ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ (Ioannis Bougas) - Ιστορία 1940-1949

Αθανάσιος Σούρλας. 

Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΒΑΣΙΛΙΚΉΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ . ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΆ

Την 18 Οκτωβρίου 1944, στο δημόσιο λόγο της απελευθερώσεως, τον οποίο εξεφώνισε από τον εξώστη της πλατείας Συντάγματος, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, προφανώς για ικανοποίηση των συνεργατών του αριστερών και κομμουνιστών, εκτόξευσε βαρύτατες κατηγορίες κατά των σωμάτων δημόσιας ασφάλειας και ιδιαίτερα για τη χωροφυλακή.

Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου βρέθηκε σε λίαν δυσχερή θέση όταν δύο εβδομάδες αργότερα, μετά την εγκατάλειψη της κυβέρνησης από τους αριστερούς και κομμουνιστές υπουργούς και την απροκάλυπτη κήρυξη του στασιαστικού κινήματος, για βίαιη ανατροπή της Δημοκρατίας και την επιβολή του κομμουνισμού, αναγκάστηκε να προσφύγει στη χωροφυλακή σας σανίδα σωτηρίας.

Το απόγευμα της 3 Δεκεμβρίου 1944 και ενώ η πρωτεύουσα βάλλονταν από παντού, από τις συντεταγμένες κομμουνιστικές δυνάμεις, οι οβίδες των όλμων έπεφταν στο κέντρο της πρωτεύουσας και η εθνικόφρονη Ελλάδα είχε περιοριστεί στις περί την ομόνοια και το σύνταγμα χώρους, ο παραμένων ακόμα πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, κλεισμένος με τους συνεργάτες τους στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, κάλεσε επειγόντως τον πρότινος διορισθέντα και παραμένοντα άνευ ουσιαστικής εξουσίας αρχηγό χωροφυλακής Συνταγματάρχη Παπαργύρη, παρουσία των υπουργών εσωτερικών και στρατιωτικών και τους στρατιωτικούς διοικητές και ζήτησε από αυτόν, οι δυνάμεις της χωροφυλακής να αναλάβουν από την επομένη τα καθήκοντα και την ευθύνη τηρήσεως της τάξεως, για την αντιμετώπιση των στασιαστών.

Ο Παπαργύρης απάντησε ότι, η χωροφυλακή θα εκτελέσει το καθήκον της προς την πατρίδα. Υπαινισσόμενος όμως τους βαρύς χαρακτηρισμούς στον πρωθυπουργικό λόγο «περί ηθικής κρίσεως» παρατήρησε ότι για να καταστεί δυνατή η μέχρι αυτοθυσίας εκτέλεση των καθηκόντων της είναι ανάγκη να αποκατασταθεί η τιμή και αξιοπρέπεια του σώματος με ημερήσια διαταγή του κυρίου πρωθυπουργού. Ο Παπανδρέου το δέχτηκε, όχι όμως αμέσως, γιατί πιθανό να χαρακτηρίζονταν σαν εκβιαστικό υπό το φόβο των κρισίμων περιστάσεων και δεν θα έχει την ηθική αξία την οποία όφειλε να έχει. Υποσχέθηκε όμως να εκδώσει αντίστοιχη ημερήσια διαταγή πλήρους αποκαταστάσεως του Σώματος αμέσως μόλις θα τελείωνε η εαμική ανταρσία και θα αποκαθίστατο η τάξη χάρη στην ενεργό συμβολή αυτής.

Και πράγματι την 24η Δεκεμβρίου του 1944 όταν με την ηρωική δράση της χωροφυλακής και τις δραματικές θυσίες της είχε αποσοβηθεί η κυριαρχία του κομμουνισμού και είχε αρχίσει να αποκαθίσταται η τάξη, εξέδωσε ειδική ημερήσια διαταγή για την αποκατάσταση του σώματος της χωροφυλακής. Σε αυτήν δεν αποκηρύσσει ρητά, όσα είχε πει στο λόγο του περί ηθικής κρίσεως, τα περιόριζε όμως σε κάποια στοιχεία τα οποία είχαν ήδη απομακρυνθεί και επομένως επειδή είδη λειτουργούσε το σώμα της χωροφυλακής ήταν αδιάβλητο και ξένο προς παρόμοιους χαρακτηρισμούς. Στην εικόνα 2 το κείμενο της ΗΔ

.

Ο Συνταγματάρχης Παπαργύρης με την ανάληψη των καθηκόντων του σαν αρχηγού της χωροφυλακής, υπέβαλε προς τον πρωθυπουργό Παπανδρέου υπόμνημα με το οποίο εξέθετε όλες τις λεπτομέρειες για την εθνική δράση της χωροφυλακής, κατά τη διάρκεια της κατοχής, τα οποία αναιρούν όλες τις εναντίον της κατηγορίες από τους μετέχοντες στην κυβέρνηση κομμουνιστές.

Την ίδια περίπου εποχή οι εν Αθήναις αξιωματικοί του Σώματος είχαν υποβάλλει προς την νέα κυβέρνηση ανάλογο πιο λεπτομερές υπόμνημα, όχι σαν απολογία αλλά περισσότερο σαν έκθεση πεπραγμένων.

Όλες οι λεπτομέρειες του υπομνήματος έχουν ιδιαίτερη αξία γιατί περιγράφουν με αδρές γραμμές την τεράστιας σημασίας προσφορά του ενδόξου Σώματος της χωροφυλακής στην Πατρίδα, τα χρόνια του Εθνικού κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά (Ακροθιγώς), τα χρόνια του Μεγάλου νικηφόρου πολέμου στα αλβανικά βουνά αλλά και την περίοδο της κατοχής.

Προσπάθησα να το κάνω γλωσσικά πιο εύπεπτο χωρίς να παραλείψω το παραμικρό. Λόγω του όγκου του θα αναρτηθεί σε 2 ή 3 συνέχειες. Κρατήστε το όσοι δεν το έχετε. Είναι συνοπτικά όλη η Ιστορία της ενδόξου Βασιλικής Χωροφυλακής. Είναι περιληπτικά όλα όσα έντεχνα θέλησαν να αποκρύψουν με τη διάλυση και την καταστροφή των αρχείων της.

Εν Αθήναις τη 28η Οκτωβρίου 1944

ΥΠΌΜΝΗΜΑ

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΏΝ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΉΣ

Προς την Α.Ε τον κ. Πρόεδρο της Εθνικής Κυβερνήσεως.

Την Α.Ε τον κ. Υπουργόν των Στρατιωτικών

Ενταύθα.

(ΜΕΡΟΣ Α)

«Το σώμα της χωροφυλακής εκπροσωπούμενο στο παρόν υπόμνημα από το σύνολο των βαθμοφόρων του, αισθανόμενο την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί έντονα για την κατά τρόπο άδικο κατηγορία εναντίον του, ότι δήθεν παρουσίασε ηθική κρίση τόσο κατά τη διάρκεια της κατοχής όσο και κατά τη προηγηθείσα δικτατορία και προς αποκατάσταση της αλήθειας από την κοινή γνώμη και την ηθική και εθνική δικαίωση, λαμβάνει την τιμή να αναφέρει σε σας τα ακόλουθα:

ΠΡΏΤΟΝ: Πριν εκραγεί ο πόλεμος, κατά τη διάρκεια δηλαδή της δικτατορίας, χάρη στη χωροφυλακή επικράτησε σε όλη την χώρα, όπως είναι γνωστό, απόλυτη τάξη και ασφάλεια, η ζωή, η τιμή και η περιουσία του πολίτη, προστατεύτηκαν τόσο όσο ποτέ σε καμία άλλη περίοδο του εθνικού μας βίου. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος ληστή ή απλώς κακοποιού στην ύπαιθρο, πράγμα το οποίο δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν.

Το λαθρεμπόριο είχε εξαφανιστεί. Οργανώθηκε από απόψεως εσωτερικής ασφαλείας ο πόλεμος και καταδιώχτηκαν ή συνελήφθησαν οι διάφοροι κατάσκοποι ή πράκτορες του εχθρού κατά την έκρηξη δε και μετά η χωροφυλακή πραγματοποίησε τη σύλληψη και τον εγκλεισμό στα στρατόπεδα των υπηκόων των εχθρικών χωρών που έμειναν στην Ελλάδα και βρέθηκε σύσσωμη στο πλευρό του στρατού και του έθνους.

Βοήθησε στην επιστράτευση, εφοδιασμό και κινητοποίηση του έθνους, του οποίου υπήρξε ο κυριότερος μοχλός αμύνης και οργανώσεως των μετόπισθεν (αεράμυνα, επιτάξεις κτηνών, τροφίμων, υλικού, καταδίωξη λιποτακτών, φυγόστρατων και λοιπά), ακολούθως μετέσχε στην αλβανική εκστρατεία στην πρώτη γραμμή του μετώπου και προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες για τις οποίες επαινέθηκε επανειλημμένα από τη στρατιωτική ηγεσία.

Επιπλέον στη μάχη της Κρήτης, μαχόμενη επί δεκαήμερο σαν τακτικός στρατός, αντιμετώπισε μόνη ολόκληρο το βάρος της εχθρικής επιθέσεως, κάλυψε την υποχώρηση των συμμαχικών στρατευμάτων και εξόντωσε περί τους 5.000 Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Τέτοια υπήρξε η δράση της αυτή ώστε ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου δεν μπόρεσε παρά την 22 προς 23 Μαΐου του 1941 να εκφράσει την κατάπληξή του και συγχρόνως του θαυμασμό του για τον ηρωισμό αυτό και την αυτοθυσία της χωροφυλακής της οποίας οι απώλειες υπήρξαν εξαιρετικά σοβαρές. 1.500 περίπου εκ των οποίων 500 νεκροί και τραυματίες και οι υπόλοιποι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν, άλλοι μεν στην Ιταλία και άλλοι στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου του εσωτερικού.

Συνεπώς μας προξενεί το λιγότερο απορία το γεγονός κατά το οποίο καταλογίζεται στη χωροφυλακή ηθική κρίση, κατά την περίοδο της δικτατορίας. Μήπως μπορούσε και εάν ακόμη ήθελε να την ανατρέψει; Μήπως αυτή την στήριξε ή αυτή την δημιούργησε;

Θεωρούμε ότι την δημιούργησαν και την στήριζαν άλλοι δυναμικοί παράγοντες πλην της χωροφυλακής, η οποία όπως πάντοτε έκανε, σε όλα τα καθεστώτα, περιορίζονταν στα καθαρά επαγγελματικά της έργα.

ΔΕΎΤΕΡΟΝ: Όταν κατακτήθηκε η Ελλάδα από τους γερμανοϊταλούς τα σύνορα ως γνωστόν έμειναν αφρούρητα γιατί ο ελληνικός στρατός διαλύθηκε.

Ένα σημαντικό τμήμα κατοίκων της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας εκδηλώθηκε σαν βουλγαρόφρονο και είχε επαναστατήσει ένοπλα κατά το ελληνικού κράτους. Οι Ρουμανόβλαχοι της Θεσσαλίας και της Πίνδου είχανε επαναστατήσει και αυτοί και συγκροτούσαν το πριγκιπάτο των Γρεβενών. Οι τουρκαλβανοί εξάλλου της Τσαμουριάς και της Βόρειας Ηπείρου επαναστάτησαν ταυτόχρονα.

Όλοι αυτοί κατακρεουργούσαν τους Έλληνες έκαιγαν τις περιουσίες τους, κατέλυαν τις ελληνικές αρχές εγκαθιστώντας κομιτατζίδικες ή αλβανικές κυβερνήσεις και γενικά απέβλεπαν στην εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από τις περιφέρειες αυτές.

Οι κατακτητές ευνοούσαν τις επαναστάσεις αυτές και τις ενίσχυαν ηθικά και υλικά για ευνόητους λόγους ισχυριζόμενοι ότι οι Βούλγαροι οι Ρουμάνοι και οι Αλβανοί, οι οποίοι απέβλεπαν σε αποσπάσεις των περιφερειών αυτών από την Ελλάδα ήταν σύμμαχοί τους. Σε χίλιους περίπου ανήλθαν οι λεγεωνάριοι ρουμανόβλαχοι οι οποίοι κατετάγησαν στην ιταλική καραμπινιερία και λεηλάτησαν την περιφέρεια, σε δυόμισι χιλιάδες ανήλθαν οι οπλισθέντες από τους κατακτητές κομιτατζήδες, σε εκατοντάδες οι ένοπλοι Αλβανοί Γκέκηδες. Εναντίον όλων αυτών κλήθηκε να δράσει αποτελεσματικά η ελληνική χωροφυλακή. Αυτή έκλεισε και φρουρούσε τα σύνορα από Στρυμόνα μέχρι της Θεσπρωτίας, αυτή έδινε καθημερινά μάχες με τους κομιτατζήδες και τους Αλβανούς για την προστασία των ελληνικών πληθυσμών και των εθνικών συμφερόντων. Αυτή συγκράτησε και αναπτέρωσε το εθνικό φρόνημα των κατοίκων, αυτή εγκατέστησε τις ελληνικές αρχές και χάρις σε αυτήν και μόνο λειτουργούσε το ελληνικό κράτος στις εν λόγω περιοχές. Αυτή παρέμεινε σαν ελληνική εξουσία στην υπό των βουλγαρικών στρατευμάτων καταληφθείσα περιοχή της κεντρικής Μακεδονίας (Χαλκιδική μέχρι της γραμμής Αξιού και έξω της Θεσσαλονίκης) όπου υπέστη πάρα πολλές καταδιώξεις εκ μέρους του βουλγαρικού στρατού κατοχής. Η Ελληνική χωροφυλακή ενεργούσα όλες αυτές τις υπηρεσίες στο νέο αυτό Μακεδονικό και Βορειοηπειρωτικό αγώνα είχε πάρα πολλά θύματα. Όταν γνωστούν κάποτε οι λεπτομέρειες αυτής της δράσεως είμαστε βέβαιοι ότι ασφαλώς το έθνος θα αισθανθεί πλήρη περηφάνια για την Χωροφυλακή και τη δράση της.

ΤΡΙΤΟΝ: Οι πρώτοι ένοπλοι αντάρτες δημιουργήθηκαν από όργανα της χωροφυλακής και μάλιστα της φρουράς των φυλακών Καστοριάς κατά τον Απρίλιο του 1942, οι οποίοι αφού άνοιξαν τις ιταλικές φυλακές Καστοριάς και παρέλαβαν διάφορα ιταλοκρατούμενα άτομα έφυγαν στα βουνά πάνοπλοι.

Εξάλλου τα πρώτα θύματα των κατακτητών υπήρξαν όργανα της χωροφυλακής έτσι κατά τους πρώτους μήνες της κατοχής του έτους 1941, εποχή κατά την οποία δεν υπήρχαν ούτε το ΕΑΜ ούτε ο ΕΛΑΣ ούτε κάποια άλλη εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση τουφεκίζονταν ο Ανθυπομοίραρχος Βαβέτσος και ο Ενωμοτάρχης Κυριακόπουλος στη Θεσσαλονίκη γιατί εξέδωσαν πλαστές ταυτότητες και διευκόλυναν την απόδραση Άγγλων στρατιωτικών για την Αίγυπτο. Την ίδια εποχή αυτοκτονεί ο υπομοίραρχος Παναγιωτόπουλος Ιωάννης για να αποφύγει τη χορήγηση στους Ιταλούς κατάστασης των υπόπτων, από εθνικής απόψεως στοιχείων, της περιφέρειάς του. Την ίδια εποχή επίσης ζητείται και έγινε, εκ μέρους των Ιταλών, η αποστρατεία 15 αξιωματικών με την κατηγορία ότι δεν συνελάμβανον τους παραμείναντες στην Ελλάδα Άγγλους στρατιωτικούς αιχμαλώτους ή γιατί δεν συνεργάζονταν με αυτούς καλά, όπως και αυτών που αρνήθηκαν την υπογραφή της δηλώσεως ειλικρινούς συνεργασίας με τις αρχές κατοχής χωρίς να τους χορηγείτε μισθός ή τρόφιμα δηλαδή θάνατος από πείνα σχεδόν γιατί την εποχή εκείνη ο λοιμός βρίσκονταν στο οξύτερο σημείο.

Την ίδια εποχή καταδικάζονταν σε θάνατο ο Υπομοίραρχος Νικολόπουλος γιατί είχε αποκρύψει όπλα και σε 7 χρόνια κάθειρξη ο Ανθυπομοίραρχος Μπούμης για την ίδια αιτία.

Την ίδια εποχή φυλακίζονταν για απόκρυψη όπλων ο Ανθυπομοίραρχος Κλεμπογιάννης και τουφεκίζονταν στην Κρήτη, για εθνικές πράξεις. Την ίδια εποχή ο ενωμοτάρχης Κατσουλάκος καταδικάζονταν σε θάνατο από τους Γερμανούς για απόκρυψη Άγγλων, ενώ οι ενωμοτάρχες Ρεργαλενάκης και Γιαννιτσάκης «παλουκώνονται» από τους Γερμανούς και πέθαιναν κάτω από φρικτά βασανιστήρια γιατί δεν μαρτύρησαν τους Κρήτες ελεύθερους σκοπευτές εναντίον των Γερμανών αλεξιπτωτιστών. Την ίδια εποχή ο αντισυνταγματάρχης Κοινωνής πυροβολούνταν και τραυματίζονταν θανάσιμα από τους Γερμανούς στη Θεσσαλονίκη γιατί προστάτευσε Άγγλους υπήκοους ενώ ο Μοίραρχος Καπετανάκης και οι Ανθυπομοίραρχος Κωνσταντόπουλος και Μάζης τουφεκίζονται στην Κρήτη από τους Γερμανούς γιατί διευκόλυναν τη φυγή άγνωστων στρατιωτικών για το Κάιρο. Την ίδια εποχή καταδικάζονται σε θάνατο ο Μοίραρχος Ζαμπέτας γιατί ενεργούσε κατασκοπία.

Αργότερα αποστρατεύονταν άλλοι 25 αξιωματικοί για μη καλή συνεργασία, τουφεκίζονταν από τους Γερμανούς ο Ανθυπομοίραρχος Γαντές για κατασκοπεία ενώ συγχρόνως ο Υπομοίραρχος Τσιώκος συνελήφθη γιατί φυγάδευσε Άγγλους και Έλληνες αξιωματικούς στο εξωτερικό και μεταφερόμενος στην Ιταλία καίγονταν ζωντανός στην αμαξοστοιχία κοντά στη Λαμία.

Επίσης συλλαμβάνονταν οι Μοίραχος Αλεξανδρής και Ανθυπομοίραρχος Λίτσας οι οποίοι μεταφερόμενοι και αυτοί στην Ιταλία πνίγηκαν μετά από τορπιλισμό του πλοίου το οποίο τους μετέφερε, ενώ οι Ταγματάρχης Ρεμπέλας και ο Υπομοίραρχος Κατσαρέας τουφεκίζονταν από τους κιΒούλγαρους στον Έβρο για εθνικές πράξεις.

Εξάλλου περί τους άλλους 20 αξιωματικούς συλλαμβάνονταν για μη καλή συνεργασία και αποστέλλονταν στα στρατόπεδα στην Ιταλία τη Γερμανία, ενώ ο Υπομοίραρχος Μπακάλης καταδικάζονταν σε θάνατο για απόκρυψη όπλων, ο δε Μοίραρχος Μπάμπαλης απείγονταν και έκτοτε αγνοείται η τύχη του γιατί εξύβρισε εγγράφως τους Ιταλούς για τις σφαγές τις οποίες ενήργησαν αυτοί στην περιφέρεια Ελασσόνας. Επίσης περί τους 75 αξιωματικούς αναχώρησαν με χίλιους κινδύνους για το Κάιρο, ενώ άλλοι περί τους 60 λιποτάκτησαν μη υπακούοντας στις διαταγές των κατακτητών και της ηγεσίας των και κρυπτόμενοι ζητούσαν ελεημοσύνη από τον ένα και τον άλλον για να ζήσουν τους εαυτού τους και τις οικογένειές τους.

Ο αριθμός των οπλιτών ο οποίος αποστρατεύτηκε, καταδιώχτηκε, τουφεκίστηκε, λιποτάκτησε ή αναχώρησε για το εξωτερικό ανέρχεται σε χιλιάδες. Μόνο οι αναχωρήσαντες στο εξωτερικό ανέρχονται σε 800 περίπου, καταταγέντες στον Ιερό Λόχο, στις Ταξιαρχίες και στα Τάγματα όπου παρουσίασαν όλως εξόχως εθνική δράση.

Παράλληλα με την ανάπτυξη του ανταρτικού κινήματος η χωροφυλακή εκχωρεί σε αυτό από τους πρώτους.

Ολόκληροι Σταθμοί Φυλάκια Υποδιοικήσεις και Διοικήσεις ακόμα προσχωρούν. Έτσι τα πρώτα όπλα από τη χωροφυλακή εξοικονομούνται. Αυτή είναι η τροφοδοτική πηγή σε πυρομαχικά, σε όπλα και σε άντρες. Αυτή κατασκοπεύει τον εχθρό παρέχει πληροφορίες και προστατεύει τους αντάρτες. Η Διοίκηση Άρτης με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Πετρούλια και τους λοιπούς αξιωματικούς της, η Υποδιοίκηση Σοφάδων με επικεφαλής τον Υπομοίραρχο Βιλαέτη, η Υποδιοίκηση Καρπενησίου με επικεφαλής το Μοίραρχο Παπαναστασίου, η Υποδιοίκηση Σιατίστης με επικεφαλής τον Υπομοίραρχο Βενετσανόπουλο, η αντίστοιχη του Πλατάνου με τον Υπομοίραρχο Καλιακμάνη, η Υποδιοίκηση Βάλτου υπό τον Μοίραρχο Βορδώνη, η Υποδιοίκηση Κατερίνης υπό το Μοίραχο Τσακάρα και γενικά το μείζον της δυνάμεως των Διοικήσεων, Αιτωλίας, Ακαρνανίας, Άρτης, Πρεβέζης, Ιωαννίνων, Παραμυθιάς, Φθιώτιδας, Φωκίδος, Θεσσαλίας, και δυτικής Μακεδονίας, ανεβαίνει στα βουνά με επικεφαλής αξιωματικούς του σώματος όπως οι Μοίραρχοι Τομαράς, Μίκροβας, Κόλλιας, Ζερβός , και Ανθυπομοίραρχοι Τζαμαλούκας και Μήτσου, Υπομοίραρχοι Παπατριανταφύλλου, Φούτζιλας και άλλοι.

Κατά εκατοντάδες δηλαδή συρρέουν στα βουνά οι βαθμοφόροι και οι οπλίτες του Σώματος σε ολόκληρη την Ελλάδα ενώ όσοι διατάσσονται να χτυπήσουν τους αντάρτες αρνούνται.

Έτσι 25 άντρες του τάγματος Αθηνών διαταχθέντες να καταδιώξουν τους αντάρτες αρνήθηκαν για αυτό και συνελήφθησαν από τους Ιταλούς οι οποία αργότερα τους τουφέκισαν. Ομοίως 14 Αξιωματικοί διαταχθέντες να καταδιώξουν αντάρτες αρνήθηκαν, εκπροσωπώντας έτσι το σύνολο των διαθέσεων του Σώματος. Παράλληλα όταν αναπτύσσεται το ανταρτικό κίνημα στην Πελοπόννησο ο αξιωματικός χωροφυλακής Βασιλόπουλος ηγείται πρώτος του τμήματος με άντρες χωροφυλακής και ανάβει το δαυλό της απελευθερώσεως. Ολόκληρη δε η χωροφυλακή Πελοποννήσου αρνείται να τον καταδιώξει.

Το ίδιο δήλωσαν και όλοι οι Διοικητές Αξιωματικοί χωροφυλακής Πελοποννήσου στον Ιταλό στρατηγό διοικητή Πελοποννήσου στο Ξυλόκαστρο, σε γινόμενη εκεί σύσκεψη για την καταστολή του κινήματος. Αποτέλεσμα της άρνησης αυτής ήταν να διαταχθεί η σύμπτυξη της χωροφυλακής στις πόλεις και ο αφοπλισμός της. Για τον ίδιο λόγο έγινε η άμεση απομάκρυνση εκ Πελοποννήσου, των ανωτέρων Διοικητών Χωροφυλακής αργότερα δε και των Διοικητικών Αξιωματικών αυτής.

Η χωροφυλακή όμως δεν πειθαρχεί στη διαταγή αυτή του κατακτητού. Ανεβαίνει και εκεί στα βουνά υπό την ηγεσία του Μοιράρχου Νιαρχάκου, Υπομοιράρχου Τσαρούχη και Ανθυπασπιστή Γερμανάκου.

Παράλληλα ο συνταγματάρχης της χωροφυλακής Ανδροβιτσανέας αναχωρεί από Αθήνα για την Πελοπόννησο και αναλαμβάνει την ηγεσία της ανταρτικής χωροφυλακής ενώ ο Μοίραρχος Πασχάλης παραιτείται εκ των τάξεων της ενεργού υπηρεσίας στα Μέγαρα και αναχωρεί για την Κεφαλονιά όπου στα εκεί βουνά δημιουργεί ανταρτική κίνηση.

Η χωροφυλακή δεν καταδιώκει τους αντάρτες. Απεναντίας τους ενισχύει γιατί πιστεύει στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα τους και γιατί νομίζει ότι εκείνοι οι οποίοι τον διεξάγουν εμφορούνται από τις ίδιες με αυτήν ιδέες. Πόσο όμως εξαπατήθηκαν!!

Πάντως υπήρξε εποχή κατά την οποία στα ανταρτικά σώματα κατανεμημένα σε ολόκληρη την Ελλάδα βρίσκονταν περί τις τρείς χιλιάδες (3000) χωροφύλακες και περί τους 300 βαθμοφόρους του Σώματος. Με αυτό τον τρόπο στο σύνολο της δυνάμεως του Σώματος ήτοι επί των 10.000 χωροφυλάκων 2000 Υπαξιωματικών και 700 Αξιωματικών (επιτηρίδα του 1941) το μισό τον οπλιτών τα 2/3 των Υπαξιωματικών και τα δύο τρίτα και πλέον των αξιωματικών αντέδρασαν ενεργητικά κατά του κατακτητού και καταδιώχθηκαν από αυτόν.

Η υπόλοιπη δύναμη του Σώματος δεν παρέμεινε αδρανής. Άλλοι ανήκαν σε διάφορες εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις που δρούσαν στην περιοχή τους, άλλοι ανήκαν σε υπηρεσίες πληροφοριών ενώ άλλοι κατέφευγαν όταν δεν μπορούσαν να πράξουν κάτι άλλο στους γιατρούς και στα νοσοκομεία για να απέχουν της υπηρεσίας.

Από τα νοσοκομεία πέρασαν όλοι σχεδόν οι αξιωματικοί του Σώματος προφασιζόμενοι ασθένεια, σε 300 και πλέον ανέρχονται οι αξιωματικοί εκείνοι οι οποίοι έτυχαν μακρών αναρρωτικών αδειών και ετήσιων αποχών από την υπηρεσία επειδή δεν μπορούσαν με άλλο τρόπο να αντιδράσουν εναντίον των διαταγών των κατακτητών.

Το ίδιο παρατηρήθηκε και στους οπλίτες.

Συνεπώς και εκείνη η δύναμη η οποία δεν έδρασε ενεργητικά έκαμε ότι μπορούσε για να αντιδράσει παθητικά κατά των κατακτητών εν μέσω άλλωστε τόσης μεγάλης πολεμικής θύελλας, οικονομικής αθλιότητας και τόσης τρομοκρατίας εναντίον του Σώματος.

Συνεχίζεται………..