16 Φεβρουαρίου 1942: η ίδρυση του ΕΛΑΣ, που σήμανε την αρχή των συμφορών του νέου ελληνισμού.
Σαν σήμερα, το 1942, ιδρύθηκε -στα χαρτιά!- ο ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), που ήταν το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ. Στην πραγματικότητα, η συγκρότηση ενόπλων ανταρτικών ομάδων αποφασίστηκε στις 14 Μαΐου 1942, σε σύσκεψη στελεχών του ΚΚΕ στην Λαμία. Τις επόμενες ημέρες δημιουργήθηκε η πρώτη ανταρτική ομάδα, με επικεφαλής τον Βελουχιώτη και η πρώτη δημόσια εμφάνισή της, έγινε στις 7 Ιουνίου, στην Δομνίστα Ευρυτανίας. Την εντολή προς τους κομμουνιστές των κατεχομένων ευρωπαϊκών χωρών για δημιουργία ανταρτικών σχηματισμών, την είχε δώσει ο Στάλιν, με ραδιοφωνικό του μήνυμα, 12 ημέρες μετά την γερμανική επίθεση:
«Στις κατεχόμενες από τον εχθρό περιοχές οφείλουν να συγκροτηθούν σχηματισμοί ανταρτών. Πρέπει να δημιουργηθεί μια κατάσταση αφόρητη για τον εχθρό και τους συνεργάτες του».
Ωστόσο, το αδύναμο τότε ΚΚΕ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην εντολή του. Αναφέρει σχετικά ο Χαριτόπουλος:
«Είχαν περάσει 7 μήνες από την εντολή Στάλιν και στο ελληνικό ΚΚ τίποτα δεν είχε γίνει για τη μαχητική αντίσταση που υποδεικνύει ο ανώτατος ηγέτης του. Απλώς, στα πρακτικά της 8ης Ολομέλειας είχε συμπεριληφθεί μια παράγραφος για τις μορφές πάλης, όπως η οργάνωση “ειδικών μαχητικών τμημάτων”. Το ελληνικό ΚΚ προσανατολίζεται κυρίως σε μια “κόκκινη φρουρά”, ικανή για δυναμική κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση».
Τελικά, εκείνοι που πίεσαν το ΚΚΕ να οργανώσει αντάρτικο, ήταν οι... Βρετανοί:
«Παράλληλα οι Βρετανοί παροτρύνουν το ΚΚΕ να βγάλει στο βουνό μαχητικές ομάδες. Αυτήν την εποχή έχουν τόση ανάγκη για πόλεμο στα μετόπισθεν του εχθρού, ώστε παραβλέπουν τις πολιτικές σκοπιμότητες».
Το μόνο στέλεχος του ΚΚΕ που είχε προσφερθεί για αντάρτικο ήταν ο Θανάσης Κλάρας, ο κατοπινός Άρης Βελουχιώτης. Το κωμικό της υπόθεσης, είναι ότι ο τότε γ.γ. του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, τον έστειλε στο βουνό, για να τον... ξεφορτωθεί:
«Μπερδευόταν στα πόδια μας, καθημερινά δημιουργούσε προβλήματα στην οργάνωση και, για να τον ξεφορτωθώ, του είπα φύγε από κοντά μου και πήγαινε όπου θέλεις. Είχε την απαίτηση να βγει στο βουνό, λέει, στην περιοχή της Ρούμελης και να φτιάξει αντάρτικο. Του είπα πήγαινε στη Ρούμελη, πήγαινε όπου θέλεις, κάνε αντάρτικο, κάνε ό,τι θέλεις, μονάχα φύγε από την Αθήνα».
Το 1942, σε όλη την Ελλάδα, επαρχία και πόλεις, δρούσαν περίπου 6.000 αντάρτες, διαφόρων οργανώσεων. Η μόνη άξια λόγου αντιστασιακή ενέργεια, ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, που ήταν κοινή επιχείρηση Βρετανών, ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ. Η παρουσία των ανταρτών έγινε αισθητή το καλοκαίρι του 1943, όταν ο ΕΛΑΣ είχε -σύμφωνα με τα στοιχεία του στρατηγού Σαράφη- δύναμη περίπου 10.000 ανδρών, πανελλαδικά. Στην πράξη, οι “αντιστασιακές” ενέργειες του ΕΛΑΣ ήταν ενέδρες σε μεμονωμένους Γερμανούς στρατιώτες, σε χωριά και κωμοπόλεις, με σκοπό να τρομοκρατηθεί ο ανδρικός πληθυσμός των περιοχών αυτών από τον φόβο των αντιποίνων και να βγει στο βουνό! Μάλιστα, σύμφωνα με απόφαση της Β' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, ο ΕΛΑΣ όφειλε να διευκολύνει κι όχι να αποτρέπει τα γερμανικά αντίποινα:
«Να αποφεύγονται μάχες με τον εχθρό και εμφανίσεις στα χωριά, για την αποτροπή αντιποίνων».
Αντιθέτως, ο ΕΛΑΣ επικεντρώθηκε στις επιθέσεις κατά των εθνικών ανταρτικών ομάδων, για να μην υπάρχει άλλη ένοπλη δύναμη την ώρα της απελευθέρωσης και να καταλάβει την εξουσία δια της βίας! Η δε παρουσία πολυάριθμων γερμανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, δεν είχε να κάνει με την δράση των ανταρτών, παρά μόνον με την αποτροπή τυχόν βρετανικής απόβασης στην Ελλάδα.
Συμπερασματικά, ο ΕΛΑΣ όχι μόνο δεν προσέφερε τίποτα στην εθνική υπόθεση, αλλά αποτέλεσε την πηγή των καταστροφών και των συμφορών του νέου ελληνισμού! Πηγές: 
Διονύσης Χαριτόπουλος, «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Στέφανος Σαράφης, «Ο ΕΛΑΣ».
Θανάσης Χατζής, «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε».
Ωστόσο, το αδύναμο τότε ΚΚΕ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην εντολή του. Αναφέρει σχετικά ο Χαριτόπουλος:
«Είχαν περάσει 7 μήνες από την εντολή Στάλιν και στο ελληνικό ΚΚ τίποτα δεν είχε γίνει για τη μαχητική αντίσταση που υποδεικνύει ο ανώτατος ηγέτης του. Απλώς, στα πρακτικά της 8ης Ολομέλειας είχε συμπεριληφθεί μια παράγραφος για τις μορφές πάλης, όπως η οργάνωση “ειδικών μαχητικών τμημάτων”. Το ελληνικό ΚΚ προσανατολίζεται κυρίως σε μια “κόκκινη φρουρά”, ικανή για δυναμική κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση».
Τελικά, εκείνοι που πίεσαν το ΚΚΕ να οργανώσει αντάρτικο, ήταν οι... Βρετανοί:
«Παράλληλα οι Βρετανοί παροτρύνουν το ΚΚΕ να βγάλει στο βουνό μαχητικές ομάδες. Αυτήν την εποχή έχουν τόση ανάγκη για πόλεμο στα μετόπισθεν του εχθρού, ώστε παραβλέπουν τις πολιτικές σκοπιμότητες».
Το μόνο στέλεχος του ΚΚΕ που είχε προσφερθεί για αντάρτικο ήταν ο Θανάσης Κλάρας, ο κατοπινός Άρης Βελουχιώτης. Το κωμικό της υπόθεσης, είναι ότι ο τότε γ.γ. του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, τον έστειλε στο βουνό, για να τον... ξεφορτωθεί:
«Μπερδευόταν στα πόδια μας, καθημερινά δημιουργούσε προβλήματα στην οργάνωση και, για να τον ξεφορτωθώ, του είπα φύγε από κοντά μου και πήγαινε όπου θέλεις. Είχε την απαίτηση να βγει στο βουνό, λέει, στην περιοχή της Ρούμελης και να φτιάξει αντάρτικο. Του είπα πήγαινε στη Ρούμελη, πήγαινε όπου θέλεις, κάνε αντάρτικο, κάνε ό,τι θέλεις, μονάχα φύγε από την Αθήνα».
Το 1942, σε όλη την Ελλάδα, επαρχία και πόλεις, δρούσαν περίπου 6.000 αντάρτες, διαφόρων οργανώσεων. Η μόνη άξια λόγου αντιστασιακή ενέργεια, ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, που ήταν κοινή επιχείρηση Βρετανών, ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ. Η παρουσία των ανταρτών έγινε αισθητή το καλοκαίρι του 1943, όταν ο ΕΛΑΣ είχε -σύμφωνα με τα στοιχεία του στρατηγού Σαράφη- δύναμη περίπου 10.000 ανδρών, πανελλαδικά. Στην πράξη, οι “αντιστασιακές” ενέργειες του ΕΛΑΣ ήταν ενέδρες σε μεμονωμένους Γερμανούς στρατιώτες, σε χωριά και κωμοπόλεις, με σκοπό να τρομοκρατηθεί ο ανδρικός πληθυσμός των περιοχών αυτών από τον φόβο των αντιποίνων και να βγει στο βουνό! Μάλιστα, σύμφωνα με απόφαση της Β' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, ο ΕΛΑΣ όφειλε να διευκολύνει κι όχι να αποτρέπει τα γερμανικά αντίποινα:
«Να αποφεύγονται μάχες με τον εχθρό και εμφανίσεις στα χωριά, για την αποτροπή αντιποίνων».
Αντιθέτως, ο ΕΛΑΣ επικεντρώθηκε στις επιθέσεις κατά των εθνικών ανταρτικών ομάδων, για να μην υπάρχει άλλη ένοπλη δύναμη την ώρα της απελευθέρωσης και να καταλάβει την εξουσία δια της βίας! Η δε παρουσία πολυάριθμων γερμανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, δεν είχε να κάνει με την δράση των ανταρτών, παρά μόνον με την αποτροπή τυχόν βρετανικής απόβασης στην Ελλάδα.
Συμπερασματικά, ο ΕΛΑΣ όχι μόνο δεν προσέφερε τίποτα στην εθνική υπόθεση, αλλά αποτέλεσε την πηγή των καταστροφών και των συμφορών του νέου ελληνισμού! Πηγές: Διονύσης Χαριτόπουλος, «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Στέφανος Σαράφης, «Ο ΕΛΑΣ».
Θανάσης Χατζής, «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου