Γ. Πασαλίδη
Γνήσιος μενσεβίκος
Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΔΑ και 43 από τον θάνατο του Γιάννη Πασαλίδη, ...
Δεν ανήκε ποτέ στην κομμουνιστική αριστερά, δεν πίστευε στον ένοπλο αγώνα, ακόμη και όταν αναγκάστηκε να προσχωρήσει στο ΕΑΜ. Ήταν μενσεβίκος και όχι μπολσεβίκος, με τους οποίους συγκρούστηκε ιδεολογικά για την εισβολή στη Γεωργία.
Συνεργάστηκε όμως με το ΚΚΕ και ας είχε διαφορετικές απόψεις. «Υποστήριζε από την αρχή τον σοσιαλισμό με κοινοβουλευτισμό και τη διατήρηση μικρής ατομικής περιουσίας» λέει ο εγγονός του προσθέτοντας πως «πάντα εξέφραζε μια πιο σύγχρονη αντίληψη για το τι έπρεπε να πρεσβεύει η αριστερά»...
Μια επιστολή «κεραυνός» για τους μπολσεβίκους
Η Οκτωβριανή Επανάσταση βρίσκει τον Πασαλίδη στη Γεωργία, εκλεγμένο βουλευτή με τους μενσεβίκους και επί της ουσίας υπουργό Υγείας. Όταν το 1921 εισβάλλουν τα σοβιετικά στρατεύματα, καταφεύγει στο Βερολίνο. Από εκεί, στις 7 Φεβρουαρίου του ’22, ως πληρεξούσιος της Γεωργιανής Δημοκρατίας, απευθύνεται στη συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστικών κομμάτων της Ευρώπης και «κατακεραυνώνει» τον Λένιν και τους μπολσεβίκους.
Στο σχετικό χειρόγραφο, που διασώζεται, ο Πασαλίδης αμφισβητεί ανοικτά ότι εκπροσωπούν τον ρωσικό λαό και θέτει το εξής ρητορικό ερώτημα στους εκπροσώπους της συνδιάσκεψης: «Αυτοί (σ.σ.: οι μπολσεβίκοι) που με την τετράχρονη δικτατορία τους ρημάξανε αλύπητα την πλούσια χώρα της Ρωσίας και μεταβάλανε σε ερείπια, που καπνίζουνε ακόμη, τις ανθισμένες πόλεις της, θα έχουν την αξίωση τούτη της αναγνώρισης;».
Για την εισβολή δε στη Γεωργία και τα όσα ακολούθησαν, καθώς και για τα όσα αντίστοιχα συνέβησαν στο Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία γίνεται φανερό ότι θεωρεί υπεύθυνο τον Λένιν, τον οποίο κατηγορεί ανοικτά για «κακουργήματα», ενώ κατηγορεί τους μπολσεβίκους για «μακελειό» και «τρομοκρατία».
«Τι του έφταιξε (σ.σ.: του Λένιν) ένας λαός: 2,5 - 3 εκατομμύρια και του καταπάτησε την ελευθερία; Μήπως την εφθόνησε (σ.σ.: τη Γεωργία) και ηθέλησε να την κάνη κι αυτήνε όμοια με τη μεγάλη Ρωσία;» αναφέρει χαρακτηριστικά και ζητά ειδικά από την ελληνική αντιπροσωπεία να υποστηρίξει «το ζήτημα του αδειάσματος της Γεωργίας από τα στρατεύματα του Λένιν».
Το σχετικό χειρόγραφο φέρει τίλτο «Οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας και η Γεωργιανική Δημοκρατία». Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλη διαμάχη για την εισβολή στη Γεωργία ξέσπασε και στους κόλπους των μπολσεβίκων. Ωστόσο στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα δεν εκπλήσσονται που ο Πασαλίδης τα βάζει με τον Λένιν και όχι με τον Στάλιν στην υπόθεση της Γεωργίας.
Για τους μενσεβικικούς εχθρός ήταν ο Λένιν εκείνη την εποχή και του χρέωναν όλα τα κακά του μπολσεβικισμού, ακόμη και αυτά για τα οποία δεν ευθυνόταν. Ο Τρ. Μηταφίδης υποστηρίζει από την πλευρά του πως ο Λένιν όχι μόνο άσκησε σκληρή κριτική στον Στάλιν για την εισβολή στη Γεωργία, αλλά για πρώτη φορά έθεσε θέμα διαγραφής του, στην Κ.Ε. του ΚΚΣΕ.
Διαβάζοντας ωστόσο την επιστολή Πασαλίδη γίνεται εμφανές πως δεν ήταν υπέρ των ένοπλων αγώνων, αλλά των δημοκρατικών διαδικασιών και της αυτοδιάθεσης των λαών. Παρά τις διαφωνίες του με τους μπολσεβίκους, ως νέος βουλευτής στην Ελλάδα πια, το 1923, ζήτησε η ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει την ΕΣΣΔ.
Γνήσιος μενσεβίκος
Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΔΑ και 43 από τον θάνατο του Γιάννη Πασαλίδη, ...
Δεν ανήκε ποτέ στην κομμουνιστική αριστερά, δεν πίστευε στον ένοπλο αγώνα, ακόμη και όταν αναγκάστηκε να προσχωρήσει στο ΕΑΜ. Ήταν μενσεβίκος και όχι μπολσεβίκος, με τους οποίους συγκρούστηκε ιδεολογικά για την εισβολή στη Γεωργία.
Συνεργάστηκε όμως με το ΚΚΕ και ας είχε διαφορετικές απόψεις. «Υποστήριζε από την αρχή τον σοσιαλισμό με κοινοβουλευτισμό και τη διατήρηση μικρής ατομικής περιουσίας» λέει ο εγγονός του προσθέτοντας πως «πάντα εξέφραζε μια πιο σύγχρονη αντίληψη για το τι έπρεπε να πρεσβεύει η αριστερά»...
Μια επιστολή «κεραυνός» για τους μπολσεβίκους
Η Οκτωβριανή Επανάσταση βρίσκει τον Πασαλίδη στη Γεωργία, εκλεγμένο βουλευτή με τους μενσεβίκους και επί της ουσίας υπουργό Υγείας. Όταν το 1921 εισβάλλουν τα σοβιετικά στρατεύματα, καταφεύγει στο Βερολίνο. Από εκεί, στις 7 Φεβρουαρίου του ’22, ως πληρεξούσιος της Γεωργιανής Δημοκρατίας, απευθύνεται στη συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστικών κομμάτων της Ευρώπης και «κατακεραυνώνει» τον Λένιν και τους μπολσεβίκους.
Στο σχετικό χειρόγραφο, που διασώζεται, ο Πασαλίδης αμφισβητεί ανοικτά ότι εκπροσωπούν τον ρωσικό λαό και θέτει το εξής ρητορικό ερώτημα στους εκπροσώπους της συνδιάσκεψης: «Αυτοί (σ.σ.: οι μπολσεβίκοι) που με την τετράχρονη δικτατορία τους ρημάξανε αλύπητα την πλούσια χώρα της Ρωσίας και μεταβάλανε σε ερείπια, που καπνίζουνε ακόμη, τις ανθισμένες πόλεις της, θα έχουν την αξίωση τούτη της αναγνώρισης;».
Για την εισβολή δε στη Γεωργία και τα όσα ακολούθησαν, καθώς και για τα όσα αντίστοιχα συνέβησαν στο Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία γίνεται φανερό ότι θεωρεί υπεύθυνο τον Λένιν, τον οποίο κατηγορεί ανοικτά για «κακουργήματα», ενώ κατηγορεί τους μπολσεβίκους για «μακελειό» και «τρομοκρατία».
«Τι του έφταιξε (σ.σ.: του Λένιν) ένας λαός: 2,5 - 3 εκατομμύρια και του καταπάτησε την ελευθερία; Μήπως την εφθόνησε (σ.σ.: τη Γεωργία) και ηθέλησε να την κάνη κι αυτήνε όμοια με τη μεγάλη Ρωσία;» αναφέρει χαρακτηριστικά και ζητά ειδικά από την ελληνική αντιπροσωπεία να υποστηρίξει «το ζήτημα του αδειάσματος της Γεωργίας από τα στρατεύματα του Λένιν».
Το σχετικό χειρόγραφο φέρει τίλτο «Οι μπολσεβίκοι της Ρωσίας και η Γεωργιανική Δημοκρατία». Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλη διαμάχη για την εισβολή στη Γεωργία ξέσπασε και στους κόλπους των μπολσεβίκων. Ωστόσο στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα δεν εκπλήσσονται που ο Πασαλίδης τα βάζει με τον Λένιν και όχι με τον Στάλιν στην υπόθεση της Γεωργίας.
Για τους μενσεβικικούς εχθρός ήταν ο Λένιν εκείνη την εποχή και του χρέωναν όλα τα κακά του μπολσεβικισμού, ακόμη και αυτά για τα οποία δεν ευθυνόταν. Ο Τρ. Μηταφίδης υποστηρίζει από την πλευρά του πως ο Λένιν όχι μόνο άσκησε σκληρή κριτική στον Στάλιν για την εισβολή στη Γεωργία, αλλά για πρώτη φορά έθεσε θέμα διαγραφής του, στην Κ.Ε. του ΚΚΣΕ.
Διαβάζοντας ωστόσο την επιστολή Πασαλίδη γίνεται εμφανές πως δεν ήταν υπέρ των ένοπλων αγώνων, αλλά των δημοκρατικών διαδικασιών και της αυτοδιάθεσης των λαών. Παρά τις διαφωνίες του με τους μπολσεβίκους, ως νέος βουλευτής στην Ελλάδα πια, το 1923, ζήτησε η ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει την ΕΣΣΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου