21-07-2021
21/7/1944. Ὁμαδική Σφαγή 19 Ελλήνων στο Ἑλληνοχώρι Κορινθίας και Πλιάτσικο των Ενδυμάτων τους!
«..Χάμου στό πλάτωμα βλέπω αἵματα, ροῦχα* ἀνδρικά καί γυναικεῖα καί σέ μιά γράνα σώματα γυμνά, ἀδαμιαία, ἄνδρες καί γυναῖκες. Μιά κοπέλα τήν ἔσφαξαν(!) μπροστά μας. Ἦταν ἡ τελευταία. Τήν ἔσφαξε ὁ «Γιῶργος» ἀπό τήν Περαχώρα (σ.σ. ὁ Γεώργιος Ζερβός ἤ Μπουγιούκας, σφαγέας της ΟΠΛΑ Στιμάγκας)...».
Και αυτή η φριχτή και απάνθρωπη ομαδική σφαγή 19 αθώων κατοίκων του χωριού Πούλιτσα Κορινθίας ήταν μέρος των μεγάλων σφαγών της Αργολιδοκορινθίας από τον Θεόδωρο Ζέγκο, που είχε ως στόχο το 5% των κατοίκων!
Ο Πέτρος Κ. Τσιούγκος από το διπλανό χωριό Ελληνοχώρι Κορινθίας, μου είπε:
«Δέν θυμᾶμαι τήν ἡμερομηνία ἀκριβῶς, ἀλλά πάντως ἦταν γύρω στίς 20 Ἰουλίου 1944, πού τό βράδυ μέ εἰδοποίησε ὁ Λαϊκός Ἐπίτροπος (δηλαδή ὁ Εἰσαγγελέας του ΕΑΜ) τοῦ χω-ριοῦ μου νά πάω στό γραφεῖο του.
Ὅταν πῆγα, μοῦ εἶπε: «Πέτρο, αὔριο τό πρωΐ πρίν βγεῖ ὁ ἥλιος θά εἶσαι στήν πλατεία μέ τό μουλάρι σου, μέ ξινάρια, στενό καί πλατύ καί φτυάρι. Θά εἶναι καί ἄλλα παιδιά, θά πᾶτε ὑπηρεσία». Λαϊκός Ἐπίτροπος στό Ἑλληνοχώρι ἐκείνη τήν περίοδο ἦταν ὁ Γεώργιος Γρ. Μαγκλάρας. Αὐτός ἦταν ἁρμόδιος νά βγάζει τίς ὑπηρεσίες καί τίς σκοπιές τῆς ἡμέρας καί τῆς νύχτας.
Ὅπως ἔλαβα τήν ἐντολή, τό ἑπόμενο πρωΐ πῆγα στήν πλατεία. Ἦταν ἐκεῖ ἄλλα 5 παιδιά καί ἐγώ 6. Εἴμασταν ἐγώ, ὁ Ἀνδρέας Βουδούρης, Γιάννης Ρότσιος, Βαγγέλης Νταβάρας, Νικόλαος Χρυσανθόπουλος καί ὁ Βασίλης Τρίμης.
Ἦταν ἐκεῖ καί ὁ Λαϊκός Ἐπίτροπος καί μᾶς εἶπε: «Θά πᾶτε στά Βενιζελέϊκα Ἁλώνια, στόν Πλάτανο (σ.σ. περιοχή μεταξύ Ελληνοχωρίου και Στιμάγκας), στό πηγάδι. Ἐκεῖ θά σᾶς ποῦν τί θά κάνετε».
Ὅταν φτάσαμε στά σταράλωνα, κατεβήκαμε στήν πλαγιά καί κάτσαμε σέ μιά ἀχλαδιά καί μιά γκορτσιά. Ἐκεῖ μᾶς εἶπαν νά κάτσουμε ἕως ὅτου πάρουμε διαταγή. Εἴμασταν 100 μέ 130 μέτρα μακριά ἀπό τόν Πλάτανο. Βλέπαμε, ὅτι κάθε τόσο πήγαιναν δυό-δυό δεμένους πρός νοτιοανατολικά τοῦ Πλάτανου. (σ.σ. Τους πήγαιναν για σφαγή!).
Ἦταν 9 ἡ ὥρα ὅταν μᾶς φώναξαν νά ἀφήσουμε τά ζῶα μας, νά πάρουμε τά ἐργαλεῖα μας καί νά κατεβοῦμε στόν Πλάτανο.
Ἐκεῖ ἦταν ὁ Τάσος Θελερήτης ἀπό τό Βέλο, πού τό 1941-᾽42 ἔμενε οἰκογενειακῶς στό σπίτι τοῦ Ρότσιου στό χωριό μας (σ.σ. κομμουνιστές από πόλεις του κάμπου είχαν μετακομίσει σε ορεινά χωριά, για της ανάγκες της Αντίστασης και ζούσαν ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ εις βάρος των κατοίκων των ορεινών χωριών) καί μᾶς εἶπε: «Προχωρῆστε κάτω τό μονοπάτι».
Ὅταν φθάσαμε, τί εἶδαν τά μάτια μου, τά μάτια μας!
Χάμου στό πλάτωμα βλέπω αἵματα, ροῦχα ἀνδρικά καί γυναικεῖα καί σέ μιά γράνα σώματα γυμνά, ἀδαμιαία, ἄνδρες καί γυναῖκες. Μιά κοπέλα τήν ἔσφαξαν μπροστά μας. Ἦταν ἡ τελευταία. Τήν ἔσφαξε ὁ «Γιῶργος» ἀπό τήν Περαχώρα (σ.σ. ὁ Γεώργιος Ζερβός ἤ Μπουγιούκας).
Ἐγώ ἤμουν πρός τό ἀνατολικό μέρος τοῦ ρήγματος μαζί μέ τόν Νῖκο Χρυσανθόπουλο. Ἀπό τό ἄλλο μέρος ἤτανε ὁ Γιάννης Ρότσιος καί ὁ Βασίλης Τρίμης. Ἐμεῖς πετάγαμε χώματα νά σκεπάσουμε τά πτώματα καί πάνω στά πτώματα νά πατᾶνε τό χῶμα ἦταν ὁ Ἀνδρέας Βουδούρης καί ὁ Βαγγέλης Νταβάρας. Ὁ Νταβάρας, πάταγε καί ἔβριζε τούς νεκρούς. Τούς ἔλεγε «φασίστες»!
Ὁ Ἀνδρέας Βουδούρης ἔπαθε μεγάλο κλονισμό, γιατί πατώντας τά πτώματα αὐτά βούλιαζαν καί μέχρι πού πέθανε τοῦ εἶχε μείνει κουσούρι. Ἀφοῦ σκεπάσαμε τά πτώματα μέ ἀσπρόχωμα, μᾶς εἴπανε «φευγάτε».
Πότε φθάσαμε στά ζῶα μας δέν τό κατάλαβα!
Μήν σᾶς πῶ ὅτι σ᾽ ὅλη τή διαδρομή ἕως τήν πλατεία τοῦ χωριοῦ πού χωρίσαμε, δέν μιλήσαμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον.
Πιστεύω ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ξαναδῶ αὐτό τό ἀπάνθρωπο θέαμα στή ζωή μου, ὅσο ζῶ. Ἐάν ναί, τότε δέν θέλω νά ὑπάρχω στή ζωή ».
Ερώτησα τόν Πέτρο Τσιοῦγκο:
- «Πῶς γνωρίζατε ὅτι τά θύματα ἦταν Πουλιτσιῶτες;»
- «Μᾶς τό εἴπανε αὐτοί πού τούς σφάξανε, ἀλλά τούς εἶδα καί ὁ ἴδιος. Τούς περισσότερους τούς γνώριζα. Τήν κοπέλα πού σφάξανε μπροστά μας, τή γνώριζα!».
- «Πόσα ἦταν τά θύματα;».
- «17 ἤ 19».
(1) Μεταξύ των θυμάτων ήταν 6 γυναίκες, από 16 μέχρι 60 ετών!
(2) Τά ροῦχα καί τά παπούτσια τῶν σφαγμένων θυμάτων τά πῆγε στό χωριό Στιμάγκα ὁ σφαγέας Χρῆστος Κούμπουλας, φορτωμένα σέ 3 γαϊδάρους μέσα σέ σάκκους. Οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ΕΑΜ τά μοίρασαν στούς φίλους τους.
Ἡ γερόντισσα τῆς Στιμάγκας (σ.σ. θέλει νά διατηρήσει τήν ἀνωνυμία της) πού μοῦ ἔδωσε τήν μαρτυρία, μοῦ εἶπε: «Ὁ Χρῆστος μέ συμπαθοῦσε καί μοῦ εἶπε, «Ἔλα καί σύ νά πάρεις ἕνα ζευγάρι παπούτσια, πού περπατᾶς ξυπόλητη». Δέν πῆγα. Παναγία μου! νά πάρω ἀπό τούς σκοτωμένους!...»
Να ορισθεί η 19 Ιουλίου ως ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ των θυμάτων της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943-44!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου