίμα. Άλλος βογγοϋσε, άλλος έκλαιγε καί άλλος φώναζε «σκοτώστέ με νά άπαλλαγώ άπό τά βάσανα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου