ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος διεξήχθη από το 1942 έως το 1949. Στην μια πλευρά ήταν οι εθνικές δυνάμεις πιστές στην ελληνική κυβέρνηση, που υποστηριζόταν από τη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την άλλη πλευρά ήταν οι δυνάμεις που ελεγχόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας.
Ο πόλεμος είχε τρεις φάσεις. Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης (1942-44), ελεγχόμενες από το ΚΚΕ ανταρτικές ομάδες (ΕΛΑΣ) προσπάθησαν να επιβληθούν και να απορροφήσουν με την βία οποιαδήποτε άλλη μη κομμουνιστική αντιστασιακή ομάδα στην Ελλάδα. Επέβαλαν επίσης ένα σοβιετικού ύφους καθεστώς στις περιοχές της Ελλάδας που κατόρθωσαν να καταλάβουν. Καμία αντίρρηση οποιουδήποτε είδους δεν επιτρεπόταν και οποιαδήποτε κριτική εναντίον των κομμουνιστών τιμωρείτο με την ποινή του θανάτου. Στην πραγματικότητα, η από τους κομμουνιστές ελεγχόμενη αντίσταση σκότωσε πολύ περισσότερους Έλληνες από Γερμανούς. Στην αγροτική ορεινή Ελλάδα και στις περισσότερες μικρές πόλεις βασίλευε ο τρόμος για τους μη-κομμουνιστές. Οι δολοφονίες, οι απαγωγές και οι βιασμοί ήταν μια καθημερινή πρακτική από τους κομμουνιστές εναντίον οποιουδήποτε άλλου. Κανένας δεν μπορούσε να δηλώσει ουδετερότητα. Ο μέσος Έλληνας πολίτης που ήθελε μόνο να επιζήσει του πολέμου είχε την αίσθηση ότι βρισκόταν σε διασταυρούμενα πυρά ανάμεσα στις δυνάμεις των Γερμανών και των κομμουνιστών.
Αργότερα κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης οι κομμουνιστές ήρθαν αντιμέτωποι από τις δυνάμεις της νόμιμης ελληνικής κυβέρνησης, η οποία επέστρεψε από το Κάιρο.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης (1945-49), οι διάφορες κεντρώες κυβερνήσεις, με βρετανική και Αμερικανική βοήθεια, αντιστάθηκαν στις οπλισμένες δυνάμεις του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι αξιοσημείωτο ότι ολόκληρος ο πόλεμος διεξήχθη χωρίς να κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος και ότι το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν νόμιμο έως το 1948. Αυτό το γεγονός σημαίνει ότι όταν οι κομμουνιστές αντάρτες πολεμούσαν εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ελεύθεροι στην Αθήνα και προστατευμένοι από τους νόμους δρούσαν εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης.
Ο εμφύλιος πόλεμος άφησε στην Ελλάδα μια κληρονομιά από τεράστια οικονομικά προβλήματα, ερήμωση της υπαίθρου, έντονα πολιτικά πάθη και διχασμό μέχρι σήμερα.
Οι Έλληνες κομμουνιστές λένε ότι ο εμφύλιος πόλεμος ήταν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα της διάσκεψης της Γιάλτας. Βέβαια το επιχείρημα αυτό φαίνεται αρκετά αφελές δεδομένου ότι ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα άρχισε πολύ πριν από τη διάσκεψη της Γιάλτας.
Ταυτόχρονα οι Έλληνες κομμουνιστές ισχυρίζονται ότι «οι άνθρωποι που κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, είχαν πολεμήσει εναντίον των Ναζί δημιούργησαν ένα μεγάλο αντιφασιστικό κίνημα και την ημέρα της απελευθέρωσης ήθελαν να καθορίσουν μόνοι τους το μέλλον τους χωρίς Βασιλιάδες και έλεγχο από τις ξένες δυνάμεις».
Είναι ένα μεγάλο λάθος να συγχέονται τα πατριωτικά συναισθήματα των ανθρώπων κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, και να αποκαλούνται αντιφασίστες που στην κομμουνιστική ορολογία σημαίνει ότι είναι αριστεροί/αντισυντηρητικοί. Για τους κομμουνιστές όποιος δεν είναι κομμουνιστικής είναι φασίστας, άρα δεν χρειάζεται να έχει ούτε δικαιώματα ούτε λόγο. Η ημέρα της απελευθέρωσης αναμενόταν από όλους τους πολίτες για να συνεχίσουν τις προπολεμικές ζωές τους. Μόνο το ΚΚΕ που αντιπροσώπευε λιιγότερο από 5% πριν από τον πόλεμο ήθελε την κατάργηση του παλιού πολιτικού συστήματος. Φυσικά όταν το ΚΚΕ μιλάει για ξένες δυνάμεις εννοεί τους Άγγλους, μόνο που θα δεχόταν ευχαρίστως τον έλεγχο των Σοβιετικών, έστω και με απώλεια τμημάτων της χώρας.
Οι οργανώσεις που ελεγχόταν από τους κομμουνιστές κατόρθωσαν να τρομοκρατήσουν κάθε αντίπαλο κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και να προετοιμάσουν το έδαφος για ένα καθεστώς σοβιετικού τύπου. Είναι μάλλον αστείο να δεχόμαστε τον ισχυρισμό ότι το ΚΚΕ ήθελε μία δημοκρατική Ελλάδα, αφού το κόμμα αυτό και στην θεωρία αλλά και στην πρακτική είναι εχθρός της αστικού τύπου Δημοκρατίας.
Έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις Ελλήνων πολιτών που εκτελέστηκαν από την ΟΠΛΑ (ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΛΑΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ), μια κομμουνιστική οργάνωση που χρησιμοποιήθηκε για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες πολίτες που αντιδρούσαν στην επιβολή κομουνιστικού καθεστώτος μετά τον πόλεμο.
Οι κομμουνιστές λένε ότι η εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση ήταν κυβέρνηση μαριονετών που ακολουθούσε Βρετανικές εντολές και ότι ο λαός στην Ελλάδα ήθελε αληθινή ανεξαρτησία. Η απάντηση σε αυτές τις κατηγορίες είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν τόσο κυβέρνηση μαριονετών όσο ήταν οι κυβερνήσεις όλων των μεταπολεμικών δορυφορικών κρατών της ΕΣΣΔ όπως η Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία κλπ….
Οι κομμουνιστές έχουν κάνει πολλές φορές κριτική για τα λάθη που έκαναν κατά την περίοδο αυτή. Πάντοτε όμως η κριτική τους αφορά την τακτική τους και τις πολιτικές κινήσεις που έκαναν. Ποτέ δεν έκαναν κριτική σε ηθικό επίπεδο για τα εγκλήματα που έκαναν ή τις καταστροφές που προκάλεσαν στην χώρα.
Παίρνουν σαν δεδομένο ότι έχουν το δικαίωμα να επιβάλουν τη δικτατορία τους σε μια χώρα, άσχετα εάν η πλειοψηφία των πολιτών δεν την θέλει. Είναι αστείο ότι αν και λένε ότι παλεύουν για την ελευθερία, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να παραδώσουν την προσωπική τους ελευθερία στο Κόμμα. Είναι αστείο ότι αν και μιλάνε για ηθικές αξίες (ελευθερία , δικαιοσύνη κλπ) όλες οι αναλύσεις τους αποκλείουν την ηθική και ασχολούνται μόνο με την μακιαβελικού τύπου πολιτική.
Στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο τώρα, η κριτική των κομμουνιστών υπογραμμίζει στο γεγονός ότι η πιστή στον Στάλιν κομμουνιστική ηγεσία δεν ήταν αρκετά ώριμη να χειριστεί το κίνημα. Ανίκανη να ελέγξει το λαϊκό κίνημα, σύρθηκε από τις πολιτικές συγκυρίες. Επίσης λένε ότι το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε εμπνεύσει αλλά δεν έλεγχε απόλυτα το EAM και ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου πολλοί μη κομμουνιστές, μερικοί επίσκοποι, 30 πανεπιστημιακοί καθηγητές, 2 μέλη της ακαδημίας της Αθήνας, 16 στρατηγοί του προπολεμικού ελληνικού στρατού καθώς επίσης και 34 συνταγματάρχες και 1.500 ανώτεροι υπάλληλοι ήταν μέλη του EAM. Αυτό ισχύει μόνο για την αρχή της αντίστασης.
Αρχικά το EAM κατόρθωσε να μεταμφιέσει καλά τις αληθινές προθέσεις του. Γρήγορα όμως η αληθινή φύση του έγινε αντιληπτή και μόνο με την βία μπόρεσαν να συγκρατηθούν οι στρατολογημένοι αξιωματικοί. Σε εκατοντάδες περιπτώσεις πρώην αξιωματικοί του στρατού που αρνήθηκαν να στρατολογηθούν στο EAM εκτελέσθηκαν.
Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή του Στέφανου Σαράφη που αργότερα έγινε ο στρατιωτικός ηγέτης του ΕΛΑΣ. Στο τέλος του 1942 ο Σαράφης προσπάθησε να προσχωρήσει στην αντικομμουνιστική αντιστασιακή ομάδα του Κωστόπουλου μαζί με μερικούς άλλους Έλληνες αξιωματικούς. Οι κομμουνιστές του ΕΛΑΣ τον συνέλαβαν στην Θεσσαλία. Μετά από μερικές ημέρες και αφού όλοι οι σύντροφοι του εκτελέσθηκαν, ο Σαράφης συμφώνησε να προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ.
Οι κομμουνιστές λένε ότι "είναι απολύτως ανακριβές ότι οι περισσότεροι από τους μαχητές ΕΛΑΣ ήταν πρόθυμοι να πάρουν την εξουσία και να αρχίσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Οι περισσότεροι από αυτους, ακαλλιέργητοι χωρικοί, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν η "σοσιαλιστική επανάσταση". (Οι κομμουνιστές) επίσης τείνουν να εστιάσουν στη δεύτερη φάση του εμφύλιου πολέμου και στην ιδέα της αποκαλούμενης ατιμωρησίας των συνεργατών του κατακτητή. Αυτή η "ατιμωρησία" λένε εξηγεί συνήθως τις σφαγές του ΕΛΑΣ.
Είναι αλήθεια ότι, φοβούμενοι για τις ζωές τους σε περίπτωση νίκης ΕΛΑΣ, αυτοί οι αποκαλούμενοι συνεργάτες ήταν οι πιο φανατικοί αντικομουνιστές μαχητές. ΑΛΛΑ οι σφαγές από τους κομμουνιστές άρχισαν πολύ πριν Ιδρυθούν τα τάγματα ασφαλείας.
Είναι σαφές ότι το ΚΚΕ και το EAM είχαν την πρόθεση να πάρουν δια της βίας τη εξουσία, όπως άλλωστε έλεγε και η θεωρία τους. Αλλά οι Έλληνες κομμουνιστές διαιρέθηκαν ανάμεσα στον Στάλιν και τον Τίτο. Οι Τιτοϊκοί πίστευαν ότι το EAM, που το καλοκαίρι του 1944 ήλεγχε την χώρα, πρέπει να πάρει δια της βίας την εξουσία πολεμώντας ακόμη και ενάντια στους Βρετανούς, οι οποίοι έτσι και αλλιώς δεν θα άντεχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα με δεδομένο ότι η αντιπολίτευση στην Αγγλία θα κινητοποιείτο.
Οι Σταλινικοί ήθελαν να αποφύγουν μια ανοικτή ρήξη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Δεδομένου ότι οι σχέσεις μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των δυτικών συμμάχων επιδεινώθηκαν με την αρχή του ψυχρού πολέμου, τα Κομμουνιστικά κόμματα κινήθηκαν σε όλο τον κόσμο προς πιο ακραίες θέσεις, και έτσι ήταν πιο εύκολη η επιλογή του εμφύλιου πολέμου στην Ελλάδα. Αυτό που οι Έλληνες κομμουνιστές δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ήταν μια δευτερεύουσα σύρραξη. Τείνουν να θεωρούν (όπως οι περισσότεροι Έλληνες) τη χώρα τους ως κέντρο του κόσμου. Δεν καταλαβαίνουν ότι για τον Στάλιν ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ήταν μόνο μια δοκιμή για να δει εάν οι δυτικοί σύμμαχοι θα ήταν αποφασιστικοί προστατεύοντας τη σφαίρα επιρροής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου