Η Κατοχή και η αρχή της σύγκρουσης
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ: 1941- 44
Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκινάει με την κατοχή της Ελλάδας από τη ναζιστική Γερμανία (και τους συμμάχους της Ιταλία και Βουλγαρία) από το 1941 ως το 1944. Ας δούμε πολύ σύντομα τα γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Β΄, είχε επιστρέψει στο θρόνο μετά από μια περίοδο εξορίας, μετά από ένα αμφισβητήσιμο δημοψήφισμα, το 1935. Το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς, νόμιμος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ανέστειλε ορισμένα άρθρα του συντάγματος και έγινε δικτάτορας νόμιμα, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς Εθνικοσοσιαλιστικού τύπου. Παρά την ιδεολογική του συγγένεια με τον άξονα, πίστευε ότι στρατηγικά η Ελλάδα ανήκε στην Αγγλική σφαίρα επιρροής και έτσι, το 1940 απέρριψε το γνωστό Ιταλικό τελεσίγραφο και η Ελλάδα μπήκε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στον άξονα, την εποχή που η Μεγάλη Βρετανία πολεμούσε μόνη της. Ο Μεταξάς πέθανε τον Φεβρουάριο του 1941, πιστεύοντας μέχρι τέλους, ότι δεν έπρεπε να έρθουν σε βοήθεια της Ελλάδας Αγγλικά στρατεύματα, ώστε να μη δοθεί αφορμή για επίθεση και των Γερμανών εναντίον της Ελλάδας.
Τελικά τα Αγγλικά στρατεύματα ήρθαν και τον Απρίλιο του 1941 οι γερμανικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τους συμμάχους τους. Δεδομένου ότι ολόκληρος ο Ελληνικός στρατός πάλευε (νικηφόρα) στη δύση, οι λίγες μονάδες που είχαν μείνει στο μέτωπο της Κεντρικής Μακεδονίας και Θράκης, δεν κατόρθωσαν να αντισταθούν περισσότερο από ένα μήνα εναντίον των Γερμανών που επιτέθηκαν από τον Βορρά. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την μάχη της Κρήτης, ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄ και η κυβέρνηση κατέφυγαν στην Αίγυπτο, όπου και ορκίσθηκε νέα εξόριστη κυβέρνηση την οποία αναγνώρισαν οι σύμμαχοι. Οι Άγγλοι επέμεναν ώστε η νέα κυβέρνηση να συμπεριλαμβάνει και Βενιζελικούς υπουργούς και να μη υπάρχουν υπουργοί που να υποστήριξαν την δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά. Πράγματι η επέμβαση του Αγγλικού παράγοντα οδήγησε στον σχηματισμό μίας κεντρώας συντηρητικής κυβέρνησης. Αυτή η κυβέρνηση όμως υποστηρίχθηκε από τους μισούς Έλληνες μόνο, δεδομένου ότι η Ελλάδα ήταν χωρισμένη σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς (Βενιζελικούς) ήδη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και πολλοί έλληνες δεν ήθελαν τον θεσμό της βασιλείας. Η εξόριστη κυβέρνηση ήταν βεβαίως αποκομμένη από τα γεγονότα στην Ελλάδα και είχε πολύ μικρή ισχύ.
Οι Γερμανοί οργάνωσαν μια κυβέρνηση συνεργατών στην Αθήνα, αλλά αυτή η κυβέρνηση και δεν ήταν νόμιμη και είχε επίσης ελάχιστη ισχύ. Ταυτόχρονα έχανε διαρκώς την λαϊκή υποστήριξη, ιδιαίτερα μόλις η γερμανική οικονομική εκμετάλλευση και ο βρετανικός αποκλεισμός της Ελλάδας εκτόξευσαν τον πληθωρισμό στα ύψη και δημιούργησαν μεγάλες ελλείψεις και πείνα στον πληθυσμό. Μερικοί ανώτεροι υπάλληλοι του προπολεμικού Ελληνικού καθεστώτος, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς προκειμένου να σταματήσει η προσπάθεια των κομμουνιστών να ελέγξουν την χώρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, αυτή η κυβέρνηση δημιούργησε παραστρατιωτικές δυνάμεις που οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, οι οποίοι ενέργησαν εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών. Αυτές οι δυνάμεις των συνεργατών δέν πολέμησαν ποτέ ενάντια στους συμμάχους.
Η σύγκρουση ανάμεσα στις ελεγχόμενες από το Κ.Κ.Ε. δυνάμεις και τους αντιπάλους του, άρχισε κατά τη διάρκεια της περιόδου της αξονικής κατοχής. Το κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας είχε το πλεονέκτημα, παρά την πολύ μικρή λαϊκή υποστήριξη (λιγότερο από 5%), ότι ήταν το μόνο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας που είχε έτοιμο παράνομο μηχανισμό και ήταν οργανωμένο πριν από τον πόλεμο για τις τρομοκρατικές ενέργειες. Όσο ο άξονας παρέμεινε σύμμαχος με την ΕΣΣΔ, δεν υπήρξε καμία ενέργεια ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις. Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στην Ε.Σ.Σ.Δ. το Κ.Κ.Ε. άρχισε τις επιθέσεις ενάντια στις δυνάμεις άξονα.
Από τις πρώτες ημέρες της αντίστασης, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (KKE) επιδίωξε να αρπάξει τη εξουσία στο τέλος του πολέμου. Έτσι δημιούργησε μια σειρά από οργανώσεις, οι οποίες αρχικά τουλάχιστον εμφανιζόταν απλά σαν πατριωτικές, προσπαθώντας να καλύψει τις πραγματικές προθέσεις του. Η κύρια οργάνωση ήταν το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο (EAM), που ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 1941. Το EAM και το στρατιωτικό σκέλος, ο Ελληνικός λαϊκός απελευθερωτικός στρατός (EΛΑΣ), δημιουργήθηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, του οποίου ηγέτης ήταν αυτή τη στιγμή ο Γ.Σιάντος.
Με δεδομένη τη σοβιετική γραμμή ενός ευρέος μετώπου ενάντια στο φασισμό, το, EAM πέτυχε χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους (από πειθώ έως τρομοκρατία και εκτέλεση ακόμη, και με τις ομάδες θανάτου της Ο.Π.Λ.Α.) να στρατολογήσει πολλούς μη-κομμουνιστές. Πολλοί από αυτούς προσπαθούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους όταν συνειδητοποιούσαν την πραγματική φύση του ΕΛΑΣ. Πολλές φορές πολλοί εκτελέσθηκαν απο τους πρώην συντρόφους τους, ενώ σε άλλες περιπτώσεις παραδόθηκαν στους Γερμανούς, από καταγγελίες που έκαναν κομμουνιστές διπλοί πράκτορες. Οι οικογένειές τους υφίσταντο ανάλογες συνέπειες. Με τέτοιες μεθόδους οι ελεγχόμενες από το Κ.Κ.Ε. δυνάμεις επεκτάθηκαν και, γρήγορα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (KKE) κατάφερε σχεδόν να μονοπωλήσει την αντίσταση, απορροφώντας δια της βίας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αντιστασιακές οργανώσεις.
Απέναντι στο EAM και τον ΕΛΑΣ τάχθηκαν δύο μικρότερες αντιστασιακές οργανώσεις: Ο Ελληνικός Δημοκρατικός Εθνικός Σύνδεσμος (ΕΔΕΣ), με αρχηγό τον συνταγματάρχη Ναπολέοντα Ζέρβα, και η οργάνωση «Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση» (EKKA), με αρχηγό τον συνταγματάρχη Δημήτριο Ψαρό και στρατιωτικό σκέλος το Σύνταγμα ευζώνων 542 στην Πελοπόννησο. Η EKKA ήταν φιλελεύθερη και δημοκρατική. Ο ΕΔΕΣ ήταν κυρίως αντικομουνιστικός, όπως ήταν η οργάνωση Χ στην Αθήνα. Υπήρξαν πολλές άλλες μικρές αντικομουνιστικές ομάδες αντίστασης όπως η ΠΑΟ στην Ελληνική Μακεδονία και άλλες.
Ο Ε.Λ.Α.Σ. έκανε πολύ σύντομα σαφές (1943) ότι πάλευε όχι μόνο ενάντια στις δυνάμεις του άξονα, αλλά κυρίως για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις που θα βοηθούσαν το Κ.Κ.Ε. να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα μετά από τον πόλεμο.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα πολύ ευνοϊκή για ανταρτοπόλεμο και, μέχρι το 1943, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους ήλεγχαν μόνο τις κύριες πόλεις και τους μεγάλους δρόμους, αφήνοντας το ορεινό εσωτερικό στην αντίσταση. Μέχρι το 1943 ο Ε.Λ.Α.Σ. είχε περίπου 20.000 άτομα κάτω από τα όπλα, και ήλεγχε αποτελεσματικά μεγάλες περιοχές της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Ο ΕΔΕΣ είχε περίπου 5.000 μαχητές, σχεδόν όλους στην Ήπειρο. Η EKKA είχε περίπου 1.000 άτομα. Όλες οι οργανώσεις αρχικά χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τους Βρετανούς. Ο Ε.Λ.Α.Σ. πήρε επίσης τα περισσότερα από τα όπλα (ακόμη και πυροβολικό) των ιταλικών φρουρών στην Ελλάδα, όταν η Ιταλία συνθηκολόγησε το καλοκαίρι του 1943. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του πολέμου ο Ε.Λ.Α.Σ. είχε δημιουργήσει ορισμένα αεροδρόμια στα βουνά στα οποία μπόρεσε να προσγειωθούν βρετανικά και Αμερικανικά αεροσκάφη με αποστολές βοήθειας και πράκτορες των συμμάχων.
Υπήρξαν επίσης δεξιές στρατιωτικές οργανώσεις, όπως η Χ και άλλες, οι οποίες παρόλο που ήταν μέρος της αντίστασης, κατηγορήθηκαν από τους κομμουνιστές ότι οπλίστηκαν από τους Γερμανούς. Αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις, κάποια μέλη αντιστασιακών ομάδων οι οποίες είχαν έρθει σε σύγκρουση και είχαν διαλυθεί ή σφαγεί από τον ΕΛΑΣ, προτίμησαν να καταταγούν στα τάγματα ασφαλείας για να συνεχίσουν την αντίσταση στην κομμουνιστική τρομοκρατία. Στο τέλος του 1943 ο Ε.Λ.Α.Σ. πάλευε ενάντια σε οποιονδήποτε θεωρούσε ότι θα αντιστεκόταν στη δύναμή του όταν θα τελείωνε ο πόλεμος. Όχι μόνο ομάδες αλλά ακόμη και πολίτες με επιρροή στις τοπικές κοινωνίες. Οι προεξέχοντες πολίτες, οι αστυνομικοί και οι ιερείς απήχθησαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν σε κάθε μικρή πόλη. Το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε τις ειδικές ομάδες θανάτου (ΟΠΛΑ) που τρομοκρατούσαν ή σκότωναν εκείνους που θεωρούνταν συντηρητικοί (δεξιοί). Σε πολλές περιπτώσεις πρώην μέλη του Ε.Λ.Α.Σ., που λιποτάκτησαν όταν συνειδητοποίησαν ότι ήταν ελεγχόμενος από τους κομμουνιστές, παραδόθηκαν στους Γερμανούς από τους πρώην συντρόφους τους. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις οι Κομμουνιστές εμπόδισαν Έλληνες που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν στην Αίγυπτο για να πολεμήσουν στο πλευρό της νόμιμης Ελληνικής κυβέρνησης ενάντια στον άξονα.
Σε μια τυπική κομμουνιστική πρακτική το EAM κατηγόρησε τον ΕΔΕΣ και άλλες ομάδες αντίστασης για τη συνεργασία με τους Γερμανούς. Ο Ε.Λ.Α.Σ. θέλησε να καθιερώσει ένα μονοπώλιο της αντίστασης, για να είναι σε κυρίαρχη θέση όταν εκδιωχθούν οι Γερμανοί. Τον Οκτώβριο του 1943 ο Ε.Λ.Α.Σ. αφού είχε εξοντώσει τις μικρότερες αντιστασιακές οργανώσεις, επιτέθηκε ανοιχτά πλέον στους μεγαλύτερους ανταγωνιστές του, ιδιαίτερα τον ΕΔΕΣ, κλιμακώνοντας τον εμφύλιο πόλεμο. Αυτή η κατάσταση οδήγησε σε τριγωνικές μάχες μεταξύ Ε.Λ.Α.Σ., ΕΔΕΣ και των Γερμανών. Οι συγκρούσεις σε πολλά μέρη της Ελλάδας συνεχίστηκαν μέχρι τον Φεβρουάριο του 1944, όταν διαπραγματεύτηκαν οι βρετανικοί πράκτορες στην Ελλάδα μια εκεχειρία (η συμφωνία της Πλάκας).
Συμπλήρωση Στοιχείων:
Συμφωνία της Πλάκας
| ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΣΥΣΚΕΨΕΩΣ ΠΛΑΚΑΣ |
| Την συμφωνία αυτή υπέγραψαν στη Γέφυρα της Πλάκας, στην Ήπειρο, στις 29 Φεβρουαρίου 1944, οι αντάρτες και η ΣΣΑ, για να τερματίσουν την κατάσταση εμφυλίου πολέμου μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. |
Δια την ολοκληρωτικήν και απερίσπαστον διεξαγωγήν του Εθνικού Αγώνος εναντίον των κατακτητών και των οργάνων των, την συμβολήν εις την επιτυχίαν του Συμμαχικού αγώνος, την απελευθέρωσιν της Ελλάδος και την κατοχύρωσιν των λαϊκών ελευθεριών, τέλος, δια την δημιουργίαν όρων διευκολυνόντων την προσπάθειαν ενοποιήσεως του ανταρτικού στρατού της Ελλάδος, οι κάτωθι εντεταλμένοι αντιπρόσωποι εις τας διαπραγματεύσεις δια την Ελληνικήν ενότητα αποφασίζουν:
- Δέχονται την πρότασιν του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ περί τελειωτικής καταπαύσεως των εχθροπραξιών μεταξύ των δυνάμεων ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ.
- Τα τμήματα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ θα διατηρήσουν τας σήμερον κατεχομένας θέσεις.
- Αι Οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να δράσουν δι’ όλων των δυνάμεών των εναντίον των κατακτητών και των συνεργαζομένων με αυτούς είτε αυτοτελώς εκάστη εν τη περιοχή της, είτε από κοινού κατόπιν προηγουμένης συνεννοήσεως.
- Δια την καλλιτέραν αντιμετώπισιν του κατακτητού αι ανώτεραι Διοικήσεις των εν Ηπείρω δυνάμεων των δύο Οργανώσεων (ΕΑΜ και ΕΔΕΣ) θέλουν το ταχύτερον εκπονήσει κοινόν σχέδιον ενεργείας επιθετικής ή αμυντικής, καθορίζον και τον τρόπον ενδεχομένου ελιγμού των Μονάδων εκάστης Οργανώσεως υφισταμένης πίεσιν του εχθρού εις την περιοχήν της ετέρας, εφ’ όσον τούτο επιβάλλεται υπό λόγων στρατιωτικής ανάγκης.
- Εάν τμήματα μιας Οργανώσεως αποσυρθούν εκ θέσεών τινων, λόγω εισβολής των Γερμανών ή των συμπραττόντων με αυτούς, ταύτα θέλουσιν επανέλθει εις τας θέσεις των άμα τη εκδιώξει ή αποχωρήσει τούτων.
- Μικτή στρατιωτική Επιτροπή εξ αντιπροσώπων του ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ και της ΕΚΚΑ θέλει εποπτεύει την τήρησιν της παρούσης συμφωνίας και λύει τας τυχόν αναφυομένας διαφοράς. Η Επιτροπή θα λειτουργήση με τα δύο μέλη της μέχρι της αφίξεως αντιπροσώπου της ΕΚΚΑ.
- Η Συμμαχική Στρατιωτική Αποστολή παρακαλείται να μεριμνήση όπως το Στρατηγείον Μέσης Ανατολής εξασφαλίση τον μεγαλύτερον δυνατόν εφοδιασμόν των εν Ελλάδι δυνάμεων όλων των Οργανώσεων, βάσει της συμμετοχής των εις τας επιχειρήσεις κατά των Γερμανών και αναλόγως των πραγματικών αναγκών του πολέμου.
- Εκφράζεται η ευχή όπως οι παθόντες τόσον εκ της εισβολής των Γερμανών, όσον και εκ της συγκρούσεως των Οργανώσεων, τύχουν της αμερίστου ενισχύσεως όλων των Οργανώσεων. Ιδιαιτέρως παρακαλείται το Συμμαχικόν Στρατηγείον όπως έλθη εις άμεσον επικουρίαν προς αυτούς.
- Από της υπογραφής του παρόντος αφίενται ελεύθεροι αμοιβαίως όλοι οι κρατούμενοι ως αιχμάλωτοι ή όμηροι δια λόγους πολιτικών διαφορών, διευκολυνόμενοι να μεταβούν εις τον τόπον της προτιμήσεώς των. Εξαιρούνται οι βαρυνόμενοι με πράξεις Εθνικής προδοσίας ή βαρείας πράξεις κοινού δικαίου, οίτινες και θα κατονομασθούν εις την ενδιαφερομένην οργάνωσιν θα δικασθούν δε υπό των υφισταμένων στρατοδικείων εις α θα μετέχη και αντιπρόσωπος της ενδιαφερόμενης οργανώσεως. Εκφράζεται η ευχή όπως αι υποθέσεις εκδικάσεως περατωθούν το ταχύτερον. Η απόλυσις των ομήρων και αιχμαλώτων θα γίνη το βραδύτερον εντός δεκαπενθημέρου.
- Η ισχύς του παρόντος άρχεται αμέσως.
Κάπου εις την Ελλάδα 29-2-44.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ: Στέφ. Σαράφης στρατηγός,Νικόλας.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΕΔΕΣ: Κομν. Πυρομάγλου,Π. Νικολόπούλος (αντ/ρχης).
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΕΚΚΑ: Γ. Καρτάλης.
Η ΣΥΜΜΑΧΙΚΗ ΣΤΡΑΤ. ΑΠΟΣΤΟΛΗ: Κρις συν/ρχης Βρετανός, Wines ταγ/ρχης Ην. Πολ. Αμερικής.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤ/ΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΚΑΪΡΟΥ: Κρις συνταγματάρχης.
Μια άλλη τακτική που χρησιμοποιήθηκε από τον Ε.Λ.Α.Σ. ήταν η δολοφονία μεμονωμένων Γερμανών, προκειμένου να προκληθούν τα γερμανικά αντίμετρα που τελικά θα ενίσχυαν τον Ε.Λ.Α.Σ. με περισσότερα νέα μέλη. Σε μία τέτοια περίπτωση ο Ε.Λ.Α.Σ. δολοφόνησε έναν άοπλο Γερμανό γιατρό που απολύμαινε το υδραγωγείο Θεσσαλονίκης, προκαλώντας τα άγρια Γερμανικά αντίμετρα στο κοντινό χωριό του «Χορτιάτη», το οποίο έκαψαν και εκτέλεσαν πολλούς χωρικούς.
Τον Μάρτιο του 1944 το EAM, ελέγχοντας πλέον το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, ίδρυσε την πολιτική Επιτροπή της εθνικής απελευθέρωσης (ΠEEA), στην πραγματικότητα σαν μια τρίτη ελληνική κυβέρνηση, για να συναγωνιστεί εκείνες στην Αθήνα και το Κάιρο. Οι στόχοι της ήταν «να εντείνει την προσπάθεια ενάντια στους κατακτητές… για την πλήρη εθνική απελευθέρωση, για τη σταθεροποίηση της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της χώρας μας… και για την εκμηδένιση του εσωτερικού φασισμού και όπλισαν τους σχηματισμούς προδοτών.» Ο πρώτος Πρόεδρος ήταν ο Ευριπίδης Μπακιρτζής. Οι στόχοι του ΠEEA είχαν την υποστήριξη αρκετών Ελλήνων που πίστεψαν ότι το ΕΑΜ ήταν απλά αντιμοναρχικό και όχι κομμουνιστικό.
Οι περισσότεροι Έλληνες που ήταν αντικομουνιστές προσπαθούσαν να διαφύγουν στην Αίγυπτο για να πολεμήσουν ενάντια στον άξονα κάτω από τις διαταγές της νόμιμης Ελληνικής κυβέρνησης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (KKE) στις περισσότερες περιπτώσεις οδηγούσε αυτές τις προσπάθειες σε αποτυχία με διπλό στόχο, αφενός να στρατολογήσει τέως αξιωματικούς του στρατού τους οποίους χρειαζόταν και αφετέρου να στείλει πιστά μέλη του να επανδρώσουν τον εξόριστο Ελληνικό στρατό στην Αίγυπτο προκειμένου να τον ελέγξει. Τον Απρίλιο του 1944 το Ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα οργάνωσε μια ανταρσία μεταξύ ορισμένων μονάδων των ελληνικών δυνάμεων στην Αίγυπτο, με απαίτηση να πρέπει να καθιερωθεί μια κυβέρνηση της εθνικής ενότητας βασισμένη στις αρχές της ΠΕΕΑ. Στην πράξη αυτό σήμαινε την παράδοση της Ελλάδας στο Ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα. Η ανταρσία καταστάλθηκε από βρετανικές και νομιμόφρονες ελληνικές μονάδες. Αυτό το επεισόδιο δυσφήμησε την Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο. Αργότερα η κυβέρνηση του Καΐρου δημιούργησε αξιόπιστες ένοπλες δυνάμεις μη ελεγχόμενες από το ΚΚΕ.
Τον Μάιο του 1944, οι αντιπρόσωποι από όλες τις πολιτικές ομάδες ενώθηκαν σε μια διάσκεψη στο Λίβανο, με σκοπό την συμφωνία για μια κυβέρνηση της εθνικής ενότητας. Παρά τις γνωστές συκοφαντικές κατηγορίες του EAM ενάντια σε όλες τις άλλες ελληνικές δυνάμεις, για συνεργασία με τον κατακτητή, η διάσκεψη έγινε, λόγω των σοβιετικών οδηγιών στο KKE.
Στην Ελλάδα, κάτω από το ναζιστικό ζυγό δεν υπήρχε χώρος για λεπτές διαφοροποιήσεις. Οι κομμουνιστές λένε ότι όλες οι πλευρές έκαψαν τα χωριά και εκτέλεσαν πολίτες που υποψιάστηκαν σαν συνεργάτες των κατακτητών, πράγμα το οποίο δεν είναι αληθινό, επειδή μόνο ο Ε.Λ.Α.Σ. είχε τη δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο. Οι κομμουνιστές κατηγορούν τις ομάδες όπως η Χ, για συνεργασία και τρομοκρατία εις βάρος των αριστερών, πράγμα που είναι πραγματικά αστείο εάν κάποιος σκεφθεί ότι η Χ είχε την επιρροή μόνο σε μια ορισμένη γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών του πολέμου, ήταν κυρίως οργάνωση αυτοάμυνας. Ακόμα κι αν τα μέλη της Χ θα ήθελαν, δεν θα μπορούσαν να τρομοκρατήσουν οποιοδήποτε κομμουνιστή.
Οι κομμουνιστές λένε ότι οι ακρότητες που διεπράχθησαν από τον Ε.Λ.Α.Σ. ήταν το αποτέλεσμα των υπερβολικά ενθουσιωδών τοπικών διοικητών, παρά την επίσημη πολιτική. Αλλά φαίνεται ότι όλοι οι τοπικοί διοικητές Ε.Λ.Α.Σ. ήταν υπερβολικά ενθουσιώδεις. Η εκτέλεση του ηγέτη της EKKA Δημήτριου Ψαρού, ήταν ένα από τα πιο απωθητικά εγκλήματα του Ε.Λ.Α.Σ., ο οποίος σε μια τυπική κομμουνιστική τακτική, κατηγόρησε τα μέλη του 542 τάγματος ευζώνων για συνεργάτες των Γερμανών, προκειμένου να δικαιολογηθεί το έγκλημα.
Σε ένα άλλο επεισόδιο στην Πελοπόννησο (Μελιγαλάς), όταν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν περίπου 3000 μέλη των «ταγμάτων ασφαλείας» συμπεριλαμβανομένων και όλων των μελών των οικογενειών τους, ακόμη και των νεογέννητων μωρών. Ανάλογη ήταν και η συμπεριφορά των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Καλαμάτα κ.ο.κ.
Σημείωση: τα «Τάγματα Ασφαλείας» ήταν μονάδες της συνεργαζόμενης με τους Γερμανούς κατοχικής κυβέρνησης των Αθηνών και η δράση τους ήταν αντιανταρτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου