Οι συγγενείς των θυμάτων της Κόκκινης Τρομοκρατίας είναι κι αυτοί «ΘΥΜΑΤΑ» των Κυβερνήσεων* του Ελληνικού κράτους από το 1944 μέχρι σήμερα!
Καμία κυβέρνηση απο το 1944, με αρχή εκείνης της Εθνικής Ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου, δεν έκανε τίποτε για την αναγνώριση των θυμάτων ή για τους άμεσους συγγενείς τους! Κανείς πρωθυπουργός ή υπουργός δεν παραβρέθηκε σε ανάσυρση θυμάτων από Τρύπες, ξεροπήγαδα ή μαζικούς τάφους. Ποτέ δεν έγινε συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για αυτά τα εγκλήματα, ούτε δόθηκε συγκεκριμένη βοήθεια σε χήρες και ορφανά (έχω ακούσει για κάποια βοήθεια σε ορφανούς φοιτητές)!
Με δεδομένο ότι τα περισσότερα θύματα ήσαν απλοί, φτωχοί άνθρωποι, τι πραγματικά μπορούσαν να κάνουν οι συγγενείς τους για την αναγνώριση των εγκλημάτων; Το δικό μου παράπονο με τους συγγενείς είναι ότι απέχουν από τις λίγες εκδηλώσεις Μνήμης που γίνονται.
Ακολουθεί το μήνυμα της συγγενούς 2 θυμάτων που εσφάγησαν στην ΤΡΥΠΑ του Φενεού, τους οποίους το Υποργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και η UNESCO χαρακτηρίζουν δωσίλογους.
«Καλημέρα σας κ. Μπουγά.
Το διάβασα κι εγώ, είναι αποκαρδιωτικό αυτό που συμβαίνει με τα θύματα του συμμοριτοπολέμου. Ακόμη δε, περισσότερο για εμάς τους συγγενείς των θυμάτων.
Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο του Γιάννη Μπαλαφούτα ο οποίος στους νεκρούς της Ακράτας αναφέρει το όνομα του παππού και του θείου μου, και μάλιστα την ημερομηνία (2 Ιουλίου), που εσφάγησαν και ρίχτηκαν στην τρύπα, μαζί με τον Γιώργη Γκούμα, ο οποίος ανήκε στην οικογένεια του θείου μου. Διαφωνώ απόλυτα με τον συγγραφέα στο ότι δεν αναφέρει τα ονόματα των δολοφόνων, αλλά μόνο περιγράφει την φρίκη που έζησαν οι κρατούμενοι.
Στο Μοναστήρι κ. Μπουγά έγιναν τόσο φρικτά εγκλήματα, που μόνο με αυτά που έγιναν στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί μπορούν να συγκριθούν. Και η επιγραφή αφήνει να εννοηθεί ότι τα θύματα ''μπορεί και να ήταν δωσίλογοι''.
Είναι εξωφρενικό, ότι παιδιά, κοπέλες, γεροντες, φτωχοί άνθρωποι, αγρότες, βιοπαλαιστές συκοφαντούνται έως και σήμερα, ως δήθεν δωσίλογοι. Διαβάζοντας για τα θύματα, θυμάμαι την μαμά μου που μου έλεγε ότι χρόνια μετά, είχε την ελπίδα ότι ο αγαπημένος της πατέρας, ίσως και να ήταν κάπου ζωντανός και να ξαναγύριζε.
Θυμάμαι ότι μου είχε αναφέρει την Ελένη Χαρώνη από την Παραλία Ακράτας και πόσο όμορφη ήταν. Απ' ότι αναφέρει ο Γιάννης Μπαλαφούτας, η κοπέλα, αφού βιάσθηκε επανειλημμενα κατά την κράτησή της στο Μοναστήρι, ρίχτηκε στην τρύπα με την μητέρα της και τους δικούς μου στις 2 Ιουλίου. Η κοπέλα αυτή σήμερα συκοφαντείται, ως δωσίλογος.....
Τέλος θυμάμαι την γιαγιά μου που έμεινε χήρα με τρία ανήλικα παιδιά και μία εγγονή δέκα μηνών. Την γιαγιά μου, που έμεινε παράλυτη από το σοκ, όταν γινόταν η ανάσυρση των σορών από την τρύπα, το καλοκαίρι του 1945.
Διαβάζω πολλές φορές τα σχόλια που γίνονται στις αναρτήσεις της σελίδας σας, ότι δηλαδή, πως είναι δυνατόν οι συγγενείς των θυμάτων, να μην ζήτησαν εκδίκηση από τους δολοφόνους. Ποιοι όμως θα ζητούσαν εκδίκηση? Οι χήρες και τα ορφανά που πάλευαν να επιβιώσουν, χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος? Η γιαγιά μου δεν έλαβε ποτέ σύνταξη, ούτε καν επίδομα, ή βοήθημα από το κράτος. Και τελειώνω λέγοντάς σας αυτό, που δείχνει την τεράστια διαφορά μας από τους δολοφόνους. Η γιαγιά μου, αγράμματη γυναίκα, όταν μας άκουγε να κατηγορούμε τους δολοφόνους του παππού, μας μάλωνε και μας έλεγε ΄΄μην μιλάτε έτσι, είναι αμαρτία''......».
(*)ομιλούμε πάντα μόνο για τις νόμιμες κυβερνήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου