Η… άσπιλος και αμόλυντος Αριστερά

Του Μαξιμου Χαρακοπουλου*
Η γενιά του Πολυτεχνείου περιεβλήθη με ένα μύθο στα μεταδικτατορικά χρόνια, τον οποίο πολλοί εξαργύρωσαν ποικιλοτρόπως. Την περίοδο των παχέων αγελάδων, των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και των κρατικών επιχορηγήσεων, των θαλασσοδανείων και της επίπλαστης ευδαιμονίας, πολλοί από τη γενιά εκείνη, αποτελούσαν πρότυπο αγωνιστικότητας και παράδειγμα στάσης ζωής. Η προσωπική τους, όμως, διαδρομή -εδώ κι αν ισχύει η λαϊκή ρήση τα στερνά τιμούν τα πρώτα!- και κυρίως η κατάληξη της διαδρομής της χώρας στη μεταπολίτευση με οδοδείκτη στερεότυπα και ιδεολογήματα που αναπαρήγαγε αυτή η γενιά, εύλογα προκαλούν την κοινή γνώμη.

Θα ανέμενε λοιπόν κανείς σήμερα, η Αριστερά, πριν επιχειρήσει να κερδοσκοπήσει πολιτικά επί των ερειπίων της μεταπολίτευσης να κάνει την αυτοκριτική της. Γιατί μόνο αθώα του αίματος δεν είναι. Ωστόσο, βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο. Η οικονομική κρίση και η συνακόλουθη κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος έχουν επιτείνει τη διάθεση της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, να εμφανίζεται ως αφ’ υψηλού κριτής των πάντων. Αυτή η στάση, μιας αντιπολίτευσης που σταθερά απορρίπτει, και μονίμως επαγγέλλεται ότι κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια -που όμως όπου εφαρμόστηκε άφησε πίσω της συντρίμμια- διέπει όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Δεν μπορεί η Αριστερά να μιλάει από τη θέση του κατηγόρου, όταν υπέθαλψε για δεκαετίες κάθε κινητοποίηση που υπονόμευε την όποια επένδυση γινόταν στη χώρα. Που ασμένως πρόβαλλε τα όποια συντεχνιακά αιτήματα, τα οποία στη βάση τους ήταν ενάντια στην κοινωνία και, πολλές φορές, ενάντια και στην κοινή λογική, κάτω από το ανεκδιήγητο σύνθημα «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη». Ακόμη και αν αυτός ο «εργάτης» ήταν ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος δημόσιας επιχείρησης, με μηδαμινή παραγωγικότητα και τεράστια ελλείμματα, που δανειζόταν το κράτος για να τα καλύπτει και τώρα στέλνει τον λογαριασμό στους πολίτες για την εξόφληση.
Δεν μπορεί η Αριστερά να μιλάει για τα «λουκέτα» όταν επί δεκαετίες έχουμε σπάσει κάθε ρεκόρ διαδηλώσεων στο κέντρο της πρωτεύουσας, τις περισσότερες φορές από μερικές δεκάδες άτομα, με αποτέλεσμα σχεδόν τις μισές μέρες του χρόνου τα μαγαζιά να είναι κλειστά και καταστηματάρχες και υπάλληλοι να οδηγούνται σε απόγνωση.
Δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να εμφανίζεται τιμητής στην εκπαίδευση, όταν για χρόνια υποδαύλιζε κινητοποιήσεις και καταλήψεις μαθητών, ακόμη και του γυμνασίου, διότι έπρεπε να περάσουν το «σχολείο του αγώνα»… και άλλα τέτοια τραγελαφικά.
Και ήταν η Αριστερά αυτή, η οποία ζώντας ακόμη φαντασιακά σε μακρινές δεκαετίες διερρήγνυε τα ιμάτιά της απέναντι σε όποια προσπάθεια επιβολής του νόμου, όπως στα πανεπιστήμια που έχουν καταστεί ορμητήρια συμμοριών, στο όνομα της αντίδρασης στην κρατική καταστολή.
Ο κατάλογος με τις «αμαρτίες» της Αριστεράς είναι μακρύς, πολύ μακρύς. Μπορεί κάποιος, όμως, να αντιτείνει ότι τα εκλογικά ποσοστά της δεν δικαιολογούν την τεράστια αυτή επιρροή της στα πολιτικά πράγματα. Κι, όμως, η αριστερή συνθηματολογία επικράτησε σε μεγάλο βαθμό γιατί έδινε το λαϊκιστικό άλλοθι που χρειαζόταν το ΠΑΣΟΚ για να εγκαθιδρύσει αυτό το κομματικό και διεφθαρμένο κράτος. Η εύκολη υποχώρησή του προς τις αριστερές σειρήνες, του επέτρεπε, λόγω της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης, να εμφανίζεται ως «προοδευτική δύναμη».
Δυστυχώς, στον αριστερό αυτό λαϊκισμό υπέκυψε και η Νέα Δημοκρατία ως μη όφειλε. Φοβούμενη ενίοτε τις αντιδράσεις, δεν αντιπαρατέθηκε μαζί του. Οι εποχές, όμως, άλλαξαν. Δεν ζούμε πλέον στη δεκαετία του ’70 και του ’80. Η στάση μας αυτή μάς στοίχισε στους απλούς πολίτες με την κοινή λογική, που κάποιοι επιμένουν να τους χαρακτηρίζουν με ιδεολογικούς όρους ως συντηρητικούς. Αυτοί, όμως, είναι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αυτοί είναι η ραχοκοκαλιά της.
Είναι λογικό σήμερα, που η δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση περισσεύουν, οι πολίτες να ψάχνουν τρόπους διαμαρτυρίας. Υποχρέωσή μας είναι, όμως, να τους θυμίσουμε ότι η καλύτερη λύση για μια νέα αρχή δεν είναι αυτή που θορυβεί περισσότερο.
*Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης.