Εθνική Αγώνες
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΑΣ! 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1947 – 5 IANOYARIOY 1948.
[Όταν οι Έλληνες αξιωματικοί και κληρωτοί στρατιώτες θυσιάζονταν για να μείνει η Ελλάδα Ελεύθερη και Ακέραιη από την Ξενοκίνητη επίθεση των κομμουνιστών. Δυστυχώς η θυσία τους δεν τιμάται πλέον, κρύβεται σαν τον ανδριάντα της Βασίλισσας Φρειδερίκης η οποία έφτασε άμεσα στην Κόνιτσα να εμψυχώσει τους μαχητές μας και τους κατοίκους...]
Σαν αυτές τις ημέρες, 74 χρόνια πριν, ο Ελληνικός Στρατός διεξήγε σκληρό αγώνα για να απομακρύνει από την Κόνιτσα τις χιλιάδες αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ, οι οποίοι προσπαθούσαν να την καταλάβουν για να εγκαταστήσουν εκεί την «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» του ΚΚΕ. Ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δόβας, από την Κόνιτσα, ήταν τότε στρατιωτικός διοικητής της Κόνιτσας. Παρότι τραυματίσθηκε βαριά την πρώτη ημέρα της μάχης και τη διοίκηση ανέλαβε ο υποδιοικητής του, θεωρείται βασικός συντελεστής της νίκης για το σχέδιο αμύνης που είχε προετοιμάσει.
Η Κομμουνιστική Εξέγερση του 1946-49 είχε κύριο στόχο την διχοτόμηση της Ελλάδος με αποκοπή της Μακεδονίας και της Θράκης ώστε να αποτελέσει τμήμα της «Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», ή τουλάχιστον την αυτονόμησή τους σε πρώτο στάδιο. Το σχέδιο «Λίμνες» του ΚΚΕ καλούσε τον «ΔΣΕ» να καταλάβει μιά ευρεία περιοχή της Μακεδονίας με κάποια γνωστή πόλη η οποία θα γινόταν έδρα της προσωρινής «κυβέρνησης», μέχρι να πετύχουν τον μεγάλο στόχο, την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.
Η πρώτη κρούση έγινε το καλοκαίρι του 1947 στα Γρεβενά, και η δεύτερη στο Μέτσοβο τον μήνα Οκτώβριο. Και οι δυό απέτυχαν με μεγάλο κόστος για τον «ΔΣΕ», αλλά και τον Ελληνικό Στρατό. Την 24-η Δεκεμβρίου 1947 το ΚΚΕ σχημάτισε την «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» με «πρωθυπουργό» τον Μάρκο Βαφειάδη και την επομένη ο «ΔΣΕ» ξεκίνησε την τρίτη απόπειρα κατάληψης Ελληνικής πόλεως, με στόχο την Κόνιτσα.
Οι μάχες γύρω από την κωμόπολη κράτησαν 10 ημέρες, αλλά η πόλη δεν έπεσε στα χέρια των ανταρτών χάρη στο αγωνιστικό πνεύμα και τον ηρωϊσμό των 50 περίπου αξιωματικών και των 1.300 νεαρών Ελλήνων στρατιωτών που την υπεστήριζαν τις πρώτες 7 ημέρες, μέχρι να φθάσουν ενισχύσεις ΛΟΚ και στρατού από τα Γιάννενα (ο Ευάγγελος Αβέρωφ ανεβάζει σε 2.000 τον αριθμό των αμυνομένων).
Οι αντάρτες ήσαν περίπου 2.300 στην πρώτη γραμμή της επίθεσης και σχεδόν ίσος αριθμός στον περίγυρο, σε ρόλο ενισχύσεων και αποκοπής των οδών βοηθείας του Ελληνικού Στρατού προς τους αμυνομένους (Ο Αβέρωφ ανεβάζει σε 7.000 τους επιτιθέμενους και σε 10.000 το σύνολο των ανταρτών που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση, αριθμούς μάλλον υπερβολικούς).
Οι απώλειες και των δύο αντιπάλων ήταν μεγάλες: 150 νεκροί αξιωματικοί και στρατιώτες και περίπου 500 τραυματίες, ενώ οι αντάρτες πλήρωσαν ακόμη βαρύτερο τίμημα σε αίμα, με 500 σχεδόν νεκρούς και 250 τραυματίες. Τυχεροί ήταν οι κάτοικοι της Κόνιτσας, αφού η αποτυχία του «ΔΣΕ» γλύτωσε αρκετούς από βέβαιο θάνατο, άλλους από στρατολογία στο αντάρτικο, και τα παιδιά τους από το Παιδομάζωμα που άρχισε τότε. Στην Κόνιτσα είχαν τότε καταφύγει και πολλές εκατοντάδες κάτοικοι από τα γύρω χωριά για να αποφύγουν τους αντάρτες. Αν έπεφτε η πόλη, αυτοί θα ήταν τα πρώτα θύματα.
Η μάχη της Κόνιτσας, λόγω της διάρκειάς της, των πολιτικών γεγονότων με τα οποία δυνδέθηκε, και της νικηφόρας της έκβασης, εξυψώθηκε τότε σε κομβικό γεγονός του αγώνα εναντίον του κομμουνισμού. Ο αντιπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε σχολιάσει ως εξής τη μάχη:
«οι ηρωικοί υπερασπιστές» της Κόνιτσας «δεν έχουν ακόμα επίγνωση του γεγονότος ότι η νίκη των αποτέλεσε ανεκτίμητη προσφορά προς το σύνολο των λαών των αγωνιζομένων για την ελευθερία».
Δυστυχώς, η επέτειος αυτής της μεγάλης και σωτήριας νίκης εδώ και πολλά χρόνια δεν εορτάζεται επίσημα, λόγω της γνωστής εθνοφθόρας πολιτικής της ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗΣ ΛΗΘΗΣ, και σε πλήρη βιασμό της Ιστορίας και της Ιστορικής Μνήμης.
Ευτυχώς, ότι η εκεί μητρόπολη εκτελεί ετήσιο μνημόσυνο υπέρ των ψυχών των πεσόντων, παρουσία μερικών δημοτικών αρχόντων ως ατόμων!
Μιά ημέρα μετά την λήξη της πολιορκίας της Κόνιτσας, στις 7 Ιανουαρίου 1948, έφθασε οδικώς με τζιπ στην πόλη η Bασίλισσα Φρειδερίκη, αγνοώντας τις διαμαρτυρίες και τις προειδοποιήσεις των στρατιωτικών αρχών, σε μιά επιδειξη πραγματικού προσωπικού θάρους.
Τη δεκαετία του ’50 ο Στρατός εγκατέστησε στην Κόνιτσα ένα καλαίσθητο άγαλμα της Bασίλισσας Φρειδερίκης. Σε επίσκεψή μου, προσκύνημα, το 2010 στην Κόνιτσα, πληροφορήθηκα ότι το άγαλμα αφαιρέθηκε το 1971 από τον Στρατό (!) και είναι κρυμμένο σε κάποια αποθήκη της Μητρόπολης. Οι απόπειρες που έχουν γίνει μετά τη μεταπολίτευση από Δημάρχους να επανατοποθετηθεί ο ανδριάντας, σταμάτησαν λόγω των αντιδράσεων των κομμουνιστών στο δημοτικό συμβούλιο.
Όμως, το άγαλμα της Βασίλισσας Φρειδερίκης* έχει θέση στην Κόνιτσα και αξίζει να επανατοποθετηθεί. Αρκεί η γενική ιστορική υποτίμηση της προσφοράς της στην ήττα των κομμουνιστών.
Οι Έλληνες στρατιώτες που αντιμετώπισαν τους κομμουνιστές αντάρτες στην Κόνιτσα εκτίμησαν τότε την πρακτική συμπαράσταση της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Έχω την προσωπική μαρτυρία θείου μου, του Αντώνη Ιω. Μπουγά, ο οποίος πολέμησε και τραυματίσθηκε στην Κόνιτσα. Θυμόταν ολόκληρη τη ζωή του την επίσκεψη της βασίλισσας στο πρόχειρο νοσοκομείο!
Και οι αντάρτες γνώριζαν την αξία της Βασίλισσας Φρειδερίκης ως αντίπαλο, γι αυτό στρέφονταν εναντίον της με ύβρεις στις μάχες με τους Έλληνες στρατιώτες. Σε όλη την Ελλάδα, οι αντάρτες αποκαλούσαν τους στρατιώτες «Κ@λ&παιδα της Φρειδερίκης», όχι του Παπάγου, του Τσακαλώτου ή του Σοφούλη!
Παρακαλώ τη σκέψη μας στους Έλληνες στρατιώτες της μάχης της Κόνιτσας!
Αιωνία η Μνήμη στους πεσόντες στρατιώτες μας!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρίδος που τους σκέπασε!!
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ δεν τελείωσε το 1949.
Παρακαλώ κοινοποιείστε ελεύθερα.
(*) ελπίζω ότι ο νέος Δήμαρχος, ο καλός φίλος Στρατηγός ε.α. Ανδρέας Παπασπύρου, ο οποίος μετά την πρώτη του θητεία το 2015 – 2019, εξελέγη πανηγυρικά για δεύτερη θητεία, θα μελετήσει σοβαρά την απανατοποθέτηση του ανδριάντος της Βασίλισσας Φρειδερίκης στη θέση του στην Κόνιτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου